Η ελληνικότητα ( = το να είσαι Έλληνας) δεν είναι στατική κατάσταση (από κληρονομιά). Είναι δυναμική, συνεχής, διεκδίκηση – και γίνεται εφ’ όσον ο ενδιαφερόμενος λαός (εμείς) το θέλει από τη μια και από την άλλη το μπορεί: είναι λαός ζωντανός και όχι ζαβλακωμένος!
Οι παππούδες μου, της στενής οικογένειάς μου, ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που έχτισαν το νεο-ελληνικό κράτος, με την ελληνική του ταυτότητα. Ωστόσο, νοιώθω ότι αυτή η πολύτιμη κληρονομιά μου δεν αξίζει πεντάρα τσακιστή, αν δεν μπορώ εγώ ο ίδιος να διεκδικήσω και να κερδίσω, ανά πάσα στιγμή, εξαρχής την ελληνικότητά μου.
Είναι αυτό που είπε ο Οδυσσέας του Καζαντζάκη στους πατριώτες του της Ιθάκης, όταν τον αμφισβήτησαν, μετά το φόνο των μνηστήρων: η βασιλική κορώνα (εδώ, η ελληνικότητα) είναι δική μου γιατί τη βάζω στη μέση του αλωνιού (των προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου) και τη κερδίζω με την αξία μου, από οποιονδήποτε άλλον τη θέλει! (εδώ: ξεπερνώντας τον εαυτό μας, για να ξεπεράσουμε ως Έλληνες, δηλαδή ως άνθρωποι με αξία, την κρίση στην οποία πέσαμε)
Ειλικρινά, δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο ελληνικό (ή αληθινό, σύμφωνα με την εξίσωση του Σολωμού) από αυτή την προσέγγιση!


panosz