Απλά ένας Άνθρωπος

 

Κατανοώ πως όλοι κουβαλάμε δυσκολίες στις πλάτες μας και στις χαράδρες του νου μας. Πως κάποιες μέρες χάνουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας και ψάχνουμε ένα σωσίβιο να κρατηθούμε. Ποτέ δεν θα πάψω να βοηθάω αφού αυτό είναι η φύση μου.

Μα η βοήθεια απαιτεί αμοιβαίο σεβασμό και καμία μονόπλευρη απαίτηση. Δεν βάζω όρια για να υψώσω τείχη αλλά θέτω όρια για να παραμείνω άνθρωπος. Ξέρω, πολλοί δεν θα το κατανοήσουν αυτό. Δεν έχω την απαίτηση, έχω την βαθιά επίγνωση αυτού του συμπτώματος.

Ζούμε στην εποχή των παρορμητικών. Αντί να διαβάζουν, αντιδρούν. Αντί να σκέφτονται, εκτονώνονται. Αντί να συνομιλούν, επιτίθενται. Μπαίνουν σποραδικά στη ροή ενός αλγορίθμου,

χωρίς να γνωρίζουν ποιος είμαι, χωρίς να έχουν κατανοήσει τίποτα από όσα γράφω, και όμως απαιτούν, λες και έχουν κληρονομικό δικαίωμα στον χρόνο και την ενέργειά μου.

Και όταν δεν λάβουν την απάντηση που θέλουν,

ξεσπούν με έναν οχετό ύβρεων. Λόγια βαριά, μικρά, άδικα από εσωτερικές προβολές ανθρώπων που δεν μπορούν να διαχειριστούν την ανεπάρκειά τους. Βιώνουμε την εποχή που ο πόνος δεν αναζητά λύση αλλά διακαώς ζητά κάποιον βολικό ένοχο και όποιος δεν γονατίζει μαζί τους, γίνεται ο εύκολος στόχος. Δεν ήταν ποτέ δίπλα μου στις δύσκολες προσωπικές στιγμές μου, μα έχουν πάντα άποψη για όσα εκφέρω ως ον όταν φυσάει ο άνεμος.

Δεν είναι εχθροί. Είναι τα ενεργειακά βαμπίρ της εποχής μας, άνθρωποι άδειοι, που αντλούν φως απ’ όσους ακόμη το παράγουν, επειδή μέσα τους επικρατεί σιωπή, ένα κενό χωρίς ειρήνη.

Και όταν δεν κατανοούν κάτι, είτε λόγος είτε στάση ζωής, κατασκευάζουν νοητικούς δράκους. Άλλοι βλέπουν “διαπλοκές” εκεί όπου υπάρχει μόχθος και προσφορά, ενώ οι ίδιοι αρέσκονται σε μία αέναη ακινησία και βόλεμα. Άλλοι, μην αντέχοντας την δημιουργική συνθετική σκέψη, προσπαθούν να με χωρέσουν σε κομματικά κουτάκια, δεξιά, αριστερά, κέντρο, άκρα. Όλα αυτά τα χρόνια με έχουν τοποθετήσει παντού, ανάλογα με τα κομματικά γυαλιά που φορούν οι ίδιοι. Μα εγώ δεν ανήκω πουθενά. Ούτε σε κόμμα, ούτε σε στρατόπεδο. Ανήκω στην παράταξη του Ανθρώπου.

Η ευγένεια δεν είναι αδυναμία. Η ψυχραιμία δεν είναι αλαζονεία. Και η δική μου απάντηση που έχει ξεκάθαρα όρια δεν είναι σιωπή, αλλά αυτοεκτίμηση. Δεν οφείλω τίποτα σε κανέναν που απαιτεί. Οφείλω όμως σεβασμό σε κάθε άνθρωπο που ρωτά με ευγένεια. Ο χρόνος μου είναι ιερός, ο λόγος μου δεν είναι δωρεάν υπηρεσία που μπορεί ο καθένας να λερώσει. Η υπομονή μου δεν είναι υποχρέωση, αλλά συνειδητή επιλογή.

Επειδή κάποιοι μπερδεύουν την καλοσύνη με την αδυναμία, ας το ξεκαθαρίσουμε, όποιος ξεπερνά τα όρια του σεβασμού, θα μάθει τη διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που συγχωρεί

και στον άνθρωπο που δεν ανέχεται.

Δεν γράφω τόσα χρόνια για να με καταλάβουν όλοι. Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση επί αυτού. Γράφω για να θυμάμαι πως, ακόμη κι όταν δεν κατανοούν κάποιοι, ο λόγος έχει αξία μόνο όταν μένει αληθινός χωρίς εσωτερικά κάτοπτρα διαστρεβλωμένης θεώρησης της πραγματικότητας.

Δημήτρης Ποντίκας