Παρακολουθώντας την ποδοσφαιρική αναμέτρηση της ομάδας μου διαπίστωσα, μετά από πολύωρη σκέψη, ότι πια τίποτα δεν μας ενώνει. Όταν, λοιπόν, όλοι στο γήπεδο καταλάβαμε πως ο υποβιβασμός για την ομάδα της καρδιάς μας είναι πια μια απτή πραγματικότητα, μια μειονότητα οπαδών αποφάσισε να εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο, ώστε να δείξει την αγανάκτησή της στο ανεπιθύμητο, αλλά και μη αναστρέψιμο, όπως όλα έδειχναν, αποτέλεσμα. Η αντίδρασή τους αυτή, όμως, βρήκε αντίθετους τους υπόλοιπους 30.000 φιλάθλους που παρευρίσκονταν εκεί.
Το παράδειγμα, βέβαια, αυτό είναι ένα δείγμα για το ότι πια ούτε ένας αρκετά σημαντικός δεσμός, όπως είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, δεν φαίνεται ικανός να μας ενώσει και να λειτουργήσουμε ως ένα ενιαίο σύνολο κάτω από το σύνθημα του «όλοι μαζί μπορούμε».
Ηθικές αξίες και ιδανικά θυσιάζονται, χωρίς δεύτερη σκέψη, στον βωμό των άκρατων φιλοδοξιών και της απληστίας. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να απορούμε γιατί αυτή η χώρα ποτέ δεν μπόρεσε να απαλλαχθεί από εσωτερικές συγκρούσεις και εμφύλιες διαμάχες;
Για να ερευνηθούν τα αίτια ενός τέτοιου ζητήματος πρέπει να το εντάξουμε σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο προβληματισμού. Για να δημιουργηθεί ένα τόσο μεγάλο χάσμα μεταξύ μας έχουν συμβάλλει πολλοί παράγοντες, οι οποίοι πηγάζουν από την κοινωνία μας. Ο αγχώδης τρόπος ζωής μας, οι υπέρμετρες προσωπικές φιλοδοξίες που λειτουργούν ανασταλτικά στην ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων και το ανεξέλεγκτο αίσθημα του καταναλωτισμού, που ενισχύεται καθημερινά από τα Μ.Μ.Ε. και ριζώνει ακόμα πιο βαθιά στις συνειδήσεις μας, συγκαταλέγονται σε αυτά που θα ονόμαζα "συμπτώματα της άρρωστης κοινωνίας μας, ελλείψει ανθρωπιάς". Επιπρόσθετα, το κράτος και η ανούσια και αναποτελεσματική για τη σοβαρότητα των ημερών πολιτική του, συνηθίζει τους πολίτες σε έναν ιδιοτελή τρόπο ζωής.
Μας λείπει, λοιπόν, το μέτρο. Μας λείπει μια σταθερά, η οποία θα λειτουργεί ως αντίβαρο στις απερίσκεπτες επιθυμίες μας και δεν θα μας κάνει υποχείρια του σκοπού τους, να μας καταστήσουν δηλαδή άβουλα όντα περιορίζοντας τη ζωή μας στην ικανοποίηση των τριών βασικών αναγκών μας (ποτό, φαγητό, έρωτας), στις οποίες φυσικά δεν περιλαμβάνεται η λογική κρίση. Όσο καθυστερούμε να αντιληφθούμε ότι πια τίποτα δεν μας συνδέει, τόσο ο κόσμος μας θα καταρρέει βασανιστικά και, στο τέλος, όταν πια το απάνθρωπο κατεστημένο που μας επιβάλλεται κερδίσει χωρίς ίχνος αντίστασης, όταν οι λίγοι κάνουν ένα ανοδικό βήμα, αλλά εμείς πέσουμε στο κενό, τότε θα συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει η συλλογική προσπάθεια. Ο αριθμός αυτών των λίγων, ανεπιθύμητων εκμεταλλευτών και η δύναμή τους, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ωχριά μπροστά στη θέληση και το δίκιο των αποφασισμένων αγωνιστών. Όλοι μαζί καλούμαστε να γίνουμε ένα, σε μια περίοδο που το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο. Οφείλουμε να κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις και να δράσουμε με συλλογικότητα, αλτρουισμό και ανθρωπιά για να μπορέσουμε να απαλλαχθούμε από μια ζωή που δεν τη ζητήσαμε, δεν την επιθυμούμε, δεν την αντέχουμε και, πάνω από όλα, δεν μας αξίζει.
*Ο Κώστας Πετρωνίου είναι μαθητής Γ' Λυκείου.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου