Η Μέση Ανατολή βράζει και η Άγκυρα ιδρώνει. Μετά τον «αναδασμό» ισχύος στη Συρία, η Τουρκία ξυπνά σε χάρτη που δεν της ανήκει.
Ο Τζολάνι συνομιλεί με τον Μαζλούμ Αμπντί υπό αμερικανική ομπρέλα, κι αυτό αρκεί για να καταλάβεις πως το συριακό γήπεδο άλλαξε γραμμές και διαιτητές: συνάντηση, κατά πληροφορίες, μέσα στη Δαμασκό, με ελικόπτερα των ΗΠΑ να κάνουν τις μεταφορές. Αν επιβεβαιώνεται πλήρως, μιλάμε για σεισμό! SDF και Δαμασκός διαπραγματεύονται στο ίδιο τραπέζι με την έγκριση της Ουάσιγκτον.
Η διπλή τανάλια γύρω από την Άγκυρα: PKK/SDF μέσα – Ισραήλ έξω
Το διαχρονικό άγχος της Τουρκίας ήταν το PKK. Σήμερα, το άγχος έγινε τανάλια. Στο εσωτερικό μέτωπο, η Άγκυρα μιλά για «Τουρκία χωρίς τρομοκρατία», αλλά η ατζέντα δεν βγαίνει. Στο εξωτερικό, το Ισραήλ περνά από την παθητική «αποφυγή» στη δόγματική στοχοποίηση του τουρκικού αναθεωρητισμού.
Ο Ερντογάν βγήκε στο Ματζικέρτ και ξανακούνησε το σπαθί: «αν βγει από τη θήκη, τελείωσαν τα λόγια». Ωραία. Το ακούμε χρόνια. Στο μεταξύ, η πραγματικότητα γράφει: το πρόγραμμα «τέλος της τρομοκρατίας» μένει υπόσχεση, ενώ Συρία–Κούρδοι–ΗΠΑ ράβουν νέο πατρόν δίπλα της.
Βόρεια Κύπρος: από «γκρίζα ζώνη» σε ισραηλινό πρόβλημα
Το Ισραήλ άνοιξε φάκελο «Βόρεια Κύπρος». Όχι ρητορικά, αλλά πραγματικά!
Σε άρθρο γνώμης στο Israel Hayom προτείνεται καθαρά ότι, αν οι απειλές από το κατεχόμενο τμήμα περάσουν κατώφλι, το Ισραήλ οφείλει να εξετάσει συντονισμένη στάση με Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμη και σχεδιασμό «απελευθέρωσης» του βορρά σε σενάριο κρίσιμης απειλής.
Το μήνυμα δεν είναι διπλωματικό ποίημα. Είναι καμπανάκι: Τα τουρκικά UAV, οι πυραυλικές διατάξεις, το στρατιωτικό αποτύπωμα στα κατεχόμενα μπαίνουν σε ισραηλινά risk assessments. Η Άγκυρα το χλευάζει εξωτερικά, αλλά εσωτερικά το το τρέμει κι αυτό αρκεί.
Συμμαχία Ισραήλ–Ελλάδας–Κύπρου: Από «φωτογραφίες» σε καλώδια και ισχύ
Δεν είναι μόνο κοινές ασκήσεις κι εκθέσεις. Είναι υποδομές. Το Great Sea Interconnector (Ελλάδα–Κύπρος–Ισραήλ) παγιώνει ότι το ρεύμα, η ενέργεια και η ασφάλεια θα κυκλοφορούν μέσω ενός τριπλού καλωδίου — και κάθε καλώδιο είναι γεωπολιτική γραμμή. Η Αθήνα, η Λευκωσία και το Τελ Αβίβ το προχωρούν, με ευρωπαϊκό σφράγισμα και πολιτική βαρύτητα. Για την Τουρκία, αυτό δεν είναι «έργο». Είναι αποτύπωμα ισχύος στα νερά που θεωρούσε αυτονόητα δικά της.
Ρήξη Άγκυρα–Ισραήλ: από τους βρυχηθμούς στις διακοπές
Εδώ πέφτουν οι μάσκες. Η Τουρκία κόβει εμπόριο, κλείνει λιμάνια, σφραγίζει εναέριο χώρο για αερομεταφορές που συνδέονται με το Ισραήλ. Ο Φιντάν μιλά όπως μιλά — και οι απαγορεύσεις γράφονται σε ΝΟΤΑΜ και οδηγίες λιμένων. Δεν είναι θέατρο σκιών, είναι κόστη, είναι ροές, είναι ρήξη.
Το Ισραήλ αντιλαμβάνεται ότι ο τουρκικός κορμός κινείται πλέον εχθρικά σε κρίσιμα logistics. Η Άγκυρα νομίζει ότι «ποινικοποιεί» το Ισραήλ, ενώ στην πράξη, απομονώνει τον εαυτό της από ένα πλέγμα σχέσεων που το Τελ Αβίβ μεταφέρει αλλού, κυρίως προς Ελλάδα/Κύπρο/Αίγυπτο.
Ο Τομ Μπάρακ: πρέσβης, απεσταλμένος… και μπουρλότο
Ο άνθρωπος–κλειδί, λέει το χαρτί, είναι ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα και ειδικός απεσταλμένος για Συρία. Όντως, ο Τομ Μπάρακ είναι πλέον ο επίσημος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία και ήδη «έγραψε» με μια ατυχέστατη φράση στον Λίβανο που εξόργισε τους δημοσιογράφους εκεί. Αυτός είναι ο αγωγός της Ουάσιγκτον προς Δαμασκό–ΣΔΦ–Άγκυρα. Όταν ο απεσταλμένος καίγεται στην επικοινωνία, το σχέδιο τρίζει. Κι όμως, πάνω σ’ αυτόν ποντάρει η Άγκυρα για «λύση».
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Τουρκία;
Στη Συρία, χάνει τον ρυθμό. Αν Δαμασκός και SDF μιλούν με αμερικανική εγγύηση, η Άγκυρα παύει να είναι το μοναδικό αναγκαίο κακό του βορρά. Το «κουρδικό» δεν λύνεται με δελτία Τύπου.
Στην Ανατολική Μεσόγειο, χάνει το κέντρο βάρους. Η ηλεκτρική διασύνδεση κλειδώνει στρατηγική σύγκλιση Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ. Η Τουρκία βλέπει την ενεργειακή γεωγραφία να την παρακάμπτει, όχι να την «καθησυχάζει».
Στο Ιράκ, οι ΗΠΑ ανασυντάσσονται δεν εξαφανίζονται. Η αποχώρηση/μετάπτωση από το Ain al-Asad δεν είναι «άδειασμα» του πεδίου, είναι ανακατανομή με το βλέμμα στη Συρία. Κι αυτό αφορά άμεσα την τουρκική ελευθερία κινήσεων.
Στη Βόρεια Κύπρο, το αφήγημα σπάει. Όταν μεγάλα ισραηλινά media συζητούν ότι η κατεχόμενη ζώνη συνιστά ισραηλινό πρόβλημα ασφαλείας, η Τουρκία αντιλαμβάνεται ότι η ΤΔΒΚ δεν είναι πια «δικό της» εσωτερικό οικόπεδο. Είναι διεθνές case.
Ο θυμός δεν είναι πολιτική
Η Άγκυρα κλείνει λιμάνια, φωνάζει για «γενοκτονία» και κουνάει το σπαθί. Αλλά τα σπαθιά θέλουν χέρια. Και τα χέρια θέλουν συμμαχίες.
Σήμερα, τις ουσιαστικές συμμαχίες τις στήνουν άλλοι. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν απαντούν με βερμπαλισμούς. Απαντούν με γραμμές υψηλής τάσης και συμβάσεις. Το Ισραήλ δεν εκδίδει «εξώδικα» στην Άγκυρα. Επενδύει σε κόμβους που την αχρηστεύουν. Αυτό πονάει περισσότερο από μια σφαλιάρα στο βήμα ενός μπαλκονιού.
Από το τρέμουλο στο σύγκρυο
Η Τουρκία ξέρει μόνο να απειλεί. Το ερώτημα είναι αν ξέρει να αντέχει όταν οι άλλοι υφαίνουν δίκτυα που την αφήνουν απέξω.
Στη Συρία, δεν ορίζει τη μουσική.
Στη Βόρεια Κύπρο, μπήκε στο «ραντάρ» του Ισραήλ. Στο Αιγαίο–Ανατολική Μεσόγειο, βλέπει την ενεργειακή γεωμετρία να καρφώνεται δίχως αυτήν. Και στο μεταξύ, περιμένει από τον Μπάρακ να σώσει μια παρτίδα όπου ο ίδιος «γκρεμοτσακίζεται» στη διπλωματική σκηνή. Αυτό δεν είναι στρατηγική.
Είναι σύγκρυο με τα φώτα αναμμένα...
https://www.pirinoslogios.com/
