γράφει ο Άκης κουστουλίδης
Τον τελευταίο καιρό έχω περάσει στο στάδιο της ένωσής μου με την φύση. Έχοντας κουραστεί από τα πολλά τα λόγια και τα πύρινα επαναστατικά γραπτά των διάφορων συναγωνιστών μου και των αντίπαλων βολεμένων φίλων μου, έβαλα σε δράση ένα σχέδιο το οποίο το είχα καλά κρυμμένο μέσα στα όνειρά μου.
Πρακτικά αφού μου τελείωσαν οι δουλείες με τα ευρώπουλα και από την στιγμή που δεν ήμουν από αυτούς που έδωσα την ψήφο μου για μια θέση, ήρθα στο σημείο όπου ή έπρεπε να πάω στο εξωτερικό, ή να κάτσω εδώ και να παλέψω μαζί με κάτι λίγους τρελούς που πιστεύουν ακόμη στο μεγαλείο του ανθρώπου.
Για να φτάσω σ΄αυτό το σημείο χρειαζότανε, χρέη, πιστωτικές, ατελείωτες ώρες δουλείας για να μπορώ να συντηρήσω υλικά αγαθά, να δανειστώ όνειρα από το χαζοκούτι, να κάνω ινδάλματα ψευτοστάρ, να συντηρώ μια εικόνα του εαυτού μου όπου δεν την ένιωθα και καλά πάνω μου όταν την φορούσα, να θέλω να μαζέψω όσα πιο πολλά γίνετε χαρτάκια με νούμερα γραμμένα πάνω τους, να πίνω γραμμές και γραμμές από την σκόνη την λευκή βαφτίζοντάς το διασκέδαση, να κάνω σχέσεις γιατί είναι συμφέρουσες και όχι από αγάπη και για να μην συνεχίσω το ατελείωτο αμέρικαν ντριμ που μεταλλάχθηκε σε ελληνικό όνειρο, κατέληξα ένας άνθρωπος με απάνθρωπη ζωή.
Μέχρι που μπήκανε στην ζωή μου κάτι άνθρωποι με ένα λεξιλόγιο ακαταλαβίστικο.
Άρχισα να ακούω ειδήσεις και να βλέπω την βουλή.
Έμαθα τα ονόματα των βο(υ)λευτών, έμαθα κάτι για το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.
Άρχισα να θέλω να ασχοληθώ με τα κοινά.
Άρχισα να νιώθω στο πετσί μου την θλίψη του γείτονα, άρχισα να μην μπορώ να κοιμάμαι τα χειμωνιάτικα βράδια ξέροντας πως κάποιος συμπολίτης μου είναι άστεγος,άρχισε το φαγητό μου να είναι άνοστο ξέροντας πως παιδιά δεν έχουνε να φάνε, άρχισε να καίει η καρδιά μου, άρχισε η λογική να είναι παραλογισμός, άρχισε η ζωή να έχει νόημα, να έχει αγώνα, μα η ψυχή μου μόνη της απεγνωσμένα έψαχνε να βρει την ένωση. Την ένωση για το αναπάντεχο, την ένωση για το φτερούγισμα προς το ένα, την ένωση προς το όλον.
Και όταν η ψυχή νιώθει μόνη κάνει θαύματα, κάνει το ακατόρθωτο να μοιάζει με ρουτίνα, καλεί με λίγες λέξεις, με λίγα στιχάκια, τις αδελφές ψυχές σε συνάντηση. Σε μια συνάντηση όπου τα πεδία είναι αόρατα και τα λόγια αχρείαστα.
Σ΄αυτήν την συνάντηση όπου η τάξη μοιάζει με αναρχία και το απόλυτο μηδέν είναι η λύτρωση, λίγοι θα φτάσουν για να ενωθούν και ακόμη πιο λίγοι θα επιζήσουν, μα αυτοί που θα ζήσουν θα έχουν σώσει την ανθρωπότητα μαζί με την ανθρωπιά της.
Και για όλη την παραπάνω διαδρομή που είναι δικιά μου και δικιά σου, η αιτία είναι αυτοί οι τεράστιοι πολιτικοί με τις πιο δημοκρατικές πολιτικές τους.
Ναι αυτοί είναι η αιτία που βρέθηκα να μιλάω με την φίλη μου την Στεφανία και να συμφωνούμε στο ότι πρέπει να τους κάνουμε αγάλματα και να τα τοποθετήσουμε σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας.
Ναι άγαλμα σε όλους τους πολιτικούς μας νυν και πρώην, για να τους τιμήσουμε για την προσφορά τους στην ανθρωπότητα.
Ναι χωρίς να το έχουνε καταλάβει έχουν σώσει την ανθρωπότητα.
Όσο για τα αγάλματα στις πλατείες αυτά θα είναι χρήσιμα μόνο στα περιστέρια. Ναι αυτά πάνε και τα χέζουν !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου