Ο Σοπενχάουερ υποστηρίζει ότι το ουσιαστικό κριτήριο της ευτυχίας δεν είναι οι εξωτερικές επιτυχίες αλλά η εσωτερική χαρά. Όταν παρατηρούμε έναν πλούσιο ή όμορφο άνθρωπο αναρωτιόμαστε αν είναι πράγματι χαρούμενος ενώ μόλις συναντήσουμε έναν χαρούμενο δεν μας νοιάζει αν είναι φτωχός ή ηλικιωμένος.
Η ευθυμία παρουσιάζεται ως επισκέπτης που εμφανίζεται απρόβλεπτα και γι’ αυτό χρειάζεται ανοιχτή αγκαλιά χωρίς ερωτήσεις ή αναστολές. Ο μόνος τρόπος να είσαι ευτυχισμένος είναι να υποδέχεσαι την ευθυμία τη στιγμή που χτυπά την πόρτα αναγνωρίζοντας πως το παρόν είναι το μοναδικό κομμάτι του χρόνου που μας ανήκει πραγματικά.
Η τάση να εξετάζουμε διαρκώς αν έχουμε λόγο να χαρούμε υπονομεύει την ίδια τη χαρά αφού τη διογκώνει με φόβους και σκέψεις που δεν αποφέρουν βέβαιο όφελος. Αντίθετα η ευθυμία αποτελεί άμεσο κέρδος γιατί φωτίζει το τώρα και χαρίζει ποιότητα στην εμπειρία μας.
Ο αγαπημένος – «γκρινιάρης» φιλόσοφος επισημαίνει ακόμη ότι τα υλικά προνόμια συμβάλλουν ελάχιστα στη χαρούμενη διάθεση σε σύγκριση με την υγεία, η οποία θεωρείται το θεμέλιο κάθε βιώσιμης ευθυμίας. Η σωματική ευεξία επιτρέπει στον άνθρωπο να γευτεί τον καρπό της ευθυμίας και γι’ αυτό πρέπει να προηγείται κάθε άλλης επιδίωξης. Η συνειδητή φροντίδα του σώματος μέσα από ξεκούραση μέτρο και άσκηση διασφαλίζει το πλαίσιο στο οποίο η χαρά μπορεί να ριζώσει.
Αυτό όμως που μας θύμισε αρκετά το σήμερα ήταν η πρακτική σύσταση του Σοπενχάουερ για καθημερινή κίνηση τουλάχιστον δύο ωρών στον καθαρό αέρα. Η πνευματική ηρεμία χρειάζεται τον καθαρό ουρανό την ανάσα την αίσθηση των μυών που συσπώνται και ξεκουράζονται. Έτσι η ευτυχία αποκαλύπτεται ως συστηματική άσκηση προσοχής προς το σώμα και προς την κάθε στιγμή επιβεβαιώνοντας ότι ο άνθρωπος ευημερεί όταν συμφιλιώνεται με την απλότητα του παρόντος. Τώρα, το μόνο που μας μένει είναι να το εφαρμόσουμε!
(Διαβάστε το λογοτεχνικό απόσπασμα παρακάτω)
Σοπενχάουερ, Η τέχνη να είσαι ευτυχισμένος
Όταν κρίνουμε την ευτυχία κάποιου πλούσιου, νέου, ωραίου, τιμημένου, το μόνο που ζητάμε είναι να μάθουμε αν είναι χαρούμενος.
Ενώ αντίθετα αν ο άνθρωπος είναι όντως χαρούμενος, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου αν είναι νέος ή γέρος, πλούσιος ή φτωχός: ξέρουμε ότι είναι ευτυχισμένος.
Γι’ αυτό και όποτε έρχεται να μας βρει η ευθυμία, πρέπει να της ανοίγουμε την πόρτα διάπλατα.
Γιατί ο χρόνος των επισκέψεών της δεν είναι ποτέ ακατάλληλος.
Εμείς όμως, αντί να κάνουμε ακριβώς αυτό, αναρωτιόμαστε αν έχουμε πραγματικά λόγο να είμαστε χαρούμενοι, φοβόμαστε μήπως η ευθυμία μάς αποσπάσει απ’ τις σοβαρές σκέψεις και φροντίδες.
Ποια ωφέλεια θα προκύψει απ’ αυτές τις τελευταίες, δεν ξέρουμε ούτε κι εμείς οι ίδιοι, ενώ η ευθυμία είναι το πιο σίγουρο κέρδος.
Επειδή μάλιστα η ωφέλειά της αφορά άμεσα το παρόν, είναι το Ύψιστο αγαθό για την ίδια την ύπαρξη, η οποία στην ουσία δεν είναι παρά ένα ενιαίο και αδιαίρετο παρόν ανάμεσα σε δύο απεραντοσύνες.
Άρα, Γι’ αυτό και η επιδίωξή της πρέπει να έχει για μας απόλυτη προτεραιότητα.
Σίγουρο επίσης είναι ότι στην χαρούμενη διάθεση τίποτε δεν συνεισφέρει λιγότερο από την εξωτερική ευδαιμονία και τίποτα περισσότερο από την υγεία.
Γι’ αυτό και πρέπει η τελευταία να προτάσσεται κάθε άλλου αγαθού και να κάνουμε συνειδητή προσπάθεια να τη διαθέτουμε στον ύψιστο δυνατό βαθμό, ώστε να είμαστε σε θέση ν’ απολαύσουμε τον καρπό της, που είναι η ευθυμία.
Πρέπει επίσης ν’ αποφεύγουμε τις έντονες και παρατεταμένες πνευματικές προσπάθειες και τέλος να κινούμαστε για δύο τουλάχιστον ώρες κάθε μέρα στον καθαρό αέρα.
ttps://www.lavart.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου