Από την απογοήτευση στην οργή η νέα γενιά Ευρωπαίων ανέργων

 Η πολιτική στην καλύβα

Καθώς το φαινόμενο της ανεργίας των νέων στην Ευρώπη λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας, οι κοινωνιολόγοι εμφανίζονται όλο και πιο ανήσυχοι για τις συνέπειες του, τόσο στη κοινωνία όσο και στο ίδιο το άτομο. Όπως σημειώνει η ολλανδική εφημερίδα Trouw, σήμερα, οι νέοι στην Ευρώπη που δεν εργάζονται αγγίζουν τα 14 εκατομμύρια (περίπου το 15,5% των νέων από 15-29 ετών), αριθμός ο οποίος διαρκώς αυξάνεται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς
Ο Μασιμιλιάνο Ματσερίνι, μέλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας αναφέρει σχετικά: «Τα στοιχεία για την αύξηση της ανεργίας στους νέους είναι συγκλονιστικά. Αλλά στους υπολογισμούς γενικά μετρώνται οι νέοι που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να εργαστούν. Υπάρχει όμως και ένα ποσοστό που είναι τόσο αποθαρρυμένο ώστε έχει στραφεί μακριά από την αγορά εργασίας».
Σύμφωνα με τον Ματσερίνι η ανεργία των νέων κόστισε, με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε λίγο, ούτε πολύ 153 δις ευρώ το 2011, αρκετά περισσότερα από τα 119 δις ευρώ του 2008.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η διαφορετική στάση των νέων απέναντι στην ανεργία, ανάλογα με τη χώρα διαμονής τους. Για παράδειγμα, στις αγγλοσαξωνικές χώρες καθώς και σε αυτές της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης είναι πλήρως απογοητευμένοι από τους θεσμούς, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται από την κοινωνία και να κλείνονται στον εαυτό τους με έντονα αισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης.
Στον αντίποδα, στις μεσογειακές χώρες, οι νέοι εμφανίζονται πολιτικά ενεργότεροι, γεγονός το οποίο, κατά τον Ματσερίνι, είναι θετικό καθώς μη αισθανόμενοι ότι εκπροσωπούνται από το πολιτικό σύστημα, «έχουν την τάση να κλίνουν προς τον ριζοσπαστισμό».
Ανέφερε επίσης πως αν και η Ισπανία έχει τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας, χώρες όπως η Ιταλία και η Βουλγαρία διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο στο θέμα αυτό καθώς τα προβλήματα τους είναι περισσότερο διαρθρωτικού χαρακτήρα. Στην Ισπανία όμως οι νέοι έχουν και κατάλληλη εκπαίδευση και εργασιακή εμπειρία.
Όπως εξηγεί, οι νέοι στη νότια Ευρώπη είναι πιο πιθανό να μετατρέψουν σε οργή την απογοήτευση που αισθάνονται. Από την άλλη οι σκανδιναβικές χώρες όπως η Σουηδία και η Δανία έδιναν ανέκαθεν στους νέους ευκαιρίες να συμμετέχουν ισότιμα στην εκπαίδευση και την εργασία με αποτέλεσμα η κατάσταση να είναι σαφώς καλύτερη.
Για την περίπτωση της Ολλανδίας ο Ματσερίνι αναφέρει πως είναι μια υποδειγματική χώρα όπου «υπάρχουν λίγα διαρθρωτικά προβλήματα, πολλά έργα και καλή επίβλεψη, ακόμα και αν ο αριθμός των προβληματικών περιπτώσεων έχει αυξηθεί λόγω της κρίσης».
Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, είναι σίγουρα η εγκληματικότητα που ακολουθεί την ανοδική πορεία της ανεργίας. Εξαιτίας της απογοήτευσής τους πολλοί νέοι είναι ευεπίφοροι στα ναρκωτικά και το αλκοόλ εξαιτίας της εγκατάλειψης του σχολείου και της ανεργίας.
Κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, υπό την επήρεια ναρκωτικών ή αλκοόλ, καταλήγουν μετά από καιρό οι ίδιοι έμποροι ενώ πολλά νέα κορίτσια γίνονται έφηβες μητέρες.
Μπορεί το πρόβλημα να μην είναι σε όλη την Ευρώπη στις διαστάσεις της Ελλάδας και της Ισπανίας, ο πυρήνας του ωστόσο παραμένει κοινός για το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών και αν οι αρχές σε διακρατικό, εθνικό επίπεδο δεν λάβουν εγκαίρως τα μέτρα τους για την καταπολέμησή του, το μέλλον προοιωνίζεται μάλλον δυσοίωνο.