Λοιπόν, το κουτί σοκολατάκια Τραμπ συνεχίζει να επιφυλάσσει τις εκπλήξεις του. Όπως έλεγε κάποτε ο Forest Grump.
Αναφερόμαστε στην είδηση ότι ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να αναγνωρίσει το αυτονόητο στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν. Για να πούμε, ότι το ρωσόφωνο, ρωσικά εγκατεστημένο, αιώνων ρωσικό έδαφος της Κριμαίας δεν χρειάζεται να επιστραφεί στους Ουκρανούς παρεμβαίνοντες ως προϋπόθεση ειρήνης τελικά - η ηχηρή επιμονή από το πραξικόπημα του Μαϊντάν του Φεβρουαρίου 2014 από τον Zelensky, τους Bidenesta και το νεοσυντηρητικό blob στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο.
Η κυβέρνηση Τραμπ εξετάζει το ενδεχόμενο να αναγνωρίσει την περιοχή της Κριμαίας της Ουκρανίας ως ρωσικό έδαφος ως μέρος οποιασδήποτε μελλοντικής συμφωνίας για τον τερματισμό του πολέμου της Μόσχας στο Κίεβο, σύμφωνα με δύο άτομα που γνωρίζουν το θέμα.
Αξιωματούχοι της κυβέρνησης συζήτησαν επίσης το ενδεχόμενο να ζητήσουν από τις ΗΠΑ να παροτρύνουν τα Ηνωμένα Έθνη να κάνουν το ίδιο, σύμφωνα με τους δύο ανθρώπους. Ένα τέτοιο αίτημα θα ευθυγραμμίσει την κυβέρνηση Τραμπ με τη θέση του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος εδώ και καιρό θεωρεί την Κριμαία ως έδαφος του έθνους του.
Το προηγουμένως μη δημοσιευμένο άνοιγμα της κυβέρνησης σε αυτές τις επιλογές έρχεται καθώς ο Τραμπ προετοιμάζεται για μια κλήση με τον Πούτιν την Τρίτη, με μια πιθανή συμφωνία κατάπαυσης του πυρός για 30 ημέρες στο τραπέζι. Ο Τραμπ είπε σε δημοσιογράφους την Κυριακή το απόγευμα στο Air Force One ότι οι διαπραγματευτές είχαν ήδη συζητήσει «τη διαίρεση ορισμένων περιουσιακών στοιχείων».
Έτσι, φτάνουμε επιτέλους στο κρέας του θέματος. Η δικαιολογία για την επέμβαση της Ουάσιγκτον/ΝΑΤΟ στην Ουκρανία από παλιά ήταν μια αόριστη ανοησία για την «ιερότητα των συνόρων».
Το τελευταίο, φυσικά, είναι ιερή αρετή, εκτός αν το ΝΑΤΟ ορίσει διαφορετικά. Για παράδειγμα, όταν βομβάρδισε τη Σερβία το 1999, προφανώς για να βοηθήσει τον ηγέτη της να καταλάβει καλύτερα ότι τα σύνορα δεν ήταν καθόλου ιερά: Όχι όταν οι τραμπούκοι που είχαν καταλάβει την εξουσία στην αποσχισθείσα επαρχία του Κοσσυφοπέδιο είχαν υποσχεθεί γη του ΝΑΤΟ να δημιουργήσει την εξαιρετική στρατιωτική βάση που απεικονίζεται παρακάτω μετά την επίτευξη της «ανεξαρτησίας» του από το Βελιγράδι.
Στρατόπεδο του NATO Bondsteel στο Κοσσυφοπέδιο
Όπως συνέβη, η Ουκρανία ήταν προφανώς η επόμενη στη σειρά για να στεγάσει μια παρόμοια διογκωμένη εγκατάσταση του ΝΑΤΟ, αλλά ο Πούτιν εξέδωσε ένα διάβημα «όχι στα σύνορά μου, δεν το κάνεις» νωρίς στη Διάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου το 2007. Λίγο αργότερα, ακόμη και το σκληρά πιεσμένο, μετακομμουνιστικό εκλογικό σώμα της Ουκρανίας επέλεξε δίκαια και ξεκάθαρα έναν ρώσο πρόεδρο από τον λαό του. 2013.
Σε εκείνο το σημείο, φυσικά, η ιερότητα των συνόρων και της κυριαρχίας πήρε άλλη μια άδεια από τους φύλακες της Ουάσιγκτον της Αυτοκρατορίας με επικεφαλής το απεχθές δίδυμο του γερουσιαστή Τζον ΜακΚέιν και της Βικτόρια Νούλαντ - μαζί με τη φάλαγγα των αυτοκρατορικών χωροφυλάκων στη CIA, το State Department, το NED, το USAID, την Υπηρεσία για τα Παγκόσμια ΜΜΕ και άλλα. Το γεγονός είναι ότι το πραξικόπημα του Μαϊντάν του 2014 υποκινήθηκε, χρηματοδοτήθηκε, υποστηρίχθηκε και αναγνωρίστηκε επιτακτική από την Ουάσιγκτον με κατάφωρη περιφρόνηση για κάθε όψη της «διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες» για την οποία επικαλούνται όταν είναι βολικό.
Το μόνο που έχει συμβεί από τότε είναι μυθιστορηματική αφήγηση, απλή και απλή. Ιδιαίτερα μια απρόσκοπτη δαιμονοποίηση του Πούτιν που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα αληθινά γεγονότα στο έδαφος. Πράγματι, η ατελείωτη γκρίνια για τους Ρούσκι και τον Πούτιν είναι απλά αξιολύπητη γιατί—-
- Η Ρωσία δεν φέρει τα χαρακτηριστικά μιας επεκτατικής αυτοκρατορικής δύναμης.
- Η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας δεν είναι υπόθεση της Ουάσιγκτον — δεδομένου ότι είναι ουσιαστικά ένας εδαφικός και εμφύλιος πόλεμος εντός των συνόρων της ιστορικής τσαρικής και κομμουνιστικής Ρωσίας.
- Εάν οι αξιωματούχοι της ΕΕ ανησυχούσαν πραγματικά για την υποτιθέμενη ρωσική απειλή, θα είχε πάρει τα όπλα εδώ και πολύ καιρό και θα είχε προχωρήσει να δαπανήσει πολύ περισσότερα από το σημερινό ασήμαντο ΑΕΠ για την άμυνα.
Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι μιλάνε απλώς για ασυναρτησίες και παροτρύνουν την Ουάσιγκτον να συνεχίσει να πληρώνει το λογαριασμό των χασάπηδων. Για παράδειγμα, εδώ είναι η κατακριτέα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρώην υπουργός Άμυνας της Γερμανίας και γεράκι, που λέει την απόλυτη ανοησία:
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν θέλει να δει αυτοκρατορίες και αυτοκρατορίες πίσω στην Ευρώπη, δήλωσε η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συνέδριο στο Κατοβίτσε.
Μιλώντας στο πλευρό του Πολωνού πρωθυπουργού Ντόναλντ Τουσκ, η φον ντερ Λάιεν επέμεινε ότι υπερασπίζεται μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι έτοιμη να κάνει ό,τι χρειάζεται για να προστατεύσει την Ευρώπη, και ιδιαίτερα την Ουκρανία.
« Ο πόλεμος του Πούτιν έχει να κάνει με την εκ νέου σχεδίαση του χάρτη της Ευρώπης , αλλά είναι επίσης ένας πόλεμος ενάντια στην Ένωσή μας και σε ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα που βασίζεται σε κανόνες», είπε.
Λοιπόν, αυτό είναι σκουπίδι αν υπήρξε ποτέ τέτοιο. Η μόνη φορά που τα σύνορα της Ουκρανίας επανασχεδιάστηκαν στην κάννη του όπλου είναι όταν ο Λένιν, ο Στάλιν και ο Χρουστσόφ το έκαναν μεταξύ 1922 και 1954. Σωστά, αυτή η μισαλλοδοξία της ΕΕ ήθελε να μπλέξει τον κόσμο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να επιβάλει τα σύνορα που είχαν χαράξει μια τριάδα, αν οι πιο αιμοδιψείς της ιστορίας.
Όπως εξηγείται παρακάτω, δεν υπήρξε ποτέ χώρα που να έμοιαζε έστω και εξ αποστάσεως με τη σύγχρονη Ουκρανία έως ότου οι Σοβιετικοί κομμουνιστές αποφάσισαν την ύπαρξή της . Πριν από αυτό, τα κομμάτια και τα μέρη της ιστορίας της χώρας χρονολογούνται στη δεκαετία του 1650 όταν ένας από τους πιο ισχυρούς και βάναυσους ηγεμόνες του Κοζάκου Χετμανάτου, που κατείχε ένα μικρό μέρος της σημερινής κεντρικής Ουκρανίας, εγκατέλειψε την ιστορική πίστη της φυλής του προς τους Πολωνούς βασιλιάδες και άλλαξε την πίστη του στους Ρώσους. Μετά από αυτό, οι "συνοριακές χώρες" (δηλ. "Ουκρανία" στα ρωσικά) αφορούσαν την υποτέλεια στη Ρωσική Αυτοκρατορία και τη Σοβιετική που ακολούθησε.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου 375 ετών, τα σύνορα μετατοπίστηκαν παντού και πίσω, καθώς οι Μογγολικές, Τουρκικές και Πολωνο-Λιθουανικές αυτοκρατορίες έφτασαν και υποχώρησαν, ακόμη και όταν οι ρωσικές και οι κομμουνιστικές στο τέλος επεκτάθηκαν. Τι είναι λοιπόν τόσο ιερό στην τελευταία έκδοση του χάρτη—αυτή που φιλοξένησε και το δολοφονικό καθεστώς του Στάλιν και τη Βέρμαχτ του Χίτλερ;
Πράγματι, η Ευρώπη είναι γεμάτη με σύνορα που επανασχεδιάζονται ξανά και ξανά. Ενώ η von der Leyen βρισκόταν στην Πολωνία και κήρυττε για συνοριακούς πολέμους στην Ουκρανία, στην πραγματικότητα, θα μπορούσε κάλλιστα να ρωτηθεί ποια ιερά πολωνικά σύνορα είχε κατά νου;
Για 700 χρόνια η «Πολωνία» περιπλανιέται στα ποτάμια, τις πεδιάδες, τα βουνά και τα δάση της κεντρικής Ευρώπης σαν ένα ταξιδιάρικο σόου. Αυτό περιλαμβάνει την εξαφάνισή του εξ ολοκλήρου στα χέρια των Πρώσων, των Ρώσων, των Αψβούργων και άλλων μακροχρόνιων μικρότερων δυνάμεων κατά τα τελευταία χρόνια του 18ου αιώνα και ολόκληρου του 19ου αιώνα.
Μόνο το 1919 αναστήθηκε — εν μέρει στα γερμανικά εδάφη που είχαν αποσπαστεί σε αυτό στις Βερσαλλίες. Και αυτό το σανίδωμα για τον γερμανικό ρεβανσισμό, τον Χίτλερ και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνέβη για τον όχι και τόσο ευγενή λόγο της αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας. Δηλαδή, ο Wilson ήθελε να συγκεντρώσει τα εκατομμύρια των ψήφων που έπρεπε να έχει από το δίκαιο τμήμα του πολωνικού έθνους που είχε μεταναστεύσει στο Σικάγο και στη βιομηχανική Midwest.
Στη συνέχεια, ο Χίτλερ και ο Στάλιν αναδιαμόρφωσαν ξανά τα σύνορα της Πολωνίας στο πλαίσιο του διαβόητου συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ του 1938, ακυρώνοντας τη χειροτεχνία του Wilson και επιστρέφοντας τον γερμανικό διάδρομο Danzig στον προηγούμενο ιδιοκτήτη του. Και μετά, επτά χρόνια αργότερα, ένα διαφορετικό σύνολο νικητών το ξανασκάλισε ξανά στη Γιάλτα, θέτοντας σύνορα για την «Πολωνία» που ικανοποίησε τον στόχο του Στάλιν να ανακτήσει τα ανατολικά εδάφη που έχασαν οι Σοβιετικοί στον εμφύλιο πόλεμο μετά το 1918.
Έτσι, σε όλη τη διάρκεια, κάποιος θα έπρεπε να είχε πει στους πολεμοκάπηλους της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ να κάνουν ένα άλμα μακριά από μια μικρή προβλήτα. Δηλαδή, η παρακάτω εικόνα δεν θυμίζει μόνο πώς χαράχτηκαν τα τελευταία σύνορα της «Πολωνίας», αλλά και πώς κατά τη διάρκεια των τελευταίων αρκετών αιώνων ιστορίας δημιουργήθηκαν τα περισσότερα από τα σημερινά σύνορα της Ευρώπης. Δεν σχεδιάστηκαν από τους βουλευτές του Θεού στη γη ή ακόμα και από τους πολιτικούς της εποχής — αλλά από τους νικητές των πιο πρόσφατων πολέμων.
The Border Men of 1945
Ο Winston Churchill, ο Franklin Delano Roosevelt και ο Joseph Stalin ποζάρουν στην έναρξη της Διάσκεψης των Συμμαχικών Δυνάμεων στη Γιάλτα της Κριμαίας, στις 4 Φεβρουαρίου 1945.
Επιπλέον, έστω και μια ματιά στον σημερινό χάρτη υπενθυμίζει ότι το έργο χάραξης των συνόρων των νικητών στρατηγών και πολιτικών, και ενίοτε πολιτικών, πάντα υπόκειται σε αναθεώρηση χωρίς απαραίτητα να κάνει πόλεμο γι' αυτό. Και αυτού του είδους η ρεβιζιονιστική δουλειά –η διαπραγμάτευση για τη διχοτόμηση της Ουκρανίας– είναι ακριβώς αυτό που βρίσκεται στο τραπέζι πριν από τον Τραμπ και τον Πούτιν τώρα.
Πράγματι, θα μπορούσαν κάλλιστα να αντλήσουν έμπνευση από τις προσαρμογές των ορίων των πρόσφατων εποχών που υπενθυμίζουν ότι το σκάφος των ιερών συνόρων δεν έχει ρίζες στην πραγματική ιστορία.
Έτσι, ο πολιτικός στις Βερσαλλίες όρισε την ύπαρξη της Τσεχοσλοβακίας το 1919 ως ποτ πουρί εθνών, συμπεριλαμβανομένων πολλών Σλοβάκων, Τσέχων, Ούγγρων, Ρομά, Σιλεσιανών, Ρουθηναίων, Ουκρανών, Πολωνών, Εβραίων και κυρίως εκατομμυρίων Γερμανών. Έτσι ήταν στη συνέχεια --
- Διαμελίστηκε από τον Χίτλερ για να φέρει τους Γερμανούς της Σουδητίας στο σπίτι.
- Συναρμολογήθηκε ξανά από τους νικητές της Γιάλτας για να παράσχει ένα buffer ασφαλείας για τον Στάλιν.
- Χωρίστηκε μεταξύ Σλοβακίας και Τσεχικής Δημοκρατίας με ειρηνικούς όρους το 1993 για να επιτρέψει στους αταίριαστους λαούς να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο.
Ή πάρτε την περίπτωση των ελικοειδή συνόρων των έξι αυτόνομων δημοκρατιών του εξαφανισμένου κράτους της Γιουγκοσλαβίας και ιδιαίτερα της άγκυράς του στη Σερβία. Η Wikipedia εξηγεί τη διαδικασία δημιουργίας συνόρων εκεί όπως επίσης μπορεί να γίνει:
(Σερβία) πέτυχε de facto ανεξαρτησία το 1867 και κέρδισε την πλήρη αναγνώριση από τις Μεγάλες Δυνάμεις στο Συνέδριο του Βερολίνου του 1878. Ως νικήτρια στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912–1913, η Σερβία ανέκτησε τη Μακεδονία του Βαρδάρη, το Κοσσυφοπέδιο και τη Μετόχια και τη Ράσκα (Παλαιά Σερβία). Στα τέλη του 1918, με την ήττα της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, η Σερβία επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει περιοχές της πρώην Σερβικής Βοϊβοντίνας. Η Σερβία ενώθηκε με άλλες αυστροουγγρικές επαρχίες σε ένα πανσλαβικό κράτος Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. το Βασίλειο της Σερβίας εντάχθηκε στην ένωση την 1η Δεκεμβρίου 1918 και η χώρα ονομάστηκε Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων.
Η Σερβία πέτυχε τα σημερινά της σύνορα στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν έγινε ομοσπονδιακή μονάδα εντός της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (που ανακηρύχθηκε τον Νοέμβριο του 1945). Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας σε μια σειρά πολέμων τη δεκαετία του 1990, η Σερβία έγινε ξανά ανεξάρτητο κράτος στις 5 Ιουνίου 2006, μετά τη διάλυση μιας βραχύβιας ένωσης με το Μαυροβούνιο.
Αν και αυτό μας φέρνει επίσης στην προαναφερθείσα πρώην σερβική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου. Η Ουάσιγκτον και οι διατηρητές της στο ΝΑΤΟ διέταξαν την ανεξαρτησία της τελευταίας μετά από 75 ημέρες πειθούς με τους Σέρβους.
Αυτά τα μηνύματα πειθούς ήταν προφανώς γραμμένα στις βόμβες που έπεσαν από μια σειρά αεροσκαφών του ΝΑΤΟ που περιλάμβαναν όλα όσα μπορούσαν να πετάξουν:
Ένα μεγάλο στοιχείο της επιχείρησης ήταν οι αεροπορικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στην Πολεμική Αεροπορία και το Ναυτικό των ΗΠΑ χρησιμοποιώντας τα F-16, F-15, F-117, F-14, F/A-18, EA-6B, B-52, KC-135, KC-10, AWACS και JSTARS από αεροσκάφη σε όλη την Ευρώπη και από αεροσκάφη σε όλη την Ευρώπη.
Το Γαλλικό Ναυτικό και η Πολεμική Αεροπορία επιχείρησαν το Super Etendard και το Mirage 2000. Η Ιταλική Πολεμική Αεροπορία επιχείρησε με 34 Tornado, 12 F-104, 12 AMX, 2 B-707, το Ιταλικό Ναυτικό επιχειρούσε με το Harrier II. Η Βασιλική Πολεμική Αεροπορία του Ηνωμένου Βασιλείου χρησιμοποίησε τα επιθετικά αεροσκάφη Harrier GR7 και Tornado, καθώς και μια σειρά αεροσκαφών υποστήριξης. Η βελγική, η δανική, η ολλανδική, η νορβηγική, η πορτογαλική και η τουρκική αεροπορία χρησιμοποίησαν F-16. Η ισπανική Πολεμική Αεροπορία ανέπτυξε EF-18 και KC-130. Η καναδική Πολεμική Αεροπορία ανέπτυξε συνολικά 18 CF-18, επιτρέποντάς τους να είναι υπεύθυνοι για το 10% όλων των βομβών που έπεσαν στην επιχείρηση.
Τα μαχητικά ήταν οπλισμένα τόσο με καθοδηγούμενα όσο και με ακαθοδηγούμενα «βουβά» πυρομαχικά, συμπεριλαμβανομένης της σειράς βομβών καθοδήγησης με λέιζερ Paveway. Η εκστρατεία βομβαρδισμού σηματοδότησε την πρώτη φορά που η γερμανική Πολεμική Αεροπορία επιτίθεται ενεργά σε στόχους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. [142]
Το αμερικανικό βομβαρδιστικό stealth B-2 Spirit είδε τον πρώτο του επιτυχημένο μαχητικό ρόλο στην Επιχείρηση Allied Force, χτυπώντας από την έδρα του στις συνεχόμενες Ηνωμένες Πολιτείες.
Επιτέλους, τα σερβικά σύνορα επανασχεδιάστηκαν μέσω των πειστικών δυνάμεων των πυραύλων, των βομβών και του πυροβολικού και από εκείνη του ΝΑΤΟ, για να εκκινήσουν!
Στην πορεία, ο πρόεδρός του συνελήφθη ως εγκληματίας πολέμου. Όταν πέθανε πριν από τη δίκη του σε μια φυλακή του ΝΑΤΟ από «φυσικά αίτια», αναμφίβολα δεν θεώρησε αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό σχεδίασης συνόρων που χρηματοδοτήθηκε από το ΝΑΤΟ ως άσκηση του κράτους δικαίου.
Σε κάθε περίπτωση, παρά την ιστορική ρευστότητα των συνόρων, δεν υπάρχει καμία περίπτωση η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 να ήταν «απρόκλητη» και άσχετη με τις προκλήσεις του ίδιου του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Οι λεπτομέρειες παρατίθενται παρακάτω, αλλά το μεγαλύτερο ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί πρώτα.
Δηλαδή, υπάρχει κάποιος λόγος να πιστεύουμε ότι η Ρωσία είναι μια επεκτατική δύναμη που θέλει να καταβροχθίσει γείτονες που δεν ήταν αναπόσπαστα μέρη της δικής της ιστορικής εξέλιξης, όπως συμβαίνει με την Ουκρανία; Σε τελική ανάλυση, όταν ο Πρόεδρος Τραμπ καταφέρει να συνάψει μια συμφωνία ειρήνης και διχοτόμησης στην Ουκρανία με τον Πούτιν, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι οι νεοσυντηρητικοί θα εισπράξουν μια ψευδή κατευναστική αναλογία του Μονάχου.
Η απάντηση, όμως, είναι ένα κατηγορηματικό όχι! Και βασίζεται σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί διψήφιος κανόνας. Πραγματικά, οι αληθινοί επεκτατικοί ηγεμόνες της σύγχρονης ιστορίας έχουν ξοδέψει τεράστια τμήματα του ΑΕΠ τους για την άμυνα, επειδή αυτό χρειάζεται για να υποστηρίξει τη στρατιωτική υποδομή και την επιμελητεία που απαιτούνται για εισβολή και κατοχή ξένων εδαφών.
Για παράδειγμα, εδώ είναι τα στοιχεία για τις στρατιωτικές δαπάνες της ναζιστικής Γερμανίας από το 1935 έως το 1944 εκφρασμένα ως ποσοστό του ΑΕΠ. Έτσι μοιάζει ένας επιθετικός ηγεμόνας στην άνοδο του πολέμου και στην πραγματική διεξαγωγή στρατιωτικών εκστρατειών εισβολής και κατοχής.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το ίδιο είδος διεκδίκησης πόρων συνέβη όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα της Γερμανίας και της Ιαπωνίας σε παγκόσμια βάση. Μέχρι το 1944 οι αμυντικές δαπάνες ήταν ίσες με το 40% του ΑΕΠ της Αμερικής και θα είχαν συνολικά περισσότερα από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια σε σημερινά δολάρια αγοραστικής δύναμης.
Στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ στη ναζιστική Γερμανία
- 1935: 8%.
- 1936: 13%.
- 1937: 13%.
- 1938: 17%.
- 1939: 23%.
- 1940: 38%.
- 1941: 47%.
- 1942: 55%.
- 1943: 61%.
- 1944: 75%
Αντίθετα, κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους προτού ξεσπάσει ο πόλεμος με αντιπροσώπους της Ουκρανίας το 2022, ο ρωσικός στρατιωτικός προϋπολογισμός ήταν 65 δισεκατομμύρια δολάρια, που ανερχόταν σε μόλις 3,5% του ΑΕΠ της. Επιπλέον, τα προηγούμενα χρόνια δεν έδειξαν καμία συσσώρευση του είδους που πάντα συνόδευε τους ιστορικούς επιτιθέμενους. Για την περίοδο 1992 έως 2022, για παράδειγμα, η μέση στρατιωτική δαπάνη από τη Ρωσία ήταν 3,8% του ΑΕΠ – με ελάχιστο 2,7% το 1998 και μέγιστο 5,4% το 2016.
Ιστορικές Ρωσικές στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ
Περιττό να πούμε ότι δεν εισβάλετε στη Βαλτική ή στην Πολωνία —για να μην πω τίποτα για τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Μπενελούξ και τη διάβαση της Μάγχης— στο 3,5% του ΑΕΠ. Από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος πλήρους κλίμακας το 2022, οι ρωσικές στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν σημαντικά στο 6% του ΑΕΠ, αλλά όλα αυτά καταναλώνονται από το Derby Demolition στην Ουκρανία—μόλις 100 μίλια από τα σύνορά της. Δηλαδή, ακόμη και στο 6% του ΑΕΠ, η Ρωσία δεν έχει καταφέρει ακόμη να υποτάξει ούτε τα δικά της ιστορικά σύνορα.
Έτσι, εάν η Ρωσία δεν έχει την οικονομική και στρατιωτική ικανότητα να κατακτήσει τους μη Ουκρανούς γείτονές της, πόσο μάλλον την Ευρώπη, ποιο είναι πραγματικά ο πόλεμος;
Εν ολίγοις, έχει τις ρίζες του σε εδαφικές διαμάχες και εμφύλιες διαμάχες σε εδάφη που ήταν υποτελείς ή αναπόσπαστα μέρη της μεγάλης Ρωσίας για αρκετούς αιώνες. Ουκρανία στην πραγματικότητα σημαίνει "συνοριακές χώρες" στη ρωσική γλώσσα. Όπως αναφέραμε, τώρα αποτελείται από ένα κράτος που δεν υπήρχε καν μέχρις ότου ο Λένιν, ο Στάλιν και ο Χρουστσόφ το έκαναν με τη δύναμη των όπλων μετά το 1920.
Στην πραγματικότητα, πριν από την κομμουνιστική κατάληψη της Ρωσίας, δεν υπήρχε ποτέ χώρα που να έμοιαζε έστω και αμυδρά με τα σημερινά ουκρανικά σύνορα. Έτσι, αυτό που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με τον πόλεμο με αντιπροσώπους του ΝΑΤΟ είναι μια αδιανόητη προσπάθεια επιβολής του νεκρού χεριού του σοβιετικού προεδρείου, όπως ενισχύουμε παρακάτω.
Προς αποφυγή αμφιβολιών, υπάρχουν διαδοχικοί χάρτες που αφηγούνται την ιστορία, και οι οποίοι κάνουν τον κιμά της ιερότητας των συνόρων της φον ντερ Λάιεν ως κακοήθη. Ο πρώτος από αυτούς είναι ένας χάρτης 220 ετών από το 1800, όπου η κίτρινη περιοχή απεικονίζει κατά προσέγγιση την επικράτεια των τεσσάρων αποσχισμένων περιοχών—Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια συν Κριμαία—που τώρα φέρεται να βρίσκονται υπό ρωσική «κατοχή», αλλά στην πραγματικότητα ψήφισαν 3 υπέρ20 σε συντριπτικά δημοψηφίσματα20 και αντίστοιχα20. χωριστά από την Ουκρανία υπέρ της σύνδεσης με τη Ρωσία.
Συλλογικά, οι πέντε περιοχές ήταν ιστορικά γνωστές ως Novorossiya ή «Νέα Ρωσία» και είχαν αποκτηθεί από Ρώσους ηγεμόνες, συμπεριλαμβανομένης της Αικατερίνης της Μεγάλης μεταξύ 1734 και 1791.
Όπως φαίνεται από τα κόκκινα σημάδια στον χάρτη που δηλώνουν το έτος απόκτησης, η Ρωσική Αυτοκρατορία είχε αποκτήσει σταδιακά τον έλεγχο αυτής της τεράστιας περιοχής, υπογράφοντας συνθήκες ειρήνης με το Κοζάκο Χετμανάτο (1734) και με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τέλος των διαφόρων Ρωσοτουρκικών Πολέμων του 18ου αιώνα.
Σύμφωνα με αυτήν την προσπάθεια επέκτασης – που περιελάμβανε τεράστιες ρωσικές επενδύσεις και τη μετανάστευση μεγάλων ρωσικών πληθυσμών στην περιοχή – η Ρωσία ίδρυσε το « Κυβερνείο του Νοβοροσίσκ» το 1764 . Το τελευταίο επρόκειτο αρχικά να ονομαστεί από την αυτοκράτειρα Αικατερίνη, αλλά αποφάσισε να ονομαστεί "Νέα Ρωσία".
Οι αποσχισθείσες επαρχίες της Ουκρανίας ήταν μέρος της Ρωσίας πριν καν γραφτεί το Σύνταγμα των ΗΠΑ
Ολοκληρώνοντας τη συγκέντρωση της Νέας Ρωσίας, η Αικατερίνη εκκαθάρισε βίαια τον προαναφερθέντα αιωνόβιο σύμμαχό της Κοζάκο γνωστό ως Zaporizhian Sich (σημερινή Zaporizhia) το 1775 και προσάρτησε την επικράτειά της στη Novorossiya, εξαλείφοντας έτσι την ανεξάρτητη κυριαρχία των Ουκρανών Κοζάκων. Αργότερα το 1783 απέκτησε την Κριμαία από τους Τούρκους, η οποία προστέθηκε επίσης στη Novorossiya, όπως φαίνεται στην κίτρινη περιοχή του χάρτη παραπάνω.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαμορφωτικής περιόδου, ο διαβόητος σκιώδης κυβερνήτης υπό την Αικατερίνη, ο πρίγκιπας Γρηγόρη Ποτέμκιν, διηύθυνε τον σαρωτικό οικισμό και τη ρωσικοποίηση αυτών των εδαφών . Ουσιαστικά, η Αικατερίνη του είχε παραχωρήσει τις εξουσίες ενός απόλυτου ηγεμόνα στην περιοχή από το 1774 και μετά.
Το πνεύμα και η σημασία της «Νέας Ρωσίας» αυτή την εποχή αποτυπώνεται εύστοχα από τον ιστορικό Willard Sunderland,
Η παλιά στέπα ήταν ασιατική και απάτριδα. ο σημερινός ήταν κρατικά καθορισμένος και διεκδικημένος για ευρωπαϊκό-ρωσικό πολιτισμό. Ο κόσμος της σύγκρισης ήταν τώρα ακόμη πιο προφανής αυτός των δυτικών αυτοκρατοριών. Κατά συνέπεια, ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι η ρωσική αυτοκρατορία άξιζε τη δική της Νέα Ρωσία για να συμβαδίσει με τη Νέα Ισπανία, τη Νέα Γαλλία και τη Νέα Αγγλία όλων των άλλων. Η υιοθέτηση του ονόματος της Νέας Ρωσίας ήταν στην πραγματικότητα η πιο ισχυρή δήλωση που μπορούσε να φανταστεί κανείς για την εθνική ενηλικίωση της Ρωσίας.
Στην πραγματικότητα, το πέρασμα του χρόνου στέρεψε ακόμη πιο στέρεα τα σύνορα της Novorossiya. Έναν αιώνα αργότερα, η ανοιχτοκίτρινη περιοχή του χάρτη του 1897 παρακάτω έδωσε ένα αλάνθαστο μήνυμα: Στην ύστερη Ρωσική Αυτοκρατορία δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ως προς την πατρότητα των εδαφών δίπλα στην Αζοφική Θάλασσα και τη Μαύρη Θάλασσα: ήταν πλέον μέρος της 125χρονης «Νέας Ρωσίας».
Πού είναι ο Waldo Ukraine σε αυτόν τον χάρτη Περίπου το 1900;
Μετά τη Ρωσική Επανάσταση, φυσικά, τα κομμάτια και τα μέρη αυτής της περιοχής της παλιάς τσαρικής αυτοκρατορίας συσσωρεύτηκαν σε μια βολική διοικητική οντότητα από τους νέους κόκκινους ηγεμόνες της Μόσχας, οι οποίοι την βάφτισαν «Ουκρανική ΣΣΔ» (Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία). Με παρόμοιο τρόπο, δημιούργησαν παρόμοιες διοικητικές οντότητες στη Λευκορωσία, τη Γεωργία, τη Μολδαβία, το Τουρκμενιστάν κ.λπ.—συνθέτοντας τελικά 15 τέτοιες «δημοκρατίες».
Δείτε πώς και πότε αυτοί οι βάναυσοι κομμουνιστές τύραννοι προσάρτησαν κάθε κομμάτι του σημερινού ουκρανικού χάρτη στα εδάφη που απέκτησαν ή κατέλαβαν οι Ρώσοι Τσάροι το 1654-1917 (κίτρινη περιοχή):
- Η παλιά Novorossiya του Donbas και της Μαύρης Θάλασσας προστέθηκε από τον Λένιν το 1922 (μωβ περιοχή).
- Η δυτική περιοχή γύρω από το Lviv (μπλε περιοχή) που ήταν γνωστή ως Μικρή Πολωνία ή Γαλικία καταλήφθηκε από τον Στάλιν το 1939 και στη συνέχεια, όταν αυτός και ο Χίτλερ χάραξαν την Πολωνία.
- Μετά το θάνατο του αιματηρού Στάλιν το 1954, ο Χρουστσόφ συμφώνησε με τους συμμάχους του στο Προεδρείο να μεταφέρει την Κριμαία (κόκκινη περιοχή) από τη Ρωσική ΣΣΔ στην Ουκρανική ΣΣΔ με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους στη μάχη για τη διαδοχή.
.jpg)
Με μια λέξη, δεν υπήρξε απρόκλητη «εισβολή» από τη Μόσχα στο παροδικό τεχνούργημα που είναι γνωστό ως ουκρανικό κράτος. Το τελευταίο ουσιαστικά ξεκίνησε και τελείωσε με τη Σοβιετική Ένωση.