Η ενεργειακή σκακιέρα

Μάκης Ανδρονόπουλος

Κινήσεις ολκής εκτελούνται πάνω και πέριξ της ενεργειακής σκακιέρας της Ευρώπης, καθώς η σημαντική εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο αυξάνει με τον Nord Stream II. Το γεγονός αυτό καθιστά, ιδιαίτερα τη Γερμανία, αρκετά δεκτική έναντι της Μόσχας, αλλά και της Άγκυρας, δεδομένου του σχεδίου για τον Turk Stream. Την ρωσο-τουρκική ενεργειακή περικύκλωση της ΕΕ έρχονται να ανατρέψουν οι νέοι ενεργειακοί πόροι της Ανατολικής Μεσογείου και ο αγωγός EastMed.

Ο EastMed έγινε μέσω του EastMed Act νόμος του αμερικανικού κράτους και υπογράφεται στις 2 Ιανουαρίου διακρατική συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Ιταλίας. Οι κινήσεις μοιάζουν να αλλάζουν το σκηνικό και γι' αυτό αναμένονται σφοδρές διπλωματικές και οικονομικές συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων παικτών. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι:

Πρώτον, η νέα συμφωνία επί της αρχής που πέτυχαν Ρωσία, Ουκρανία και ΕΕ για την μεταφορά φυσικού αερίου, καθώς η ισχύουσα συμφωνία λήγει στις 31.12.2019. Πρόκειται για κρίσιμη εξέλιξη, διότι στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν η διέλευση του ρωσικού αερίου μέσω Ουκρανίας οδήγησε σε διαμάχες που "πάγωσαν" την Ευρώπη. Η πρώτη ήταν το 2005, όταν η Ουκρανία είχε καταχραστεί το ρωσικό φυσικό αέριο για δική της χρήση. Και η δεύτερη ήταν το 2009, όταν η Ρωσία διέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου, επειδή η Ουκρανία δεν πλήρωνε. Οι κρίσεις αυτές οδήγησαν ως γνωστόν στην κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού Nord Stream II που θα συνδέσει απ' ευθείας τη Ρωσία με τη Γερμανία.

Οι κυρώσεις των ΗΠΑ

Δεύτερον, η ρωσική GazProm έχει ήδη καταποντίσει περί τα 1200 χλμ αγωγού στη Βαλτική και απομένουν άλλα 200 για να παραδοθεί αέριο στη Γερμανία, κάτι που θα γίνει μάλλον σύντομα. Οι ΗΠΑ απειλούν με κυρώσεις γιατί δεν θέλουν την εξάρτηση της Ευρώπης (Γερμανίας) από το ρωσικό αέριο, διότι, όπως ισχυρίζονται η ενεργειακή εξάρτηση δημιουργεί και πολιτική εξάρτηση.

Ο πρόεδρος Τραμπ υπέγραψε νομοσχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει προβλέψεις για την επιβολή κυρώσεων κατά εταιρειών που κατασκευάζουν τον αγωγό Nord Stream ΙΙ. Η Κομισιόν προωθεί τροπολογία για το φυσικό αέριο που ουσιαστικά αποβλέπει να είναι ανεξάρτητος ο διαχειριστής του αγωγού. Έτσι, δεν θα έχει η GazProm το πάνω χέρι. Θα έχουν πρόσβαση στο αέριο και τρίτα μέρη. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, πάντως, δήλωσε ότι τα σχέδια για την κατασκευή των αγωγών Nord Stream ΙΙ και Turk Stream θα υλοποιηθούν παρά τις αμερικανικές κυρώσεις, προσθέτοντας ότι η Ρωσία σχεδιάζει να αντιδράσει κατά των κυρώσεων αυτών.

Βόσπορος και EastMed

Τρίτον, με οικολογικό άλλοθι ο Ερντογάν βάζει διόδια στον Βόσπορο με το Istanbul Canal (Διώρυγα της Κωνσταντινούπολης), αλλάζοντας σε κρίσιμο βαθμό τις οδεύσεις υγρών καυσίμων και ενισχύοντας έτσι την προοπτική του Turk Stream που θα διασχίζει τη Μαύρη Θάλασσα. Το έργο επενδυτικής δαπάνης 10 δισ. δολαρίων που είχε προαναγγελθεί πριν τρία χρόνια, φαίνεται πως αποκτά μείζονα γεωοικονομικό ρόλο, καθώς παρακάμπτει με έξυπνο τρόπο τη συνθήκη του Μοντρέ για τα Στενά.

Αυτή προβλέπει ότι τα εμπορικά πλοία έχουν ελεύθερη διέλευση στο Βόσπορο. Με την Διώρυγα θα δημιουργηθούν οικονομικά δικαιώματα διέλευσης, όπως συμβαίνει και στη διώρυγα του Σουέζ. Όσα πλοία δεν θέλουν να πληρώσουν, θα περιμένουν 15-20 μέρες στην ουρά για να περάσουν στο Αιγαίο. Ο σχεδιασμός είναι να κατασκευαστεί μέχρι το 2021 το 60% του έργου, το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2025.

Τέταρτον, στις 21 Δεκεμβρίου ο πρόεδρος Τραμπ εν πτήσει προς την Φλόριντα υπέγραψε τον προϋπολογισμό της γενικής κυβέρνησης (appropriations bill), γεγονός που θέτει εν ισχύ το EastMed Act. Στο νόμο για τον προϋπολογισμό της αμερικανικής Εθνικής Άμυνας, συμπεριλαμβάνονται επίσης η άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο και η απαγόρευση της παράδοσης των μαχητικών F-35 στην Τουρκία, λόγω της αγοράς των ρωσικών πυραύλων S-400. Βέβαια, η αμερικανική προεδρία εξέφρασε μια σειρά αντιρρήσεων που αναφέρονται μάλλον στην διαμάχη του Τραμπ με το Κογκρέσο.

Παράγοντας τριβής ο EastMed

Σε κάθε περίπτωση ο αγωγός EastMed που φιλοδοξεί να φέρει το αέριο της Ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη αποτελεί ένα νέο παράγοντα τριβής, καθώς θίγει τα ρωσικά και τουρκικά συμφέροντα. Οι ενεργειακοί πόροι της Ανατολικής Μεσογείου αποτελούν παίγνιο των μεγάλων παικτών. Η Ρωσία δεν θέλει να χάσει το ευρωπαϊκό μονοπώλιο, οι Αμερικανοί θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο στην περιοχή και οι γύρω χώρες κάτοχοι των πόρων βλέπουν την ευκαιρία τους.

Το πώς παίζεται το παιγνίδι σε τέτοια σκακιέρα το έδειξε με γλαφυρό ήδη από το 2005 η καταπληκτική ταινία SYRIANA με τον Τζορτζ Κλούνι και τον Ματ Ντέιμον. SYRIANA στην γλώσσα της διπλωματίας σημαίνει την αναπροσαρμογή των καταστάσεων και των συμφερόντων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η ταινία προσεγγίζει με ευρύτερη ματιά, το τι οδηγεί στο να προκαλούνται οι αναδιαμορφώσεις και οι ανακατατάξεις στην τόσο πλούσια σε υπέδαφος ζώνη (Γιώργος Ζερβόπουλος).

Το έργο μοιάζει να επαναλαμβάνεται στην πραγματικότητα. Έτσι, από την βεβαιότητα πως δεν θα υπάρξει θερμό επεισόδιο που εξέφραζε πριν λίγες μέρες το πρωθυπουργός, περάσαμε στα κυριακάτικα πρωτοσέλιδα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, με τον Μακρόν να φοβάται θερμό επεισόδιο και τα τέσσερα σενάρια για το πώς οι Τούρκοι θα επιχειρήσουν να γκριζάρουν τα νερά της ανατολικής ή και νότιας Κρήτης εντός του Ιανουαρίου…

http://sioualtec.blogspot.com/

Μάθαινε τα παλιά να ξέρεις τα καινούργια

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-θεολόγος

Στο περισπούδαστο βιβλίο του «Καταρρέω», ο αείμνηστος Τάσος Λιγνάδης, σε κείμενο του για την Μικρασία, γράφει για μια συζήτηση που είχε στην Κύπρο, πριν από την καταστροφή του ’74, μ’ έναν γέροντα πρόσφυγα του 1922, ο οποίος είχε καταφύγει στο νησί. Μιλούσαν σ’ ένα καφενείο στην Κερύνεια, «το πιο αυθεντικό ελληνικό τοπίο που έχω γνωρίσει», όπως γράφει. Κοίταζε ο γέροντας την θάλασσα «με ματιά που έκρυβε πόνο Ιστορίας».

Του είπε: «Από δω θα ’ρθουν τα πλοία και τα αεροπλάνα τους για να μας ξεριζώσουν για μια ακόμα φορά». Και πράγματι, μετά από λίγο ήρθαν οι κτηνάνθρωποι της Ανατολής….

‘’Και γέμισε πληγές το χώμα.
Βρήκε εκκλησιές και τις χάλασε.
Βρήκε λιακωτά και τα κούρσεψε.
Βρήκε τα βήματα ενός πολιτισμού και θέλει να τα παραγράψει.
Και χαλά. Γιατί δεν μπορεί να χτίσει’’.
(Άνθος Λυκαύγης. Κύπριος δημοσιογράφος και λογοτέχνης).

Θα ξανάρθουν. Ή μάλλον έρχονται, με λέμβους… Περπατάς στο Κιλκίς, στην Κατερίνη - πόλεις της ενδοχώρας, όπως λέγεται, λες και είμαστε στην αχανή Ρωσία. 40 χιλιόμετρα απέχει το Κιλκίς από την θάλασσα, 10 η Κατερίνη - και από την γωνία εμφανίζεται η φασκιωμένη μωαμεθανή με 3-4 φύτρες της, και ας τηγανίζει ο ήλιος την πλάση με σαράντα και βαθμούς. Και από πίσω ο μωαμεθανός σύζυγος, με κοντοπαντέλονο, και σαγιονάρα, κεφάτος και χαρούμενος, γιατί βρήκε την χώρα με τα αμετανόητα κορόιδα και τους προδότες πολιτικούς.

Αντιδρούν ακούμε στα νησιά. Και τι απαιτούν; Όχι να κλείσουν τα σύνορα στην παράνομη μετανάστευση, αλλά να αδειάσουν οι Μόριες και να μεταφερθούν οι Αφροασιάτες στην… ενδοχώρα. Σε μια βδομάδα θα ξαναγεμίσουν. Θα αδειάσουν, θα γεμίσουν. Φοβούνται μην τους πουν ρατσιστές…
«Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα και δεν νοιάζονται ούτε για πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία» (Άγιος Παϊσιος, ο Αγιορείτης).

Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, Δανία, Αγγλία, Κροατία, Αυστρία, Βουλγαρία και άλλες χώρες της Ε.Ε. έκλεισαν τα σύνορα. Σκόπια και Αλβανία το ίδιο. Το διαμηνύουν οι ηγέτες τους προς πάσαν κατεύθυνση. Έλαβε κάποιο μέτρο εναντίον τους η ξεδοντιασμένη και διεφθαρμένη γριά Ευρώπη; Όχι. Γιατί; Γιατί δεν γίνεται το ίδιο στην πατρίδα μας; Γιατί δεν βγαίνει ο Έλληνας πρωθυπουργός να πει το αυτονόητο: δεν δεχόμαστε άλλους «πρόσφυγες και μετανάστες». Τι φοβούνται; Γιατί οι ξένοι τους θεωρούν δεδομένους; Έχουν ξεπουλήσει τα πάντα, πρόδωσαν την Μακεδονία μας και την Κύπρο. Λάβαμε μήπως κάποια εγγύηση από την Ε.Ε., την Αμερική για την εθνική μας ακεραιότητα; Όχι. «Είμαστε μόνοι μας», δηλώνουν. Γιατί, ο μη γένοιτο, Κύριος οίδε, αφού είμαστε μόνοι μας, επιτρέπουμε σε χιλιάδες μωαμεθανούς να στρατοπεδεύουν γύρω από τις πόλεις μας ή μέσα σ’ αυτές; Αν γίνει το κακό, δεν θα στείλει ένα μήνυμα, ο βλαμμένος ο Ερντογάν, στα κινητά τους, παροτρύνοντάς τους για «ιερό πόλεμο» και σφαγές κατά των «απίστων», ημών, δηλαδή; Αυτές οι απλές σκέψεις που περνούν από το μυαλό όλων σχεδόν των Ελλήνων, εκτός από τους κρανιοκενείς αριστερόμυαλους, δεν βασανίζουν τον νου των πολιτικών;

Να υποθέσουμε πως αν συμβεί θα μιμηθούν τους άκαπνους τζιτζιφιόγκους προγόνους τους, του 1940;

Διαβάζω από το εξαιρετικό βιβλίο του μεγάλου λαογράφου μας Δημητρίου Λουκάτου, «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο»:

«Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 1940. Σήμερα έκαμα μια βόλτα στα Γραφεία Εμπέδων-Στρατολογία, Διαχείριση, Υπασπιστήριον. Ένα σωρό φαντάροι έχουν “βολευτεί” εκεί μέσα. Μ’ ένα μπιλιετάκι, μ’ έναν γνωστό, από δω κι από κει, τα κατάφεραν. Τώρα είναι ήσυχοι. Είναι όλοι τους από αριστοκρατικές αθηναϊκές οικογένειες και πολλοί έρχονται στο γραφείο τους με ιδιόκτητη κούρσα. Τους ξεχωρίζεις από τα καλοχτενισμένα μαλλιά, τα μεταξωτά πουκάμισα, τα καλοβαλμένα φανταρίστικα, και το ρολόι του χωριού. Τους ξεχωρίζεις ακόμα, από το ακατάδεχτο ύφος τους και την απροθυμία τους να σ’ εξυπηρετήσουν. Τα τσακίσματα και τις ευγένειές τους τα σπαταλάνε στους αξιωματικούς». (Εκδ. «Ποταμός», σελ. 24-25).

Ο Λουκάτος πήγε και πολέμησε, όπως και άλλα 14.000 περίπου «παιδιά της Ελλάδος». Οι ατσαλάκωτοι κηφήνες της «αριστοκρατίας» - τίποτε δεν άλλαξε από τότε- τρύπωναν στα φουστάνια των μανάδων τους. Οι 14.000 άφησαν τα ιερά τους κόκκαλα στις αετοράχες της Πίνδου. Έλληνες πραγματικοί, καμιά σχέση με την επώνυμη σιχασιά των Αθηνών.

Επιμένω, όμως. Γιατί δεν αντιδρά η … αριστοκρατία στην εξόφθαλμη εισβολή; Προστρέχω και πάλι σε βιβλιογραφική παραπομπή. Δόξα το Θεώ, σπουδαίοι και ευφυείς πρόγονοι, μας προίκισαν με αξιόλογα… ερμηνευτικά εργαλεία.

Ίσως λίγοι γνωρίζουν ή έχουν στην βιβλιοθήκη τους το δυσεύρετο βιβλίο του πρέσβεως Κωνσταντίνου Σακελλαρόπουλου, με τίτλο «Η σκιά της Δύσεως. Ιστορία μιας καταστροφής». (εκδ. «Αετός», Αθήνα, 1954). Εξαιρετικό πόνημα ασχολείται με την κρίσιμη διπλωματική ιστορία της Ελλάδος, ετών 1915-1922. Στον επίλογο του βιβλίου, στα συμπεράσματα, ο συγγραφέας γράφει τα εξής επικαιρότατα.

«Μία ηνωμένη Ελλάς ποτέ δεν θα ελάμβανε εκ μέρους των Μεγάλων την μεταχείρισιν που έλαβε η εξαθλιωμένη Ελλάς των σκοτεινών παθών και του εμφυλίου πολέμου, η Ελλάς των δύο αδιαλλάκτων αντιπάλων παρατάξεων, από τας οποίας η καθεμιά έφθασε να μην κάμνει καν διάκρισιν μέσων, προκειμένου να επιβληθεί επί της άλλης. Και αν οργίασαν οι ξένοι εις βάρος της, δεν έγινε τούτο διότι Έλληνες επροθυμοποιήθησαν να γίνουν όργανά τους, εις βάρος Ελλήνων; Διατί της Τουρκίας, διατί της Βουλγαρίας επεζήτησαν οι Σύμμαχοι, με τόσην υπομονήν την φιλίαν, διατί και των δύο εδείχθησαν πρόθυμοι να εγγυηθούν την ακεραιότητα, απέναντι και μόνης της ουδετερότητάς των; Και διατί εις την Ελλάδα αρνήθησαν με πείσμα παρομοίαν εγγύησιν, ακόμη και πολεμικής της μετ’ αυτών συμπράξεως;». Ας προσεχθεί, παρακαλώ, η επόμενη φράση του πρέσβεως. «Διότι η Βουλγαρία, όπως και η Τουρκία κατά την περίοδο της ουδετερότητάς της, ήσαν κράτη ενιαία, με μίαν μόνον καλήν ή κακήν εθνικήν πολιτικήν. Και διότι, εις την περίπτωσιν της Ελλάδος, οι σύμμαχοι είχαν να κάμουν- κατά πολύ διότι το ηθέλησαν- όχι με έναν, αλλά με δυο ελληνικούς κόσμους…». (Σελ. 366-367). Δύο κόσμοι δεν ζουν και σήμερα στην Ελλάδα; Από την μια ο λαός, που βράζει και στενάζει, η πατρίδα, δηλαδή, και από την άλλη οι τηλεπώνυμες αναθυμιάσεις, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και λοιπές, ποικιλώνυμες συνιστώσες και.. συλλογικότητες που «γράφουν» την ιστορία μιας νέας καταστροφής, εκατό χρόνια μετά….

https://proslalia.blogspot.com/

Η παραγωγική διαδικασία και η σημασία της

Οι ασχολίες της πρωτογενούς παραγωγής και το αγροτικό προϊόν αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο τής εθνικής οικονομίας.

Γράφει ο  Σπύρος Καραχάλιος

Η σημασία τους έγκειται τόσο στην διασφάλιση τής πάγιας και διαρκούς τροφοδοσίας σε βαθμό αυτάρκειας τής κοινωνίας όσο και στην διασφάλιση καθαρού εθνικού εισοδήματος άνευ ξένων εξαρτήσεων.

Η παραγωγική διαδικασία έχει επιπλέον ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για την ανάπτυξη στην περιφέρεια, αφού συγκρατεί τον ντόπιο ενεργό πληθυσμό τού Έθνους στις εστίες του. Οι κύριοι συντελεστές τής εθνικής οικονομίας είναι η εργασία, οι φυσικοί πόροι και η δημογραφική άνθηση που αναπτύσσεται ομαλά σε όλη την εθνική επικράτεια, έως την πιο απομακρυσμένη εσχατιά. Τότε το κράτος αυτό είναι ικανό να επιβιώσει πάσης οικονομικής κρίσης.

Το κράτος που διαθέτει εθνικό στρατηγικό σκοπό και σχέδιο δεν έχει ανάγκη την ενίσχυση μη παραγωγικών κεφαλαίων, δεν χρειάζεται δηλαδή την χρήση τραπεζικών κεφαλαίων. Οι δε επενδύσεις που γίνονται στο πλαίσιο των διμερών οικονομικών σχέσεων γίνονται για την κάλυψη τού κόστους και τού εκσυγχρονισμού των υποδομών που χρησιμοποιούν οι αγρότες μας.

Ο αγροτικός τομέας είναι ο θεματοφύλακας τής υπαίθρου χώρας. Είναι τα εργατικά χέρια που διασφαλίζουν την τροφή τού Έθνους. Είναι η ζωή και η άμυνα τής χώρας που επιτηρεί το χωριό, προφυλάσσοντας αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο από πάσα παραβατικότητα και σκέψη ξένης επιβουλής. Είναι το δημόσιο ταμείο τού κράτους που παράγει ταυτόχρονα εθνικό προϊόν και εισόδημα με καθαρό αποτέλεσμα.

Όφελος τού εθνικού κράτους είναι να εξασφαλίσει την παραμονή των αγροτικών πληθυσμών στη γη τους. Συμφέρον ενός ελεύθερου στην σκέψη και την ενέργεια Ελληνισμού με ατόφιο εθνικό κέντρο εξουσίας είναι να παράσχει κίνητρα επανδρώσεως τής επαρχίας. Μια χώρα σαν την ευλογημένη Πατρίδα μας Ελλάδα που διαθέτει προσοδοφόρο γεωφυσικό παράγοντα, φροντίζει οπωσδήποτε να απαλλάξει τον αγροτικό κόσμο από περιττά φορολογικά βάρη. Διότι η γη είναι αυτή που ενισχύει τις θέσεις εργασίας κι όχι ο γραφειοκρατικός τομέας.

Βέβαια η πληθυσμιακή άνθηση τής εθνικής επικράτειας επιτυγχάνεται αφενός μεν με την ενίσχυση τού οικογενειακού προϋπολογισμού και των ελληνικών γεννήσεων, αφετέρου δε με την πλήρη κάλυψη τής κοινωνίας σε βασικές υποδομές και υπηρεσίες εξυπηρέτησης διαπιστωμένων βιοτικών αναγκών. Κάθε πόλη, κάθε χωριό, κάθε νησί πρέπει να διαθέτει οπωσδήποτε το σχολείο, το νοσοκομείο, την αστυνομία, την εκκλησία, την αυτοδιοίκηση, τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό των επαγγελματιών, την αγορά του.

Στις μέρες τής εξαρτημένης από ξένα αφεντικά αστικής δημοκρατικής κομματοκρατίας, η διαδικασία τής εσωτερικής μετανάστευσης των πολιτών στα αστικά κέντρα που έχει δρομολογηθεί μεταπολιτευτικά δείχνει τον σκοπό που εξυπηρέτησε. Η παλιά επιδοματική πολιτική ξεπούλησε την γη, στέλνοντας τον Έλληνα στην πόλη. Τα χωριά άδειασαν από νέο κόσμο. Οι υπηρεσίες μειώθηκαν, παραμένοντας στον ελάχιστο βαθμό στις πρωτεύουσες των περιφερειών. Οι σπατάλες τού κράτους φορτώθηκαν στον πολίτη με την μορφή των φόρων και των μνημονίων.

Ο κοινοτικός τρόπος ζωής τού Ελληνισμού μας συρρικνώθηκε. Οι γειτονιές τού χωριού πάψανε να γεμίζουν ελληνικά παιδικά χαμόγελα. Το κοινοτικό γραφείο ερείπωσε. Ο γιατρός πήρε τον δρόμο τού οικείου αστικού κέντρου. Το σχολείο έχει ελάχιστα παιδιά και μάλιστα πολλά ξένα, ως αποτέλεσμα τής λαθρομετανάστευσης. Η κοινότητα καταργήθηκε και οι αρμοδιότητες τής διοικήσεως των χωριών διαβιβάστηκαν κι αυτές στις πρωτεύουσες εκάστου περιφέρειας που κινούνται σε αργούς και ανεπαρκείς ρυθμούς.  

Ο χωροφύλακας καταργήθηκε χρόνια πίσω και η αστυνομία φώλιασε κι αυτή στην πρωτεύουσα τής περιφέρειας, απαξιωμένη σε εξοπλισμό και προσωπικό. Οι τιμές συντήρησης τού χωραφιού και των ζώων ακριβαίνουν. Η επεξεργασία τού φυτικού και τού ζωικού προϊόντος γίνεται σε χώρους μακριά από το χωριό και με πανάκριβο κόστος για τον παραγωγό. Η εφορία περιστέλλει τα μένοντα εισοδήματα. Και ο περαστικός των διακοπών καταναλώνει έτοιμες τροφές που δεν δίνουν εισόδημα στον γεωργό και τον κτηνοτρόφο.

Αυτή η αιχμαλωσία τής αποξένωσης τού λαού από τα πατρογονικά του χώματα, αυτή η τυραννία τής παραδόσεως γης ιερής στην εγκατάλειψη και την σταδιακή εκχώρηση στον νεοταξικό εισβολέα προκειμένου να διαιωνιστούν τα δεσμά τού ραγιά πρέπει να λάβει τέλος οριστικό. Η αυθυπαρξία, η πνευματική ανάταση, η διασφάλιση έντιμης ειρήνης, η αληθινή οικονομική ανάπτυξη, η άνθιση νέου πολιτισμού και η αληθινή ευημερία και ψυχική ευτυχία των παιδιών μας, συνδέονται όλα με την επιστροφή τού Ελληνισμού στην άμεση σχέση με την παραγωγική διαδικασία και την επιστροφή στον κοινοτικό τρόπο ζωής.

Το δέντρο μεγαλώνει και ξεπετάει τούς ομορφότερους κλώνους του ανάμεσα στα άλλα δέντρα τού τόπου του, με τις ρίζες του αρδευόμενες με τα νάματα τής φύσεως που το γέννησε. Ο αγέρας μεταφέρει τις ευωδίες τής αφράτης γης και την δύναμη τής ενέργειάς του στα πρόσωπα των καματάρηδων που αντλούν την τροφή, την υγεία και την επάρκεια σε αγαθά. Ο άνθρωπος ομοιάζει με τα δέντρα και τα άλλα πλάσματα τής φύσης. Και η Ελλάς χρειάζεται όλα τα κύτταρα τής ύπαρξής της σε λειτουργία και πληρότητα ψυχών.

Η παραγωγική διαδικασία και ο συναισθηματικός κόσμος με την ύπαιθρο είναι το οξυγόνο και η φυσιολογική διάπλαση τής Ελληνικής Φυλής. Είναι το γόνιμο και αρχέτυπο πλέγμα τού υγιούς σώματος και νου. Είναι το παιχνίδι τού νεαρού μέλους τής εθνικής κοινότητας με την φύση που το γυμνάζει και το παιδαγωγεί. Είναι το ησυχαστήριο και το προσκύνημα τού κουρασμένου στρατοκόπου και τού ανήσυχου μαχητή που ρουφάει καθάριο αγέρα και μνήμες, παίρνοντας δύναμη για το ξεπέταγμα τού Έθνους ως κυρίαρχης οντότητας. Επιστροφή στις ρίζες μας και ενίσχυση τού πρωτογενούς τομέα.

http://ellinikiafipnisis.blogspot.com/

Αυτό είναι ένα σημάδι του τι έρχεται

Αυτό που συμβαίνει σε όλη την Κίνα συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο
Έχουμε φτάσει σε Παγκόσμιο κορεσμό χρέους.
Εμείς οι άνθρωποι εργαζόμαστε όλο και πιο σκληρά για όλο και λιγότερα χρήματα.
Επιπλέον, καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες για τη μείωση των πληθυσμών μέσω εμβολιασμών / ελλείψεων τροφίμων / 5G / Chemtrails / δηλητηριωδών τροφίμων ΓΤΟ .... Η λίστα συνεχίζεται....Μπορεί ο Tραμπ να μείνει μέχρι μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 2020;
Ή θα αντιμετωπίσει βίαια την ΑΛΗΘΕΙΑ;
Δρ William B. Mount



https://thesecretrealtruth.blogspot.com/

Αρχαίες φράσεις που χρησιμοποιούμε και σήμερα

Με τον όρο αρχαία ελληνική γλώσσα αναφερόμαστε τη μορφή της ελληνικής γλώσσας, που ομιλούνταν κατά τους αρχαϊκούς χρόνους και την κλασική αρχαιότητα η ακόμη και στην ελληνιστική περίοδο. Η νέα ελληνική γλώσσα αποτελεί σαφώς συνέχεια της αρχαίας και εξέλιξή της. Ωστόσο υπάρχουν πολλές αρχαίες φράσεις που χρησιμοποιούμε αυτούσιες ακόμη και σήμερα.

Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές από αυτές:

Νους υγιής εν σώματι υγιεί
Ένα υγιές πνεύμα προϋποθέτει υγιές σώμα. Η φράση απηχεί το κλασικό αθλητικό ιδεώδες, σύμφωνα με το οποίο η εκγύμναση του σώματος ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για σωματική και πνευματική υγεία. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μόνο ένα υγιές σώμα μπορούσε να φιλοξενήσει ένα υγιές πνεύμα. 

Ευ αγωνίζεσθαι
Να αγωνίζεσαι με έντιμο τρόπο. Η φράση καταδεικνύει τη σημασία της ευγενούς άμιλλας καθώς και την επιδίωξη της υπεροχής με θεμιτούς τρόπους.

Κύκνειον άσμα
Το μελωδικό τραγούδι του κύκνου λίγο πριν πεθάνει. Μεταφορικά το τελευταίο έργο ενός δημιουργού πριν το θάνατό του.

Πυξ λαξ
Σημαίνει με γροθιές και κλωτσιές. Τη φράση χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε την αποπομπή κάποιου με βίαιο τρόπο ή απότομα.

Τα παιδία παίζει
Το μάθαμε όλοι σαν παράδειγμα της αττικής σύνταξης στα αρχαία. Οι αρχαίοι εννοούσαν ότι το παιχνίδι είναι σύμφυτο
με την παιδική ηλικία. Χρησιμοποιείται και για να δείξουμε ότι κάποιος ενήλικας συμπεριφέρεται σαν παιδί.

Γνώθι σαυτόν
Αποδίδεται στον Χείλωνα τον Λακεδαιμόνιο, έναν από τους επτά σοφούς. Σημαίνει γνώρισε τον εαυτό σου, έχε αυτογνωσία.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού
Η φράση αποδίδεται στον αρχαίο Έλληνα ποιητή, Μένανδρο και σημαίνει ότι δεν είναι έξυπνος αυτός που επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη.

Ευ ζην
Αυτό θεωρούσε ο Μέγας Αλέξανδρος ότι χρωστούσε στο δάσκαλό του Αριστοτέλη. Αρχικά σήμαινε τον τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από ηθικές και πνευματικές αρετές. Σήμερα έχει περισσότερο την έννοια της άνετης και ποιοτικής ζωής.

Μολών λαβέ
Έτσι απάντησε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες όταν ο Ξέρξης ζήτησε την παράδοση των όπλων των αμυνομένων Ελλήνων. Έλα να τα πάρεις (τα όπλα). Η φράση χρησιμοποιείται και σήμερα με την ίδια έννοια, δηλαδή αν τολμάς έλα να με αντιμετωπίσεις, δεν παραδίδομαι.

Άρον άρον

Ο όχλος φώναζε «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» στον Πόντιο Πιλάτο για να καταδικάσει το Χριστό σε θάνατο στο Σταυρό. Σημαίνει βιαστικά, με σπουδή και χωρίς προσοχή.

Από μηχανής θεός
Η φράση προέρχεται από ένα τέχνασμα που χρησιμοποιούσαν στο αρχαίο θέατρο, όταν ένας θεός παρουσιαζόταν με ειδικό μηχάνημα (γερανό θα λέγαμε σήμερα) από ψηλά και με την παρέμβασή του έδινε λύση στην αδιέξοδη πλοκή του δράματος. Μεταφορικά χρησιμοποιείται όταν κάποιος εμφανίζεται απροσδόκητα και δίνει λύση σε ένα πρόβλημα.

Ήξεις αφήξεις
Πρόκειταο για έναν διφορούμενο χρησμό όταν κάποιος στρατιώτης ρώτησε τη Σίβυλλα αν θα σκοτωθεί στον πόλεμο. Η απάντηση ήταν «Ήξεις, αφήξεις ουκ, εν πολέμω θνήξεις», προφορικά φυσικά. Η διαφορά είναι στο κόμμα μετά το ουκ που αλλάζει το νήμα της φράσης, δηλαδή «Θα πας, θα γυρίσεις (δεν) θα πεθάνεις στον πόλεμο». Το λέμε όταν κάποιος έχει διφορούμενες θέσεις, αντιφάσκει.

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας
Το είπε ο Λαοκόων στους Τρώες προειδοποιώντας τους να μην δεχτούν τα δώρα (Δούρειος Ίππος) των Ελλήνων. Σημαίνει να είσαι επιφυλακτικός με τους εχθρούς ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα.

ἔπεα πτερόεντα
Η φράση αναφέρεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα και σημαίνει τα λόγια που τα παίρνει ο άνεμος, που πετούν. Σημαίνει ακριβώς το ίδιο και σήμερα, λόγια του αέρα, που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία.

*Κάποιες από τις φράσεις είναι μάλλον μεταγενέστερες των αρχαίων Ελλήνων ωστόσο τις αναφέρουμε καθώς διατηρούν όλα τα χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής. Φυσικά υπάρχουν πολλές ακόμη για τις οποίες επιφυλασσόμαστε να ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο.

https://perierga.gr/

Αλλοτινές εποχές

http://satira-epikerotitas.blogspot.com/

Το στρατηγικό αδιέξοδο που οδηγεί σε εθνική κρίση

Του Ρούντι Ρινάλντι

Κάθε μέρα και βδομάδα που περνά, καθίσταται όλο και πιο φανερό πως υπάρχει σοβαρή απειλή από τον τουρκικό επεκτατισμό. Κλιμακώνεται η αγωνία αν θα συμβεί «ατύχημα» (τώρα το λένε και «στραβή»), αν θα γίνει ή όχι πόλεμος με την Τουρκία. Από καιρό έχουν καταρρεύσει οι μύθοι ότι ο Ερντογάν είναι εξασθενημένος, ότι απειλεί λεκτικά απλώς γιατί έχει μεγάλες εσωτερικές δυσκολίες, ότι είναι εντελώς απομονωμένος διεθνώς. Ακόμα όμως και στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, το ζήτημα αυτό απουσίαζε εντελώς από τις ατζέντες των κομμάτων, τα οποία τσακώνονταν μόνο για το ποιος μπορεί να προσφέρει μια καλύτερη διαχειριστική πολιτική. Και μάλιστα, μέχρι εντελώς πρόσφατα, κυριαρχούσε η θεωρία ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε «χώρα πρώτης γραμμής» για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, αλλά και επαναλαμβανόταν στερεοτυπικά –εν είδει προσευχής– ότι τα σύνορα της χώρας είναι και σύνορα της Ε.Ε. Τίποτα από αυτά δεν αποτέλεσε φράγμα ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας.

Η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης αποτέλεσε ένα σοκ, και δικαιολογημένα. Γιατί επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα τέτοια που μόνο μια πολεμική σύγκρουση μπορούσε να προκαλέσει. (βλ. «Μπροστά σε μια εθνική κρίση», Δρόμος, φύλλο 478). Τώρα, η πολιτική ηγεσία βρίσκεται προ δύο μεγάλων προβλημάτων: Πώς να ακυρώσει όσα έχει κατοχυρώσει ο Ερντογάν με την συμφωνία αυτή, και πώς να αντιδράσει στην περίπτωση που ο Ερντογάν υλοποιήσει στην πράξη όσα διακηρύσσει με βάση τη συμφωνία.

Πλησιάζει επομένως η ώρα που η Ελλάδα θα κληθεί ευθέως να παραχωρήσει μέρος της επικράτειάς της ώστε να ικανοποιηθεί ο Ερντογάν. Σε αυτό μάλλον έχουν συγκατανεύσει όλοι οι διεθνείς παράγοντες (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Σε αυτό το πεδίο, ο Ερντογάν έχει μια άκρως ενεργητική πολιτική εκμετάλλευσης κάθε δυνατότητας και προβολής μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων σε όλα τα μέτωπα. Δεν εκλιπαρεί για κάποιες θαλάσσιες διόδους στο Αιγαίο, προβάλλει μια συνολική πολιτική θαλασσών («Γαλάζια Πατρίδα») που απλώνεται από τη Μαύρη Θάλασσα, στη Ν.Α. Μεσόγειο και φτάνει μέχρι τις άκρες της Βόρειας Αφρικής. Δεν περιορίζεται στο να κάτσει στο τραπέζι της μοιρασιάς των υδρογονανθράκων. Ο στρατηγικός του στόχος είναι να καταστήσει την Τουρκία μεγαλοκρατική δύναμη με περιφερειακή –και γιατί όχι παγκόσμια– εμβέλεια. Στην εποχή της γεωπολιτικής, αυτό είναι δυνατό. Το «στρατηγικό βάθος» του νεο-οθωμανισμού είναι η αναβίωση μιας αυτοκρατορίας με επίκεντρο τη μεγάλη Τουρκία και με δορυφοροποιημένες μια σειρά από χώρες. Τα «σύνορα της καρδιάς» του νεο-οθωμανισμού έχουν περιγραφεί με ακρίβεια.

Σιγά-σιγά, όλοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τους λογαριασμούς τους με αυτόν τον σχεδιασμό. Αυτός υπάρχει και εκφράζεται ως ενεργή στρατηγική ενός επιτελείου και κοινωνικών δυνάμεων που το υποστηρίζουν, δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμος ή αντιμετωπίσιμος για δυνάμεις της εμβέλειας των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ε.Ε. Πόσο μάλλον από μια δύναμη όπως η σημερινή Ελλάδα.

Η ανισομετρία ανάμεσα στις δύο χώρες εκτείνεται και βαθαίνει καθόσον η Τουρκία μέσα σε δυο δεκαετίες έχει ενδυναμωθεί ενώ η Ελλάδα έχει εξασθενήσει πολλαπλά, και ιδιαίτερα μέσα από τη μνημονιακή περίοδο και τη μετατροπή της σε «νεοαποικία». Η όποια ισορροπία υπήρχε μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, έχει πλήρως αναστραφεί. Αλλά υπάρχει και ένα ποιοτικό στοιχείο. Έχει αλλάξει άρδην η εποχή. Ελλάδα και Τουρκία δεν είναι πιόνια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όπως νομιζόταν, ούτε οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν την δυνατότητα να ελέγχουν ή να αποτρέπουν τριβές ανάμεσα στις δύο χώρες (όπως το έκαναν στην υπόθεση των Ιμίων). Η Τουρκία του Ερντογάν δρα σχετικώς αυτόνομα και στη βάση μιας δικής της στρατηγικής. Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις που γνώρισαν και βλέπουν τον διεθνή τους ρόλο να αμφισβητείται όλο και περισσότερο.

Μπροστά στα μάτια μας έχουμε μια ξεκάθαρη χρεοκοπία όλων των «εργαλείων» που χρησιμοποίησε η ελληνική εξωτερική πολιτική και διπλωματία για την αντιμετώπιση του επεκτατισμού της Άγκυρας. Επίσης βλέπουμε σπασμωδικές προσπάθειες να καλυφθεί το υφιστάμενο κενό στρατηγικής, κυρίως με επαναχρησιμοποίηση ίδιων «υλικών» και «σκευών». Κι όλα αυτά, ενώ οι περισσότεροι πλέον εκτιμούν ότι τον Ιανουάριο θα έχουμε σημαντικές εξελίξεις στα μέτωπα των ελληνοτουρκικών σχέσεων που ίσως φθάσουν και σε «κόκκινο».

Σαν να μας λένε «καλωσορίσατε στο προαύλιο της εθνικής κρίσης»…

«Εργαλεία» και «σκεύη»

Κυριαρχούσε έως πρόσφατα το δόγμα σύμφωνα με το οποίο η «ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας» θα την εξανάγκαζε να σέβεται κάποιους κανόνες. Με βάση αυτό, η Ελλάδα ήταν στην πρωτοπορία των δυνάμεων που επιθυμούσαν την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. Αργά, πολύ αργά, μόλις σήμερα, όλοι αποφαίνονται ότι το δόγμα αυτό πρέπει άρον άρον να εγκαταλειφθεί. Στην πραγματικότητα, το δόγμα αυτό ήταν ένα φύλλο συκής για να καλύπτεται η πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας. Γιατί σε καμία στιγμή η Ελλάδα δεν έπαιξε σοβαρά το «ευρωπαϊκό χαρτί» απέναντι στην Τουρκία. Ως χαρτί κάποιας πίεσης και ιδιαίτερα μπλοκαρίσματος των ειδικών σχέσεων της Άγκυρας με βασικές ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γερμανία, Βρετανία κ.λπ.) και σε μια ακτίνα δράσης που θα ξεκινούσε από την Κύπρο μέχρι όλες τις εμπορικές σχέσεις. Η γραμμή του «Ναι σε όλα» ήταν κυρίαρχη έκφραση όσον αφορά την «ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας». Μόνο που η τελευταία δεν έχει ανάγκη ελληνικής μεσολάβησης για να πετύχει όσα θέλει. Δεν βρισκόμαστε στο 1999 για το οποίο τόσο καυχιέται ο Σημίτης, ξεχνώντας ότι τρία χρόνια νωρίτερα είχε διαχειριστεί ταπεινωτικά τα Ίμια, αλλά 20 χρόνια μετά…

Ο ΟΗΕ έκλεισε την πόρτα στις ελληνικές θέσεις για τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης. ΗΠΑ και Ρωσία έχουν δηλώσει πολλαπλώς πως δεν έχουν καμία πρόθεση να χαλάσουν τις σχέσεις με την Άγκυρα ενισχύοντας την Ελλάδα. Γερμανία και Βρετανία τηρούν ανοικτά φιλοτουρκική θέση, και μόνο η Γαλλία κάνει ανοίγματα προς την Ελλάδα. Το ΝΑΤΟ νίπτει τας χείρας του όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αφήνει το πεδίο ανοιχτό στον Ερντογάν.

Σε επίπεδο των «τριγωνικών» ή «τετραπλών» (Ελλάδα, Αίγυπτος, Ισραήλ, Κύπρος) σχημάτων, μπορούν να προσφέρουν μικρά αποτελέσματα, ειδικά σε περιόδους ιδιαίτερης έντασης. Καμία πλευρά (Αίγυπτος, Ισραήλ) δεν θα διακινδυνεύσει μια μεγάλη όξυνση με την Τουρκία για προφανείς λόγους. Το Ισραήλ έχει καταστήσει σαφές πως «η συνεργασία (με Ελλάδα, Κύπρο) είναι στενή και θα βαθύνει και άλλο, αλλά σε αυτή την περιοχή κανείς δεν πολεμάει τον πόλεμο κάποιου άλλου». Πιο σαφής και κυνική δήλωση δεν μπορούσε να γίνει. Άρα, αν μπλεχτείτε με την Τουρκία μην περιμένετε από κάποιον τρίτο να παίξει ρόλο. Τα ίδια υποστηρίζει κι ο Σίσι στην Αίγυπτο παρά τις ρητορικές που χρησιμοποιεί κατά καιρούς. Αίγυπτος και Ισραήλ, υπολογίζουν περισσότερο την Τουρκία (ακόμη και ως δυνάμει αντίπαλο) παρά την Ελλάδα.

Επομένως, με όλους τους τρόπους δηλώνεται ότι η Ελλάδα είναι βασικά μόνη της. Όχι μόνο τη στιγμή που περιέγραφε ο Ευ. Αποστολάκης ως υπουργός Άμυνας («σε περίπτωση πολέμου θα είμαστε μόνοι μας»), αλλά και σε διπλωματικό επίπεδο, και στο τραπέζι των όποιων διαπραγματεύσεων, ακόμα και στο Διεθνές Δικαστήριο, μάλλον «εμείς κι η τύχη μας», δηλαδή μόνοι μας.

Αυτά ερμηνευμένα στην απλή γλώσσα, σημαίνουν πως όλοι συμφωνούν ότι στη μοιρασιά που θα γίνει, ή ήδη γίνεται, πρώτα απ’ όλα ο χάρτης θα αλλάξει στην περιοχή, δεύτερον η Τουρκία (είτε με Ερντογάν ή με άλλη φόρμουλα) θα πάρει μέρος της ελληνικής κυριαρχίας.

Ο Ερντογάν κέρδισε μια λωρίδα της Συρίας αφού είχε εισβάλει, πρώτα με 120 ώρες ανακωχή που συμφώνησε με τις ΗΠΑ και μετά με άλλες 150 ώρες ανακωχή που συμφώνησε με τη Ρωσία. Και στις δύο περιπτώσεις, βγήκαν χάρτες στο τραπέζι και χαράχτηκαν γραμμές και ζώνες δράσης. Χάρτες έβγαλε ο Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, χάρτες βγάζει και τώρα με τη Λιβύη. Χάρτες έβγαλε στην τρίωρη συνάντηση με τον Τσίπρα, όπως και στη συνάντηση με Μητσοτάκη πρόσφατα, χάρτες θα βγάλει κι αύριο όπου χρειαστεί. Μέχρι τώρα ο Ερντογάν έχει την δυνατότητα να παίζει όπως η γάτα με το ποντίκι στην περίπτωση της χώρας μας.

Ως τελευταία καταφυγή για την ελληνική πολιτική ηγεσία φαίνεται να προκρίνεται η Χάγη. Μάλιστα η Ντόρα Μπακογιάννη την ονομάζει «στρατηγικό στόχο». Δηλαδή, στην περίπτωση που καταφέρουμε να πείσουμε την Τουρκία να πάμε στη Χάγη, τότε να δώσουμε μεγάλο αγώνα ώστε να δεχθεί την σύνταξη συνυποσχετικού για το ποια θέματα και διαφορές θα παραπεμφθούν εκεί, υπό την ρητή διαβεβαίωση ότι και οι δύο πλευρές θα δεχτούν την όποια απόφασή του Διεθνούς Δικαστηρίου. Μέχρι τότε η χώρα πρέπει να κινηθεί να λύσει εκκρεμότητες με άλλες χώρες όσον αφορά τα θαλάσσια σύνορα ώστε να δημιουργεί ευνοϊκότερους όρους, αφού και η ίδια μάλλον θα γνωρίζει ότι η Χάγη θα πάρει απόφαση τέτοια που κάτι πρέπει να παραχωρηθεί στην Τουρκία.

Ο Βενιζέλος υποστηρίζει την λύση της Χάγης με δύο μόνο θέματα προς διευθέτηση, την υφαλοκρηπίδα των νησιών και την ΑΟΖ, ενώ είναι επιφυλακτικός για κάθε άλλη κίνηση μέχρι την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Πρόσφατα, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Αυγή, η Σία Αναγνωστοπούλου, γνωστή για τις απόψεις της για την «ελληνοτουρκική φιλία», υποστήριξε τη θέση για προσφυγή στην Χάγη, ενώ μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κάνει λόγο.

Ποια είναι η ουσία: Αργά ή γρήγορα, και μάλλον πολύ γρήγορα, και μάλλον με πρωτοβουλία ή ενέργειες της Τουρκίας, η Ελλάδα θα συρθεί σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων εφ όλης της ύλης που θα θέσει η Άγκυρα. Δεν είναι ορατό ακόμα ποια μορφή μπορεί να έχει μια «διαιτησία» στο τραπέζι αυτό, πράγμα όχι χωρίς σημασία. Το αποτέλεσμα των «διαπραγματεύσεων» θα είναι λιγότερη Ελλάδα και μείωση εδάφους, θάλασσας και κυριαρχίας.

Οι ελληνικές ελίτ έχουν αποδείξει πως δεν ενοχλούνται διόλου από μια φόρμουλα «συνεκμετάλλευσης», ενώ πιο προωθημένα έχει γίνει λόγος και για συνομοσπονδιακή φόρμουλα (υπό την ηγεμονία της Τουρκίας). Η «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας είναι μια εκδοχή που προωθείται αλλά δεν καταστέλλει την επιθετικότητα του τούρκικου επεκτατισμού σε όλη την έκταση από την Κύπρο μέχρι την Θράκη. Μάλιστα οι ελληνικές ελίτ έχουν αποδεχθεί πως είναι καλύτερη μια δυσμενής και επιβαρυντική συμφωνία με την Τουρκία παρά μια σύγκρουση μαζί της. Αλλά ούτε κι αυτό σταματά την όρεξη του Ερντογάν, ο οποίος εμφανιζόταν να ενδιαφέρεται για το Καστελλόριζο και τώρα θέτει θέμα Κρήτης, Καρπάθου, Κάσου και Γαύδου…

Έρχεται λοιπόν η «στιγμή της αλήθειας» όπως μας διαβεβαιώνει ο καλά ενημερωμένος Αλέξης Παπαχελάς. Η στιγμή της αλήθειας μιας εθνικής κρίσης, όποια μορφή και να πάρει, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την πολιτική ελίτ της χώρας. Κανένας πολιτικός, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί εύκολα να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας εκχώρησης ή συνθηκολόγησης που να μειώνει την κυριαρχία της χώρας. Ήδη η «κανονικότητα» έχει δώσει την θέση της στην αποσταθεροποίηση, και μια εθνική κρίση θα δημιουργήσει πολλές αναταράξεις σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό και στρατιωτικό.

Το έλλειμμα εθνικής στρατηγικής για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της χώρας, γίνεται προσπάθεια να καλυφθεί με ταξίδια και συνομιλίες με «συμμάχους». Κυρίως όμως επικρατούν η άρνηση να βγουν διδάγματα από το πώς κινείται ο αντίπαλος, η έλλειψη προετοιμασίας σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα του λαού, και μια τραγική πολιτική συμπεριφορά. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η εγκατάλειψη της Κύπρου στην τύχη της (τη μισή την έχει ήδη καταλάβει ο τούρκικος επεκτατισμός, ενώ τώρα την περικυκλώνει και από τη θάλασσα). Με την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, αποκόπτεται η Κύπρος από την Ελλάδα.

Μια στρατηγική σήμερα θα είχε νόημα αν καταπολεμούσε την «ουδετερότητα» όλων απέναντι στον τούρκικο επεκτατισμό και αν πρόβαλλε την αδελφοποίηση Ελλάδας-Κύπρου απέναντι στις νέες οριοθετήσεις και τις εξελισσόμενες απειλές. Αυτά όμως χρειάζονται μια συνολικά διαφορετική πολιτική από εκείνη που ακολουθούν μέχρι τώρα οι ελίτ της χώρας.

http://enaasteri.blogspot.com/

Ο φύλακας του Αλατιού...

Μανώλης Δημελλάς

Ξεχασμένος από το χρόνο, είχε ξεμείνει ολομόναχος, εκεί στις πέρα παραλίες, να αγναντεύει και να χάνεται στη θάλασσα, ήταν τα χρώματα τόσο έντονα και αληθινά, μπλε, τουρκουάζ, πορτοκαλί, όλα τόσο φορτωμένα από μπογιά, τόσο απλόχερα, που άφησε για λίγο τον πολύτιμο, λευκό κρύσταλλο μακριά από την φροντίδα του. Ξέμεινε να τα κοιτά, να τα θαυμάζει και να ρουφά αχόρταγα, λίγο από το...

χρώμα, εκείνο που χανόταν άπληστα μέσα στο πέλαγος.

Ρουφηγμένος από εκείνες τις ίδιες θαλασσινές θίνες, σκληρές ριπές αέρα, γέμιζαν άμμο την διάφανη ψυχή, τριγυρνούσε για αιώνες πάνω στο νησί, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κινήσεις με την παλιά εποχή που φορούσε εκείνη τη περιορισμένη μαλακή σάρκα, το σώμα του.

Ανέβηκε ξανά στη βάρκα και τράβηξε ίσα για το μικρό, γυμνό και ξερό νησάκι, εκείνο που στέκει έρημο, γεμάτο από κοφτερά βράχια, αυτά που σκεπάζουν όλη την επιφάνεια του, συγκρατούν το θαλασσινό νερό και με τον ήλιο να κάνει πάντα τη δουλειά του, σαν παιγνίδι, να ρουφά αχόρταγα το νερό, να το μεταμορφώνει σιγά-σιγά σε άσπρο χιόνι το αλάτι.

Ήταν το μικρό, δίχως όνομα νησάκι, που είχε κάθε άνοιξη και καλοκαίρι την τιμητική του, γέμιζε ανθρώπους, το τρυγούσαν, ζωντανές φωνές έδιναν πνοή, στην σιωπή του χρόνου. Όλο τον υπόλοιπο καιρό, ο αέρας, τα βράχια και η θάλασσα πάλευαν τη μοναξιά τους με τις μικρές συνήθειες του ήλιου, να δίνουν νόημα στο ατέρμονο κύλισμα ενός χρόνου που έμοιαζε απόλυτα ακίνητος.

Δεν θυμάται πια πόσα χρόνια πίσω, σίγουρα αιώνες, διορίστηκε να φυλά το αλάτι πάνω στο πέρασμα. Στην αρχή ήταν ένα καλύβι, ένα μικρό ξύλινο δωμάτιο, γεμάτο τρύπες, κενά ανάμεσα στα ξύλα, έτσι που έκαναν τις αχτίδες του Θεού να ξυπνούν πονηρά, κάθε κύτταρο του κορμιού του. Ήταν τότε που ανέμελος και γυμνός άφηνε τη σκέψη του, μέσα στο στενό πέρασμα, να τη τρώει κι αυτή η αλμύρα, μακριά από ντροπές και φόβους.

Εκείνα, τα πρώτα χρόνια, το λευκό παιδί αυτής της παράξενης ερωτικής συμφωνίας, ήλιου και θάλασσας, το αλάτι, δεν ήταν απλά το κάτι παραπάνω στην ανθρώπινη στιγμή, είχε μοναδικό ρόλο στην καθημερινότητα.

Σάρκες φυτών και ζώων, εκείνα τα κομμάτια της αλυσίδας,που με το θάνατο τους φόρτωναν ενέργεια τους ζωντανούς, έμεναν στη ζωή, διατηρούσαν τα πολύτιμα συστατικά τους, μέσα από αυτό.Το αλάτι, με τα ψυγεία και τον πάγο να μην έχουνβρεις ακόμη θέση και ρόλο, να είναι στο μέλλον, αυτό το λευκό, χοντρό και κρυσταλλικό, στα σίγουρα Θεϊκό δώρο, δεν ήταν κάποιες μικρές πινελιές γεύσης, αλλά απαραίτητο όσο και το ψάξιμο για τροφή.

Ένας φύλακας από τους πολλούς, ξέμεινε πάνω στο έρημο νησί για χρόνια, βολεύτηκε πάνω στον στενόμακρο βράχο, βρέθηκε από παιδί, έφηβος, ένας άντρας, να δουλεύει προστατεύοντας το λευκό δώρο από τις επιδρομές, είχε μονάχα μια υποχρέωση, έτσι του είχαν μάθει, να ανάβει μια φωτιά, όταν έβλεπε να πλησιάζουν ξενικά σκαριά, εκεί, στις αλυκές, μόνο οι απέναντι, οι ντόπιοι είχαν ρόλο και θέση, όλοι οι άλλοι, οι ξένοι, δεν είχαν δικαίωμα στο λευκό χρυσάφι.

Στην αρχή ήταν παιγνίδι, σαν ψάρι κολυμπούσε για την ακτή και συναντούσε τους ανθρώπους, μοιραζόταν σκέψεις, έκανε χασομέρι τις κουβέντες, έπλαθε και έδενε τη ζωή μαζί τους.

Όσο κυλούσαν οι μήνες, τόσο έμπαινε το αλάτι βαθιά μέσα στο κορμί του, έβλεπε τους απέναντι διαφορετικούς, ξένους, ενώ μεταμορφωνόταν, γινόταν μοναχικός βασιλιάς πάνω στον άσπρο βράχο.

Ήρθαν οι εποχές που η μικρή κοινωνία καιγόταν και άλλαζε, μεταμορφωνόταν, πότε απ’ έξω,τους πειρατές και πότε από μέσα, με τους άπληστους γηγενείς κουρσάρους.

Ήταν από τη μια οι επιδρομές από τους ξένους, εκείνους που άρπαζαν ό,τι κουβαλιέται, με μια προτίμηση, στις γυναίκες, για να χορτάσουν πρώτα φρέσκια και ζωντανή σάρκα κι έπειτα να γεμίσουν την άπληστη κοιλιά, αυτοί, δίχως μεγάλους στόχους, ήταν ξενόφερτοι, αλλόγλωσσοι, οι βάρβαροι πειρατές.

Είχε και τους ντόπιους, εκείνους που έψηναν και παρέσυραν πάνω σε ανύπαρκτους Θεούς και διαβόλους, τη μικρή κοινωνία να αλλάξει, να γράψει νόμους που να βολεύουν πρώτα εκείνους, τους ξύπνιους, έπειτα έστηναν χορό πάνω στην ηθική, στους δικούς τους άγραφους κανόνες.Φόρτωναν έτσι με ατέλειωτες μοιραίες αμαρτίες, σαν κατάρες, κάθε περαστικό, ανήμπορο να αντισταθείπλάσμα, από εκείνα που είχαν για οδηγό τα συναισθήματα.

Ο φύλακας στεκόταν απέναντι, ποτέ δεν πήρε θέση, είχε άτυχη τύχη, να συντηρεί για πάντα τη ψυχή του, μέσα στο βασίλειο του αλατιού.

Έβλεπε κάθε τόσο χωριά να καίγονται, να ξεπετάγονται φλόγες και να αφήνουν στάχτες, κι όταν έβγαινε και περπατούσε πάνω στα καμένα, γέμιζε απορία, ήταν οι ανθρώπινες διαφορές, αυτές και πάλιεξέλισσαν τα πράματα, προχωρούσαν βίαια την ιστορία, έδιναν λύσεις μέσα από αιματηρές διαγραφές.

Αναποδογύρισε ο κόσμος, ήρθαν οι στιγμές που δεν είχαν ανάγκη το λευκό θαύμα, το δώρο του Θεού.Το ζευγάρωμα του ήλιου με τη θάλασσα, έμενε σχεδόν ατρύγητο, ένα καμένο, άχρηστο σπέρμα, μοσχοπουλιόταν στους περαστικούς ταξιδιώτες, για έναψευτο χαρτονόμισμα, για λίγες ξεραμένες αλμυρές μνήμες.

Ξαναπήρε τη βάρκα και βγήκε στην ακτή, αναζητούσε επίμονα, απαντήσεις από τους ανθρώπους.

Εκείνοι δεν καταλάβαιναν ούτε τις μικρές στίξεις από τις ερωτήσεις του. Τα έχασε, μεαυτή την καθ’ όλα λογική, πρωτοβουλία της ακινησίας.

Γύρισε βιαστικά στο μικρό, έρημο νησί του, στην αλμύρα που το διατηρούσε για αιώνες, το προσπέρασε, δεν είχε ανάγκη πια από φύλακες ο τόπος, δεν υπάρχει ανάγκη για τα δώρα της φύσης, το καλοσκέφτηκε καθώς ξεμάκραινε, τραβούσε ίσα στον ορίζοντα, εκεί που τελειώνει η θάλασσα, δεν μπορεί σκέφτηκε, κάπου θα τελειώνει, θα χύνεται κάπου κι αυτή και εκεί θα στέκει γαλήνια ο Θεός και θα μας περιμένει.

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/

"Artful Thinking": Η βραβευμένη δασκάλα στην Κομοτηνή που διδάσκει την προπαίδεια με ζωγραφιές, παιχνίδια και τραγούδια

Συντάκτης: Ιωάννα Καρδάρα

Περίπου 750 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, στην Κομοτηνή, ή όπως ονομαζόταν παλαιότερα, Γκιουμουλτζίνα, η Μαριάνθη Αρβανιτίδου εκπαιδευτικός στο 1ο δημοτικό σχολείο Κομοτηνής, διαλέγει διαφορετικούς τρόπους για να διδάξει στους μαθητές της την απαιτούμενη ύλη. 

Εφαρμόζοντας τη μέθοδο του «artful thinking», η κ. Αρβανιτίδου χρησιμοποιεί έργα εικαστικής τέχνης και μουσικής, ενισχύοντας έτσι τη σκέψη των μαθητών και μαθητριών της και προσεγγίζοντας το μάθημα με τραγούδια και ζωγραφιές. 

Η προπαίδεια του 4 και του 5 για παράδειγμα δεν διδάσκεται βγάζοντας μία κόλλα χαρτί και κάνοντας υπολογισμούς αλλά με παιχνίδια μέσα στην τάξη και με τραγούδια που δίνουν το ζητούμενο αποτέλεσμα. 

Η κ. Αρβανιτίδου βρίσκεται στην εκπαίδευση από το 2001, όπου ξεκίνησε τη θητεία της ως εκπαιδευτικός στα μακρινά Ψαρά της Χίου. Έπειτα από πέντε χρόνια συνεχούς διδασκαλίας αποφάσισε ότι έπρεπε να βρει διαφορετικούς τρόπους να υλοποιήσει το εκπαιδευτικό της έργο ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον των μαθητών και μαθητριών της. «Προσπάθησα να τους δώσω κίνητρα ώστε να έχουν όρεξη για τα βιβλία, για το διάβασμα. Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε ήταν το πρωί που ξυπνούσαν να σηκώνονται με ευχαρίστηση για να έρθουν στο σχολείο », λέει στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Σκοπός της είναι να διαμορφώσει προσωπικότητες, καθώς όπως αναφέρει μία προσωπικότητα αποτελείται από δύο στοιχεία , από το ορατό και το αόρατο. «Ο δάσκαλος δουλεύει το αόρατο, την ψυχή, δηλαδή. Το αόρατο κινεί τα πάντα κι αποτελεί και το μέλλον. Δουλεύω πάνω στο μέλλον των παιδιών, να τους δημιουργήσω, κίνητρα, όνειρα, αγάπη για τον εαυτό τους, να βρουν τις δυνατότητές τους και τις ικανότητές τους», επισημαίνει η κ. Αρβανιτίδου.

   

Στο 1ο δημοτικό σχολείο Κομοτηνής διδάσκει για 12 χρόνια και προσπαθεί κάθε χρόνο να εντάσσει καινούριες ιδέες για τη διεξαγωγή «του μαθήματος». Μία από αυτές είναι το e-twinning. Πρόκειται για μία μια ευρωπαϊκή δράση μέσω της οποίας σχολεία από διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες, κάνοντας χρήση εργαλείων τεχνολογιών πληροφορίας και επικοινωνιών συνεργάζονται ώστε να αποκομίσουν παιδαγωγικά, κοινωνικά και πολιτισμικά οφέλη. Η δράση e-Twinning δίνει στα σχολεία την ευκαιρία να μάθουν μαζί, να μοιραστούν τις απόψεις τους και να δημιουργήσουν καινούργιες φιλίες. «Κάθε Σεπτέμβριο ένας εκπαιδευτικός επιλέγει ένα θέμα, θέτοντας προγραμματισμό και στόχους γύρω από αυτό. Στη συνέχεια έρχεται σε συνεννόηση με εκπαιδευτικούς άλλων ευρωπαϊκών χωρών και τους καλεί να δουλέψουν όλοι μαζί γύρω από αυτή τη θεματική οργανώνοντας συνεργατικές δράσεις μέσω της εκπαιδευτικής διδασκαλίας. Για παράδειγμα πριν κάποια χρόνια είχαμε υλοποιήσει ένα πρόγραμμα που ονομαζόταν ο «ο άνθρωπος με την πράσινη βαλίτσα», και εστίαζε στις ανθρώπινες αξίες μέσα από τα παραμύθια και τη ζωγραφική», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Αρβανιτίδου. 

   

Η προσπάθειά της να δώσει πνοή στον τρόπο διδασκαλίας της ύλης δεν σταματάει ποτέ, καθώς όπως εξηγεί, μπορεί μέσω ενός λογοτεχνικού κειμένου να διδαχθεί, γλώσσα, ιστορία ακόμη και μαθηματικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για εκείνη ήταν μία μέρα που έπρεπε να διδαχθεί η μόλυνση του περιβάλλοντος και συγκεκριμένα των θαλασσών. Η κ. Αρβανιτίδου δεν χρησιμοποίησε το «κλασσικό» βιβλίο αλλά διάβασε στην τάξη το βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα «Ο γάτος που έμαθε το γλάρο να πετάει». «Πρέπει ο εκπαιδευτικός να προσαρμόζεται στις ιδέες, στις αντιλήψεις, στην ηλικία του παιδιού και στα βιώματα. Θέλει φαντασία διότι τα ίδια τα παιδιά έχουν πολύ φαντασία. Αν ο δάσκαλος δεν εκμεταλλευτεί αυτή τη φαντασία, τα όνειρα και τις σκέψεις των παιδιών δεν θα μπορέσει να κάνει αυτή την προσαρμογή της ύλης και του προγράμματος σπουδών. Τα παιδιά ζουν σε μία ψηφιακή εποχή άρα πρέπει να τους δώσουμε πολλά ερεθίσματα από αυτό», αναφέρει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. 

   

Η διάκριση για εκείνη δεν άργησε να έρθει καθώς φέτος τιμήθηκε με τον έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών για το έργο της. Για την κ. Αρβανιτίδου ένας εκπαιδευτικός πρέπει να διαθέτει αγάπη γι αυτό που κάνει. «Αν δεν λατρεύει αυτό που κάνει κι αν δεν είναι συνειδητοποιημένος τότε νομίζω θα επιτελεί διεκπεραιωτικά τη δουλειά του».

http://www.enallaktikos.gr/

Ο ύπατος κ. Λεκλέρ έχει προαχθεί σε υπερκομματικό αγά στην Ελλάδα και συντονίζει τον εποικισμό της μια χαρά

Μαθαίνω ότι η κατάσταση στα νησιά του Αιγαίου, που δέχονται και τις μεγαλύτερες λαθρομεταναστευτικές ροές, είναι τραγική.

Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*

Ουσιαστικά, τα νησιά έχουν χαθεί. Το ελληνικό κράτος δεν έχει κανέναν έλεγχο πλέον, οι ελληνικοί νόμοι δεν ισχύουν εκεί. Μιλιούνια λαθρομετανάστες χωρίς χαρτιά κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανεξέλεγκτοι, κάνοντας ό,τι τους κατέβει και προφανώς περιμένοντας την ημέρα που θα πάρουν και τυπικά τον έλεγχο του ελληνικού εδάφους. Διότι με τις ελληνικές αυτοκτονικές πολιτικές στο θέμα της λαθρομετανάστευσης δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, όπως έλεγε και η διαφήμιση.


Σαν τα μυρμήγκια πηγαινοέρχονται στο Βαθύ ολημερίς και ολονυχτίς οι κάτοικοι του hot spot, που βρίσκεται στα 300 μέτρα από το κέντρο της πόλης. Στα ΑΤΜ δεν μπορείς να πλησιάσεις σε κανένα νησί. Όλη την ημέρα δεκάδες λαθρομετανάστες είτε περιμένουν να βγάλουν λεφτά είτε περιμένουν αυτόν που θα βγάλει λεφτά, να τον περιποιηθούν καταλλήλως.

Έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο φωτογραφίες από τα μηχανήματα σε πολιορκία. Τα ίδια και στη Μυτιλήνη. Αμανέδες στη διαπασών μέρες Χριστουγέννων, επεισόδια, τρομοκρατία, κόσμος κλειδωμένος μέσα στα σπίτια του, ουρλιαχτά, καταστροφές, πλιάτσικο.
Σεβασμός μηδέν στον τόπο που τους φιλοξενεί. Φωτογραφίες στο διαδίκτυο δείχνουν στη Σάμο λαθρομετανάστες να κουβαλούν ολόκληρο νοικοκυριό στον δρόμο πρωί, καναπέδες, πολυθρόνες, ηλεκτρικές συσκευές. Έχουν ρημάξει τα σπίτια. Φωτογραφίες με κατεστραμμένους και καταπατημένους ελαιώνες, μαντριά με σφαγμένα ζώα, σπασμένα και λεηλατημένα αυτοκίνητα. Ο νόμος δεν ισχύει σε αυτό το κομμάτι της ελληνικής (για πόσο ακόμη;) επικράτειας.

Οι ΜΚΟ έχουν γίνει κράτος εν κράτει. Όπου παρανομία, καταπάτηση και ασυδοσία, τσουπ και μια ΜΚΟ, αλλοδαπής συνήθως προέλευσης, Danish, Norvegian, Dutch, να μας πει τι θα κάνουμε στον τόπο μας. Και γιατί όχι; Αφού χαίρουν της προστασίας της Ύπατης Αρμοστείας, η οποία δρα ως άλλη κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα.

Ο ύπατος κ. Λεκλέρ έχει προαχθεί σε υπερκομματικό αγά στην Ελλάδα και συντονίζει τον εποικισμό της μια χαρά. Δεν θέλει ο ύπατος κλειστά κέντρα κράτησης; Να τα αφήσουμε ορθάνοιχτα, να κυκλοφορούν ελεύθεροι δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, να κλειστούν οι κάτοικοι στα σπίτια τους. Δεν θέλει ο ύπατος να μένουν σε hot spots; Να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος διαμερίσματα για τους παράνομα εισελθόντες, να έχουν όλα τα κομφόρ.

Δεν θέλει ο ύπατος να απευλαύνονται; Να μην απελαύνονται. Μισή απέλαση δεν έχουν κάνει. Μόνο βάζουν παρανόμους μέσα στη χώρα αβέρτα. Μετά το φιάσκο της δήθεν «ανακούφισης» των νησιών με τη μεταφορά λαθρομεταναστών στην ηπειρωτική Ελλάδα ανακοινώθηκε η δημιουργία επιπλέον δομών στα νησιά.

Για να γίνει αντιληπτό τοις πάσι ότι τελικά το σχέδιο είναι ο εποικισμός του τόπου απ’ άκρη σ’ άκρη. Παρά τις αντιδράσεις των Ελλήνων. Σήμερα εδώ, αύριο παντού. Και κανενός δεν ιδρώνει το αυτί.


*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne


https://thesecretrealtruth.blogspot.com/

Avangard: Σε ετοιμότητα το νέο υπερόπλο της Ρωσίας

Πηγή: Russian Defense Ministry Press Service via AP

Η Ρωσία ανακοίνωσε ότι θέτει σε επιχειρησιακή ετοιμότητα τους πρώτους υπερηχητικούς πυραύλους της Avangard, ένα από τα νέα όπλα που ανέπτυξε η Μόσχα και σύμφωνα με τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι «πρακτικά αόρατα».

Το σύστημα αυτό αποτελεί μέρος μιας νέας γενιάς πυραύλων ικανών, σύμφωνα με τη Μόσχα, να πλήξουν έναν στόχο σχεδόν σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και να διαπεράσουν οποιαδήποτε υπάρχουσα αντιπυραυλική ασπίδα, όπως το σύστημα που έχει αναπτυχθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη.

«Ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου ενημέρωσε τον πρόεδρο Πούτιν ότι στις 10:00 ώρα Μόσχας (09:00 ώρα Ελλάδας) τέθηκε σε επιχειρησιακή ετοιμότητα το πρώτο σύνταγμα που είναι εφοδιασμένο με τα νέα στρατηγικά υπερηχητικά συστήματα Avangard», αναφέρεται σε ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, σύμφωνα με ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων.

Ο Σόιγκου «συνεχάρη» τους Ρώσους στρατιωτικούς, εκτιμώντας πως η ανάπτυξη των πυραύλων είναι «ένα φανταστικό γεγονός για τη χώρα και για τις ένοπλες δυνάμεις».

Τον Δεκέμβριο του 2018, ο ρωσικός στρατός είχε δηλώσει πως το πρώτο σύνταγμα πυραύλων Avangard θα αναπτυσσόταν στην περιοχή Όρενμπουργκ, στα Ουράλια.

Το Avangard μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα, 27 Mach (μαχ 27), δηλ. 27 φορές μεγαλύτερη της ταχύτητας του ήχου, δηλαδή 33.000 χλμ. την ώρα. Μπορεί να αλλάξει πορεία και ύψος, καθιστώντας το «πρακτικά αόρατο», σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είχε συγκρίνει τους πυραύλους Avangard, που δοκιμάστηκαν με επιτυχία τον Δεκέμβριο του 2018 με βεληνεκές 4.000 χλμ. «με τη δημιουργία του πρώτου τεχνητού δορυφόρου της Γης», μια αναφορά στον Sputnik που εκτοξεύθηκε το 1957 και συμβόλισε την τεχνολογική πρωτοπορία της Σοβιετικής Ένωσης έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου.

«Είναι ένα σύστημα διηπειρωτικού μη βαλλιστικού πυραύλου. Είναι το απόλυτο όπλο», είχε πει με προφανή ικανοποίηση τον Ιούνιο του 2018 ο Ρώσος πρόεδρος. «Δεν νομίζω ότι μόνο μια χώρα θα διαθέτει ένα τέτοιο όπλο στα χρόνια που θα έρθουν. Το έχουμε ήδη», είχε προσθέσει, καθώς οι σχέσεις με τους Δυτικούς βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο τους.

Ένα άλλο όπλο που έχει επίσης χαρακτηριστεί «αόρατο» από τον Πούτιν, ο βαλλιστικός διηπειρωτικός πύραυλος πέμπτης γενιάς Sarmat, αναμένεται να παραδοθεί στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις το 2020. Ο Sarmat δεν έχει «πρακτικά όρια σε ό,τι αφορά το βεληνεκές» και θα είναι «ικανός να στοχεύσει στόχους διασχίζοντας τον Βόρειο όπως και τον Νότιο Πόλο».

https://www.cnn.gr/