Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025
Ο πλούτος των λίγων θα έσωζε 3,7 δισ. φτωχούς
Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η φτώχεια σε παγκόσμιο επίπεδο; Αρκούν οι χρηματικοί πόροι που υπάρχουν για την εξάλειψή της; Τα στοιχεία σοκάρουν! Στην ετήσια έκθεσή της που δημοσίευσε χθες η Oxfam εν όψει της Συνόδου Κορυφής των ηγετών του G20 που θα λάβει χώρα στη Νότια Αφρική το Σαββατοκύριακο αποκαλύπτει αυτό που όλοι βλέπουν, αλλά ουδείς εκ των παγκόσμιων ηγετών τολμά να κάνει το παραμικρό για να το αλλάξει. Τα 2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια που κέρδισαν οι υπερπλούσιοι του G20 μόνο την περασμένη χρονιά θα ήταν αρκετά -και θα περίσσευαν- ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας φτωχός άνθρωπος στον πλανήτη.
Συγκεκριμένα, μέσα σε μόλις 12 μήνες, από τον Οκτώβριο του 2024 έως τον φετινό Οκτώβριο, η συνολική περιουσία των υπερπλουσίων των χωρών της «ένωσης των οικονομικά ισχυρών», παρά τις διεθνείς αναταράξεις που απλώς επιβεβαίωσαν τη θέση πως για ελάχιστους «οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες», αυξήθηκε κατά 16,5%. Δηλαδή έφτασε από τα 13,4 τρισεκατομμύρια δολάρια στα 15,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Όσο για το πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να διασωθούν εάν πραγματικά οι υπερπλούσιοι, πέρα από το «πορτοφόλι» τους, είχαν την ενσυναίσθηση να κοιτάξουν και «προς τα κάτω»; Πάντα σύμφωνα με την έκθεση της Oxfam, τουλάχιστον 3,77 δισ. άνθρωποι θα μπορούσαν να βγουν για αυτό το έτος από το κατάμαυρο φάσμα της φτώχειας, ενώ οι κροίσοι -από τα κέρδη που θα διέθεταν για την ανακούφιση των φτωχότερων- θα είχαν και… ρέστα, καθώς από τα 2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια, θα αρκούσαν τα 1,65 τρισεκατομμύρια δολάρια για να μην υπάρχει ούτε ένας φτωχός. «Το ετήσιο κόστος για να βγουν από την ανέχεια οι 3,77 δισ. άνθρωποι που ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας ανέρχεται σε 1,65 τρισ. δολάρια» αναφέρει χαρακτηριστικά η έκθεση.
Επιτροπή ανισοτήτων
Τα χρόνια έχουν περάσει από το 1867, από τότε δηλαδή που ο Καρλ Μαρξ έγραφε στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» του πως «η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο σημαίνει ταυτόχρονα τη συσσώρευση φτώχειας, βασανιστικής εργασίας και εξαθλίωσης στον απέναντι πόλο». Σήμερα δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μαρξιστής για να διαπιστώσει πως τα στοιχεία της Oxfam (σ.σ.: στηρίζονται σε αντίστοιχα στοιχεία του Forbes) αποκαλύπτουν πως η πρόβλεψη αυτή δεν ήταν θεωρία, αλλά μια «προφητεία» που πλέον επιβεβαιώνεται κάθε χρόνο με όλο και μεγαλύτερη ακρίβεια.
Από το 2000 έως σήμερα το πλουσιότερο 1% της ανθρωπότητας έχει καρπωθεί σχεδόν 41 σεντ από κάθε νέο δολάριο του παγκόσμιου πλούτου που δημιουργήθηκε, την ώρα που στο «αόρατο» για τον αναπτυγμένο οικονομικά κόσμο φτωχότερο 50% αντιστοιχεί μόλις 1 σεντ. Η Oxfam ενστερνίζεται νοτιοαφρικανική πρόταση στο πλαίσιο του G20 να ιδρυθεί διεθνής συμβουλευτική επιτροπή για την καταπολέμηση των ανισοτήτων, κατ’ εικόνα της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (GIEC).
«Αν η νοτιοαφρικανική G20 δημιουργήσει νέα διεθνή συμβουλευτική επιτροπή για τις ανισότητες, θα πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα στον αγώνα για την αντιμετώπιση της κρίσης των ανισοτήτων», σχολίαζε χαρακτηριστικά ο εκτελεστικός διευθυντής της, Αμίταμπ Μπεχάρ.
Ακόμη, η Oxfam καλεί οι πλούσιοι του κόσμου να «φορολογηθούν με δίκαιο τρόπο ώστε να συμβάλουν να τερματιστεί η φτώχεια και να καταπολεμηθεί η απορρύθμιση του κλίματος». Η οργάνωση δεν παρέλειψε πάντως να κατηγορήσει την αμερικανική κυβέρνηση που αποφάσισε να μποϊκοτάρει τη σύνοδο του Γιοχάνεσμπουργκ, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως εφαρμόζει «καταστροφικές πολιτικές -από τους απερίσκεπτους τελωνειακούς δασμούς ως τις αντιδραστικές φοροαπαλλαγές, περνώντας από τις δημοσιονομικές περικοπές- οι οποίες αυξάνουν τις ανισότητες».
Το G20 αποτελείται από 19 κράτη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Αφρικανική Ένωση, ενώ αντιπροσωπεύει το 85% του παγκόσμιου ΑΕΠ και τα δύο τρίτα του πληθυσμού του πλανήτη. Η Νότια Αφρική ελπίζει ότι στη σύνοδο που φιλοξενεί, την πρώτη που διεξάγεται στην Αφρική, θα υπάρξει πρόοδος αναφορικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αφρικανικές χώρες, αλλά και χώρες που ανήκουν στον λεγόμενο «παγκόσμιο Νότο», προτού αναλάβουν την εναλλασσόμενη προεδρία του G20 οι ΗΠΑ το 2026.
Αυτή είναι η αρχή του τέλους — η Ουκρανία τελειώνει.
Το κλεπτο-νεποτιστικό καθεστώς του Βολοντίμιρ Ζελένσκι κάνει κύκλους γύρω από τη λεκάνη της τουαλέτας καθώς ένα ακόμη σκάνδαλο διαφθοράς λερώνει το καλό του όνομα και αμαυρώνει τη φήμη της Ουκρανίας ότι αγωνίζεται για λογαριασμό όλων των Ευρωπαίων για τις δημοκρατικές αξίες. Η εύστοχα ονομαζόμενη Επιχείρηση Μίδας έφερε στο φως μια τεράστια κομπίνα εκβιασμού αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Οι δημοσιευμένες φωτογραφίες δείχνουν τα χρυσά μπάνια των συνεργατών του Ζελένσκι και σακούλες με δολάρια φρέσκα από την Federal Reserve. Μετά από χρόνια de facto λευκών δαπανών, η Ουκρανία έχει απλώς αποδείξει ότι η μόνη της σύνδεση με τον πολιτισμό του Ατλαντικού είναι ως ένα Τρίγωνο των Βερμούδων για φορτία πλούτου και όπλων.
Στο άρθρο μου τον Απρίλιο, υποστήριξα ότι οι κύριοι κακοί της Ουκρανίας και οι κερδοσκόποι του εγκληματικού πολέμου δεν ήταν συνήθως ούτε Σλάβοι ούτε Χριστιανοί. Η τελευταία ομάδα δυσάρεστων ηθοποιών είναι μια δικαιωτική προσθήκη σε αυτή τη θεωρία. Στο τελευταίο σκάνδαλο, ο μακροχρόνιος συνεργάτης του Ζελένσκι, Τιμούρ Μίντιτς, και ο οικονομικός διευθυντής του Ολεξάντρ Ζούκερμαν κατέστρωσαν ένα πραγματικά διαβολικό σχέδιο για να επωφεληθούν από έναν ειδικό νόμο εν καιρώ πολέμου που εμποδίζει την επιβολή χρεών στον κρατικό πυρηνικό φορέα Energoatom. Χωρίς νομική προσφυγή για μήνυση για απλήρωτες υπηρεσίες, δόθηκε τελεσίγραφο στους εργολάβους να πληρώσουν το 10-15% της αξίας της σύμβασης στη Mindich. Οι εργολάβοι απειλήθηκαν ακόμη και με αποκλεισμό των εταιρειών τους επ' αόριστον, καταστροφή ή κινητοποίηση προσωπικού στην πρώτη γραμμή. Οι ηχογραφήσεις αποκαλύπτουν ότι ο Mindich και οι συνάδελφοί του αναφέρονται αστειευόμενοι στην επιχείρηση ως το "shlagbaum" [boomgate] που σηκώνεται μόλις πληρωθούν τα διόδια.
Σύμφωνα με την Ukrainska Pravda, και οι δύο άνδρες βρίσκονται τώρα στο Ισραήλ, έχοντας ενημερωθεί ότι οι υπηρεσίες καταπολέμησης της διαφθοράς επρόκειτο να επιτεθούν. Το να ξεγλιστρήσεις απαρατήρητος κατά τη διάρκεια του πολέμου δεν είναι μικρό κατόρθωμα. Δυστυχώς, η ιστορία έχει πολύ πιο νόημα αν θυμηθούμε ότι τον Ιούλιο ο ίδιος ο Ζελένσκι προσπάθησε να εξουδετερώσει την ανεξαρτησία των υποστηριζόμενων από την ΕΕ γραφείων κατά της διαφθοράς, αλλά υποχώρησε λόγω της δημόσιας οργής.
Ο Μίντιτς και ο Ζελένσκι πηγαίνουν πίσω στις μέρες τους στην Kvartal 95 — την εταιρεία μέσων ενημέρωσης που μετέτρεψε τον Ζελένσκι από κωμικό σε τηλεοπτικό αστέρα. Ήταν ο Mindich που τον σύστησε στον Ihor Kolomoisky. Στη συνέχεια, ο Mindich μετατράπηκε από fixer του Kolomoisky σε consigliere του Zelensky μέχρι πολύ πρόσφατα (όταν οι φορείς κατά της διαφθοράς άρχισαν να ερευνούν). Είναι επομένως προφανές ποιος προειδοποίησε εκ των προτέρων τον Mindich και τον Zuckerman και μάζεψε τα χρυσά αλεξίπτωτα στο Ισραήλ για να πάει μαζί με τους χρυσούς μπιντέ τους. Από τον παράδεισο του ενός γκάνγκστα στον άλλο.
Είναι ενδιαφέρον ότι το όνομα του Μίντιτς Τιμούρ εξακολουθεί να είναι δημοφιλές στην Ανατολή, παρόλο που είναι προς τιμήν του Τουρκομογγόλου πολέμαρχου του 14ου αιώνα Ταμερλάνου - ο οποίος έκανε εθνοκάθαρση στους αυτόχθονες Ινδοευρωπαίους της Κεντρικής Ασίας και κατασκεύασε πυραμίδες με έως και 90.000 κρανία. Ο Μίντιτς μπορεί τελικά να είναι σε θέση να δει τις πραγματικές πυραμίδες της Γκίζας, εάν ο Τραμπ εγκρίνει τον ουρανοξύστη του στη Γάζα.
Ένα άλλο μεγάλο ψάρι σε ζεστό νερό είναι ο πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός, Oleksiy Chernyshov, του οποίου η μετεωρική άνοδος οφείλεται στη σύσταση του Mindich. Εκτός από τη συμμετοχή του στο σχέδιο υπεξαίρεσης ενέργειας, ο Τσερνίσοφ ερευνάται από το FBI για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν ο Τσερνίσοφ επισημάνθηκε δημόσια για έρευνα νωρίτερα φέτος, ο Ζελένσκι ένιωσε πίεση να τον υποβιβάσει από τον ρόλο του αναπληρωτή πρωθυπουργού, αλλά επειδή οι γυναίκες τους είναι οι καλύτερες φίλες, έβγαλε ένα νέο υπουργικό χαρτοφυλάκιο από τον αέρα: υπουργό Εθνικής Ενότητας. Οι Ουκρανοί έχουν μια πολύ ιδιωματική έκφραση για τους άνδρες που μοιάζουν με τον Τσερνίσοφ: «Με μια τέτοια μύτη, μπορείς να δεις τα πάντα εκ των προτέρων». Αλίμονο, δεν φαίνεται να έχει προβλέψει την τρέχουσα κατάστασή του και μόνο η οικογένειά του έχει διαφύγει στο εξωτερικό, ενώ διατηρεί την αθωότητά του.
Ο Τσερνίσοφ συναντά την Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα. Πηγή: Chernyshov μέσω Facebook
Μια άλλη προσωπικότητα που υπερασπίζεται τη φήμη του από μια αξιοζήλευτη θέση είναι ο μουσουλμάνος Τάταρος επιχειρηματίας που έγινε πολιτικός Ρουστέμ Ουμέροφ. Ένα μεγάλο σύννεφο κρέμεται πάνω από την πιθανή εμπλοκή του στην υπόθεση Energoatom, αλλά δεν φαίνεται καλό αφού ο Umerov έφυγε για την Τουρκία πριν από λίγο καιρό και τώρα βρίσκεται στο Κατάρ όπου φαίνεται να περιμένει να καταλαγιάσει η σκόνη. Έτσι, έχουμε το γελοίο σενάριο στο οποίο ο γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας υπερασπίζεται την Ουκρανία από τη Ντόχα ή ίσως το Ντουμπάι. Είναι ένα πραγματικό σόου, αλλά ίσως ο Umerov έχει και χρυσά υδραυλικά στο μπάνιο του.
Εν τω μεταξύ, στο αποκορύφωμα του μεγαλύτερου σκανδάλου εν καιρώ πολέμου της Ουκρανίας, ο Ζελένσκι κάνει ό,τι κάνει σε τέτοιες στιγμές κρίσης: έχει ξεκινήσει ένα ταξίδι πολλαπλών στάσεων στο εξωτερικό, όχι για μια περιοδεία συγγνώμης, αλλά φαινομενικά για μια περιοδεία αμνησίας. Αυτός είναι ο ίδιος άνθρωπος που το 2019 έκανε εκστρατεία σε μια πλατφόρμα κατά της διαφθοράς. Δεν θα επισκεφθεί την Ουγγαρία, αλλά ο Βίκτορ Όρμπαν ήταν βέβαιο ότι θα καταγγείλει το «δίκτυο μαφίας εν καιρώ πολέμου» του Ζελένσκι, ενώ ο γεωπολιτικός αναλυτής Πέπε Εσκομπάρ έχει αρχίσει να αναφέρεται στην Ουκρανία με την ονομασία Country-404.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ - αρκετά πολιορκημένος από την υπαρξιακή κρίση της κυβέρνησής του - παρέμεινε σιωπηλός για το σκάνδαλο διαφθοράς. Στο άρθρο μου τον Αύγουστο, υποστήριξα ότι το MAGA πέθαινε και φαίνεται ότι ο Τραμπ επέλεξε το Ισραήλ και τα αρχεία του Έπσταϊν να είναι ο λόφος στον οποίο πεθαίνει η προεδρία του. Αν πιστέψουμε τον αδελφό του Τζέφρι Έπσταϊν, ο Τραμπ κάποτε έκανε σεξουαλική πράξη πάνω σε άλογο. Αλλά όσο απίθανο κι αν φαίνεται αυτό, είναι λιγότερο απίθανο αν θυμηθούμε ότι ο Τραμπ αποκάλεσε την πρώην ερωμένη του Στόρμι Ντάνιελς «άλογο». Ο Τραμπ μισεί τον Τόμας Μάσι και τη Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν με πάθος, οπότε μένει να δούμε πόσο επεξεργασμένα θα είναι τα αρχεία που θα κυκλοφορήσουν. Η συγγένεια του Τραμπ με το Ισραήλ θα παραμείνει ίσως για πάντα ένα μυστήριο, δεδομένου ότι δεν είναι χριστιανός σιωνιστής, αμφισβητεί ανοιχτά την εβραϊκή διπλή πίστη και συνεχίζει να υπερασπίζεται τον Τάκερ Κάρλσον εν μέσω της διαμάχης του Φουέντες.
Την περασμένη εβδομάδα, ο πρώην επικεφαλής που έγινε πρόεδρος Abu al-Jolani έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο - σαν οι άνθρωποι να μην έχουν καταλάβει ακόμα ποιος ήταν πίσω από το ISIL και την Αλ Κάιντα προκειμένου να επιτευχθεί αλλαγή καθεστώτος στη Συρία. Έξω με τον Μασκ — μέσα με την κολόνια, καθώς κάποιοι αστειεύτηκαν ότι ο Τραμπ ήθελε μόνο να διεκδικήσει την επικήρυξη των 10 εκατομμυρίων δολαρίων που ήταν στο κεφάλι του αλ-Τζολάνι πριν από λιγότερο από ένα χρόνο. Η αλλαγή καθεστώτος για τη Βενεζουέλα μπορεί να είναι η επόμενη ή η επέμβαση στη Νιγηρία. Ήταν μια προεδρία με μπλόφες, απειλές και αδέσμευτους κομπασμούς που δυστυχώς προσγειώθηκε στο πλευρό των μαζικών θεωρήσεων H-1B, των φουσκωμένων προϋπολογισμών και του πληθωρισμού. Έχει μπει με το ένα πόδι και μετά με το άλλο έξω από την Ουκρανία αρκετές φορές, αλλά μέχρι τώρα ο μόνος συλλογισμός για τον οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι το Ισραήλ είναι η σύζυγος και η Ουκρανία είναι η ερωμένη.
Αν υπάρχει μια παρηγοριά από την πολιτική του Τραμπ για την Ουκρανία, είναι ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ έχει αποκλειστεί. Φυσικά, δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Τραμπ απειλούσε να αποσύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη συμμαχία για να πάρει αυτό που ήθελε. Η ένταξη στην Ουκρανία ήταν πάντα μια γελοία ιδέα για διπλωματικούς λόγους, αν όχι γεωγραφικούς. Η Ουκρανία είναι μόνο μια χώρα του Βόρειου Ατλαντικού τρίτου βαθμού, μέσω της λεκάνης της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου. Όσον αφορά την κυριαρχία της, οι πολιτείες της Χαβάης, του Τέξας και του Βερμόντ των ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερο προηγούμενο ανεξαρτησίας από ό,τι η Ουκρανία το 1991.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ενενήντα και στις αρχές της θητείας του Πούτιν, υπήρχε ένα πολύ διαφορετικό γεωπολιτικό περιβάλλον, στο οποίο στέλνονταν ανάμεικτα μηνύματα για τη μετακομμουνιστική αρχιτεκτονική ασφαλείας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πούτιν είπε το 2005 ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, σε μια συνέντευξη που εξακολουθεί να βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Κρεμλίνου. Αλλά τότε, ακόμη και η Ρωσία είχε δημιουργήσει εγκάρδιες σχέσεις με τη συμμαχία και περίμενε να ενταχθεί. Ένας αφελής Τζέφρι Σακς (ο οποίος εργαζόταν ως οικονομικός σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) αρνήθηκε να πιστέψει την προειδοποίηση ενός συναδέλφου ότι η Ρωσία δεν θα επιτρεπόταν ποτέ να ενταχθεί. Η μακρά εξήγηση για αυτό θα εμβαθύνει στην αμερικανική ηγεμονία και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Η σύντομη εξήγηση μας δόθηκε στην πραγματικότητα πριν από πολύ καιρό από τον πρώτο γραμματέα του ΝΑΤΟ, Baron Ismay, ο οποίος είπε ότι ο σκοπός του ΝΑΤΟ ήταν να «κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω».
Αυτός ο πόλεμος θα είναι μια ταπεινωτική ήττα για το ΝΑΤΟ (και ας μην ξεχνάμε τη μικρή Ελβετία, η οποία χάλασε 207 χρόνια ουδετερότητας για να ενταχθεί στη δυτική ευθυγράμμιση κατά της Ρωσίας). «Ξύπνα με όταν πάρει την Πολωνία» αστειεύτηκε ένας φιλελεύθερος σχολιαστής πριν από μια δεκαετία, σε μια εποχή που η σύγκρουση της Ουκρανίας ήταν ακόμα εσωτερική και περιοριζόταν στο Ντόνετσκ και το Λουχάνσκ. Η τήρηση ενός τέτοιου προτύπου θα άφηνε τους πάντες σε καλύτερη θέση, αν συνοδευόταν από κάποιες γνήσιες διπλωματικές προσπάθειες αποκλιμάκωσης.
Αυτή είναι η αρχή του τέλους — η Ουκρανία τελειώνει. Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά η αξιολόγηση της δημοσιογράφου της χρονιάς στην Ουκρανία, Νταϊάνα Παντσένκο. Ακόμη και ο Κολομόισκι από το κελί της φυλακής του δηλώνει ότι ο Ζελένσκι θα φύγει σύντομα. Αλλά μεγάλο μέρος της ευθύνης για τις τρομερές προοπτικές πηγαίνει πίσω στον στενό κύκλο του Ζελένσκι, γεωμετρικά μιλώντας, ή στον εσωτερικό του μινύα, εθνοτικά μιλώντας. Συχνά αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν η Αμερική αν δεν είχε την ολέθρια εξωγήινη ελίτ που έχει. Το ίδιο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε και από την Ανατολή.
https://www.theoccidentalobserver.net/
Ελλάδα-ΗΠΑ: Σχέση χωρίς ανταπόδοση
Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις της τελευταίας δεκαετίας αποτελούν μία από τις σταθερότερες και πιο συνεκτικές συνεργασίες στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα έχει επιλέξει να τοποθετηθεί καθαρά στον δυτικό πυλώνα ασφάλειας και αυτή η επιλογή αποτελεί συνειδητή στρατηγική στάση
Προκύπτει από την ανάγκη προστασίας σε μια περιοχή όπου οι ισορροπίες μεταβάλλονται και όπου η ένταση, η αστάθεια και οι ανταγωνισμοί συνυπάρχουν. Στο πλαίσιο αυτό η χώρα έχει παραχωρήσει κρίσιμες στρατιωτικές διευκολύνσεις, έχει ενισχύσει την αμερικανική παρουσία από την Κρήτη μέχρι την Θράκη και έχει μετατραπεί σε βασική πύλη για τη ροή υγροποιημένου φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Η σχέση παρουσιάζεται ως σχέση εμπιστοσύνης. Το ερώτημα είναι αν παρουσιάζεται και ως σχέση ανταπόδοσης.
Σε μια περίοδο κατά την οποία η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας αυξήθηκε αισθητά, θα περίμενε κανείς αντίστοιχα οφέλη σε οικονομικό και αμυντικό επίπεδο. Η πραγματικότητα είναι σύνθετη. Η Ελλάδα έχει κερδίσει κύρος και αναβαθμισμένο ρόλο στην Ουάσιγκτον. Έχει καθιερωθεί ως παράγοντας σταθερότητας σε μια περιοχή όπου η Τουρκία κινείται συχνά αντιφατικά. Τα κέρδη αυτά έχουν αξία, αλλά παραμένουν άυλα και δεν μετατρέπονται με την ίδια ένταση σε απτά οφέλη για την ελληνική οικονομία και άμυνα.
Το ενεργειακό πεδίο είναι ενδεικτικό. Η Ελλάδα αγοράζει αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο χωρίς προνομιακή τιμολόγηση και χωρίς μακροπρόθεσμα συμβόλαια που θα εξασφάλιζαν σταθερότητα τιμών. Η χώρα επωφελείται από τη γεωγραφική της θέση, όχι όμως από ειδικές διμερείς ρυθμίσεις που θα μπορούσαν να μειώσουν το ενεργειακό κόστος. Η μετατροπή της Ελλάδας σε περιφερειακό κόμβο αποτελεί όφελος, αλλά δεν συνιστά ανταπόδοση ανάλογη των παραχωρήσεων που προσφέρει.
Αντίστοιχη εικόνα παρουσιάζεται στο αμυντικό πεδίο. Η Ελλάδα αποκτά πρόσβαση σε υψηλή τεχνολογία, ενισχύει την επιχειρησιακή της ικανότητα, αλλά συχνά με μεγάλο οικονομικό βάρος. Οι παραδόσεις των οπλικών συστημάτων καθυστερούν και η συμμετοχή της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας παραμένει περιορισμένη. Η παρουσία αμερικανικών δυνάμεων στις βάσεις παρέχει αποτρεπτική αξία, αλλά δεν συνοδεύεται από σαφείς δεσμεύσεις ως προς ζητήματα κυριαρχίας. Η συνεργασία είναι σημαντική, αλλά όχι ισόρροπα
Η ανισορροπία αυτή συνδέεται και με τον τρόπο που η Ελλάδα συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις. Η χώρα προσφέρει διευκολύνσεις ως αυτονόητη ένδειξη αξιοπιστίας, χωρίς να τις συνδέει με συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Εμφανίζεται πρόθυμη και συνεπής, αλλά όχι διεκδικητική. Αυτό οδηγεί τις Ηνωμένες Πολιτείες να θεωρούν δεδομένη την ελληνική στάση. Και μια στάση που θεωρείται δεδομένη σπάνια επιβραβεύεται.
Σε αυτό το πλαίσιο η γεωοικονομική διάσταση αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα δεν εξυπηρετούν μόνο περιφερειακούς στόχους. Εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σύστημα που επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες να διατηρούν επιχειρησιακή ικανότητα στη Μέση Ανατολή και στον Κόλπο, όπου βρίσκονται τα σημαντικότερα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη. Οι βάσεις στη Σούδα και την Αλεξανδρούπολη διευκολύνουν την αμερικανική παρουσία σε μια περιοχή όπου κρίνονται όχι μόνο στρατηγικά συμφέροντα, αλλά και η σταθερότητα των πετρελαιοπαραγωγών κρατών.
Η σταθερότητα αυτή έχει άμεση οικονομική σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το σύστημα των πετροδολαρίων, που διαμορφώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, δημιουργεί έναν κύκλο όπου η ασφάλεια των αραβικών κρατών συνδέεται με τη σταθερότητα του δολαρίου.
Οι χώρες του Κόλπου τιμολογούν το πετρέλαιο σε δολάρια και επενδύουν σημαντικό μέρος των εσόδων τους σε αμερικανικά ομόλογα, ενισχύοντας την αμερικανική οικονομία και τη χρηματοδότηση του αμερικανικού χρέους. Χωρίς σταθερότητα στην περιοχή αυτή, η αμερικανική νομισματική ισχύς θα ήταν πολύ πιο αδύναμη.
Στον κύκλο αυτό η Ελλάδα λειτουργεί ως κρίσιμος κόμβος. Η γεωγραφική της θέση δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες δυνατότητα άμεσης επέμβασης σε μια περιοχή που είναι θεμελιώδης για τη διεθνή οικονομική τάξη. Η συμβολή της Ελλάδας επομένως δεν αφορά μόνο την τοπική ασφάλεια. Ενισχύει τη σταθερότητα ενός συστήματος από το οποίο ωφελείται ολόκληρη η δυτική οικονομία και ιδίως η αμερικανική.
Η διαπίστωση αυτή ενισχύει την ανάγκη για μια πιο ώριμη και διεκδικητική ελληνική στρατηγική. Η χώρα συνεισφέρει σε κάτι που υπερβαίνει το διμερές επίπεδο. Συμβάλλει στη διατήρηση ενός διεθνούς μηχανισμού στον οποίο στηρίζεται η αμερικανική ισχύς. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να αμφισβητήσει τη δυτική της πορεία. Σημαίνει ότι έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει ανταπόδοση ανάλογη της πραγματικής της αξίας.
Σε μια εποχή γεωπολιτικών ανακατατάξεων η Ελλάδα έχει περισσότερα να κερδίσει από μια στάση ενεργής διεκδίκησης παρά από μια στάση δεδομένης συμμόρφωσης. Η αξιοποίηση του διπλωματικού της κεφαλαίου μπορεί να αποφέρει όχι μόνο σταθερότητα, αλλά και ανταπόδοση που να αντανακλά το εύρος της συμβολής της στο διεθνές σύστημα.
* Πρόεδρος Lyktos Group, Επίτιμος Πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, πρώην καθηγητής Πανεπιστημίου. Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην Καθημερινή του Σαββάτου.
https://www.msn.com/el-gr
Η έκθεση Κίσινγκερ: Έλεγχος πληθυσμού, The Big 13 και η οπλοποίηση της υγειονομικής περίθαλψης
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου η ίδια η πράξη της γέννησης είναι μια στρατηγική ανησυχία, όχι για τις οικογένειες, αλλά για τις γεωπολιτικές δυνάμεις. Ένας κόσμος όπου η ανθρώπινη ψυχή, άυλη και αμέτρητη για τους περισσότερους, ζυγίζεται με όρους αποθεμάτων χαλκού και βαρελιών πετρελαίου. Αυτό δεν είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα. Είναι η ανατριχιαστική πραγματικότητα που αποκαλύπτεται από ένα εμπιστευτικό έγγραφο του 1976, που συχνά αναφέρεται ως «Η Έκθεση Κίσινγκερ». Ο επίσημος τίτλος του, «Πρώτη Ετήσια Έκθεση για τη Διεθνή Πληθυσμιακή Πολιτική των ΗΠΑ», ακούγεται αρκετά καλοήθης.Αλλά ξεφλουδίστε το γραφειοκρατικό επίχρισμα, και αυτό που προκύπτει είναι ένα σχέδιο για έναν αόρατο πόλεμο, που θα διεξαχθεί όχι με βόμβες, αλλά με έλεγχο των γεννήσεων, επισιτιστική βοήθεια και την ήσυχη συν-επιλογή της εμπιστοσύνης. Ελάτε μαζί μας καθώς διεξάγουμε αυτοψία σε ένα έγγραφο που τόλμησε να διαχειριστεί το ανθρώπινο κοπάδι.
Ο Λογισμός των Ψυχών: Οικονομικά Συμφέροντα και Δημογραφικός Σχεδιασμός
Ποιο είναι το ακριβές βάρος μιας ανθρώπινης ψυχής; Στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας το 1976, υπολογίστηκε σε τόνους χαλκού και βαρέλια πετρελαίου. Αυτό δεν ήταν φιλοσοφικός στοχασμός. Ήταν η ψυχρή, σκληρή λογική που οδηγούσε ένα κομβικό έγγραφο. Εμβαθύνουμε σε αυτήν την «Πρώτη Ετήσια Έκθεση για τη Διεθνή Πληθυσμιακή Πολιτική των ΗΠΑ», μια εμπιστευτική ενημέρωση που μετέτρεψε τις μήτρες του αναπτυσσόμενου κόσμου σε γεωπολιτικό πεδίο μάχης. Η ίδια η ουσία της ανθρώπινης ζωής, οι δυνατότητές της, τα όνειρά της, περιορίστηκαν σε οικονομικές μεταβλητές. «Τροχοπέδη στην ανάπτυξη». Ένα «εμπόδιο στην πρόοδο». Μπορούμε πραγματικά να κατανοήσουμε μια τέτοια νοοτροπία;
Η τέλεια δικτατορία θα είχε την εμφάνιση μιας δημοκρατίας, αλλά θα ήταν, στην πραγματικότητα, μια φυλακή χωρίς τοίχους στην οποία οι κρατούμενοι δεν θα ονειρεύονταν καν να δραπετεύσουν. Θα ήταν ένα σύστημα δουλείας όπου, χάρη σε διάφορους περισπασμούς και διασκεδάσεις, οι σκλάβοι θα αγαπούσαν τη δουλεία τους.
— Άλντους Χάξλεϋ
Οι «Big 13» και η «καλοπροαίρετη σκληρότητα»
Αυτό δεν ήταν απλώς ένα γραφειοκρατικό σημείωμα. Ήταν ένα επιχειρησιακό εγχειρίδιο. Ένας οδηγός για αυτό που οι αρχιτέκτονές του ονόμασαν «καλοπροαίρετη σκληρότητα». Ο πρωταρχικός του στόχος; Για να περιοριστεί η αύξηση του πληθυσμού στα στρατηγικά έθνη των «Big 13». Αυτοί δεν ήταν αυθαίρετοι στόχοι. Περιελάμβαναν την Ινδία, το Μεξικό και την Ινδονησία - χώρες πλούσιες σε πόρους, έθνη των οποίων οι αυξανόμενοι πληθυσμοί θεωρούνταν άμεση απειλή για τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο στόχος ήταν σαφής: η προστασία της αμερικανικής ευημερίας, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε τη διαχείριση των πιο οικείων πτυχών της ανθρώπινης ύπαρξης σε κυρίαρχα έθνη. Ήταν αυτή η εξωτερική πολιτική ή μια μορφή δημογραφικής μηχανικής;
Η οπλοποίηση της ευεξίας: Η βοήθεια ως δούρειος ίππος
Πώς εφαρμόζεις μια τόσο τεράστια, παρεμβατική πολιτική χωρίς απροκάλυπτη βία; Η στρατηγική ήταν έξυπνη και βαθιά ανησυχητική. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας όπλισε έννοιες που συνήθως συνδέουμε με την πρόοδο και την απελευθέρωση: «δικαιώματα των γυναικών» και «ενσωμάτωση». Αυτοί οι ευγενείς σκοποί έγιναν Δούρειος Ίππος. Η έκθεση αποκαλύπτει πώς οι υπηρεσίες στείρωσης συνδυάστηκαν, αθόρυβα και αποτελεσματικά, με βασική επισιτιστική βοήθεια. Οι κλινικές υγείας, σύμβολα ελπίδας και θεραπείας, μετατράπηκαν σε ακούσια φυλάκια αυτής της ατζέντας ελέγχου του πληθυσμού. Προσφέρεται σανίδα σωτηρίας, αλλά με κρυφό κόστος. Είναι η ανθρωπιστική βοήθεια πραγματικά ανθρωπιστική όταν φέρει μια μυστική ατζέντα;
Η ιστορία της Siti: Ανυποψίαστοι πράκτορες της αυτοκρατορίας
Σκεφτείτε τη Σίτι, μια μαία στην Ιάβα. Μια αξιόπιστη φιγούρα στην κοινότητά της, υπηρέτησε τον λαό της, γεννώντας μωρά, προσφέροντας φροντίδα, φάρο υποστήριξης. Αυτή, και αμέτρητοι άλλοι σαν αυτήν, έγιναν άθελά τους πράκτορες αυτού του μεγάλου δημογραφικού σχεδίου. Ήταν οι αγωγοί μέσω των οποίων έρρεαν οι πολιτικές της Ουάσιγκτον, εφαρμόζοντας αθώα οδηγίες που προέρχονταν από ένα αποστασιοποιημένο, τεχνοκρατικό βλέμμα. Η έκθεση καθόρισε πώς να αξιοποιηθούν αυτές οι αξιόπιστες τοπικές προσωπικότητες, διασφαλίζοντας τη διείσδυση της στρατηγικής στα πιο απομακρυσμένα χωριά. Ήταν μια αριστοτεχνική χειραγώγηση της εμπιστοσύνης, μια αθόρυβη ανατροπή του ίδιου του ιστού της κοινοτικής φροντίδας.
Το ανατριχιαστικό τεχνοκρατικό βλέμμα
Η «Πρώτη Ετήσια Έκθεση για τη Διεθνή Πληθυσμιακή Πολιτική των ΗΠΑ» εκθέτει μια πραγματικά ανατριχιαστική τεχνοκρατική ματιά. Η ανθρώπινη ζωή δεν εκτιμήθηκε για την εγγενή της αξία, αλλά θεωρήθηκε μέσα από το πρίσμα της «τροχοπέδη στην ανάπτυξη». Η ίδια η έννοια της «απορροφητικής ικανότητας» υπαγόρευε ποιος επιτρεπόταν να γεννηθεί, ποιος θεωρούνταν «βιώσιμος». Ήταν ένας οικονομικός υπολογισμός, χωρίς ενσυναίσθηση, που πλαισιώθηκε ως αναγκαιότητα για τη σταθερότητα του Ψυχρού Πολέμου. Από την ήσυχη συζήτηση για τον «εξαναγκασμό και τα κίνητρα» μέχρι τη λεπτομερή υλικοτεχνική υποστήριξη του «κλαδέματος του ανθρώπινου γενεαλογικού δέντρου», το έγγραφο χαρτογραφεί τα μηχανήματα που έχουν σχεδιαστεί για τη διαχείριση του ανθρώπινου κοπαδιού. Το όραμα του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας δεν αφορούσε την ενδυνάμωση των ατόμων, αλλά τον υπολογισμό της παγκόσμιας ανθρώπινης εξίσωσης για γεωπολιτικό πλεονέκτημα.
Η εξουσία τείνει να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Οι μεγάλοι άντρες είναι σχεδόν πάντα κακοί άνθρωποι.
— Λόρδος Άκτον
Συμπέρασμα: Αποσφράγιση των αρχείων, αντιμετώπιση του παρελθόντος
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή, αποσφραγίζοντας τα αρχεία της «Πρώτης Ετήσιας Έκθεσης για τη Διεθνή Πληθυσμιακή Πολιτική των ΗΠΑ» και αντιμετωπίζοντας μια άβολη ιστορία. Δεν πρόκειται μόνο για ένα έγγραφο περασμένων δεκαετιών. έχει να κάνει με την κατανόηση των λεπτών, συχνά αόρατων τρόπων λειτουργίας της εξουσίας. Μας αναγκάζει να ρωτήσουμε: Ποια μαθήματα έχουμε πάρει πραγματικά; Είμαστε αρκετά προσεκτικοί ενάντια στην καλοπροαίρετη σκληρότητα που μπορεί να κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της καλοπροαίρετης πολιτικής; Η κληρονομιά αυτής της έκθεσης μας υποχρεώνει να εξετάσουμε κριτικά ποιος ορίζει την «ανάπτυξη», ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούνται πραγματικά και ποια ηθικά όρια δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε να ξεπεραστούν στο όνομα της σταθερότητας ή της προόδου. Ο αόρατος πόλεμος για τον έλεγχο του ανθρώπινου πεπρωμένου, όπως φαίνεται, δεν τελείωσε ποτέ πραγματικά.
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο πρωτοπόρος αρχιτέκτονας της ψυχανάλυσης, ανακάλυψε μια πολύ πιο τρομακτική αλήθεια κρυμμένη στο υπόγειο της ανθρώπινης ψυχής. Ερευνώντας τις πιο σκοτεινές γωνιές του ασυνείδητου, ο Φρόιντ συνειδητοποίησε ότι οι άνθρωποι είναι τα μόνα πλάσματα που σχεδιάζουν ενεργά τον θάνατό τους μέσω μιας δύναμης που ονόμασε Death Drive ή «Thanatos». Αυτό δεν είναι απλώς ένας φιλοσοφικός στοχασμός. Είναι μια βαθιά πρόκληση για την ίδια την κατανόησή μας για την ανθρώπινη φύση, υποδηλώνοντας ότι η προεπιλεγμένη μας ρύθμιση δεν είναι πάντα προς την ανάπτυξη και την ευχαρίστηση.
Σε αυτή τη βαθιά κατάδυση στη φιλοσοφία της αυτο-δολιοφθοράς, εξερευνούμε το αμφιλεγόμενο έργο του Φρόιντ, «Πέρα από την Αρχή της Ευχαρίστησης», για να καταλάβουμε γιατί το μυαλό συχνά προτιμά τη γνωστή αποτυχία από την άγνωστη επιτυχία. Αυτό το άρθρο δεν είναι απλώς μια ανάλυση. είναι ένας οδικός χάρτης για να σπάσει ο κύκλος. Εάν είστε έτοιμοι να σταματήσετε να διαπραγματεύεστε με τον εσωτερικό σας τύραννο και να βγείτε από τον βρόχο της επανάληψης, ελάτε μαζί μας καθώς αποκαλύπτουμε την αρχιτεκτονική του αυτοσαμποτέρ.
Η σκοτεινή αποκάλυψη του Φρόιντ: Πέρα από την αρχή της ευχαρίστησης
Για χρόνια, ο Φρόιντ είχε χτίσει ολόκληρο το θεωρητικό του οικοδόμημα πάνω στην «αρχή της ευχαρίστησης», την ιδέα ότι οι άνθρωποι οδηγούνται θεμελιωδώς να αναζητούν την ευχαρίστηση και να αποφεύγουν τον πόνο. Φαινόταν διαισθητικό, λογικό και καθολικά εφαρμόσιμο. Στη συνέχεια, όμως, συνάντησε φαινόμενα που αψηφούσαν αυτό το κομψό πλαίσιο: τους επίμονους εφιάλτες των βετεράνων πολέμου, τα αυτοκαταστροφικά μοτίβα στις σχέσεις και την ανεξήγητη έλξη προς την επανάληψη τραυματικών εμπειριών, ακόμη και όταν δεν έφερναν καμία προφανή ικανοποίηση.
Αυτές οι παρατηρήσεις ανάγκασαν τον Φρόιντ να αντιμετωπίσει μια συγκλονιστική πιθανότητα: πρέπει να υπάρχει μια άλλη, βαθύτερη ορμή στο παιχνίδι, αυτή που λειτουργεί «πέρα» από την ευχαρίστηση. Υπέθεσε την ύπαρξη της Ενόρμησης του Θανάτου, του «Θανάτου», ενός θεμελιώδους ενστίκτου που κατευθύνεται προς τη φθορά, την καταστροφή και την επιστροφή σε μια άψυχη κατάσταση. Είναι μια παρόρμηση να μην ζεις, αλλά να πάψεις να είσαι, συχνά καλυμμένη από το αντίστοιχό της, τον «Έρωτα», το ένστικτο της ζωής, που οδηγεί τη σύνδεση και τη δημιουργία. Αυτή η ανακάλυψη διέλυσε την παρήγορη ψευδαίσθηση του ανθρώπινου ορθολογισμού και καλοσύνης.
Ο σκοπός κάθε ζωής είναι ο θάνατος.
— Σίγκμουντ Φρόιντ
Ο βρόχος του πόνου: Καταναγκασμός επανάληψης
Μία από τις πιο ύπουλες εκδηλώσεις της Ενόρμησης του Θανάτου είναι ο «καταναγκασμός της επανάληψης». Αυτό δεν είναι μόνο να κάνετε τα ίδια λάθη δύο φορές. είναι μια βαθιά, ασυνείδητη παρόρμηση να αναπαραστήσουμε τραύματα του παρελθόντος ή δυσάρεστες εμπειρίες, συχνά με ανησυχητική ακρίβεια. Σκεφτείτε το άτομο που βρίσκεται επανειλημμένα σε καταχρηστικές σχέσεις ή τον καλλιτέχνη που σαμποτάρει κάθε επιτυχημένο έργο ακριβώς τη στιγμή που πρόκειται να εκτιναχθεί στα ύψη.
Σκεφτείτε την τραγική ιστορία του Τζούλιαν, ενός πιανίστα συναυλιών με εκπληκτικό ταλέντο. Κάθε φορά που πλησίαζε σε μια μεγάλη παράσταση ή σε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, ένας τραυματισμός εκδηλωνόταν μυστηριωδώς - τενοντίτιδα, διάστρεμμα καρπού, ξαφνικός τρόμος. Θα περνούσε χρόνια χτίζοντας την καριέρα του, μόνο για να μπει ένας αθόρυβος μηχανισμός, αναγκάζοντάς τον να τα καταστρέψει όλα. Ο Τζούλιαν, ασυνείδητα, προσπαθούσε να «κυριαρχήσει» σε ένα πρώιμο τραύμα αντιληπτής ανεπάρκειας και γονικής πίεσης, αναπαριστώντας σενάρια αποτυχίας να αποκτήσει μια αίσθηση ελέγχου σε αυτό που ένιωθε ανεξέλεγκτο στο παρελθόν του. Αλλά αυτή η μαεστρία ήρθε σε βάρος του παρόντος και του μέλλοντός του.
Γιατί το κάνουμε αυτό; Ο Φρόιντ πρότεινε ότι η ψυχή προσπαθεί να αντιμετωπίσει καθυστερημένα τις συντριπτικές εμπειρίες επαναλαμβάνοντάς τες ενεργά. Είναι μια παράδοξη αναζήτηση ελέγχου, όπου επιλέγουμε τον οικείο πόνο του παρελθόντος από την τρομακτική αβεβαιότητα ενός νέου, δυνητικά ικανοποιητικού μέλλοντος. Παγιδευόμαστε σε έναν βρόχο πόνου, πιστεύοντας ότι επιτέλους αποκτούμε κυριαρχία, μόνο για να βρεθούμε ξανά στο μηδέν, αναδημιουργώντας ατελείωτα τις συνθήκες της αρχικής μας πληγής.
Η τυραννία του υπερεγώ: Ηθικός μαζοχισμός
Περαιτέρω περιπλέκει το εσωτερικό μας τοπίο το «Υπερεγώ», η έννοια του Φρόιντ για μια εσωτερικευμένη ηθική εξουσία. Σχηματισμένο από γονικές και κοινωνικές εντολές, το Υπερεγώ λειτουργεί ως ένας αδυσώπητος, συχνά σαδιστής, εσωτερικός δικτάτορας. Κρίνει, επικρίνει και απαιτεί πληρωμή για αντιληπτές παραβάσεις, ακόμη και για το «έγκλημα» της ύπαρξης ή της τόλμης να βρει την ευτυχία.
Αυτός ο εσωτερικός τύραννος είναι βασικός παράγοντας στον «ηθικό μαζοχισμό», όπου τα άτομα αντλούν μια ασυνείδητη ικανοποίηση από τα δικά τους βάσανα, την αποτυχία ή την τιμωρία τους. Δεν έχει να κάνει με τον σωματικό πόνο, αλλά με την υπομονή των κακουχιών, τη θυσία της προσωπικής ευτυχίας ή τη μηχανική περιστάσεων που οδηγούν σε αυτοπροκαλούμενη δυστυχία, όλα για να κατευνάσουν ένα αυταρχικό Υπερεγώ. Η επιτυχία, για ένα τέτοιο άτομο, μπορεί να μοιάζει με έγκλημα που αξίζει τιμωρία.
Το εγώ δεν είναι αφέντης στο ίδιο του το σπίτι.
— Σίγκμουντ Φρόιντ
Αυτό εξηγεί γιατί το να στέκεσαι στον γκρεμό της χαράς μπορεί να είναι τόσο ανησυχητικό. Όταν συμβαίνουν καλά πράγματα, το Υπερεγώ, οδηγούμενο από τις καταστροφικές παρορμήσεις της Ενόρμησης του Θανάτου, μπορεί να απαιτήσει πληρωμή. «Δεν το αξίζεις αυτό», ψιθυρίζει, ωθώντας μας να σαμποτάρουμε τα ίδια τα πράγματα για τα οποία έχουμε δουλέψει. Αυτή η δυναμική δεν είναι μόνο ατομική. Βλέπουμε τον απόηχό του στη συλλογική κατάρρευση πολιτισμών που, παρά την τεράστια ευημερία, φαίνεται να στρέφονται εναντίον του εαυτού τους, διαλύοντας συστηματικά τις ίδιες τις δομές που τους συντηρούν.
Σπάζοντας τον κύκλο: Εξιδανίκευση και αντοχή
Η κατανόηση της Ενόρμησης Θανάτου είναι το πρώτο βήμα, αλλά πώς μπορούμε να αφοπλίσουμε αυτόν τον εσωτερικό σαμποτέρ; Ο Φρόιντ δεν έδωσε εύκολες απαντήσεις, αλλά επεσήμανε μηχανισμούς ανακατεύθυνσης και ολοκλήρωσης.
Μια ισχυρή στρατηγική είναι η «εξάχνωση». Αυτό περιλαμβάνει τη διοχέτευση της επιθετικής, καταστροφικής ενέργειας της Ενόρμησης του Θανάτου σε κοινωνικά αποδεκτές και ακόμη και δημιουργικές διεξόδους. Αντί να στραφεί προς τα μέσα προς την αυτοκαταστροφή, αυτή η ακατέργαστη δύναμη μπορεί να μετατραπεί σε:
Καλλιτεχνική Δημιουργία: Η ζωγραφική, η γραφή, η μουσική ή η παράσταση μπορούν να γίνουν αγωγός για έντονες, συχνά ταραχώδεις, εσωτερικές καταστάσεις.
Επαγγελματική μαεστρία: Η ορμή για τελειότητα ή η ένταση που απαιτείται για να διαπρέψεις σε έναν δύσκολο τομέα μπορεί να απορροφήσει και να μεταμορφώσει καταστροφικές παρορμήσεις.
Ακτιβισμός και Συνηγορία: Ο αγώνας για έναν σκοπό, η αντιμετώπιση της αδικίας ή η εργασία για την κοινωνική αλλαγή μπορεί να είναι ένας ισχυρός τρόπος για να ανακατευθύνετε την επιθετικότητα προς τα έξω με εποικοδομητικό τρόπο.
Πέρα από την εξιδανίκευση, πρέπει να αναπτύξουμε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «η αντοχή για ικανοποίηση». Αυτό περιλαμβάνει τη συνειδητή επιλογή να υπομείνουμε την επιτυχία, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει ευτυχία χωρίς να επιδιώξουμε αμέσως να τη διαλύσουμε. Είναι μια σκόπιμη πράξη αντίστασης στη γνωστή έλξη του πόνου και αντ' αυτού, οικοδόμησης μιας ανοχής στη χαρά και τα επιτεύγματα. Αυτό συχνά απαιτεί βαθιά ενδοσκόπηση, θεραπεία και προθυμία να αμφισβητηθούν οι αδυσώπητες απαιτήσεις του Υπερεγώ.
Αυτή η ύπουλη εσωτερική ορμή μας καθιστά το μοναδικό είδος ικανό να διαλύσει συστηματικά την ευτυχία που έχουμε ξοδέψει μια ζωή για να χτίσουμε.
Συμπέρασμα
Η Ενόρμηση του Θανάτου είναι μια από τις πιο προκλητικές και ανησυχητικές έννοιες του Φρόιντ, που μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τις πιο σκοτεινές παρορμήσεις της ανθρώπινης φύσης. Μας υπενθυμίζει ότι το μυαλό μας δεν είναι αποκλειστικά προσανατολισμένο στην ευχαρίστηση και την αυτοσυντήρηση, αλλά τρέφει μια βαθιά, συχνά ασυνείδητη, παρόρμηση προς την καταστροφή. Από την προσωπική τραγωδία ενός πιανίστα συναυλιών όπως ο Τζούλιαν μέχρι το συλλογικό αυτοσαμποτάζ των κοινωνιών, τα δακτυλικά αποτυπώματα του Θανάτου είναι παντού.
Ωστόσο, η επίγνωση είναι δύναμη. Κατανοώντας τους μηχανισμούς του καταναγκασμού της επανάληψης, την τυραννία του Υπερεγώ και την καταστροφική έλξη του ηθικού μαζοχισμού, αποκτούμε τα εργαλεία για να ξεκινήσουμε. Η εξάχνωση προσφέρει ένα μονοπάτι για τη μετατροπή της καταστροφικής ενέργειας σε δημιουργική δύναμη, ενώ η ανάπτυξη αντοχής για ικανοποίηση μας επιτρέπει να απελευθερωθούμε από τον βρόχο του οικείου πόνου. Αυτό είναι ένα ταξίδι βαθιάς αυτο-ανακάλυψης, που μας προκαλεί να διαπραγματευτούμε με τον εσωτερικό μας τύραννο και να βγούμε από τις σκιές του ασυνείδητου. Είναι μια μάχη που διεξάγεται όχι ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, αλλά ενάντια στον πιο τρομερό εχθρό όλων: τον εαυτό μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)