Ανεξάρτητα του τι προσωπικά πιστεύω για το Χριστό και τη Σταύρωση, πράγμα που έχω διατυπώσει ξεκάθαρα σε πολλά άρθρα και βιβλία μου, σε μια προσπάθεια να διαπιστώσω αν τα κηρύγματα των ημερών αγγίζουν και αφυπνίζουν το πνεύμα του πιστού ή αν απλώς γαργαλάνε το συναίσθημα και τον αποκοιμίζουν, απομαγνητοφώνησα το κήρυγμα που δόθηκε χθες, Μεγάλη Παρασκευή πρωί, στο ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη.
Δυστυχώς η απουσία χρίσματος του Αγίου Πνεύματος στον ιεροκήρυκα - χρίσματος που θα δονούσε τις ψυχές και θα έφερνε μετάνοια και συντριβή - είναι πασιφανής. Η αρχαΐζουσα γλώσσα, οι κουραστικές επαναλήψεις και πλατειάσεις, η επιτηδευμένη ρητορική, το απλανές και ψυχρό, αν όχι και άγριο, βλέμμα, μαρτυρούν πως ο κήρυκας ελάχιστη επαφή έχει με το Πνεύμα του Χριστού. Γι' αυτό και τα λόγια του είναι βαρετά και κουράζουν το ακροατήριό του. Η εικόνα είναι αδιάψευστη.
Ακολουθεί το κείμενο του πρώτου video.
«Δεν είμαι άπιστος, δεν είμαι αρνητής. Είμαι αμαρτωλός. Γι' αυτό και είμαι κάτω από τον σταυρό του Κυρίου. Έτσι έρχεται, σήμερα Μεγάλη Παρασκευή, προσεγγίζει, πλησιάζει, γονατίζει κάθε ψυχή. Αυτό είναι το σκεπτικό. Κι έρχεται και πλησιάζει ο ιερός υμνογράφος, και υπογραμμίζει και τονίζει και μελωδεί: "Ήπλωσας τα παλάμας και ήνωσας τα το πριν διεστώτα." Ημέρα μεγάλη σήμερα, μεγάλη Παρασκευή. Και είναι μεγάλη ημέρα, γιατί ο Κύριος επί του Σταυρού. Γιατί σε λίγο η αποκαθήλωση, και στη συνέχεια ο Πανάγιος Τάφος.
Είμαι κάτω από το Σταυρό. Η κάθε ψυχή και όλοι οι Ορθόδοξοι ναοί, σύμπασα η οικουμένη, η χριστιανική Ορθόδοξη Οικουμένη, βρίσκονται εις τους ιερούς ναούς, με δάκρυα εις τους οφθαλμούς, με βαθυτάτην συγκίνησιν, με ιερό δέος. Ίσως, με αδυναμίαν κατανοήσεως των πεπραγμένων και των γεγονότων. Ίσως με κάποια αμφιβολία, με προβληματισμό. Πάντως εν σιωπή και εν περισυλλογή. Μεγάλη Παρασκευή: η κατ' εξοχήν ημέρα της περισυλλογής. Αλλά ποίος είναι επί του Σταυρού; Ποίος είναι; Είναι ο άκακος, ο αθώος, ο ανεξίκακος, ο παντοδύναμος, ο βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Είναι ο βασιλεύς των αγγέλων. Είναι ο λυτρωτής και σωτήρ του κόσμου. Είναι ο κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός.
Έχουν προηγηθεί οι εμπτυσμοί, μάστιγες, κολαφισμοί. Έχουν προηγηθεί τα Άγια Πάθη, η χλαμύδα η κοκκίνη, ο κάλαμος, το όξος. Έχουν προηγηθεί τόσα! Έχει προηγηθεί ο στέφανος εξ ακανθών. Και ο Κύριος επί του Σταυρού. Και το ιερό κείμενο των Ευαγγελίων, πολύ λιτά, μας δίνει την περιγραφή. Ιστορεί το Ευαγγέλιο. "Και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθε. Και εκεί εσταύρωσαν αυτόν εις τόπον, κρανίου τόπον λεγόμενον. Ο εστί εβραϊστί, ερμηνεύεται, Γολγοθά". Στο λόφο του Γολγοθά. Μετά το υπερώο, μετά τον κήπο της Γεθσημανή, μετά τον άνανδρο Καϊάφα, τον Πιλάτο, το Πραιτώριο, την αυλή του αρχιερέως, ο Γολγοθάς. Κρανίου τόπος. Και ο υμνογράφος εξακολουθεί να μελωδεί: "Ήπλωσας τας παλάμας και ήνωσας τα το πριν διεστώτα."
Άπλωσε τα χέρια του τα άχραντα, τα πανάγια, τα άγια χέρια του ο Κύριος, και ένωσε τα διεστώτα. Τα χέρια του Κυρίου μας επάνω εις τον Σταυρόν, με τα καρφιά που τρέχουν αίμα... Αλλά άραγε, έχουμε σκεφτεί αυτά τα χέρια, που είναι πάνω εις τον σταυρόν, που απλώνονται, όπως λέει ο ιερός υμνογράφος, τι είδους χέρια είναι;
Μα δεν είναι τα χέρια εκείνα που ηνώρθωσαν τον παραλυτικόν; Δεν είναι τα χέρια που εποίησαν πηλόν και ήνοιξαν τους οφθαλμούς του τυφλού; Δεν είναι τα χέρια που εκαθάρισαν λεπρούς; Δεν είναι τα χέρια που σήκωσαν από το κρεβάτι του θανάτου την κόρη του Ιαείρου; Δεν είναι τα χέρια που ήψαντο της σωρού του νεκρού υιού της χήρας της Ναΐν; Δεν είναι τα χέρια εκείνα που κράτησαν τον Πέτρο στην ολιγοπιστία όταν καταποντιζόταν στα κύματα, και ήκουσε εκείνο το "ολιγόπιστε εις τι εδίστασας;" Δεν είναι τα χέρια εκείνα που ζώστησαν το λέντιο, εκεί στο υπερώο, και ένιψαν τους πόδας των μαθητών;
Μα δεν ήταν και τα χέρια εκείνα που έλαβαν εις το υπερώον, στο Μυστικό Δείπνο, και ετεμάχισαν τον άρτον και κράτησαν τον κρατήρα της ζωής, το ποτήριον της ζωής, και κοινώνησαν και μετάλαβαν των αχράντων μυστηρίων του σώματος και αίματος Χριστού; Δεν ήταν εκείνα τα χέρια ακόμη, που κεκλεισμένων των θυρών, μετά την Ανάσταση, ήλθαν εις το υπερώον και είπε εις τους μαθητάς και τους αποστόλους το "Ειρήνη Υμίν", ελάτε να δείτε αυτά τα χέρια; Δεν ήταν ακόμη τα χέρια που ενηγκαλίσθησαν τα παιδία και κατηυλόγισε τα παιδιά ο Κύριος; Δεν ήταν τα χέρια εκείνα που έγραψαν κάτω εις το χώμα και έδωκε την άφεση στη μοιχευομένη εκείνη γυναίκα; Δεν ήταν τα χέρια εκείνα που ήνοιξαν τα ώτα του κωφού εκείνου; Δεν ήταν τα χέρια εκείνα τελικά που ευλόγησαν τους μαθητάς και την οικουμένην, τα χέρια της ευλογίας;
Ναι, αυτά τα χέρια είναι στο Σταυρό. Και ο υμνογράφος εξακολουθεί να μελωδεί: "Ήπλωσας τας παλάμας και ήνωσας τα το πριν διεστώτα". Τι ένωσαν τα χέρια αυτά; Ένωσαν τη γη με τον ουρανό. Τα επίγεια με τα ουράνια. Συμφιλίωσαν τους ανθρώπους. "Ει γαρ ήμεν εχθροί του Θεού κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού του ανθρώπου επί του Σταυρού." Αυτά τα χέρια μας συμφιλίωσαν, έφεραν την καταλλαγή, τη συμφιλίωση με το Θεό. Και έκτοτε, μπορούμε οι άνθρωποι να έχουμε Πατέρα τον Θεό. Να λέμε τον Θεό, "Πατέρα μας". Να λέμε το "Πάτερ Ημών".
Μπορούμε έκτοτε να είμαστε φίλοι του Εσταυρωμένου και αδελφοί και συγκληρονόμοι εις την βασιλείαν των ουρανών. Αυτό εποίησαν αυτά τα χέρια. Τα χέρια του ειρηνοποιού, τα χέρια αυτά. Τα οποία τελικά φέρουν το ιερό τρίπτυχον στους ανθρώπους, τα απλωμένα χέρια επί του Σταυρού. Το τρίπτυχο που φέρνει, που δίδει την άφεση των αμαρτιών. Εγένετο κατάρα δι' ημάς. Έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας. Και αυτός τας ανομίας ημών έφερε και οδυνάται επί του Σταυρού δι' ημάς. Συγχωρεί ο Κύριος. Αυτά τα χέρια δίνουν την άφεση των αμαρτιών. Είναι χέρια αφέσεως των αμαρτιών.» seferou.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου