Διαδικασίες ανάπτυξης
Του Νίκου Κοτζιά
Το μνημόνιο δεν προέβλεπε ανάπτυξη. Προωθούσε συνειδητά μια πολιτική ύφεσης μέσω της υποτίμησης μισθών, συντάξεων, της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας. Ήταν και είναι ένα πρόγραμμα φτώχειας και άνισης κατανομής πλούτου. Η πίεση των πραγμάτων, ασφαλώς, θα αναγκάσει τις μνημονιακές δυνάμεις να στραφούν στην κατεύθυνση της ανάπτυξης.
Στο προηγούμενο άρθρο μου από την φιλόξενη στήλη της «Αξίας» έδειξα ότι τα κριτήρια μιας ανάπτυξης προς όφελος των πολλών διαφέρουν ουσιαστικά με τα κριτήρια ανάπτυξης που εισάγει έστω και στα λόγια η τρόικα. Στο παρόν κείμενο θα αναφερθώ σε ορισμένα κομβικά ζητήματα ως προς τις διαδικασίες ανάπτυξης και του τι ανάπτυξη μπορεί να πραγματώσει η Ελλάδα.
Για μια σύγχρονη δημοκρατική ανάπτυξη
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι αδύνατο σε ένα εθνικό κράτος να ακολουθήσει μια πολιτική αυτάρκειας. Ακόμα και το μεγαλύτερο κράτος του κόσμου όπως είναι από οικονομικής σκοπιάς οι ΗΠΑ, από πληθυσμιακής η Κίνα και από γεωγραφικής η Ρωσία, δεν μπορεί να παράγει αποτελεσματικά το σύνολο των ίδιων αναγκών. Κατά προέκταση δεν υπάρχει κανένα κράτος που να μπορεί να αποσύρει εαυτόν από το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι και τον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Εκείνο που οφείλει να κάνει κάθε κράτος, είναι να εξασφαλίσει την υψηλότερη και πλέον καλοπληρωμένη στις παγκόσμιες αγορές ειδίκευση.
Στη σημερινή εποχή μια τέτοια ειδίκευση έχει τρία χαρακτηριστικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου