Πᾶμε γιά Ἱστορία.
Ἕνας φίλος σχολιαστής μᾶς πρὄτεινε νά γράψουμε γιά τόν Ἡράκλειο τόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα καί τό πῶς τιμώρησε τούς ἑβραίους γιά τό ὕπουλο παιχνίδι πού ἔπαιξαν σέ βάρος τῆς Αὐτοκρατορίας καί τῶν Χριστιανῶν, στούς Ἁγίους Τόπους.
Λές καί ἄλλαξαν ποτέ ! Ἴδιοι ἀπό τήν στιγμή πού ἦρθαν στήν γῆ...
« ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ διαβόλου ἐστέ, καί τάς ἐπιθυμίας τοῦ πατρός ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τό ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστί καί ὁ πατήρ αὐτοῦ. » ( Κατά Ἰωάνην κεφ. 8, ἐδαφ. 44 )
Το 608 ο Ηράκλειος ο Πρεσβύτερος, έξαρχος της Αφρικής (θαν. 610 μ.Χ.) μαζί με τον γιό του, τον στρατηγό Ηράκλειο (575 – 641 μ.Χ.) επαναστάτησε εναντίων του Φωκά. Τελικά ο Φωκάς ανατράπηκε το 610 μ.Χ. και ο Ηράκλειος ανακηρύχθηκε Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Το ίδιο έτος λόγω των εσωτερικών αναταραχών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Εβραίοι της Αντιόχειας επαναστάτησαν, αλλά η επανάσταση καταπνίγηκε γρήγορα. Εν το μεταξύ οι Πέρσες επίσης εκμεταλλευόμενοι τις αναταραχές, πίεσαν και άρχισαν να καταλαμβάνουν εδάφη πιο βαθιά μέσα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία από το 608 μ.Χ. και έπειτα. Όταν ο Ηράκλειος ανέβηκε στον θρόνο κάλεσε για ειρήνη τον Χοσρόη, με την αιτιολογία πως, τώρα που ο Φωκάς ήταν νεκρός δεν υπήρχε λόγος για πόλεμο. Όμως ο Χοσρόης αντιλαμβανόμενος την αδυναμία των Βυζαντινών λόγω του εμφυλίου πολέμου, είδε την ευκαιρία να αναβιώσει την Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών όπως ήταν στο απόγειό της (δηλ. τα εδάφη της Σύριο-Παλαιστίνης, της Αιγύπτου και της Μικράς Ασίας) δεν αναγνώρισε τον Ηράκλειο ως νόμιμο Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και αρνήθηκε να συνάψει ειρήνη.
Ο Ηράκλειος εκστράτευσε εναντίων των Περσών αλλά ηττήθηκε οδυνηρά στην μάχη της Αντιόχειας, το 612 μ.Χ. και οι Πέρσες αφού κατέλαβαν την Αντιόχεια, σκότωσαν τον Πατριάρχη της Αντιόχειας και έστειλαν πολλούς κατοίκους στην Περσία ως σκλάβους. Τώρα οι Εβραίοι βλέποντας την ευκαιρία να κερδίσουν την αυτονομία τους από τους Βυζαντινούς, επαναστάτησαν εναντίων τους και περίπου 20 με 25 χιλιάδες Εβραίοι επαναστάτες βοήθησαν τους Πέρσες στις πολεμικές τους επιχειρήσεις εναντίων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Εβραίοι και Πέρσες μαζί, κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα το 613 μ.Χ.
Υπολογίζεται πως οι Εβραίοι και οι Πέρσες έσφαξαν περίπου 60.000 άμαχους και έστειλαν άλλους 35.000 ως σκλάβους στην Περσία μαζί με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων. Έκαψαν τις Εκκλησίες και τον Πανάγιο Τάφο και πήραν ως λάφυρα πολλά ιερά κειμήλια, συμπεριλαμβανομένου και του Σταυρού του Χριστού πίσω στην Περσική πρωτεύουσα, την Κτησιφώντα. Με την κατάληψη της Παλαιστίνης οι Πέρσες έδωσαν αυτονομία στους Εβραίους. Όμως, λόγω του μικρού αριθμού τους, ο Χοσρόης τους επέτρεψε να ελέγχουν αυτόνομα μόνο τα Ιεροσόλυμα και τα περίχωρα τους, ενώ εκείνοι ήθελαν τον έλεγχο όλης της περιοχής της Ιουδαίας. Ο Χοσρόης όχι μόνο δεν τους έδωσε τον έλεγχο της υπόλοιπης Ιουδαίας αλλά τους επέβαλλε και βαρύτατη φορολογία, αλλά παρόλα αυτά διατήρησαν την αυτονομία τους υπό τους Σασσανίδες. Αυτή η αυτονομία όμως, δεν θα κράταγε για πολύ.
Ο Ηράκλειος μετά από την βαριά ήττα που υπέστη από τον Χοσρόη ήταν έτοιμος να δεχθεί ειρήνη άνευ όρων. Το 615 πρότεινε στον Χοσρόη, οι Πέρσες να κρατήσουν τα εδάφη που κατέκτησαν, το Βυζάντιο να γίνει υποβασίλειο των Σασσανιδών και να πληρώνει βαρύτατους φόρους προς την Περσία. Αλλά ο Χοσρόης, γεμάτος αλαζονεία, έχοντας κατακτήσει τα εδάφη της Αιγύπτου, της Σύριο-Παλαιστίνης και της μισής Ανατολίας, δεν δεχόταν ειρήνη. Το μόνο που θα τον ευχαριστούσε τώρα πια, ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως έγραψε και στην χλευαστική του επιστολή προς τον Ηράκλειο. Ο Ηράκλειος συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να πολεμήσει μέχρι εσχάτων. Το Πάσχα του 622 έχοντας προετοιμαστεί για 7 χρόνια (από το 615) ξεκίνησε μία επιτυχή αντεπίθεση εναντίων των Σασσανιδών. Ο Ηράκλειος κατάφερνε νίκη μετά από νίκη και με κάθε ήττα το ηθικό των Περσών έπεφτε. Ο Ηράκλειος, από το 622 έως και το 627, ξεκίνησε διαδοχικές εισβολές στην Περσία ελευθερώνοντας από Περσική κυριαρχία, την Αρμενία και όλη την Ανατολία.
Οι διαδοχικές ήττες των Περσών στα πεδία των μαχών από τον Ηράκλειο σε συνδυασμό με την αποτυχημένη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το καλοκαίρι του 626, από τους Πέρσες και τους συμμάχους τους, τους Αβάρους, οδήγησε τον εξοργισμένο και πανικόβλητο Χοσρόη να διατάξει τις εκτελέσεις όλων των «ανίκανων» στρατηγών του, στους οποίους χρέωνε αποκλειστικά τις ήττες του Περσικού στρατού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί ικανοί Πέρσες στρατηγοί να λιποτακτήσουν και να βρουν καταφύγιο στην Αίγυπτο, όπως ο κορυφαίος Πέρσης στρατηγός Σαρβαραζάς.
Τον χειμώνα του 627 μ.Χ. ο Ηράκλειος επιτέθηκε στην καρδιά της Περσίας βαθιά στην Μεσοποταμία, μία κίνηση που κανείς δεν ανέμενε εν μέσω χειμώνα και έπιασε προ εκπλήξεως τους Πέρσες. Ο Χοσρόης έστειλε τον στρατηγό Ραζάντ τον Αρμένιο για να σταματήσει τον Ηράκλειο. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν έξω από την αρχαία βιβλική πόλη της Νινευής. Τελικά στις 12 Δεκεμβρίου του 627 μ.Χ. στην μάχη της Νινευή, ο Ηράκλειος συνέτριψε αποφασιστικά τον στρατό των Περσών και σκότωσε σε προσωπική μονομαχία τον Ραζάντ. Η νίκη του Ηράκλειου ήταν σαρωτική και αποδεκάτισε τον στρατό των Περσών. Αλλά ακόμα και τότε ο Χοσρόης δεν δεχόταν ειρήνη με τον Ηράκλειο. Ο Ηράκλειος έφτασε χωρίς καμία αντίσταση με τον στρατό του, έξω από την Κτησιφώντα και ήταν έτοιμος να την κατακάψει. Όμως τελικά, ο Χοσρόης ανατράπηκε και εκτελέστηκε από τον γιό του Καβάδη Β΄ (598 – 628) ο οποίος κάλεσε άμεσα σε ειρήνη τον Ηράκλειο. Ο Ηράκλειος δεν επέβαλλε βαρύτατους όρους παρά την σαρωτική του νίκη, διότι και ο δικός του στρατός είχε φτάσει στα όριά του. Στην συνθήκη ειρήνης συμφωνήθηκε πως τα εδάφη που κατέλαβαν οι Πέρσες έπρεπε να επιστραφούν πίσω στους Βυζαντινούς, μαζί με όλα τα ιερά κειμήλια και τους θησαυρούς που κλάπηκαν και οι Πέρσες έπρεπε να αποδώσουν χρηματικές αποζημιώσεις στους Βυζαντινούς.
Κάπως έτσι οι Εβραίοι έχασαν την αυτονομία που τους είχαν χαρίσει οι Πέρσες και η Σύριο-Παλαιστίνη έγινε και πάλι κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 630 οι Πέρσες, με λίγη πίεση από τους Βυζαντινούς είχαν αποχωρήσει από τα Ιεροσόλυμα και ο Ηράκλειος μπήκε θριαμβευτής με τον Τίμιο Σταυρό.
Οι Εβραίοι παρακάλεσαν τον Ηράκλειο να τους επιδείξει έλεος. Σύμφωνα με πηγές, ο Ηράκλειος αρχικά έδωσε όρκο πως θα τους έδειχνε έλεος παρά την προδοσία τους. Όμως μόλις έφτασε στα Ιεροσόλυμα αντίκρισε, έξω από τα τείχη, στο παλαιό υδραγωγείο, τους μαζικούς τάφους των Χριστιανών, που είχαν σφαγιαστεί από τους Εβραίους και από τους Πέρσες όταν κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα. Ο Ηράκλειος, γεμάτος οργή, έσπασε τον όρκο του και διέταξε την εκτέλεση όλων των Εβραίων της Γαλιλαίας. Οι Εβραίοι της Γαλιλαίας και των Ιεροσολύμων σφαγιάστηκαν μαζικά και όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν εξορίστηκαν στην Αίγυπτο. Αυτό το γεγονός είναι και η οριστική έξοδος των Εβραίων από τους Αγίους Τόπους για τους επόμενους αιώνες.
Ἀπό ἐδῶ
Αὐτά τά ἱστορικά μάθαμε σήμερα. Εὐχαριστοῦμε πολύ τόν ἀγαπητό σχολιαστή γιά τήν παρότρυνση.
Τό συμπέρασμα, γιά ἀκόμη μία φορά : Ὁ πόλεμος μέ τά ...φίδια, παλαιόθεν !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου