του Παντελή Σαββίδη
Επισκέφθηκα σήμερα το Κάτω Νευροκόπι όπου ο Δήμος σε συνεργασία με το Δίκτυο πόλεων με λίμνες πραγματοποίησαν συνέδριο με θέμα «οι λίμνες του Νέστου ως δίαυλος συνεργασίας».
Με προσκάλεσε ο φίλος Γιώργος Μουρουζίδης, Γενικός Γραμματέας του Δήμου Νευροκοπίου. Δεν γνωρίζω το θέμα του είπα. Μίλησε γενικά μου απάντησε.
Τι σημαίνει γενικά;
Κατάλαβα πως γενικά σημαίνει γιατί το κράτος έχει εγκαταλείψει την περιφέρεια. Γι αυτό το θέμα στις γενικότητές του κάτι λέω.
Του είπα ναι. Θα πήγαινα για δεύτερη φορά στη ζωή μου στο Νευροκόπι.
Ξύπνησα νωρίς Σάββατο ενημέρωσα την ιστοσελίδα, μπήκα στο αυτοκίνητο, ενεργοποίησα το GPS και ξεκίνησα.
Το περίφημο GPS μπερδεύτηκε στις Σέρρες. Και με έστελνε στο Νευροκόπι από έναν δρόμο που σε όποιον ρωτούσα ή δεν τον ήξερε ή μου έλεγε: από εκεί θα πας;
Το GPS, βεβαίως, σε καθοδηγεί από τον συντομότερο δρόμο αλλά αυτός ο δρόμος Σέρρες Νευροκόπι ήταν, όπως έμαθα αργότερα, ένας δρόμος που έφτιαξε ο Μεταξάς. Καλά έκανες και ήρθες απο αυτόν, μου είπαν. Άξιζε τον κόπο. Για εκδρομή, ναι, τον άξιζε αλλά εγώ προσπαθούσα να είμαι υνεπής στην ώρα μου.
Δρόμος εξαιρετικής ομορφιάς αλλά για όποιον τον περνούσε για πρώτη φορά δύσκολος. Το δε GPS μερικές φορές σε έστελνε σε κάτι χωματόδρομους που σίγουρα δεν ήταν ο προορισμός σου.
Έναν δρόμο μιάμισης ώρας τον έκανα σχεδόν, μόνος. Εννοώ δεν συνάντησα, σχεδόν, κανέναν. Έβλεπα που και που κυνηγούς, τους ρωτούσα αν πηγαίνω καλά μου έλεγαν αδιάφορα ναι και συνέχιζα.
Η διαδρομή ήταν εξαιρετικής ομορφιάς, όπως σας είπα, αλλά αγωνιούσα να φθάσω. Περνούσε η ώρα και δεν συναντούσα κανένα χωριό. Μέχρι που κάποια στιγμή έφεξε: «Κάτω Βροντού», έλεγε η πινακίδα.
Το GPS τρελάθηκε απο τον ενθουσιασμό του. Μου έλεγε μέσα στο χωριό να στρίψω σε κάτι δρομάκια, έστριβα και μετά από λίγα μέτρα έκανε εκείνον τον προειδοποιητικό θόρυβο: γκλούκ. Που σημαίνει πας λάθος.
Η ώρα ήταν 10.30 το πρωί και η Κάτω Βροντού δεν μου φαινόταν μικρό χωριό. Δεν συνάντησα, όμως, κανέναν άνθρωπο στον κεντρικό δρόμο που διέσχιζα.
Διαισθητικά πέρασα το χωριό και λίγο πιο κάτω σε ένα καφενείο επιβεβαίωσα πως πηγαίνω καλά. επι τέλους, είδα ανθρώπους.
Από τις Σέρρες μέχρι το Νευροκόπι συνάντησα δύο όλο και όλο και δύο χωριά.
Το συνέδριο είχε αρχίσει. Μπήκα στην αίθουσα του Δήμου να το παρακολουθήσω μέχρι να έρθει η σειρά μου να παρέμβω.
Άκουγα τα γνωστά ακαδημαϊκά από ανθρώπους που έμαθαν καλά το μάθημα. Ίσως και να ήταν άριστοι φοιτητές και σήμερα καθηγητές.
Μετά άρχισαν να παρελαύνουν διάφοροι ευρωβουλευτές, βουλευτές και κομματικά στελέχη με προεξάρχουσα την συντονίστρια του γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήξερα πως υπάρχει τέτοιος θεσμός.
Άκουσα την κυρία και νόμισα πως ζω σε ένα όνειρο. Στο φαντασιακό της η Ελλάδα είναι μια πρωτοπόρα χώρα παγκοσμίως, μια χώρα που σαν αυτήν δεν υπάρχει άλλη στη γη.
Άρχισα να αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε πολύ λάθος μέρος αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτοσυγκράτηση και ευγένεια. Δεν ήθελα να εκθέσω και τον φίλο που με προσκάλεσε.
Με τα πολλά αφού κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι παρακολουθώ συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, απο την πληθώρα στελεχών της που παρήλαυναν, πέρασε η ώρα και ήρθε η δική μας σειρά.
Ο συντονιστής που ήταν εξαιρετικός στην προσπάθειά του μας διεμήνυσε πως επειδή αυτοί που μίλησαν νωρίτερα έκαναν κατάχρηση του χρόνου εμείς θα μιλούσαμε από 5 λεπτά. Προσωπικά δεν με πείραξε. Και να μην μιλούσα δεν θα με πείραζε. Και σε 1 λεπτό μπορούσα να πω αυτό που ήθελα. Δεν είχα, άλλωστε, τίποτε να πως επι της ουσίας του συνεδρίου, η οποία δεν πολυκατάλαβα ποια ήταν.
Αλλά μου φάνηκε παράξενο για τους άλλους του πάνελ. Περιορίσθηκε ο χρόνος τους επειδή οι προηγούμενοι έκαναν κατάχρηση του δικού τους; Στέκει λογικά;
Η ουσία, όμως, ήταν άλλη. Μετά τους πολιτικούς από τους οποίους εξαρτάται και το αν θα μπούν οι δήμοι σε κάποιο πρόγραμμα τα υπόλοιπα και οι υπόλοιποι είναι απλώς, φιλολογίες. Είναι για να γεμίζουν το πρόγραμμα. Τα γνωρίζω αυτά αλλά πήγα εν γνώση μου. Και δεν με πείραξε. Ήξερα πως κάπως έτσι θα εξελισσόταν η υπόθεση.
Ήρθε, λοιπόν, η σειρά μου. Είπα στο ακροατήριο, που έμεινε το μισό, πως δεν έχω σχέση με το θέμα αλλά στα συνέδρια πάντα καλούν και έναν ομιλητή, έτσι, για να σπάσει την γραμμική μονοτονία της εξέλιξής του. Για να πει κάτι λεξω απο τον σκληρό πυρήνα του συνεδρίου.
Στο τελευταίο συνέδριο που προσκλήθηκα, κάποιοι γιατροί μου ζήτησαν να τους μιλήσω για την εντροπία.
Τι σχέση έχει η ιατρική με την εντροπία; Τεράστια.
Και εσείς, τους είπα έχετε σχέση με την εντροπία. Άπειρη εντροπία έχει ο νεκρός. Και η περιφέρεια είναι νεκρή, Η εντροπία της τείνει στο άπειρο.
Προσπαθούσα να καταλάβω ψυχολογικά το ακροατήριο για να δω πως θα συνεχίσω. Είχα και τον φόβο να μην προσβληθούν. Από την άλλη δεν ήθελα να πω πράγματα της σειράς. Είχα άλλωστε νωπή την εμπειρία μια διαδρομής μιάμισης ώρας χωρίς να συναντήσω άνθρωπο. Να επαινέσω την δυναμική της επαρχίας;
Την προηγούμενη μέρα, διάβασα και ένα σημείωμα του συνεδρίου που μιλούσε πόσο άδικα φέρεται το κράτος στην περιφέρεια, πόσο χαμηλό είναι το εισόδημά τους, πως φεύγουν οι νέοι για να αναζητήσουν δουλειά σε μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως, στην Αθήνα, πως το δημογραφικό ταλανίζει την επαρχία και την χώρα, πως δεν απολαμβάνουν κανένα ανταποδοτικό όφελος, ούτε απο την ΔΕΗ που ιδιωτικοποιήθηκε.
Θα ήμουν ευγενικός αλλά συνεπής με τον εαυτό μου.
Είπα, λοιπόν, στην ομιλία μου, που μπορεί να μην κράτησε και πέντε λεπτά, πως από το κράτος, όπως έχει δομηθεί δεν πρέπει να περιμένουν τίποτε. Και πως τα αρνητικά φαινόμενα θα συνεχίσουν μέχρι τελικής διάλυσης.
Το ελληνικό κράτος δεν έχει κανένα όραμα και καμιά πολιτική. Μια κάστα ανθρώπων από την πολιτική και οικονομική εξουσία σε συνεργασία με τη διανόηση και την δημοσιογραφία που τους δίνει άλλοθι, έχουν έναν στόχο. Την κατοχή και την νομή της εξουσίας. Τίποτε άλλο. Και ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται με την συγκέντρωση των πάντων στα πόδια τους. Δηλαδή, στην Αθήνα.
Στην ιστορική διαχρονία του ο ελληνισμός προσπάθησε να δημιουργήσει δύο φορές αστική τάξη αλλά απέτυχε. Τη μια με τον Βενιζέλο και τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο, την άλλη με τους μικρασιάτες πρόσφυγες που εξεδιώχθησαν από τον τόπο τους.
Σήμερα η μόνη ιδεολογία είναι η κατοχή και η νομή της εξουσίας από μια ομάδα ανθρώπων που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του αστού..
Είναι μεταμορφωμένοι κοτζαμπάσηδες. Και με κοτζαμπάσηδες σοβαρό κράτος που να νοιάζεται και για την περιφέρεια δεν φτιάχνεις. Κύριος στόχος του πολιτικοικονομικού κατεστημένου είναι να τρώει τις σάρκες του ελληνισμού. Και αυτό κάνει.
Σε λίγο μπορεί να μην υπάρχει καν ελληνισμός.
Δυστυχώς οι ‘Ελληνες στα 200 τόσα χρόνια δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν κράτος. Δημιούργησαν μια αθηναϊκή πόλη κράτος που εκμεταλλεύεται αποικιακά την ελληνική επικράτεια.
Αυτά είπα. Ο συντονιστής σηκώθηκε και μου έδειχνε το ρολόι του ότι το πεντάλεπτο παρήλθε και όλοι μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, νοιώσαμε μια ανακούφιση.
Στην επιστροφή ένοιωθα σαν εφιάλτη το δρόμο από τον οποίο ήρθα. Έβαλα ξανά το GPS αλλά αποφάσισα να επιστρέψω μέσω Δράμας. Πρέπει να έκανα πάνω από 50 χιλιόμετρα περισσότερα αλλά στο δρόμο έβλεπα ανθρώπους και ρωτούσα.
Όσο για τις πινακίδες εκεί που άρχισαν να δείχνουν Θεσσαλονίκη ο δρόμος μου ήταν γνώριμος. Μπορούσα να τον βρω και μόνος. Εκεί που τις χρειαζόμουν δεν υπήρχαν.
Η επιστροφή κράτησε πολλή ώρα. Και κάθε τόσο μου ερχόταν στο νού η φράση του Κολοκοτρώνη: αυτό το μιλέτι δεν σώζεται.
Νομίζω πως τα συνέδρια είναι για πιο νέους ανθρώπους που έχουν ελπίδες και ψευδαισθήσεις. Ψευδαισθήσεις ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και να σωθεί. Η Ελλάδα όχι.
Εύχομαι στους δημάρχους που συνεργάστηκαν για το συνέδριο να πετύχουν τον στόχο τους. Θέλουν να προλάβουν την λειψυδρία στον τόπο τους. Η λειψυδρία μπορεί να προληφθεί. Άνθρωποι θα υπάρχουν να ποτίσουν τα χωράφια και να ξεδιψάσουν; Ή θα ψάχνουν κάποια δουλειά στην Αθήνα;
Με αυτήν την απορία έφθασα στην Θεσσαλονίκη
https://www.anixneuseis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου