«Εγώ η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ…»

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Ας υποθέσουμε ότι είμαι η κυρία Κίμπερλι Γκιλφόϊλ.

Πρώτον: Δεν θα με έστελναν πρέσβειρα στην Τουρκία. Εκεί παίζουν μεγάλα παιδιά. Όμως, εδώ που πλακωνόμαστε για τον Σαββόπουλο, θα με έστελναν.

Δεύτερον: Αν ήμουν η Κίμπερλι και με έστελναν εδώ, πριν καν δώσω τα διαπιστευτήριά μου, θα πήγαινα για προσκύνημα στην Ακρόπολη. Κι έτσι θα έκλεβα τις καρδιές όλων των Ελλήνων που, ως γνωστόν, ψοφάνε για κάτι τέτοια.

Αρχαιόθεν! Ήρθε ο Μάριος στην Αθήνα, υπέβαλε τα σέβη του στην Αθηνά, και οι Αθηναίοι του έστησαν άγαλμα και το παρασημοφόρεσαν (το άγαλμα).

Αμέσως μετά ήρθε ο Σύλλας στην Αθήνα και την… κατέκαυσε! Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ας μείνουμε στην εκδοχή των Ανθυπάτων που τους δοξάζουμε — και όχι των Ανθυπάτων που μας καίνε.

Αν, λοιπόν, ήμουν η κυρία Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, θα πήγαινα πρώτα απ’ όλα στην Ακρόπολη, εκείνη όμως προκρίνει να πάει πρώτα στα μπουζούκια και μετά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Χωρίς να θέλω να φανώ επίμονα αγενής, εγώ στη θέση της θα πήγαινα πρώτα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα υπέβαλα τα διαπιστευτήριά μου και μετά θα τον έπαιρνα να πάμε μαζί στα μπουζούκια!

Πάντα προς τιμήν του ελληνικού πολιτισμού!

Βεβαίως, θα προέκυπτε το ερώτημα: σε ποια μπουζούκια θα πηγαίναμε, χωρίς τον κίνδυνο αυτό να θεωρηθεί ανάμειξη από πλευράς μου (εμένα της Κίμπερλι) στις ελληνικές εσωτερικές υποθέσεις.

Εγώ, μόνο στις εξωτερικές ελληνικές υποθέσεις ανακατεύομαι (στέλτε στο Κίεβο, Patriot, Mirage και λεφτά! – τώρα!) – για τις εσωτερικές υποθέσεις όμως χρειάζομαι συμβούλους.

Αν, λοιπόν, ήμουν η Κίμπερλι, θα έπαιρνα κοντά μου τον Φραπέ. Ουδείς άλλος θα μπορούσε να φέρει τους δύο λαούς πιο κοντά, τον έναν δίπλα στον άλλον. Εμείς στο Τέξας εκτρέφουμε βουβάλια κι εσείς στο Ελλάντα εκτρέφετε μουλάρια.

Είναι μήπως αντιπαραγωγικό; Αλλά εγώ δεν ήρθα στην Ελλάδα για να ανακατευτώ στα εσωτερικά σας, για τα Μνημόνια και τα λοιπά συναφή έχετε τους Γερμανούς.

Όμως, για τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια, στηριχτείτε πάνω μας!
Μαζί θα τα φάμε! Εσείς στα μπουζούκια, εμείς στους πυραύλους…

https://blogvirona.blogspot.com/

Δ. Τσαϊλάς: Μαθήματα από τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στη Βενεζουέλα

 

του Δημήτρη Τσαϊλά, Υποναυάρχου ε.α.

Στη στρατηγική, όπως και στη θάλασσα, η ηρεμία σπάνια αποτελεί ένδειξη ασφάλειας. Οι τελευταίες αμερικανικές επιχειρήσεις κοντά στη Βενεζουέλα με ναυτικές απαγορεύσεις για αποστολές καταπολέμησης των ναρκωτικών, σε συνδυασμό με μυστικές πρωτοβουλίες πληροφοριών, αποκαλύπτουν μια σημαντική στροφή στην προσέγγιση της Ουάσιγκτον απέναντι στο καθεστώς Μαδούρο που δεν είναι άλλο από μια σκόπιμη μετατόπιση στάσης. Αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι τακτική δραστηριότητα που στοχεύει τους λαθρέμπορους κρύβει μια βαθύτερη στρατηγική πρόθεση: να πιέσουν και να σηματοδοτήσουν ένα καθεστώς που εδώ και καιρό αψηφά τόσο τους διεθνείς κανόνες όσο και την περιφερειακή σταθερότητα.

Αυτή η πορεία δεν οδεύει προς καλή κατεύθυνση. Ο κίνδυνος δεν έγκειται μόνο στην κλιμάκωση, αλλά και στη σταδιακή διάβρωση της σαφήνειας, όταν οι αποστολές καταπολέμησης των ναρκωτικών θολώνουν και μετατρέπονται σε καταναγκαστική διπλωματία και η αποτροπή κινδυνεύει να μετατραπεί σε πρόκληση.

Ο κίνδυνος δεν περιορίζεται στα ύδατα της Καραϊβικής. Έγκειται στη σταδιακή σύγκλιση της επιβολής του νόμου, της διπλωματίας και της προβολής ισχύος, μια σύγκλιση που συχνά παράγει ασάφεια αντί για σταθερότητα. Όταν η ναυτική ισχύς χρησιμοποιείται χωρίς σαφώς διατυπωμένο πολιτικό στόχο, η αποτροπή μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πρόκληση.

Από θαλάσσιας άποψης, η Καραϊβική αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από ένα περιφερειακό θέατρο. Είναι μια στρατηγική αρτηρία του Δυτικού Ημισφαιρίου, που συνδέει τον Κόλπο του Μεξικού, τη Διώρυγα του Παναμά και τις διατλαντικές οδούς που στηρίζουν το παγκόσμιο εμπόριο. Οπότε οι θάλασσες στα ανοιχτά της Βενεζουέλας δεν αποτελούν απλό πεδίο επιβολής του νόμου. Είναι ένα γεωπολιτικό ρήγμα. Για την Ουάσιγκτον, ο έλεγχος αυτού του θαλάσσιου χώρου είχε πάντα να κάνει τόσο με την επιρροή όσο και με την ασφάλεια. Για το Καράκας, κάθε ξένο πολεμικό πλοίο κοντά στις ακτές του γίνεται σύμβολο πολιορκίας και δικαιολογία για περαιτέρω στρατιωτικοποίηση στο εσωτερικό.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν εδώ και καιρό τον έλεγχο αυτών των υδάτων ως στοιχείο της ευρύτερης ημισφαιρικής ασφάλειάς τους. Ωστόσο, για τη Βενεζουέλα, κάθε ξένο πολεμικό πλοίο που εμφανίζεται στα ανοιχτά χρησιμεύει τόσο ως απειλή όσο και ως πρόσχημα – ενισχύοντας την αφήγηση του καθεστώτος περί περικύκλωσης και αντίστασης.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι η ναυτική ισχύς είναι πιο αποτελεσματική όταν είναι προβλέψιμη και αναλογική. Όταν οι ενέργειες στη θάλασσα στερούνται συνοχής στο πλαίσιο μιας μεγάλης στρατηγικής, προκαλούν λανθασμένους υπολογισμούς. Το να χτυπάς πλοία είναι μια στρατιωτική αποστολή, το να διαμορφώνεις αντιλήψεις περί νομιμότητας είναι εντελώς διαφορετικό. Η συμβουλή των παλαιοτέρων, να αιχμαλωτίζεις αντί να καταστρέφεις, να δημιουργείς στοιχεία αντί να κάνεις πρωτοσέλιδα, αντικατοπτρίζει την κατανόηση ότι η στρατηγική επιτυχία εξαρτάται τόσο από τον αφηγηματικό έλεγχο όσο και από την ισχύ πυρός.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επομένως να αποφασίσουν ποιον στόχο επιδιώκουν. Εάν η πρόθεση της Ουάσινγκτον είναι η καταπολέμηση της διακίνησης ναρκωτικών, τότε πρέπει να βασίσει τις ενέργειές της στην ακρίβεια των πληροφοριών, τον πολυμερή συντονισμό και τη νομική διαφάνεια. Εάν στοχεύουν να ασκήσουν πίεση στο καθεστώς του Νικολάς Μαδούρο, τότε πρέπει να προβλέψουν το πολιτικό, ανθρωπιστικό και περιφερειακό πλήγμα που θα προκαλέσει ένας τέτοιος καταναγκασμός. Η γραμμή μεταξύ επιρροής και παρέμβασης είναι τόσο λεπτή όσο τα ίχνη ενός πλοίου, και εξίσου εύκολα διαταράσσεται.

Για τους περιφερειακούς παράγοντες, ιδίως την Κολομβία, τη Βραζιλία και τα κράτη της Καραϊβικής, αυτή η στιγμή απαιτεί επαγρύπνηση. Η ασφάλεια του ημισφαιρίου δεν μπορεί να στηρίζεται σε μονομερείς επιδείξεις δύναμης, αλλά σε κοινούς κανόνες των κοινών θαλάσσιων αγαθών. Η Λατινική Αμερική δεν έχει καμία όρεξη για έναν ακόμη Ψυχρό Πόλεμο δι’ αντιπροσώπου. Η Καραϊβική δεν πρέπει να γίνει πειραματικό θέατρο στρατηγικής σηματοδότησης.

Για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αυτό το επεισόδιο προσφέρει ένα ευρύτερο μάθημα. Ο θαλάσσιος τομέας παραμένει η απόλυτη δοκιμασία ισορροπίας μεταξύ ισχύος και σύνεσης. Είτε στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο είτε στην Καραϊβική, η προβολή της ναυτικής ισχύος πρέπει να υπηρετεί μια συνεκτική στρατηγική που βασίζεται στο δίκαιο και τη διπλωματία. Διαφορετικά, επαναλαμβάνουμε τα λάθη εκείνων που συγχέουν τη δράση με τον έλεγχο.

Η δοκιμασία της στρατηγικής δεν έγκειται στην πρώτη κίνηση αλλά στην προνοητικότητα των επόμενων δέκα. Οι θάλασσες στα ανοιχτά της Βενεζουέλας είναι για άλλη μια φορά γεμάτες δύναμη και πρόθεση. Η επικείμενη καταιγίδα στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας αποτελεί προειδοποίηση, όχι μόνο για την Ουάσινγκτον και το Καράκας, αλλά και για όλους όσους πλοηγούνται στα στενά μεταξύ αποτροπής και κλιμάκωσης. Εάν η σύνεση δεν αγκυροβολήσει τη δράση, τότε ο κόσμος μπορεί σύντομα να γίνει μάρτυρας μιας ακόμη επίδειξης μιας αρχής τόσο παλιάς που μας υπενθυμίζει ο Θουκυδίδης: ότι η ισχύς, ανεξάρτητη από σκοπό, προκαλεί την ίδια τη σύγκρουση που επιδιώκει να αποτρέψει.

*Ο Δημήτριος Τσαϊλάς είναι απόστρατος Αξιωματικός του ΠΝ, δίδαξε επί σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως καθώς και της Στρατηγικής και Ασφάλειας, σε ανώτερους Αξιωματικούς στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου. Σήμερα είναι συνεργάτης και ερευνητής του Institute for National and International Security(INIS), του Strategy International (SI) και του Research Institute for European and American Studies (RIEAS).

https://www.anixneuseis.gr/

Κράτος και Πατρίδα ΔΕΝ είναι ταυτόσημες έννοιες!… Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

 

Με αφορμή το εξελισσόμενο «σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ», ενώ μετά την ανακοίνωση της επιστροφής Τσίπρα στο προσκήνιο αναμένεται η επιστροφή Σαμαρά, θα αναφερθώ σήμερα στις παντελώς διαφορετικές αλλά επιτήδεια προβαλλόμενες ως όμοιες έννοιες Κράτος και Πατρίδα…

    Η «πρόστυχη» αυτή προβολή δήθεν «ομοιότητας» που τα βαθύτερα αίτιά της συχνά και σφαλερά ανάγονται στην Τουρκοκρατία, σε «ξένους δακτύλους» και τελευταία σε ψεκασμούς και ληγμένα που έχουν επηρεάσει, έλεος πια, ακόμη και το DNA μας στοχεύει στην συγκάλυψη αθέμιτων πρακτικών και συμπεριφορών των δύο Κομμάτων «Πράσινου» και «Μπλε» που εναλλασσόμενα στην Εξουσία «εξυπηρετούν» συστηματικά και διαχρονικά γνωστές και άγνωστες «Ολιγαρχίες»…

   Οι Έλληνες ενώ συνεχίζουμε να κακολογούμε το Κράτος ως ένα καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και άσπλαχνο «αφεντικό» ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό Κράτος ως «τον στοργικό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, ως μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό μας Κόμμα για να αρμεχτεί από τα…δικά μας παιδιά».

Οι εποχές ΑΠΑΙΤΟΥΝ να θυμηθούμε και να συνειδητοποιήσουμε αυτό που προφανώς βολεύει ‘κάποιους’ να ξεχνάμε: ότι ουσιαστικά δεν είναι όμοιες ούτε ίδιας αξίας οντότητες οι δύο έννοιες: Κράτος και Πατρίδα!..      

    Δεν είναι εξωπραγματική η εκτίμηση ότι το ελληνικό ΚΡΑΤΟΣ από συστάσεώς του ήταν, και δυστυχώς κάποιοι φροντίζουν να παραμένει, «προβληματικό» για να το ελέγχουν και να εξυπηρετούν ιδιοτελείς πολίτες και Ολιγάρχες να «βολευτούν».

     Η ΠΑΤΡΙΔΑ βρισκόταν και βρίσκεται ζωντανή στην ψυχή όλων εκείνων που έπεσαν στα πεδία μαχών και άλλων που ‘τιμωρήθηκαν’ για την φιλοπατρία τους και όσων παραμένουν όχι απλά Έλληνες αλλά φλογεροί ‘Φιλέλληνες’ που η Πατρίδα, όπως με τόσο λυρισμό το έθεσε και ο ποιητής μας, τους ‘πληγώνει’ όπου και αν βρεθούν.

Μία επιστημονική αξιολόγηση της κατάστασης, πέρα από τις ανόητες αιτιολογίες «της Τουρκοκρατίας, των ξένων δακτύλων και του θεωρούμενου ως μεταλλαγμένου πλέον εθνικού μας DNA» μας προσφέρει η θεωρία της ‘νοηματικής αντινομίας’ ή με άλλη απόδοση της ‘γνωστικής ασυμφωνίας’. 

   Η συγκεκριμένη ψυχολογική θεωρία εξηγεί ότι ένα άτομο, ή μια ολάκερη ομάδα, μπορεί να διατηρεί τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά αντικρουόμενα στοιχεία και να συμπεριφέρονται επηρεαζόμενα από αυτά επειδή οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να αιτιολογούμε και να διατηρούμε, σε παράλληλη διάταξη και ταυτόχρονα, ασυμβίβαστα δεδομένα εφόσον αυτά ικανοποιούν κάποιες αντικρουόμενες μεν, αλλά θεμελιακές μας ανάγκες, τόσο πραγματικές όσο και συμβολικές.

    Στην περίπτωση της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας η θεωρία της ‘νοηματικής αντινομίας ή γνωστικής ασυμφωνίας’ είναι εκείνη που βοηθούσε τους ψηφοφόρους των δύο Κομμάτων Εξουσίας, δηλαδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που μας Κυβέρνησαν από το καλοκαίρι του 1974 εναλλάξ μέχρι σήμερα (και το 2015-2019 ως… ΣΥΡΙΖΑ) να διασφαλίζουν τη διαιώνισή τους, καθώς έτσι εξασφαλίζουν, συστηματικά, για ευνοημένους ψηφοφόρους και γνωστούς/άγνωστους «Ολιγάρχες» Κρατικά «προνόμια»!…

     Βιώσαμε την εντυπωσιακή και ιστορικά ανιστόρητη, αγαστή συνεργασία της Ν.Δ. του κ Σαμαρά και των στελεχών της Πολ. Αν. και του μικρού ‘υπολοίπου’ ΠΑΣΟΚ του κ Βενιζέλου, και μετά ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τώρα με αυτοδύναμη Κυβέρνηση «νέας» ΝΔ το θεμελιακό ερώτημα παραμένει αδυσώπητα σθεναρό και απαιτεί απαντήσεις από τους Έλληνες πολίτες:

      Θα συνεχίσουμε να συγχέουμε Κράτος και Πατρίδα και να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας την ιδιοτελή εμμονή στην ταύτιση Κόμματος και Κράτους ή θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα ΔΕΝ ανήκει στα Κόμματα και στους ψηφοφόρους τους και το Κράτος ΔΕΝ επιτρέπεται να συνεχίσει την τακτική της ‘αποκατάστασης’ των Κομματικών «παροχών» που έφεραν τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ τα οποία πληρώνουμε και θα πληρώνουμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας!…

Ελληνικά Προϊόντα

     Κρίσιμες οι επόμενες εκλογές που πολλοί προβλέπουν ότι έρχονται πολύ σύντομα, παρά τις διαβεβαιώσεις του κ Μητσοτάκη που χαρακτηρίζονται μάλλον ως «ρομαντικές προσδοκίες» ότι θα γίνουν το 2027 με τον ίδιο επικεφαλής της ΝΔ, ενώ κάποιοι που «βολεύτηκαν» στην Δεξιό-Κέντρο-Αριστερή Κυβέρνησή του σκοπίμως προειδοποιούν ότι θα καταλήξουν σε ΕΘΝΙΚΑ επικίνδυνη…«Ακυβερνησία», αλλά προσωπικά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι Κομματικοί μηχανισμοί θα βρούνε τρόπους κατάκτησης της πολυπόθητης εξουσίας εφαρμόζοντας «δημιουργική λογιστική» στα πολιτικά δρώμενα.

     Παραμένει, όμως, όπως προανέφερα, επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εμείς και τα παιδιά μας ότι ΔΕΝ είναι ταυτόσημες έννοιες ΚΡΑΤΟΣ και ΠΑΤΡΙΔΑ και να διορθωθούμε!…

     Είναι ανυπέρβλητης γοητείας και ευστοχίας ο στίχος που δηλώνει ότι στην Ελλάδα (του Κομματικού Κράτους που ΔΕΝ είναι ταυτόσημο με την Πατρίδα) «όλα τριγύρω αλλάζουνε και ΟΛΑ τα ίδια μένουν!…» Προτείνω, χωρίς παρεξήγηση, να… «Αυτό-χειροκροτηθούμε» εμείς οι πολίτες-πελάτες του Κράτους πού εύκολα προσπερνάμε την έννοια ΠΑΤΡΙΔΑ….

     Δείτε και ακούστε τι είπα στο Mrgnosi2go ξεκινώντας στο 13ο λεπτό:

https://www.youtube.com/watch?v=_LoJeOeTweE  

https://www.triklopodia.gr/