ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΤΡΙΑΔΑ: Η παγκόσμια ελίτ θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να 
διατηρήσει το ευρώ, έτσι ώστε να επιβιώσει τη μεταβατική φάση - μετά την 
οποία θα αντικατασταθεί τόσο αυτό, όσο και το δολάριο, από ένα παγκόσμιο
 νόμισμα

“Το ευρώ: Παρομοιάζεται από πολλούς με το «κρεβάτι του Προκρούστη» (Ελληνική Μυθολογία), 

το οποίο ανάγκαζε όλους τους διερχομένους να ξαπλώνουν επάνω του. Τα «θύματα» του, 

ανάλογα με το ανάστημα τους, 

προσαρμοζόταν αυτόματα στα μέτρα του κρεβατιού – εάν και εφόσον παρέμεναν στη ζωή,

 μετά από την επώδυνη αυτή δοκιμασία (η ίδια η ζωή είναι ασφαλώς ένα κρεβάτι του 

Προκρούστη, για τους περισσότερους «θνητούς»).  

Το υπερεθνικό κοινό νόμισμα, το ευρώ δηλαδή, «εφευρέθηκε» ουσιαστικά από τη Γαλλία 

ενώ η Γερμανία αναγκάσθηκε να το υιοθετήσει, με αντίτιμο την ένωση της. Είναι ένα νόμισμα,

 το οποίο αρνήθηκε η Μ. Βρετανία, ενώ αδιαφόρησε η Ελβετία – με την υπόλοιπη Ευρώπη να 

το αποδέχεται, αν και όχι στο σύνολο της, κάτω από συνθήκες «ενθουσιώδους άγνοιας».

Τελικά κατέληξε να διευθύνεται δικτατορικά από την πρωσική Γερμανία, μέχρι τη στιγμή που
 «έπεσαν οι μάσκες» και φάνηκε το αποκρουστικό του πρόσωπο: ένας μηχανισμός, ο οποίος
 είναι αδύνατον να λειτουργήσει σωστά και εποικοδομητικά, ενώ εξυπηρετεί αφενός μεν τα 
συμφέροντα των πλεονασματικών χωρών της ΕΕ, δια μέσου της χαμηλής ισοτιμίας του, 
αφετέρου τα ενδιαφέροντα μίας μικρής τραπεζικής ελίτ, η οποία διαρκώς ισχυροποιείται,
 εις βάρος όλων των Πολιτών – Γερμανών, Ελλήνων, Ιταλών και λοιπών Ευρωπαίων” 
(K-online).

“Η τριάδα: Η «Τριεθνής Επιτροπή» (trilateral commission) είναι μία ιδιωτική οργάνωση 
(όπως η λέσχη Bilderberg), η οποία ιδρύθηκε το 1973 με πρόταση του D.Rockefeller. 
Σήμερα έχει πάνω από 300 μέλη, τα οποία προέρχονται από την Ευρώπη, τις Η.Π.Α. 
και την Ιαπωνία - με στόχο την «ενίσχυση της συνεργασίας» μεταξύ των τριών 
αυτών περιοχών του πλανήτη (στη διεθνή πολιτική, τα τρία αυτά «οικονομικά μπλοκ» 
ονομάζονται τριάδα).

Σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα S.Gill, ο παραπάνω «τριεθνισμός» ορίζεται ως ένα 

ακόμη εγχείρημα για την ανάπτυξη μίας οργανικής ένωσης (παγκόσμια διακυβέρνηση), 

μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών, με στόχο την επίτευξη ή τη διατήρηση 

μία σταθερής μορφής παγκόσμιας τάξης (world order), η οποία να εξυπηρετεί τα βασικά 

συμφέροντα των συμμετεχόντων – μεταξύ άλλων, μία, λιγότερο ή περισσότερο 

φιλελεύθερη,  διεθνή οικονομική οργάνωση” (WP).

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Συνδυάζοντας τις δύο παραπάνω αναφορές καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, το ευρώ δεν
 μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα μάλλον μεταβατικό νόμισμα, μία γέφυρα καλύτερα 
και ένα πείραμα, η επιτυχής έκβαση του οποίου θα έθετε τις βάσεις για την αντικατάσταση 
του από ένα ισχυρότερο, παγκόσμιο νόμισμα – το οποίο θα εκδιδόταν ίσως από μία 
παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με ιδιοκτήτη μία διεθνή οικονομική ελίτ, 
αντικαθιστώντας το δολάριο, το ίδιο το ευρώ, το γεν αλλά και άλλα ισχυρά νομίσματα.

Εν τούτοις, αυτό το ευρωπαϊκό «συναλλαγματικό κατασκεύασμα», εμπερικλείει τεράστιες
 αντιθέσεις και φυγόκεντρες δυνάμεις εντός του - οι οποίες πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν
 την περαιτέρω επιβίωση του. Οι δεκαεπτά χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες το έχουν
 υιοθετήσει, έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους: διαφορές μεγέθους, ισχύος, ιστορίας,
 πολιτισμού, αγοράς εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, βιομηχανικής κουλτούρας, 
επιχειρησιακής δομής, ανταγωνιστικότητας, δημόσιας διοίκησης, υπόγειου πλούτου,
 ατομικών αντιλήψεων, κοινωνικής οργάνωσης κοκ.

Επομένως, είναι πάρα πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, τουλάχιστον στη σημερινή του μορφή –
 είναι «θνησιγενές» λοιπόν, οπότεέχει θεωρητικά μία συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως, 
την οποία είναι αδύνατον να μην έχουν προβλέψει οι «δημιουργοί» του. Αυτό όμως 
που μάλλον δεν είχε προβλεφθεί είναι το μέγεθος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία 
έχει ήδη επεκταθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη, εξελισσόμενη σε ένα 
«χρηματοπιστωτικό τσουνάμι» που απειλεί να καταστρέψει ολόκληρο το Ευρωσύστημα – 
αμέσως μετά, το παγκόσμιο.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Κατά πολλούς, αρκετές πλευρές και «εκφάνσεις» της σημερινής κρίσης της Ευρωζώνης
 δεν είναι τίποτα άλλο, παρά διαφορετικές «προβολές» του προβλήματος της 
εθνικής κυριαρχίας.

Ειδικότερα, όταν οι ηγετικές πολιτικές δυνάμεις μίας χώρας είναι σύμφωνες να 
παραδώσουν ορισμένα μέρη της εθνικής κυριαρχίας της χώρας τους (πολιτικά, 
συναλλαγματικά, χρηματοπιστωτικά, οικονομικά, νομικά ή στρατιωτικά),
 είναι απαραίτητο να σκεφθούν ακριβώς τι επιδιώκουν, ποιες διαδικασίες τίθενται σε 
λειτουργία, καθώς επίσης ποιες είναι οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες των 
αποφάσεων τους.

Η μεταβίβαση των δικαιωμάτων που συνδέονται με την εθνική κυριαρχία σημαίνει ότι, από 
κάποιους άλλους και κάπου αλλού θα λαμβάνονται αποφάσεις, οι οποίες θα 
εξυπηρετούν τα ενδιαφέροντα άλλων. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν θα ήταν τόσο
 προβληματικό, για εκείνο το χρονικό διάστημα όπου οι αποφάσεις θα ήταν «αλληλεγγύες»
 και θα εξυπηρετούσαν κοινά συμφέροντα. Όταν όμως οι διαφορετικές ομάδες 
ενδιαφερομένων παύουν να έχουν κοινά συμφέροντα, ξεκινάει ένας αγώνας εξουσίας
 – και ο κανόνας στους αγώνες εξουσίας είναι πως οι ισχυρότεροι νικούν, 
ενώ οι ασθενέστεροι χάνουν.

Στην Ευρωζώνη σήμερα διεξάγεται ένας μεγάλος αγώνας εξουσίας. Ποιος θα κερδίσει;
 Ποιος θα καθορίσει τη μελλοντική πολίτική που θα ακολουθηθεί; Η Γερμανία ή η Ελλάδα;
 Η Γαλλία ή η Πορτογαλία; Η Ολλανδία ή η Ισπανία; Ποιες θα είναι οι συμμαχίες που
 θα δημιουργηθούν; Τι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια, η οποία παρουσιάζεται από τα
 ΜΜΕ στους Ευρωπαίους Πολίτες;

Ποια συμφέροντα θα εξυπηρετήσει τελικά ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας; 
Τα συμφέροντα των Πολιτών της χώρας του, τα συμφέροντα της ενωμένης 
Ευρώπης ή αυτά των τραπεζιτών, οι οποίοι ανήκουν στην πανίσχυρη τριεθνή Επιτροπή,
 στο Ευρωπαϊκό σκέλος της οποίας κατέχει τη θέση του Προέδρου; Μήπως απλά και μόνο
 τα συμφέροντα της Goldman Sachs, η οποία συνεχίζει να είναι ο εργοδότης του;
 Το ίδιο ισχύει και για τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος είναι επίσης μέλος της 
Τριάδας (πηγή: K-Online).

Κάτι ανάλογο ισχύει και για όλες τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης, 

στις οποίες αυτοί που στην πραγματικότητα κινούν τα νήματα είναι οι 

διευθυντές των μεγάλων τραπεζών, οι managers του Καρτέλ και οι ιδιοκτήτες 

των ΜΜΕ  – οι οποίοι είναι συνήθως μέλη οργανώσεων όπως η Τριάδα, η λέσχη Bilderberg κλπ.

Πιθανολογείται λοιπόν ότι, η παγκόσμια ελίτ θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να διατηρήσει 
το ευρώ, έτσι ώστε να επιβιώσει τη μεταβατική φάση - μετά την οποία θα αντικατασταθεί 
τόσο αυτό, όσο και το δολάριο, από ένα παγκόσμιο νόμισμα. Στη συγκεκριμένη διαδικασία
 ανήκει επίσης η ελεγχόμενη κατάρρευση και των δύο νομισμάτων, όταν θα υπάρξει 
ο «βασιλικός δρόμος» ενός νέου «υπερδολαρίου» ή όπως αλλιώς αυτό θα ονομαστεί.

Η κατάρρευση του δολαρίου θα είναι μία απλούστατη διαδικασία – αφού ήδη 
«τυπώνονται» τεράστιες ποσότητες (πληθωριστικές) από τη Fed, χωρίς κανένα 
αντίκρισμα. Το ίδιο ισχύει και για το ευρώ – το οποίο εύκολα θα αντικατασταθεί από το 
μάρκο, τη λιρέτα και τη δραχμή, σε μία από κοινού έξοδο όλων των κρατών από την 
Ευρωζώνη.

Είναι όμως αλήθεια πρόθυμοι όλοι οι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί Πολίτες να υποδουλωθούν
 σε μία παγκόσμια ελίτ, απλά και μόνο για να επιβιώσουν κάπως υποφερτά, ή μήπως 
κάποια στιγμή θα αντιδράσουν, από κοινού και όλοι μαζί, αρνούμενοι να υποταχθούν 
στις κυριαρχικές διαθέσεις κάποιων ελάχιστων, δήθεν εκλεκτών;

Μήπως η Ελλάδα πρέπει απλά να αμύνεται, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία ούτε της 
δημόσιας (ιδιωτικοποιήσεις), ούτε της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, έως εκείνη
 τη στιγμή που θα διαλυθεί η Ευρωζώνη, χωρίς να ευοδωθούν τα σχέδια της Τριάδας 
– αφού οι θεωρίες συνωμοσίας, αν και υπαρκτές, σπάνια επιτυγχάνουν αυτά που επιδιώκουν;