Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας θύματος των Τεμπών, βρίσκεται για ημέρες σε απεργία πείνας στην πλατεία Συντάγματος. Ζητά εκταφή της σορού του γιου του ώστε να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις και να φωτιστούν πτυχές που παραμένουν στο σκοτάδι. Ένα αίτημα θεμελιωμένο, νόμιμο και απολύτως δικαιολογημένο.
Η κυβέρνηση, όμως, απαντά με σιωπή. Δεν έχει δώσει καμία σαφή εξήγηση γιατί δεν ικανοποιείται το αίτημα, δεν έχει προσφέρει ούτε καν μια θεσμική απάντηση που να σέβεται τον πατέρα που διαμαρτύρεται με το ίδιο του το σώμα.
Αυτή η σιωπή είναι πολιτική επιλογή. Δεν πρόκειται για «γραφειοκρατική καθυστέρηση», αλλά για συνειδητή στάση. Και αυτή η στάση εκθέτει την κυβέρνηση: δείχνει ότι προτιμά την ακινησία και την αδιαφορία από την ευθύνη και τη διαφάνεια.
Τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα: ένας πατέρας θύματος λιμοκτονεί στο κέντρο της πρωτεύουσας, ενώ η κυβέρνηση τον αγνοεί. Αυτό δεν είναι απλώς ανθρωπιστικό ζήτημα. Είναι θεσμική ντροπή και πολιτική βόμβα. Διότι αποδεικνύει ότι το κράτος αρνείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Και το ερώτημα είναι αμείλικτο: έχουν σκεφτεί στο Μαξίμου τι θα συμβεί αν ο Πάνος Ρούτσι καταρρεύσει; Τι σημαίνει για μια δημοκρατία να αφήνει πολίτες να πεθαίνουν έξω από το Κοινοβούλιο για να ακουστούν; Αν δεν το έχουν σκεφτεί, τότε το πολιτικό κόστος που θα επωμιστούν θα είναι ασύλληπτο.
https://www.rosa.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου