Κυριακή 31 Αυγούστου 2025

Ποιοί θέλουν την απόλυτη πτώση Μητσοτάκη ;

 


Δεν είναι μόνο το 80% (πλέον) του ελληνικού λαού που θέλει τη κεφαλή του Μητσοτάκη επί πίνακι. Το θέλουν κι άλλοι. Πολύ πιο ισχυροί και πολύ πιο μεγάλοι "παίκτες" της διεθνούς γεωπολιτικής. Δε ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς, αλλά αυτό το Κτήνος, δεν έπεφτε με τίποτε. Όλα όσα λέγαμε και πιστεύαμε (βάσει ισχυρών ενδείξεων) ότι ο Μητσοτάκης θα πέσει είτε υπό το βάρος των σκανδάλων είτε από επέμβαση του Καραμανλή, του Σαμαρά ή δεν ξέρω 'γω ποιόν άλλον, ήταν φρούδες ελπίδες. Κι αυτό διότι δεν γνωρίζαμε το μέγεθος του πόσο είχε διαφθείρει την ελληνική κοινωνία. Του πόσο και σε ποιό βαθμό την είχε σαπίσει...Τώρα όμως ο Θεός κρατάει στο άγιο Χέρι Του τη κατάσταση. Οι προσευχές μας, μάλλον εισακούστηκαν...

 

Το Κτήνος ήξερε εξ' αρχής το τι πολιτικό κόστος θα είχε η αποστολή που του ανέθεσαν τα αφεντικά του (Κλάους Σβάμπ, Λέσχη Μπίλντερμπεργκ κλπ) και πήρε αμέσως μόλις βγήκε νικητής από τις εκλογές του 2019, τα μέτρα του. Δεν όρισε ως μέλη κυβέρνησης βουλευτές ή τέλος πάντων, ανθρώπους της παραδοσιακής κεντροδεξιάς, αλλά...κάτι τύπους περίεργους που βαφτίστηκαν "άριστοι" ή "ειδικοί" και προέρχονταν είτε από το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, είτε από την ευρύτερη αριστερά (Θεωδορικάκος), είτε από την...ποταμίσια αριστερά, δηλαδή ανθρώπους που διψούσαν για εξουσία μ' άλλα λόγια και το κυριότερο, μη εκλεγμένοι, άρα απολύτως ελεγχόμενοι. Και το πιο σημαντικό; Έχωσε μέσα στη κυβέρνηση τους...κολλητούς του ομοφυλόφιλους φίλους του, που ήταν πιο χειρότεροι σε ανυπαρξία ηθικής, ακόμη και από τους αλήστου μνήμης ευνούχους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Ελληνικού Έθνους (Βυζάντιο).

Και τους βάφτισε όλους αυτούς...επιτελικό κράτος.

Εδώ όμως, υπάρχει μια ...γενική απορία από τον κόσμο, για το τι σημαίνει "Επιτελικό Κράτος", το οποίο ακούσαμε να λέγεται από το στόμα του ίδιου του Κτήνους, τη πρώτη κι όλας μέρα της ανάληψης των καθηκόντων του. Θυμάστε, βγήκε και είπε ότι "Θα δημιουργήσω μια κυβέρνηση από...άριστους (α, ρε τρομάρα μας) η οποία θα λειτουργεί ως "Επιτελικό Κράτος". Και το...περάσαμε όλοι στο ντούκου.

Τον όρο αυτόν δεν τον είχαμε ακούσει ποτέ. Τι διάολο σήμαινε αυτό; Κυβέρνηση "επιτελείου", όπως λέμε...Γενικό Επιτελείο Στρατού; Ή κάτι άλλο που θα έπρεπε να μας ανησυχήσει;

Αργότερα το καταλάβαμε, τουλάχιστον όσοι μπορούν να ξέρουν κάποια πράγματα από Πολιτικές Επιστήμες (μπουρδολογία ο όρος, αλλά θα τα εξηγησουμε αυτά σε άλλο άρθρο που θα βγεί σύντομα).

Και το επισημαίνω αυτό, διότι πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα την περασμένη Τρίτη, έλαβα ένα μήνυμα από κάποιον αναγνώστη που με ρωτούσε επιτακτικά να του εξηγήσω...τι σημαίνει "Επιτελικό Κράτος" και γιατί ο Μητσοτάκης το επικοινωνούσε με ιδιαίτερο στόμφο. Του έδωσα τέλος πάντων μια απάντηση που μάλλον τον ικανοποίησε, διότι απλά...δεν μου ξανάστειλε νέο μήνυμα που να ζητά διευκρινήσεις.

Οπότε, θα το παραθέσω κι εδώ αλλά με περισσότερες λεπτομέρειες για να γίνει αντιληπτό σε όλους με τι είχαμε μπλέξει εξ αρχής και δε το ξέραμε.

Ο Νόμος του Αίσχους! Τι σημαίνει...επιτελικό κράτος με βάση το νόμο 4622/2019 (ΦΕΚ A’ 133/07-08-2019)

Προσέξτε τώρα. Οι εκλογές έγιναν στις 7 Ιουλίου 2019. Ο Μητσοτάκης, μόλις που ...πρόλαβε να βγάλει τη γραβάτα της νίκης και να ...μπει στο Μαξίμου, κι όμως σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες, δηλαδή στις 25 Ιουλίου, κατέθεσε στη Βουλή το νομοσχέδιο για το «Επιτελικό Κράτος».

Τι σημαίνει αυτό; Ότι το σχέδιο δεν γράφτηκε σε λίγες μέρες από καμιά «ομάδα εργασίας». Ήταν έτοιμο, καλοδουλεμένο, πακεταρισμένο, πριν ακόμη στηθούν οι κάλπες. Ένα προεκλογικό θα έλεγα, manual εξουσίας, κρυμμένο στο συρτάρι, που περίμενε μόνο το πράσινο φως της κάλπης για να ξεδιπλωθεί.

Στην κυριολεξία, το σχέδιο αυτό - αν και δεν έχω ακόμη αποδείξεις περί αυτού, αλλά μόνο ισχυρές ενδείξεις - πρέπει να είχε σχεδιαστεί και γραφτεί στα πλέον σκοτεινά υπόγεια του κτιρίου του WEF, από ειδικευμένους "πολιτικούς επιστήμονες" - ο Μητσοτάκης δεν είναι ικανός ούτε να γράψει, ούτε καν να σκεφτεί, πόσω δε μάλλον να...σχεδιάσει ένα πλάνο εξουσίας - και ο φάκελος του παραδόθηκε μόλις άρπαξε το κόμμα της ΝΔ, ελέω Σαμαρά (για να μη ξεχνιώμαστε). Μ' άλλα λόγια, το σχέδιο αυτό δεν γράφτηκε στην Ελλάδα. Ήρθε απ' ευθείας από τα υπόγεια του WEF.

Η ψήφιση έγινε στις 6 Αυγούστου του 2019, και την επόμενη κιόλας μέρα, 7 Αυγούστου 2019, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ. Όλο αυτό το σκηνικό σε ρυθμούς fast track, που δεν θυμίζουν όχι δημοκρατία, αλλά μόνο μια καθαρή επιχείρηση κομάντο.

Μ' άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης μπήκε στο Μαξίμου στις 8 Ιουλίου και μέσα σε έναν μήνα είχε στήσει το... «Μαξίμου Α.Ε.» με όλη την εξουσία στο τσεπάκι του. Κι αυτό το βάφτισε ...«Επιτελικό Κράτος».

Βάζω στοίχημα το κεφάλι μου ότι οι περισσότεροι εξ ημών, δεν έχουν ιδέα το τι ψήφίστηκε στις 7 Αυγούστου του 2019. Εξ' ού και η περαιτέρω ανάλυση.

Πάμε να το δούμε, έχει τεράστιο ενδιαφέρον (Συγγνώμη για τη πολυλογία μου, αλλά έχει καίρια σημασία στο να καταλάβουμε επ' ακριβώς με τι μπλέξαμε και γι΄ αυτό δε μπορούμε να ξεμπλέξουμε έτσι εύκολα)

Βασικό περιεχόμενο του νόμου 4622/2019 (ΦΕΚ A’ 133/07-08-2019)

Ο τίτλος του, τα λέει όλα: «Επιτελικό Κράτος: οργάνωση, λειτουργία και διαφάνεια της Κυβέρνησης, των κυβερνητικών οργάνων και της κεντρικής δημόσιας διοίκησης.» 

Υπουργικό Συμβούλιο — καθορίζει συνολική πολιτική, διαχειρίζεται προγραμματισμό και παρακολουθεί την εφαρμογή. Μέλη: Πρωθυπουργός, Αντιπρόεδροι, Υπουργοί· υφυπουργοί μόνο αν καλεστούν χωρίς ψήφο. 

Σχηματισμός δομών-«σχολείου» στο Μέγαρο Μαξίμου — με Γενική Γραμματεία Πρωθυπουργού, Γραμματείες Συντονισμού, Επικοινωνίας, Ειδικές Γραμματείες για παρακολούθηση και αξιολόγηση του κυβερνητικού έργου. 

Ενίσχυση Επιτελικής Λειτουργίας με άξονες:

Προγραμματισμός (διετής, ετήσιος, δυναμικός), Αξιολόγηση, Νομοπαρασκευαστική διαδικασία (διαβούλευση, ανάλυση επιπτώσεων, κωδικοποίηση), Διαφάνεια και ακεραιότητα (κανόνες, συγκρούσεις συμφερόντων, ανεξάρτητοι έλεγχοι).

Ιδρύθηκε Εθνική Αρχή Διαφάνειας δηλαδή αυτοτελές ανεξάρτητο όργανο για prevention/corruption (πρόληψη/διαφθορά), με διοικητικό συμβούλιο και ελεγκτικές αρμοδιότητες. 

ΜΜΕ και ΕΥΠ εντάσσονται στο Μαξίμου , δηλαδή η ΕΡΤ, το ΑΠΕ‑ΜΠΕ (AMNA) και η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) μεταφέρονται στην εποπτεία της Προεδρίας της Κυβέρνησης/Πρωθυπουργού, μέσω της ΓΓ Επικοινωνίας. 

Δημιουργία «διυπουργικού» προσωπικού δηλαδή το άρθρο 104 που προβλέπει ειδικούς υπαλλήλους με αντικείμενο Public Policy Analysis, Νομοθετικές Υποθέσεις και Ψηφιακή Πολιτική. 

Με άλλη ετικέτα, θα το διαμόρφωνα ως εξής: Νόμος 4622/2019, ή αλλιώς άτυπα ένα «Greek Executive State» μέσω του οποίου το Μαξίμου γίνεται το πρώτο και πλέον αποφασιστικό γραφείο της κυβέρνησης! Ο Πρωθυπουργός θα παίζει ρόλο CEO, όλα θα περνούν απ’ τα γραφεία του και φυσικά τα κανάλια και η πληροφορία θα... χοροπηδούν από εκεί! Αυτά τα τόσο περίτεχνα «σύγχρονα» όργανα — όπως οι γραμματείες, οι μονάδες αποτίμησης, το Εθνικό Διορθωτήριο Διαφάνειας — φτιάχτηκαν για να φαίνεται σοβαρό, ενώ στην πράξη είναι σαν κράτος-call center «Μαξίμου A.E.».

Τίποτε φυσικά απ' όλα αυτά τα ...βαρύγδουπα δεν ίσχυσε. Όλα συνεστήθησαν ως απλές επικεφαλίδες για να χαϊδέψουν τα...αυτιά του διψασμένου για δικαιοσύνη και πατρίδα Έλληνα, που πίστεψε στο Κτήνος και που του έδωσε όλα τα κλειδιά για να στηλώσει την Ελλάδα, έπειτα από την αριστερή επέλαση του Τσίπρα που κατέληξε στην παράδοση της Μακεδονίας μας, του πλέον ενδόξου κομματιού της αρχαίας Ιστορίας μας σε χέρια αλλότρια, ξένα και βάρβαρα.

Αντιθέτως, αποτέλεσαν τη βάση για να δημιουργηθεί ένα απόλυτα ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ κράτος, στελεχωμένο από επίσης ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ελληνόφωνους, που θα σκότωναν ακόμη και τους γονιούς τους (τρανό παράδειγμα ο Πλεύρης, ο οποίος αρνήθηκε και πρόδωσε τον ίδιο τον πατέρα του, "σκοτώνοντας" τον κυριολεκτικά) προκειμένου να πλουτίσουν και να γίνουν...κάποιοι.

Έτσι λοιπόν πήρε την εξουσία ο Μητσοτάκης και ΚΑΝΕΙΣ από τους δικούς του ή ακόμη και την αντιπολίτευση, δεν είπε...κιχ! Τουλάχιστον στην αρχή.

Να λοιπόν πώς η Ελλάδα, από - έστω και με το στανιό - χώρα μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής διαφθοράς!

Να γιατί ο Μητσοτάκης περνούσε νομοσχέδια fast track χωρίς καν να ξέρουν οι βουλευτές του το τι ψηφίζουν!

Να γιατί στη πανδημία εφαρμόστηκαν όλα αυτά τα δυστοπικά μέτρα που σε άλλη περίπτωση δεν θα εφαρμοζόταν ούτε στον ύπνο των μητσοτακικών!

Να γιατί η 3η και η...4η εξουσία, δηλαδή η Δικαιοσύνη και ο Τύπος πέρασαν στα χέρια του Κτήνους και να γιατί η ΕΥΠ, βρέθηκε στα χέρια του πιο επικίνδυνου για την Ελλάδα ανθρώπου-κτήνους!

Και να γιατί το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο που έσκασε, αυτό των υποκλοπών, είχε ως δημιουργό του το ίδιο το Κτήνος και να γιατί...κουκουλώθηκε και αντ' αυτού του Κτήνους, "παραιτήθηκε" ο ...φουκαράς ο Δημητριάδης, ο ανηψιός του κι όλας, ο οποίος θεωρήθηκε ως ο...κακός μεσάζων του πρωθυπουργικού γραφείου!

Και να γιατί στην τελική, δεν μπορεί καν να σηκώσει κεφάλι ο πατριωτικός χώρος. Γιατι θα προσέκρουε, οτιδήποτε δεν σύμφερε το Μαξίμου σε μορφή κόμματος, πάνω στην πλήρως ελεγχόμενη Δικαιοσύνη.

Τέλος, έτσι λοιπόν προήλθε και το ...περίεργο 41% της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης, που ουδείς μπόρεσε να εξηγήσει. Γιατί το Κτήνος, μπορούσε να ελέγξει ακόμη και την εκλογική διαδικασία.

Τι είδους "διαφάνεια" λοιπόν θα μπορούσε να υπάρξει, αφού τον άμεσο έλεγχο τον είχε το απόλυτο πολιτικό Κάθαρμα; Τι είδους σωστή διοίκηση θα μπορούσε να υπάρξει, εφ' όσον τους πάντες που διεκπεραίωναν οτιδήποτε, τους ήλεγχε ο...πρωθυπουργός/CEO; Τι είδους κυβέρνηση θα μπορούσε να υπάρξει, εφ' όσον η ίδια η Δικαιοσύνη ως 3η ανεξάρτητη εξουσία, βρισκόταν στα χέρια του πλέον επικίνδυνου για τη πατρίδα πολιτικού καθάρματος;

Όποιος μπορεί, με νόμιμες - υποτίθεται - διαδικασίες, να πάρει στα χέρια του όλη, μα ΟΛΗ την εξουσία, είναι απολύτως φυσικό να τη χρησιμοποιήσει προς όφελος του. Μ' άλλα λόγια, μπορεί αυτός και η κλίκα του, να...φάει το καταπέτασμα με την...άδεια του Νόμου ασφαλώς, πράγμα που έγινε πράξη σε όλο του το μεγαλείο. Ξέρετε πώς ονομαζεται αυτό στην "Πολιτική επιστήμη"; ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ παροχούμενη από τους...δημοκράτες! Αυτό επ' ακριβώς!

Έτσι λοιπόν μπλέξαμε σε αυτή την πολιτική θύελλα, η οποία τώρα, ελέω Θεού ασφαλώς, πάει να κοπάσει.

Ηξεραν οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί της ..."δημοκρατίας" το τι έμελλε να γίνει στην Ελλάδα;

Αν ήξεραν λέει! Ε, βέβαια και ήξεραν! Ως τη τελευταία γραμμή του σχεδίου ήξεραν, δηλαδή τα πάντα! Γι' αυτό κάθε τρείς και λίγο, εξήραν την πολιτική Μητσοτάκη, τον επιβράβευαν όποτε αυτό ήταν δυνατό για οτιδήποτε και γι' αυτό του παρείχαν και...παράξενες "εξουσίες" όπως πχ να ...αποφασίζει αυτός για το πώς θα στηνόταν το "ψηφιακό πιστοποιητικό υγείας" στη πανδημία, το "ψηφιακό πορτοφόλι" και άλλα πολλά. Γιατί ήξεραν με ποιόν είχαν να κάνουν.

Και το κυριότερο; Όλα αυτά χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά ΚΑΜΜΙΑ φωνή που να μπορούσε να ακουστεί ως ΑΛΗΘΕΙΑ. Διότι η φωνή αυτή πνίγονταν, πριν καν ακουστεί ο ήχος της.

Τα Κέντρα του Σκότους της Νεοταξίας, του είχαν δώσει τα κλειδιά του απόλυτου ελέγχου της Ελλάδας, ακριβώς για να τη μετατρέψει, σύμφωνα με το νόμο 4622/2019 στο ...κράτος το οποίο ήθελαν αυτοί. Ένα κράτος - αποικία του Νεοταξισμού, άθεο και βουτηγμένο στην αμαρτία, με άβουλους, αναίσθητους και κυρίως ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ πολίτες, οι οποίοι δεν θα αντιδρούσαν σε ό,τι κι αν γινόταν στο χώρο που ζούσαν, αρκεί να ήταν...ικανοποιημένοι με τα...επιδόματα, τις "χορηγίες", τη πελατειακή σχέση και τα σχετικά.

Όλα καλά λοιπόν και όλα πήγαιναν...ρόλοι. Ούτε καν οι πυρκαγιές, δεν ήταν ικανές στο να αμφισβητηθεί το Κτήνος του Μαξίμου. Πυρκαγιές που άφηνε το...επιτελικό κράτος στο να εξαπλώνονται ανενόχλητες μέχρι να κάψουν και τη τελευταία ικμάδα πρασίνου, απλά για να ικανοποιηθούν τα νεοταξικά αφεντικά του που λογάριαζαν να κάνουν την Ελλάδα κρανίου τόπο, ούτως ώστε να τη μετατρέψουν σε ...μπαταρία της Ευρώπης ανεγείροντας τις δηλητηριώδεις ανεμογεννήτριες. Μετά από κάθε πυρκαγιά ακουγόταν βέβαια κάποια συνθήματα όπως το κλασσικό "Μητσοτάκη Γα%&^σαι" και μετά...σιωπή.

Τα πρώτα μαύρα σύννεφα που φάνηκαν στον ορίζοντα, είχαν την ονομασία "Σκάνδαλο Υποκλοπών". Ο σάλος που δημιουργήθηκε από τις αποκαλύψεις του εξαίρετου δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, δεν έμειναν μόνο στην Ελλάδα. Βγήκαν και προς τα έξω. Βλέπετε, υπήρξε τότε πραγματικά "ζήτημα δημοκρατίας". Πού ακούστηκε στην... "δημοκρατική" Ευρώπη, να...παρακολουθούνται από τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες (ΕΥΠ) ...πολιτικά πρόσωπα τόσο της ίδιας της κυβέρνησης, όσο βεβαίως και της Αντιπολίτευσης και των ολιγαρχών, αλλά και του Στρατού, της Δικαιοσύνης, του Τύπου, των εργατικών συνδικάτων και...ουκ έστιν αριθμός άλλων πολιτών.

Εκτός των αντικυβερνητικών μέσων ενημέρωσης (Αυγή, Ριζοσπάστης, Δημοκρατία, Κontra News, Documento) που ούρλιαζαν επί δύο μήνες για το σκάνδαλο, το νεοταξικό Politico στην ευρωπαϊκή του έκδοση πρώτο απ' όλους, στηλίτευσε τον ίδιο τον Μητσοτάκη, χαρακτηρίζοντας τον επικίνδυνο, στέλνοντας παράλληλα τα ...ανάλογα "μηνύματα" στα "μεγάλα αφαντικά" του Μητσοτακισμού, επισημαίνοντας την επικινδυνότητα του ατόμου αυτού όχι για την Ελλάδα, αλλά για την ίδια τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που στηνόταν ήδη στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Οι φωνές του Politico βρήκαν μιμητές και σε άλλα ευρωπαϊκά έντυπα όπως η γερμανική Züdeutsche Zeitung, η El Pais, η Le Figaro οι οποίες στόλισαν "κανονικά" τον "αγαπημένο" του Σβάμπ. Αλλά τόσο στα γραφεία του WEF, όσο και στην Ουάσιγκτον του γερό-Μπάϊντεν, όλα αυτά χάιδεψαν για λίγο τα αυτιά τους και μετά...τίποτε απολύτως. Αντιθέτως, ο Μητσοτάκης "βραβεύτηκε" για τον έντονο αντι-ρωσισμό του τόσο από το ΝΑΤΟ, όσο και από το...Κογκρέσσο, όπου του δώθηκε η "τιμή" του να εκφέρει λόγο από το επίσημο βήμα. Με αυτά και με τούτα και με την πλήρη κάλυψη που του είχε ο ελεγχόμενος "Πετσομένος" Τύπος, ο Μητσοτάκης τη...γλίτωσε και...συνέχισε ασφαλώς το...θεάρεστο έργο του.

Η πορεία προς τον Θάνατο του Μητσοτακισμού

Κι εκεί που οι πάντες του Νεοταξισμού, ντόπια και ξένα κέντρα, ξεφύσησαν από ανακούφιση, ήρθε το μεγάλο χτύπημα. Ήταν η μοιραία νύχτα που διεπράχθη το "Εγκλημα του Αιώνα"! Το δυστύχημα στα Τέμπη. Εκεί που η Ελλάδα, έκλαψε τον χαμό του ανθού της. Εκεί που μαρτύρησαν με τον αναίτιο και τραγικό τους θάνατο, 57 νέοι και νέες.

Αυτό το έγκλημα, υπήρξε η θρυαλλίδα που πυροδότησε την αρχή της πτώσης του καθεστώτος του Κτήνους.

Τα στοιχεία όμως που βγήκαν αρχικά, αφ' ενός δεν ήταν αρκετά λόγω του μπαζώματος, το οποίο φυσικά αρνήθηκε μετά βδελυγμίας η κυβέρνηση συνεπικουρούμενη και από τα ΜΜΕ και αφ' ετέρου, λόγω του προεκλογικού κλίματος, όλη η προσοχή στράφηκε προς την πολιτική. Μόνο η υπόθεση Κασιδιάρη έτρεχε στα ΜΜΕ και το πώς ο φυλακισμένος πρώην Χρυσαυγίτης και το κόμμα του "Ελληνες" θα μπορούσε να αναχαιτιστεί.

Οι εκλογές έγιναν, ο Μητσοτάκης...θριάμβευσε με το πλαστό 41% και μετά...ήρθε ο νόμος της Ντροπής. Ο νόμος για τη νομιμοποίηση των Ομοφυλοφίλων!

Όλη η πατριωτική Ελλάδα, εκτός από την αριστερίλα και τον κεντρωϊσμό, ξέρασε ό,τι είχε και δεν είχε μέσα στα σπλάχνα της, βλέποντας ένα μπουλούκι από 156 βουλευτές, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, να ψηφίζει έναν νόμο απόλυτο έκτρωμα που ντρόπιαζε και εξευτέλιζε κάθε τι ελληνικό και χριστιανικό: την ίδια την οικογένεια, τον θεμέλιο λίθο του Έθνους που έδωσε σε όλη την Οικουμένη το Φως της δικαιοσύνης.Έναν νόμο που ούτε τα βιβλικά Σόδομα και Γόμορρα δεν είχαν καν στοιχειοθετήσει. Έναν νόμο, που στην κυριολεξία ΈΒΡΙΖΕ την ίδια την Ορθοδοξία, στην οποία πάνω της είχε χτιστεί η Ελλάδα του Φωτός, η Ελλάδα του πνεύματος, η Ελλάδα της ηθικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η Ελλάδα του Χριστού. Η Ελλάδα της Παναγιάς. Και μετά από αυτή την εντελώς απάνθρωπη νομοθεσία, αναζωπυρώθηκε και η υπόθεση του Εγκλήματος των Τεμπών.

Ο Θεός, είχε τραβήξει πλέον την περόνη και η χειροβομβίδα έσκασε τον Ιούνιο του 2024, στις ευρωεκλογές: Η ΝΔ του Μητσοτακισμού καταποντίστηκε με ένα ντροπιαστικό 28% και μαζί της, όλο το Ψευτορωμαίϊκο που τη στήριζε παντί τρόπω.

Τεράστιο στραπάτσο, το οποίο συντάραξε μαζί με την νεοταξική Ελλάδα, και τα Ιερατεία των Βρυξελλών και του Νταβός. Κανείς εξ αυτών δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη. Οπως δεν περίμενε κανείς εξ αυτών και την περίπου ίδια εξελιξη και στην πάλαι ποτέ χώρα του Φωτός, τη Γαλλία, με την καθολική σχεδόν αποδοκιμασία του έτερου "αδελφού" του Μητσοτακισμού: τον Εμμανουήλ Μακρόν!

Ο Μητσοτάκης άρχισε να μη νοιώθει καθόλου καλά. Ο εγωκεντρισμός του δεν τον άφηνε να σκεφτεί σοβαρά, αλλά τον κατεύθυνε σε πράξεις που έδειχναν...πανικό. Έβλεπε να τον εγκαταλείπουν σοβαρά στηρίγματα, όπως αυτό του ολιγάρχη Μαρινάκη, ο οποίος έκανε τα πάντα στο να αναζοπυρωθεί η υπόθεση των Τεμπών, πράγμα που κατάφερε και το ζήτημα πλέον είχε φτάσει σε δυσμενή όρια για το ίδιο το Κτήνος. Δυό τεράστιες λαϊκές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα, του έστειλαν το μήνυμα ότι το τέλος του δεν αργούσε να έρθει. Με αρχηγό και συντονιστή την ακούραστη Μαρία Καρυστιανού, που σαν μάνα χαροκαμένη έκανε τα πάντα για να δείξει το αληθινό πρόσωπο του Κτήνους στην ελληνική και ευρωπαϊκή κοινωνία, τον χτυπούσε με νοητά ραπίσματα στο πρόσωπο κάθε μέρα επιστρατεύοντας κάθε όπλο που είχε στη φαρέτρα της: Τους αληθινούς Ειδικούς επιστήμονες που έβγαλαν πορίσματα τα οποία έκαιγαν σαν μπουρλότο τον ίδιο και το...επιτελικό του κράτος.

Και σα να μην έφταναν όλα τα άλλα, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα: Ο Ντόναλντ Τράμπ, νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ! Ο Μητσοτάκης και η βδελυρή αδελφή του Ντόρα, αναγκάστηκαν να ...προσκυνήσουν την νέα ατζέντα του νέου αφεντικού του Λευκού Οίκου, το οποίο αφεντικό πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου του 2024 λοιδορούσαν και χλεύαζαν ως χαμένο από χέρι. Η νέα ατζέντα του Τράμπ, ήταν το ακριβώς αντίθετο της ατζέντας που τηρούσαν ευλαβικά οι Μητσοτακαίοι. Και λίγο μετά το γκρέμισμα, από τις πρώτες κι όλας μέρες της διακυβέρνησης του "πορτοκαλί" Ντόναλντ, σύρθηκαν σε δηλώσεις ντροπής: "Εμείς πάντα λέγαμε ότι τα φύλα είναι δύο, ποιός πίστευε το αντίθετο; Ίσα ίσα κι εμείς γελούσαμε με αυτά που ακούγαμε". Πιο ξεφτίλα, δεν υπάρχει! Κι αυτό, για να τους λυπηθεί ο "Άρχων" των ΗΠΑ και να συνεχίσουν να είναι οι παίκτες της εξουσίας στην ρημαγμένη Ελλάδα.

Ήταν η τρίτη μεγάλη έκρηξη της χειροβομβίδας που είχε εξαπολύσει το...μεγάλο αφεντικό του Ουρανού!

Η τέταρτη και τελειωτική έκρηξη, λέγεται ΟΠΕΚΕΠΕ! Μια έκρηξη που ανατίναξε όλο το "Επιτελικό Κράτος" ενός Κτήνους, που το μόνο του κατόρθωμα ήταν να ....διαφθείρει σχεδόν τους μισούς Έλληνες! Κι όχι μόνο αυτό. Ανατίναξε και όλο το σάπιο Ψευτορώμαίϊκο που απο τη μέρα κατά την οποία βγήκε στο φώς αυτό το πολιτικό και οικονομικό έγκλημα, μετράει τις μέρες και τις νύχτες για να δει πόση ζωή του απομένει ακόμη.

Και η ώρα της τελικής φάσης της πτώσης του Κτήνους, επιτέλους είναι εδώ. Σήμερα, ζούμε κυριολεκτικά, τις Τελευταίες Μέρες του Μητσοτάκη.

Παρ' όλα αυτά, δε φτάσαμε ακόμη στο απόλυτο τέλος. Γιατί αυτό που έχτισε μαεστρικά το Κτήνος του Μαξίμου, έχει πολύ βαθιά θεμέλια. Είπαμε, χτίστηκε με ...αρχιτεκτονικό σχέδιο, υλικά και εργαλεία που ήρθαν από τη βάση του Νεοταξικού "στρατηγείου" και που επιμελήθηκαν από "ιδιοφυΐες" του είδους. Και θέλει πολλαπλές εκρήξεις για να καταρρεύσει.

Ποιοί λοιπόν επιθυμούν διακαώς να στείλουν τον Μητσοτάκη κατ' ευθείαν στα Τάρταρα; Δεν πάει το μυαλό σας. Kι αυτοί που το θέλουν, δεν μπορεί να τους σταματήσει κανένα...επιτελικό κράτος, κανένας μητσοτακισμός, κανένα ΜΜΕ, κανένας κυβερνητικός μηχανισμός που έχει δύναμη πάνω σε φουκαράδες, ζήτουλες και κατακάθια της κάθε συνθηκολογημένης κοινωνίας.

Θα το μάθετε σε λίγες ώρες αργότερα, στο Β' Μέρος του πονήματος. Διότι ήδη το κείμενο είναι μεγάλο και κουραστικό, ας μη το αφήσω να γίνει δυσβάσταχτο.  

 

(συνεχίζεται)

pirinoslogios.com 

Κίνα: Παρέλαση-μήνυμα προς Δύση και Ιαπωνία με 25 ηγέτες παρόντες



Η Κίνα ξεκίνησε να υποδέχεται περισσότερους από 25 παγκόσμιους ηγέτες για δύο σημαντικά γεγονότα που θα πραγματοποιηθούν τις επόμενες ημέρες.

Η χώρα επιδιώκει να ενισχύσει την επιρροή της στο διεθνές προσκήνιο μέσω της ετήσιας συνόδου του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και της μεγαλειώδους στρατιωτικής παρέλασης για την 80ή επέτειο από την ήττα της Ιαπωνίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι προσκεκλημένοι ηγέτες υπογραμμίζουν το εύρος των στρατηγικών συμμαχιών της Κίνας και τις φιλοδοξίες της για περιφερειακή και παγκόσμια επιρροή

Στην κορυφή της λίστας για τη σύνοδο του SCO βρίσκονται ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin, ο Ινδός πρωθυπουργός Narendra Modi και ο Ιρανός πρόεδρος Masoud Pezeshkian. Για τη στρατιωτική παρέλαση της 3ης Σεπτεμβρίου, το ενδιαφέρον στρέφεται γύρω από τον Xi Jinping, ο οποίος θα παρακολουθήσει τους εορτασμούς μαζί με άλλους κορυφαίους ηγέτες.

Η σύνοδος του SCO, που θα διεξαχθεί το Σαββατοκύριακο στην πόλη Tianjin, θα φιλοξενήσει τους ηγέτες των δέκα κρατών-μελών του οργανισμού, ανάμεσά τους η Ρωσία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν, καθώς και χώρες από τη Νοτιοανατολική Ασία, όπως η Ινδονησία, το Λάος, η Μαλαισία και το Βιετνάμ.

Οι συζητήσεις θα επικεντρωθούν στη συνεργασία για την ασφάλεια, την οικονομία και τη σταθερότητα στην περιοχή, με Κίνα και Ρωσία να ενισχύουν τη μεταξύ τους σχέση εν μέσω της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στην Ουκρανία. Παρά τις αντιθέσεις τους, τα μέλη του SCO -μεταξύ των οποίων Κίνα, Ρωσία, Ινδία και Ιράν- συγκροτούν έναν οργανισμό με ισχυρή στρατηγική παρουσία

Στρατιωτική παρέλαση

Η παρέλαση της 3ης Σεπτεμβρίου στο Πεκίνο, αφιερωμένη στην 80ή επέτειο από την ήττα της Ιαπωνίας, θα αποτελέσει επίδειξη στρατιωτικής ισχύος με περισσότερα από 100 αεροσκάφη, δεκάδες άρματα μάχης και πυραύλους.

Ανάμεσα στους υψηλούς προσκεκλημένους βρίσκονται ο Vladimir Putin, ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Kim Jong Un και ο επικεφαλής της Μιανμάρ Min Aung Hlaing. Η παρουσία του Kim Jong Un, στην πρώτη του συνάντηση με τον Xi Jinping έπειτα από έξι χρόνια, σηματοδοτεί την εμβάθυνση των σχέσεων Κίνας-Βόρειας Κορέας, σε μια περίοδο έντασης στην περιοχή.

Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ηγέτες της Ινδίας, της Τουρκίας και της Αιγύπτου θα αποχωρήσουν από το Πεκίνο πριν από την παρέλαση, αποφεύγοντας να συμμετάσχουν σε μια τόσο έντονη στρατιωτική επίδειξη. Παρά τη συμμετοχή τους στη σύνοδο του SCO, οι χώρες αυτές διατηρούν πιο ουδέτερη στάση απέναντι στις κινεζικές στρατηγικές κινήσεις.

https://www.msn.com/el

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ


 



ΜΕΡΟΣ Α΄

Υπάρχουν αμέτρητα μαθήματα, εγχειρίδια, ταινίες, μυθιστορήματα που έχουν σμιλέψει την πολιτική μας φαντασία όπου οι φρικαλεότητες του εικοστού αιώνα λέγεται ότι γεννήθηκαν από τη δεξιά. Φασισμός, αντίδραση, συνταγματάρχες, σβάστικες. Αυτός είναι ο επίσημος εχθρός, αυτός που επισημαίνεται στα μουσεία της ντροπής και των μαχητικών συνθημάτων. Αλλά ενώ τα εγκλήματα της άκρας δεξιάς δικαίως καταδικάστηκαν – όπως αυτά που διέπραξαν οι Εβραίοι τα τελευταία 80 χρόνια – μια άλλη ιδεολογία, πολύ ευρύτερη, πολύ πιο διαρκής, ύφαινε μεθοδικά τον ατσάλινο ιστό της γύρω από τους λαούς. Μια ιδεολογία που γεννήθηκε στο όνομα του λαού, αλλά που έδρασε παντού στο όνομα του Κόμματος, επέβαλε το συνολικό κράτος, κατέστρεψε ελευθερίες και θεσμοθέτησε την τρομοκρατία. Αυτή η ιδεολογία είναι αυτή της ριζοσπαστικής αριστεράς, του επαναστατικού σοσιαλισμού, του δογματικού κολεκτιβισμού. Όχι μόνο πρόδωσε τις υποσχέσεις της, αλλά τις χρησιμοποίησε ως όπλα. Και η Ιστορία, αντί να απαλλάξει τα εγκλήματά της, τα απλώνει εκτενώς, για όσους έχουν το θάρρος να τα κοιτάξουν.

Όλοι έχουμε διδαχθεί ότι οι μεγάλες πολιτικές τραγωδίες του εικοστού αιώνα θα είναι ο δηλητηριώδης καρπός της αυταρχικής δεξιάς: φασισμός, ναζισμός, παρακμάζουσες μοναρχίες, αντιδραστικός κληρικαλισμός. Και όμως, με μια πιο προσεκτική ματιά, δεν είναι αυτές οι περιφρονημένες ιδεολογίες που παρήγαγαν τις μεγαλύτερες σφαγές της σύγχρονης εποχής, αλλά αυτή η επαναστατική, σοσιαλιστική, κολεκτιβιστική αριστερά, που υποτίθεται ότι εμψυχώνεται από το ιδανικό της ισότητας και της δικαιοσύνης. Μια αιματηρή απάτη, συνεχώς αποδυναμωμένη κάτω από τα κουρέλια της προόδου, αλλά της οποίας τα θύματα ανέρχονται σε δεκάδες εκατομμύρια. Η αριστερά σκότωσε με ενθουσιασμό, μεθοδικά, δόγμα. Και το έκανε στο όνομα της μελλοντικής ευτυχίας.

Στο όνομα ενός αυθεντικού σοσιαλισμού, αυτού των σιωνιστών πρωτοπόρων του 1917, ονειροπόλων μιας ανθρωπιστικής «εβραϊκής εθνικής εστίας», ένα ιδεολογικό τέρας έχει παρέμβει: ένας «σοσιαλισμός» μεταμφιεσμένος σε μεσσιανική αποικιοκρατία, ο οποίος έχει στραφεί στην πιο ριζοσπαστική ακροδεξιά. Αυτό το σχέδιο, που γεννήθηκε κάτω από τη σημαία της συλλογικής αλληλεγγύης, έχει πλέον μετατραπεί σε μια αυτοκρατορία τυφλής βίας με μια γενοκτονία προγραμματισμένη εναντίον των κατοίκων της Γάζας, μια σφαγή παιδιών ως κρατικό τελετουργικό, έναν εργαλειοποιημένο λιμό, συστηματικές καταχρήσεις των οποίων οι εικόνες αμαυρώνουν κάθε εφημερίδα στον κόσμο. Τα γραφεία του ΟΗΕ, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί φωνάζουν για μαζικό έγκλημα, απαρτχάιντ, ακόμη και λιμοκτονία ως όπλο πολέμου (1) (2) (3) (4) (5). Αυτή η κρατική τρομοκρατία, χτισμένη πάνω στο ίδιο ιδεολογικό μοντέλο με αυτό που ισχυριζόταν ότι ξεπέρασε, έχει γίνει το πιο βάναυσο, το πιο κυνικό πρόσωπο της κοινωνικής δεξιάς. Μια αντεστραμμένη επανάσταση, μια ανεστραμμένη δικτατορία, ένα τερατούργημα σε μια οργανωμένη συμμορία.

Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τη γένεση του επαναστατικού σοσιαλισμού χωρίς να αναφέρουμε το ρόλο ενός εβραϊκού πνευματικού περιθωρίου της Κεντρικής Ευρώπης, από τους χειραφετημένους κύκλους του δέκατου ένατου αιώνα. Ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ, γεννημένος σε μια εβραϊκή οικογένεια που προσηλυτίστηκε στον Προτεσταντισμό, σφυρηλάτησε την κριτική του στον καπιταλισμό και το μίσος του για τη χριστιανική θρησκεία σε μια Ευρώπη που διασχίζεται από εντάσεις μεταξύ νεωτερικότητας, εκκοσμίκευσης και αντισημιτισμού. Γύρω του, στη σοσιαλιστική σφαίρα, ήταν μια σειρά από πολύ σημαντικές προσωπικότητες όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Τρότσκι, ο Ζινόβιεφ, ο Κάμενεφ, οι οποίοι ήταν εβραϊκής καταγωγής, όχι ως εκπρόσωποι ενός παραδοσιακού Ιουδαϊσμού, αλλά ως προϊόντα μιας ριζικής ρήξης με την κληρονομιά τους, υιοθετώντας έναν πολιτικό μεσσιανισμό στη θέση της πίστης. Αυτό το ρεύμα, το οποίο μπορεί να ονομαστεί «εκκοσμικευμένος εβραϊκός σοσιαλισμός», τροφοδότησε τις ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές επαναστάσεις και, αργότερα, μεγάλο μέρος της σιωνιστικής ιδεολογίας. Γιατί ο σιωνισμός, μακριά από το να είναι μόνο ένα εθνικό σχέδιο, ήταν πρώτα απ 'όλα μια κοσμική και σοσιαλιστική επέκταση με τον Theodor Herzl που ονειρευόταν ένα σύγχρονο εβραϊκό κράτος, αλλά ήταν ο David Ben-Gurion και το πρώτο μαρξιστικό κιμπούτς που διαμόρφωσαν την ισραηλινή κοινωνία σε κολεκτιβιστικές βάσεις.

Έτσι, από τον μαρξισμό στον σιωνισμό, το ίδιο ιδεολογικό νήμα διατρέχει τον εικοστό αιώνα με τη λατρεία της Ιστορίας, την απόρριψη του φιλελευθερισμού, την επιθυμία αναγέννησης του ανθρώπου μέσω της συλλογικότητας και της πειθαρχίας. Δεν είναι η εβραϊκή καταγωγή που διακυβεύεται, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ένα μέρος της εβραϊκής διανόησης, απορρίπτοντας τη θρησκεία που προέρχεται από την Τορά και την αφομοίωση, έχει ενστερνιστεί απόλυτα πολιτικά δόγματα, τα ρατσιστικά και ρατσιστικά κείμενα του Ταλμούδ, με τις συνέπειες που η Ιστορία έχει πληρώσει με αίμα.

Πράγματι, αν ο αρχικός Ιουδαϊσμός, όπως εκφράστηκε στην Τορά, έφερε την ευγένεια μιας αρχαίας πίστης, δομημένης γύρω από ηθικούς νόμους, πνευματικές παραδόσεις και μια ιερή σχέση με τη δικαιοσύνη, κατά τη διάρκεια των αιώνων, έχει λάβει χώρα μια μετατόπιση με την κεντρικότητα του Ταλμούδ, μιας συλλογής μεταγενέστερων ραβινικών σχολίων, η οποία σταδιακά αντικατέστησε τη θρησκευτική παρόρμηση με μια λογική ταυτότητας. κλειστό, όπου το καθολικό δίνει τη θέση του στο αυτόνομο. Αυτό που ήταν θρησκεία τότε έγινε, για ορισμένα ρεύματα, μια ιδεολογία διαχωρισμού, εμποτισμένη με εθνο-αποσχιστικά οράματα, σε σημείο να αγγίζει, στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές της, μια θεολογική υπεροχή ασυμβίβαστη με τις αρχές ισότητας που αρχικά ισχυριζόταν. (6)(7)(8)(9)(10)(11)

Όλα ξεκίνησαν το 1917, στη δίνη μιας Ρωσίας που σπαράσσεται από τον πόλεμο και τη δυστυχία. Η Λαϊκή Επανάσταση του Φλεβάρη κατασχέθηκε γρήγορα από μια φανατική ιδεολογική μειοψηφία που ονομαζόταν Μπολσεβίκοι. Υπό την ηγεσία του Λένιν, η εξουσία αρπαζόταν με τη δύναμη των όπλων και δεν κατακτήθηκε από το λαό. Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο: απελάσεις, εκτελέσεις, λογοκρισία, καταστολή της αντιπολίτευσης, φυσική εξόντωση των «ταξικών εχθρών». Το γκουλάγκ δεν είναι σταλινική εφεύρεση. Γεννήθηκε στα πρώτα χρόνια του λενινιστικού σοσιαλιστικού καθεστώτος. Ο ολοκληρωτισμός, στη σύγχρονη μορφή του, βρίσκει το λίκνο του εκεί. Με το πρόσχημα της απελευθέρωσης των μαζών, είναι αλυσοδεμένοι στο κράτος, το οποίο είναι πλέον ο μοναδικός ιδιοκτήτης ζωών και συνειδήσεων. (12)

Όταν πέθανε ο Λένιν, ο διάδοχός του συστηματοποίησε μόνο την τρομοκρατία. Ο Στάλιν, ο αρχιτέκτονας της απόλυτης εξουσίας, ανύψωσε τον πραγματικό σοσιαλισμό στην τάξη μιας μηχανής εξόντωσης. Οι οργανωμένοι λιμοί, συμπεριλαμβανομένου του Χολοντόμορ στην Ουκρανία, οι μαζικές εκκαθαρίσεις, οι στημένες δίκες, τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων σε στρατόπεδα εργασίας, όλα αυτά εφαρμόστηκαν με βιομηχανική ψυχρότητα. Η σταλινική δικτατορία δεν πρόδωσε ποτέ τον μαρξιστικό-λενινιστικό σοσιαλισμό. Ήταν το λογικό αποτέλεσμα. Η ιδεολογία δεν έχει διαστρεβλωθεί από τότε που εφαρμόστηκε αυστηρά. Το κράτος γίνεται ο μόνος οικονομικός, κοινωνικός και ηθικός παράγοντας. Το άτομο εξαφανίζεται, συνθλίβεται από τον σχεδιασμό, την καταγγελία, τη μόνιμη επίβλεψη. Δεν είναι η αποτυχία του σοσιαλισμού, είναι ο μεθοδικός θρίαμβός του... εναντίον του ανθρώπου. (13)

Ενώ το σοβιετικό μοντέλο επέβαλε το μολύβι του στην Ανατολική Ευρώπη, ένας άλλος τύραννος εμφανίστηκε ακόμη πιο ανατολικά, σε μια χώρα στο μέγεθος μιας ηπείρου, ήταν ο Μάο Τσε Τουνγκ. Στην Κίνα, αυτοανακηρύσσεται κληρονόμος του Μαρξ και του Λένιν, αλλά προχωρά ακόμη περισσότερο. Μέσω του «Μεγάλου Άλματος Προς τα Μπρος», μιας παραληρηματικής προσπάθειας γεωργικής και βιομηχανικής κολεκτιβοποίησης, προκάλεσε τον μεγαλύτερο λιμό στην ανθρώπινη ιστορία: μεταξύ 45 και 60 εκατομμυρίων θανάτων ανάλογα με την πηγή. Μη ικανοποιημένος με την πείνα του λαού του, ο Μάο ξεκίνησε τότε την «Πολιτιστική Επανάσταση», μια απελευθέρωση ιδεολογικού φανατισμού στην οποία διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δάσκαλοι και θρησκευόμενοι κυνηγήθηκαν, ταπεινώθηκαν, φυλακίστηκαν και σκοτώθηκαν. Και εδώ, ο στόχος είναι ισότιμος. Και όπως πάντα, η ισότητα επιτυγχάνεται στη δυστυχία, τη δουλεία και την αιματοχυσία. (14)

Αλλά τι γίνεται με τους Ναζί, αυτούς τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές; Θα αντιταχθεί ότι ο Χίτλερ ανήκε στην άκρα δεξιά και ότι το Τρίτο Ράιχ ενσαρκώνει την πεμπτουσία του φασισμού. Και σίγουρα, η ναζιστική ιδεολογία ήταν ρατσιστική, ιμπεριαλιστική, μιλιταριστική, αποφασιστικά αντισημιτική. Δεν υπήρχε τίποτα μαρξιστικό σε αυτό. Και όμως, η λέξη «σοσιαλισμός» δεν εμφανίζεται εκεί τυχαία. Ο εθνικοσοσιαλισμός, από το ίδιο του το όνομα, διεκδικεί μια «κοινωνική» κληρονομιά, μια επιθυμία να προχωρήσει πέρα από τον κλασικό φιλελεύθερο καπιταλισμό υπέρ ενός αυταρχικού, σχεδιαστικού, αναδιανεμητικού κράτους - αλλά σύμφωνα με εθνικά και όχι ταξικά κριτήρια.

Το NSDAP, το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ακολούθησε μια έντονα παρεμβατική οικονομική πολιτική: έλεγχοι τιμών, μερικές εθνικοποιήσεις, μαζικά δημόσια έργα και καταστολή της ελεύθερης επιχειρηματικότητας υπέρ των μεγάλων καρτέλ που συνδέονται με την κυβέρνηση. Η οικονομία υποτάχθηκε στο κράτος, τα συνδικάτα διαλύθηκαν, οι απεργίες απαγορεύτηκαν. Το σύστημα της μισθωτής εργασίας συγκροτήθηκε σε ένα κρατικό «Εργατικό Μέτωπο». Όλα αυτά πλαισιώνονται από μια πανταχού παρούσα προπαγάνδα που εξυψώνει το λαό, τη συλλογικότητα, την κοινή προσπάθεια, την κατάργηση των ταξικών διαιρέσεων υπέρ της «εθνικής» ενότητας. Μια μορφή εθνοτικού σοσιαλισμού, όπου ο εχθρός δεν είναι πλέον ο αστός, αλλά ο ξένος, ο εβραίος, ο κοσμοπολίτης.

Και πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα, ο εθνικοσοσιαλισμός είναι μια μπάσταρδη ιδεολογική εκτροπή. Ένα υβριδικό τέρας. Ανακυκλώνει ορισμένους κώδικες του μαρξισμού - απόρριψη του φιλελευθερισμού, λατρεία του κράτους, κοινωνία χωρίς ταξική σύγκρουση - ενώ εφαρμόζει μια ρατσιστική, αυταρχική, υπερεθνικιστική λογική σε αυτούς. Σε αντίθεση με ό,τι κάποιοι πιστεύουν ή θέλουν να πιστέψουμε, ο Χίτλερ δεν ήταν ούτε καθαρός καπιταλιστής, ούτε φιλελεύθερος, ούτε κλασικός συντηρητικός. Ήταν το τερατώδες παιδί ενός αιώνα ριζοσπαστισμού. Αν δεν ήταν μαρξιστής, δεν ήταν λιγότερο κολεκτιβιστής.

Επομένως, θα ήταν αφελές να τον αποκλείσουμε εντελώς από αυτήν την καταστροφική εικόνα. Ο ναζισμός δεν είναι ο αντίθετος καθρέφτης του σταλινισμού· Είναι μάλλον ο μισητός ξάδερφός του. Και στις μεθόδους τους - έλεγχος του Τύπου, στρατολόγηση νέων, πολιτική αστυνομία, γενικευμένη παρακολούθηση, λατρεία του ηγέτη, μαζική τρομοκρατία - οι ομοιότητες είναι προφανείς. Όταν το άτομο διαλύεται σε ένα συλλογικό ιδεώδες, είτε είναι εργάτης είτε Άριος, κόκκινος ή καφές, είναι πάντα η ελευθερία που πεθαίνει.

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο ανταγωνιστικά μπλοκ, τον φιλελεύθερο καπιταλισμό της Δύσης και τον σοσιαλισμό υπό την ηγεσία της ΕΣΣΔ. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν αναδυθεί στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τα λεγόμενα «λαϊκά σοσιαλιστικά» καθεστώτα, εγκαθιστώντας μια ιδιαίτερα φαύλη μορφή σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού. (15) Η ΕΣΣΔ, μετά τη νίκη της επί του ναζισμού, επέκτεινε την επιρροή της, συντρίβοντας τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης κάτω από ένα βαρύ ιδεολογικό ζυγό και επιβάλλοντας σοσιαλιστικά καθεστώτα τα οποία, όπως το σοβιετικό μοντέλο, άφησαν ανεξίτηλο σημάδι τρόμου και καταστολής. Η «απελευθέρωση» του λαού από το σοσιαλισμό ήταν, στην πραγματικότητα, απλώς ένα άλλο όνομα για την τυραννική υποδούλωση.

Η ίδρυση αυτών των «λαϊκών» δημοκρατιών δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια επέκταση της σταλινικής δικτατορίας σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, υποστηριζόμενο από τον Κόκκινο Στρατό, εδραίωσε την εξουσία του εξαλείφοντας συστηματικά την αντιπολίτευση, τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική. Στην Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία, ανελέητες εκκαθαρίσεις έλαβαν χώρα στα πρώτα χρόνια του καθεστώτος. (16) Κάθε πολιτική αντιπολίτευση, είτε σοσιαλδημοκρατικής είτε χριστιανοδημοκρατικής προέλευσης, συντρίφτηκε κάτω από την μπότα του σταλινισμού. Δημοσιογράφοι, συγγραφείς, διανοούμενοι, καθολικοί, απείθαρχοι αγρότες κ.λπ., ήταν όλοι ύποπτοι ως «εχθροί του λαού» και αντιμετωπίζονταν ως τέτοιοι.

Στην Αλβανία, το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα, στην εξουσία από το 1944 έως το 1985, ώθησε την ολοκληρωτική λογική ακόμη περισσότερο. Εμπνευσμένος πρώτα από τον Στάλιν και στη συνέχεια από τον Μάο μετά τη σινοσοβιετική διάσπαση το 1961, ο Χότζα επέβαλε παρανοϊκή απομόνωση στον λαό του. Έκλεισε τη χώρα σε κάθε εξωτερική επιρροή, ανήγειρε περισσότερα από 170.000 καταφύγια, απαγόρευσε τη θρησκεία το 1967, κατέστειλε κάθε αντιπολίτευση και μετέτρεψε την Αλβανία σε υπαίθριο γκουλάγκ. Το ενιαίο κόμμα ελέγχει και το τελευταίο πράγμα των πολιτών. Η Αλβανία έγινε εργαστήριο ιδεολογικού φανατισμού, όπου ακόμη και η μαοϊκή Κίνα τελικά θα κρινόταν πολύ χλιαρή. Η σοσιαλιστική ουτοπία γέννησε μια ανθρώπινη έρημο. (17)

Στη Γιουγκοσλαβία, ο Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, κύριος της χώρας από το 1945 μέχρι το θάνατό του το 1980, παρουσιάζεται συχνά ως πιο «φιλελεύθερος» δικτάτορας, επειδή ήταν ανεξάρτητος από τη Μόσχα μετά τη διακοπή του 1948. Αλλά το γιουγκοσλαβικό καθεστώς παραμένει μια μονοκομματική δικτατορία. Η πολιτική αστυνομία (UDBA) κυνήγησε τους αντιπάλους, ο εθνικισμός κατεστάλη βίαια και τα στρατόπεδα πολιτικών φυλακών - κυρίως το Goli Otok, που άνοιξε το 1949, με το παρατσούκλι "ο κομμουνιστής Alcatraz" - ήταν αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Η γιουγκοσλαβική «αυτοδιαχείριση», που παρουσιάζεται ως τρίτος δρόμος, δεν απέτρεψε την άγρια καταστολή ή την οικονομική αποτυχία. Εδώ πάλι, το άτομο θυσιάζεται στο συλλογικό ιδεώδες και κάθε προσπάθεια διαφωνίας γίνεται αντιληπτή ως προδοσία. (18)

Τέλος, στην Ανατολική Γερμανία, η ΛΔΓ (Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας), που ιδρύθηκε το 1949 και διαλύθηκε το 1990, τελειοποίησε τις μεθόδους ελέγχου του πληθυσμού. Το Τείχος του Βερολίνου, που ανεγέρθηκε το 1961, δεν χτίστηκε για να προστατεύσει τον σοσιαλισμό από τον καπιταλισμό, αλλά για να εμποδίσει τους πολίτες να εγκαταλείψουν τον «εργατικό παράδεισο» τους. Η Στάζι, μια πανταχού παρούσα πολιτική αστυνομία, διεισδύει σε κάθε γειτονιά, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε γραφείο. Στο αποκορύφωμά της, υπήρχε ένας πληροφοριοδότης για κάθε 63 κατοίκους. Η εγχώρια κατασκοπεία γίνεται τρόπος διακυβέρνησης. Οι απόπειρες φυγής τιμωρούνται με φυλάκιση ή ακόμα και θάνατο. Αυτό το καθεστώς, που ισχυριζόταν ότι ήταν η ναυαρχίδα του επιστημονικού σοσιαλισμού, ήταν πάνω απ' όλα ένα εργαστήριο καχυποψίας, παρακολούθησης και διαγραφής της ελευθερίας. (19)

Τα σοβιετικά γκουλάγκ δεν σταμάτησαν στα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. Στην Πολωνία, οι «πολιτικοί κρατούμενοι» στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας. Στην Ουγγαρία, οι εξεγέρσεις του 1956 κατεστάλησαν βίαια και οι αντιφρονούντες φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, ακόμη και εκτελέστηκαν. (20) Στη Ρουμανία, ο Νικολάε Τσαουσέσκου, πολύ αργότερα από τον Στάλιν, δεν έπαψε ποτέ να συντρίβει κάθε ίχνος ελευθερίας και το σοσιαλιστικό καθεστώς του χαρακτηρίζεται από ακραία παρακολούθηση του πληθυσμού, συστηματική καταγγελία και δημιουργία ενός συστήματος αστυνομικής καταστολής αντάξιου των χειρότερων δικτατοριών. (21)

Στην Τσεχοσλοβακία, ο «Χειμώνας της Πράγας» το 1968 ήταν ένα σύμβολο αυτής της αντίστασης στην καταπίεση. Το κάλεσμα του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ για «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» πνίγηκε στο αίμα από τα σοβιετικά τανκς, τα οποία ήρθαν να υπενθυμίσουν σε έναν ολόκληρο λαό ότι καμία μορφή αυτονομίας ή ανεξαρτησίας της σκέψης δεν επιτρεπόταν. Αυτά τα καθεστώτα ήταν όλα καθεστώτα εγκλεισμού όπου κάθε μορφή διαφωνίας συντρίβονταν στο όνομα της «προόδου» και της ενότητας. (22)

Έτσι, πίσω από την πρόσοψη της «απελευθέρωσης», αυτά τα καθεστώτα επέβαλαν πλήρη έλεγχο στην οικονομία, την κοινωνία, το άτομο. Ο σοσιαλισμός των «απελευθερωμένων» λαών έχει αποδειχθεί παγίδα, μηχανή καταστολής και υποταγής που έχει παραμορφώσει την Ανατολική Ευρώπη. Η μοίρα αυτών των εθνών υπήρξε μια επέκταση ενός συγκεντρωτικού συστήματος καταπίεσης, ενός γραφειοκρατικού και τυραννικού τέρατος που έχει καταπνίξει όλες τις μορφές ελευθερίας, ενώ έχει σπείρει φόβο και καταγγελία σε κάθε γωνιά του δρόμου.

Λίγα χρόνια αργότερα, η Καμπότζη προσφέρει ένα συμπύκνωμα καθαρής σοσιαλιστικής φρίκης. Ο Πολ Ποτ, εκπαιδευμένος στη Γαλλία, εμπνευσμένος από τον Μάο, θέλει να επιστρέψει στο έτος μηδέν. Ισοπέδωσε τις πόλεις, κατάργησε το νόμισμα, έκλεισε τα σχολεία και απαγόρευσε τη σύγχρονη ιατρική. Το ένα τρίτο του πληθυσμού εξοντώθηκε. Κάθε μορφωμένο άτομο είναι ύποπτο. Η ευφυΐα γίνεται έγκλημα. Κάτω από τους Κόκκινους Χμερ, δεν ήταν πλέον απλώς ένα ζήτημα επιβολής του σοσιαλισμού μέσω της τρομοκρατίας, ήταν ένα ζήτημα εξόντωσης όλων όσων αντιτίθεντο στην ουτοπία. Ο κολεκτιβισμός γίνεται όπλο ολοκληρωτικής εξόντωσης. Δεν έχουν απομείνει κοινωνικές τάξεις, δεν έχει απομείνει κοινωνία, μόνο ένα πεδίο ιδεολογικών ερειπίων. (23)

Αν η Κίνα του Μάο και η Καμπότζη του Πολ Ποτ ενσάρκωναν τις πιο ορατές μορφές σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού στην Ασία, άλλα καθεστώτα εφάρμοζαν, με ποικίλους βαθμούς ριζοσπαστισμού, το ίδιο ιδεολογικό λογισμικό, με τις ίδιες συνέπειες: τρομοκρατία, πείνα, καταστολή, κομματική λατρεία, συντριβή του ατόμου.

Στη Βόρεια Κορέα, η σοσιαλιστική ιδεολογία έχει φτάσει σε μια μορφή απόλυτης διαστροφής. Από το 1948, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ έχει ιδρύσει ένα μαρξιστικό-λενινιστικό καθεστώς κατά το πρότυπο του σταλινικού μοντέλου, με στρατόπεδα εργασίας, λατρεία του ηγέτη, ένα ενιαίο κόμμα και συστηματική εκκαθάριση των αντιπάλων. Ο πόλεμος της Κορέας (1950-1953) ενίσχυσε την εξουσία του καθεστώτος, η οποία έκλεισε εντελώς. Το δόγμα της Juche, ένα είδος αυταρχικού εθνικιστικού μαρξισμού, απλώς επιδεινώνει την απομόνωση. Υπό τον Κιμ Γιονγκ-ιλ, τότε Κιμ Γιονγκ Ουν, ο τρόμος θεσμοθετήθηκε: στρατόπεδα πολιτικών φυλακών, λιμός που προκλήθηκε στη δεκαετία του 1990 (μεταξύ 600.000 και 2 εκατομμυρίων θανάτων), δημόσιες εκτελέσεις, μαζική παρακολούθηση, τιμωρία για «ιδεολογικά λάθη» για τρεις γενιές. Ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε ένα κλειστό στρατόπεδο, όπου το Κόμμα είναι το παν και το άτομο δεν είναι τίποτα. (24)

Στο Βιετνάμ, το Κομμουνιστικό Κόμμα ανέλαβε την εξουσία στο Βορρά το 1954 μετά τη νίκη του Dien Bien Phu, στη συνέχεια ενοποίησε τη χώρα με τη βία το 1975, όταν έπεσε η Σαϊγκόν. Ο Χο Τσι Μινχ, μια κηδεμονική φιγούρα του βιετναμέζικου μαρξισμού-λενινισμού, επέβαλε ένα μοντέλο εμπνευσμένο από τη Μόσχα και το Πεκίνο. Η αγροτική μεταρρύθμιση του 1953-1956, ενορχηστρωμένη με τη βοήθεια κινέζων συμβούλων, οδήγησε σε χιλιάδες συνοπτικές εκτελέσεις «πλουσίων» ή «αντιδραστικών» αγροτών (που υπολογίζονται μεταξύ 13.500 και 100.000 θανάτων, ανάλογα με την πηγή). (25) Μετά τον πόλεμο, το ενοποιημένο καθεστώς επέβαλε βίαιη κολεκτιβοποίηση, επανεκπαίδευσε τους αντιπάλους σε στρατόπεδα, απέλασε εθνοτικές μειονότητες και ανάγκασε σχεδόν 2 εκατομμύρια ανθρώπους να φύγουν δια θαλάσσης - τους περίφημους «boat people». Τα συνθήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης κρύβουν μια μεθοδική κάθαρση της κοινωνίας, σύμφωνα με τον μαρξισμό που εφαρμόζεται στους Βιετναμέζους. (26)

Στο Λάος, το Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα του Λάος ανέλαβε την εξουσία το 1975, με τη βοήθεια του κομμουνιστικού Βιετνάμ, ανατρέποντας τη μοναρχία. Το καθεστώς ευθυγραμμίστηκε αμέσως με την ΕΣΣΔ και το ανατολικό μπλοκ. Στα χρόνια που ακολούθησαν, περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι στάλθηκαν σε στρατόπεδα «επανεκπαίδευσης» - πρώην δημόσιοι υπάλληλοι, βασιλόφρονες στρατιώτες, διανοούμενοι. (27) Οι εθνοτικές μειονότητες, ιδίως οι Hmong, αποτελούν ιδιαίτερο στόχο. Κυνηγημένοι, διωκόμενοι, μερικές φορές εξοντωμένοι, πολλοί φεύγουν μέσα από τη ζούγκλα ή σε στρατόπεδα προσφύγων στην Ταϊλάνδη. Το Λάος γίνεται σοσιαλιστική σατραπεία, αδιαφανής, αυταρχική, σημαδεμένη από φόβο και δυστυχία - πάντα στο όνομα της απελευθέρωσης των μαζών.

Εν τω μεταξύ, στην Καραϊβική, ένας άλλος δεσπότης σμιλεύει έναν μύθο: ο Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος ήρθε στην εξουσία το 1959 μετά την επανάσταση εναντίον του Μπατίστα, στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκε πρωθυπουργός (1959-1976) και στη συνέχεια πρόεδρος (1976-2008). Λατρεμένος από τη δυτική αριστερά εδώ και δεκαετίες, κυβερνά την Κούβα σαν υπαίθρια φυλακή. Ξεκινώντας από έναν ρομαντικό και τριτοκοσμικό λόγο, πολύ γρήγορα επέβαλε προσωπική εξουσία, χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς ελεύθερες εκλογές, χωρίς ελευθερία του Τύπου. Τα στρατόπεδα εργασίας (το UMAP, που δημιουργήθηκε το 1965) γέμισαν, οι αντιφρονούντες εξαφανίστηκαν, η ομοφυλοφιλία ποινικοποιήθηκε και η Εκκλησία διώχθηκε. (28) Αλλά ο Κάστρο επικρίνει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, οπότε όλα του συγχωρούνται. Η προοδευτική ελίτ τον επαινεί, κάνοντας τα στραβά μάτια στις φυλακές της Αβάνας. (29) Και πάλι, η ιδεολογία προστατεύει τον τύραννο.

Ακόμη πιο πρόσφατα, η Βενεζουέλα έχει προσφέρει μια σύγχρονη – και ήπια, αλλά όχι λιγότερο καταστροφική – εκδοχή αυτού του ίδιου ιδεολογικού δηλητηρίου. Ο Ούγκο Τσάβες, που εξελέγη το 1998 και στη συνέχεια πρόεδρος μέχρι το θάνατό του το 2013, ξεκίνησε το σχέδιο του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», το οποίο πέρασε στον διάδοχό του Νικολάς Μαδούρο, στην εξουσία από το 2013. Μαζικές εθνικοποιήσεις, έλεγχος των μέσων ενημέρωσης, καταστολή της αντιπολίτευσης, στρατιωτικοποίηση της πολιτικής εξουσίας, καταστροφή της οικονομίας της αγοράς, όλα είναι εκεί. Η χώρα, αν και πλούσια σε πετρέλαιο, βυθίζεται σε παραληρηματικό πληθωρισμό (αρκετά εκατομμύρια τοις εκατό το 2018), ελλείψεις τροφίμων και έξοδο περισσότερων από 7 εκατομμυρίων ανθρώπων. (30) Οι άνθρωποι πεθαίνουν ενώ το καθεστώς ανεγείρει αγάλματα στο Μπολίβαρ. Αλλά αφού εξακολουθούμε να μιλάμε για αντιιμπεριαλισμό, η ριζοσπαστική αριστερά προσποιείται ότι δεν βλέπει λιμό.

Όσον αφορά την περίπτωση του Salvador Allende, προέδρου της Χιλής από το 1970 έως τον θάνατό του το 1973, αξίζει να αντιμετωπιστεί με αυστηρότητα. Βεβαίως, εξελέγη δημοκρατικά. Αλλά πολύ γρήγορα, το ριζοσπαστικό του πρόγραμμα - εθνικοποίηση ολόκληρων τομέων από το 1971, αναγκαστικές αγροτικές μεταρρυθμίσεις, ιδεολογική ευθυγράμμιση με την Κούβα, δυναμικός μαρξιστικός λόγος - βύθισε τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση. Ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 600% το 1973, οι επαναστατικές ένοπλες πολιτοφυλακές ξεσπούσαν στους δρόμους και το κράτος παραπαίει. Ο Αλιέντε ανέχτηκε τις πιο ακραίες ομάδες (όπως το MIR), παρέκαμψε ορισμένες αποφάσεις του Κογκρέσου και έλαβε άμεση υποστήριξη από την ΕΣΣΔ και την Αβάνα. (31) Δεν ήταν ακόμη δικτατορία, αλλά υπήρχε κάθε λόγος να υπονοηθεί ότι ζυμωνόταν. Δεν ήταν δικτάτορας, αλλά ήταν ένας επαναστάτης εν κινήσει. Η κοινοβουλευτική οδός ήταν μόνο ένα πρελούδιο. (32)

Αντιμέτωποι με αυτή τη μακάβρια λιτανεία των σοσιαλιστών δικτατόρων, ορισμένοι αντιτίθενται συστηματικά σε δύο ονόματα: Φράνκο και Πινοσέτ. Και θα ήταν ανέντιμο να αρνηθούμε ότι ήταν δικτάτορες. Ο Φράνκο κυβέρνησε την Ισπανία με σιδερένια γροθιά και ο Πινοσέτ κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα. Αλλά καμία από αυτές τις φιγούρες δεν ισχυρίστηκε ότι δημιούργησε έναν ισότιμο παράδεισο. Κανένας από αυτούς δεν έχει κολλεκτιβοποιήσει την κοινωνία ή δεν έχει ονειρευτεί έναν «νέο άνθρωπο». Η βίαιη και στοχευμένη καταστολή τους δεν έφτασε ποτέ στα βιομηχανικά ύψη του σχεδιασμένου θανάτου που ο σοσιαλισμός ήταν σε θέση να παράγει. Ο Πινοσέτ, εξάλλου, οργάνωσε δημοψήφισμα το 1988. Χάνει, αποδέχεται το αποτέλεσμα, αφήνει την εξουσία. Προσπαθήστε να βρείτε έναν μόνο σοσιαλιστή δικτάτορα που να έκανε το ίδιο.

Έτσι, αν και η ιστορία του εικοστού αιώνα έχει φέρει στο φως τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομα της ακροδεξιάς και του φασισμού, είναι κατανοητό ότι ένα άλλο, πολύ πιο ύπουλο και διαδεδομένο ιδεολογικό ρεύμα έχει ελαχιστοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη σχολή της δημοκρατίας και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Είναι αυτή της επαναστατικής αριστεράς, του σοσιαλισμού και του κολεκτιβισμού, που, με υποσχέσεις ισότητας και δικαιοσύνης, έχει σπείρει το χάος και τον τρόμο σε πολλά έθνη. Και αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε μία μόνο περιοχή, αλλά εκτείνεται πολύ πιο πέρα, ειδικά στην περίπτωση της Αφρικής και της Γαλλίας που θα συζητήσουμε στο επόμενο άρθρο.

Σε αυτό το δεύτερο μέρος του προβληματισμού μας, θα εξετάσουμε επίσης πώς αυτή η ιδεολογία, που τροφοδοτείται από πολλαπλές επιρροές, συμπεριλαμβανομένης της διείσδυσης των ταλμουδικών αρχών και της φιλοδοξίας της παγκοσμιοποίησης, έχει διαμορφώσει την τρέχουσα παγκόσμια τραγωδία. Η Αφρική και η Γαλλία, ειδικότερα, χρησιμεύουν ως πεδία δοκιμών για δυνάμεις που εργάζονται για να καταστρέψουν τα πολιτιστικά και πνευματικά θεμέλια των λαών, ενώ επιβάλλουν μια ιδεολογική κυριαρχία που υπερβαίνει τα σύνορα.

Θα διερευνήσουμε επίσης πώς αυτό το κίνημα, τροφοδοτούμενο από την ταλμουδική ιδεολογία, μέσω παραγόντων όπως οι Ελευθεροτέκτονες και οι μυστικές συμμαχίες τους, χειραγώγησε ιστορικά και παγκόσμια γεγονότα για να επιβάλει μια όλο και πιο συντριπτική πραγματικότητα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....


Πηγές:

1. The Guardian, Η επίθεση του Ισραήλ στο νοσοκομείο της Γάζας μπορεί να συνιστά έγκλημα πολέμου, Αύγουστος 2025
2. Ηνωμένα Έθνη, δελτίο τύπου της Ειδικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα ΚΠΕ, Νοέμβριος 2024
3.  BBC News, UN καταδικάζει τον λιμό στη Γάζα ως σκόπιμο, Ιούλιος 2025
4. Βικιπαίδεια, Ανεξάρτητη Διεθνής Εξεταστική Επιτροπή για το OPT
5. Reuters, δικαστές του ΔΠΔ απορρίπτουν το αίτημα του Ισραήλ να αποσύρει το ένταλμα σύλληψης Νετανιάχου, Ιούλιος 2025
6. Orlando Figes, Επαναστατική Ρωσία, 1891-1991
7. Shlomo Sand, Πώς εφευρέθηκε
ο εβραϊκός λαός
8. Robert Wistrich, Επαναστάτες Εβραίοι από τον Μαρξ στον Τρότσκι
9. Walter Laqueur, Μια ιστορία του σιωνισμού
10. Paul Johnson, Ιστορία των Εβραίων
11. Hannah Arendt, Η προέλευση του ολοκληρωτισμού
12. Stéphane Courtois (επιμ.), Η Μαύρη Βίβλος του ΚομμουνισμούRobert Conquest, Ο Μεγάλος Τρόμος
13. Jung Chang &; Jon Halliday, Μάο: Η άγνωστη ιστορία
14. K. H. Reddaway, Πολιτικές καταστολές στην Ανατολική Ευρώπη: Η τραγωδία του σοβιετικού κράτους: Η ανάπτυξη του ολοκληρωτισμού στην Ανατολική Ευρώπη (1987).
15. A. Dubček, Ο χειμώνας της Πράγας: Η ιστορία της τσεχοσλοβακικής επανάστασης (1969).
16. Nicolas Césard, Albanie: Enver Hoxha et le totalitarisme isolé, Le Seuil, 1995.
17. Milovan Djilas, Η νέα τάξη: Ένα δοκίμιο για το κομμουνιστικό σύστημα, Gallimard, 1957.
18. Hubertus Knabe, Η Στάζι: Το σύστημα του τρόμου, Tallandier, 2007.
19. R. Rainer, Καταστολή στην Ουγγαρία το 1956, Η ουγγρική εξέγερση του 1956: μια ιστορία (2006).
20. C. E. Chirot, Romania under Ceaușescu:, Σοσιαλισμός στη Ρουμανία: Μια επισκόπηση (2000).
21. I. Kenez, Ο Κόκκινος Στρατός και η επιβολή του σοσιαλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης: Η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης (1995).
22. Stéphane Courtois (επιμ.), Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού
23. Moisés Naím, Το τέλος της εξουσίας, Gallimard, 2014.
24. Grant Evans, Η πολιτική της τελετουργίας και της μνήμης: Λάος από το 1975, University of Hawaii Press, 1998.
25. Jacobo Machover, Το κρυφό πρόσωπο του Τσε, Buchet-Chastel, 2008.
26. Eusebio Mujal-León, Ο κουβανικός στρατός και η μετάβαση στη δημοκρατία, Journal of Democracy, 1992.
27. Rory Carroll, Comandante: Η Βενεζουέλα του Hugo Chávez, Penguin, 2013.
28. Victor Farías, Salvador Allende: Αντισημιτισμός και ευγονική, Le Rocher, 2005.
29. Jacobo Machover, Το κρυφό πρόσωπο του Τσε
30. Moisés Naím, Το τέλος της εξουσίας
31. Victor Farías, Salvador Allende: Αντισημιτισμός και ευγονική
32. Gérard Prunier, L'Éthiopie contemporaine, Karthala, 2002.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στην Αλάσκα – Ένας ιστορικός άξονας που επαναπροσδιόρισε την παγκόσμια εξουσία



Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΌΝΙΣΕ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ: ΈΝΑΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΌΣ ΣΕΙΣΜΌΣ

Η παγωμένη τούνδρα της Αλάσκας, μια χώρα απόλυτης ομορφιάς και βάναυσου ρεαλισμού, έγινε το απίθανο σκηνικό για μια διπλωματική αντιπαράθεση που θα αντηχεί μέσα στην ιστορία. Μια τραγανή αυγουστιάτικη μέρα του 2025, δύο άνδρες – ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο ηγέτης της Ρωσίας με τα ατσάλινα μάτια – κάθισαν ο ένας απέναντι από τον άλλο σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε μικρότερο από το βάρος των αποφάσεων που κρέμονταν στον αέρα. Αυτή δεν ήταν απλώς άλλη μια σύνοδος κορυφής. Αυτή ήταν η στιγμή που η μεταψυχροπολεμική τάξη κατέρρευσε και μια νέα εποχή – μια εποχή πολυπολικής ισχύος, οικονομικού πολέμου και διάλυσης της δυτικής ηγεμονίας – γεννήθηκε.

Έχω περάσει δεκαετίες αναλύοντας γεωπολιτικές αλλαγές, από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι την άνοδο των BRICS, αλλά τίποτα δεν με προετοίμασε για τη βαθιά φύση των θεατρινισμών που επιδείχθηκαν σε αυτή τη συνάντηση. Όχι με την έννοια της performance art, αλλά με τη σαιξπηρική τραγωδία των αυτοκρατοριών που συγκρούονται, όπου κάθε λέξη, κάθε παύση, ήταν μια υπολογισμένη κίνηση σε ένα παιχνίδι όπου το διακύβευμα δεν ήταν μόνο η Ουκρανία, αλλά το μέλλον του παγκόσμιου πολιτισμού. Και μην κάνετε κανένα λάθος: αυτή η συνάντηση ήταν ένα σημείο καμπής. Το ερώτημα δεν είναι αν γράφτηκε ιστορία, αλλά πόση ιστορία γράφτηκε – και ποιος θα μείνει όρθιος όταν κατακαθίσει η σκόνη.

Ο ΜΎΘΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΕΤΙΚΉΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ: ΠΈΡΑ ΑΠΌ ΤΟ «Ο ΤΡΑΜΠ ΚΈΡΔΙΣΕ» Ή «Ο ΠΟΎΤΙΝ ΚΥΡΙΆΡΧΗΣΕ»

Πριν βουτήξουμε στην ουσία, ας διαλύσουμε τις παιδαριώδεις αφηγήσεις που ήδη κατακλύζουν τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης. Η γνωστική παρακμή του δυτικού κοινού -που επιταχύνθηκε από χρόνια προπαγάνδας για τον COVID, αλγόριθμους κοινωνικών μέσων και σκόπιμη αποχαύνωση της εκπαίδευσης- έχει μειώσει την περίπλοκη γεωπολιτική σε έναν αθλητικό αγώνα: «Ο τύπος μας κέρδισε!» ή «Ο τύπος τους έχασε!» Αυτό δεν είναι ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Αυτό δεν είναι καν σκάκι. Αυτή είναι η τρισδιάστατη πραγματικότητα που παίζεται σε ένα ταμπλό όπου τα κομμάτια είναι πυρηνικές κεφαλές, οικονομικές κυρώσεις και ζωές εκατομμυρίων.

Ήταν «κυριαρχούμενος» ο Τραμπ; Όχι. Μήπως ο Πούτιν «υπέκυψε»; Με τίποτα. Και οι δύο άνδρες βγήκαν από αυτή τη συνάντηση με κάτι πολύ πιο πολύτιμο από μια νίκη δημοσίων σχέσεων: μια στρατηγική εξόδου. Ο Τραμπ χρειαζόταν μια διέξοδο από έναν πόλεμο που κληρονόμησε – έναν πόλεμο που αφαίμαξε την προμήθεια πυρομαχικών της Αμερικής, αποσταθεροποίησε το ΝΑΤΟ και μετέτρεψε την Ουκρανία σε νεκροταφείο για τις δυτικές αυταπάτες. Ο Πούτιν έπρεπε να αποδείξει στον κόσμο (και στον λαό του) ότι η Ρωσία δεν είναι ο επιτιθέμενος που απεικονίζει η Δύση, αλλά ένας ορθολογικός παράγοντας που αναγκάζεται σε σύγκρουση από δεκαετίες επέκτασης του ΝΑΤΟ, παραβιασμένων συνθηκών και οικονομικού σαμποτάζ.

Αυτό που εκτυλίχθηκε στην Αλάσκα δεν ήταν μια παράδοση ή ένας θρίαμβος, αλλά μια αμοιβαία αναγνώριση της πραγματικότητας. Και αυτή η πραγματικότητα είναι η εξής: η Δύση έχασε.

ΟΙ ΜΕΓΆΛΟΙ ΝΙΚΗΤΈΣ ΚΑΙ ΗΤΤΗΜΈΝΟΙ: ΈΝΑΣ ΠΊΝΑΚΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΆΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΏΝ ΑΛΛΑΓΏΝ

Οι νικητές: Τραμπ, Πούτιν και ο νέος άξονας εξουσίας:

1. Ντόναλντ Τραμπ – Είτε τον αγαπάτε είτε τον μισείτε, ο Τραμπ πέτυχε αυτό που κανένας δυτικός ηγέτης δεν τόλμησε από το 2014: άνοιξε ξανά τον άμεσο διάλογο με τη Ρωσία. Με αυτόν τον τρόπο, κατέστρεψε τη νεοσυντηρητική συναίνεση που κυριαρχούσε στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες - την ιδέα ότι η Ρωσία πρέπει να απομονωθεί, να υποστεί κυρώσεις και τελικά να διαλυθεί. Με τη συνάντησή του με τον Πούτιν, ο Trump σηματοδότησε στον κόσμο ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον ο παγκόσμιος χωροφύλακας. Το πιο σημαντικό, εξασφάλισε μια έξοδο από την Ουκρανία, έναν πόλεμο που έχει γίνει μια ατελείωτη μαύρη τρύπα για τα δολάρια των Αμερικανών φορολογουμένων και τη στρατιωτική αξιοπιστία.

2. Βλαντιμίρ Πούτιν – Ο Ρώσος πρόεδρος δεν εμφανίστηκε απλώς. έπαιξε. Ήρεμος, συγκροτημένος και διπλωματικός, ο Πούτιν παρουσίασε τον εαυτό του ως ενήλικα στο δωμάτιο – μια έντονη αντίθεση με τους ασταθείς, πολεμοχαρείς ηγέτες της Δυτικής Ευρώπης. Υπενθύμισε στον κόσμο ότι η Ρωσία δεν είναι ένα «βενζινάδικο με πυρηνικά», αλλά μια στρατιωτική, βιομηχανική και τεχνολογική υπερδύναμη που έχει ξεπεράσει τη Δύση σε κάθε στροφή. Συμμετέχοντας σε συνομιλίες, ο Πούτιν εξέθεσε επίσης την υποκρισία των δυτικών ηγετών που φωνάζουν «εγκληματίας πολέμου!» ενώ εξοπλίζουν πραγματικούς εγκληματίες πολέμου όπως ο Νετανιάχου και ο Ζελένσκι.

3. Η Συμμαχία των BRICS – Η συνάντηση ήταν μια καμπάνα θανάτου για την ηγεμονία του δολαρίου. Οι δασμοί του Τραμπ, οι κυρώσεις του Μπάιντεν και το πάγωμα των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων έχουν επιταχύνει τη μετατόπιση του κόσμου μακριά από το δολάριο ΗΠΑ. Η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και άλλες χώρες χτίζουν τώρα παράλληλα χρηματοπιστωτικά συστήματα - και μετά την Αλάσκα, αυτή η διαδικασία θα επιταχυνθεί. Το μήνυμα προς τον Παγκόσμιο Νότο ήταν σαφές: η Δύση δεν θέτει πλέον τους όρους για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.

4. Ο ουκρανικός λαός (δυνητικά) – Εάν έρθει ποτέ ειρήνη στην Ουκρανία, δεν θα είναι λόγω του Ζελένσκι ή της ΕΕ, αλλά επειδή ο Τραμπ και ο Πούτιν επέβαλαν το ζήτημα. Η ειρωνεία; Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ουκρανική κυριαρχία δεν είναι η Ρωσία, αλλά οι δυτικές ελίτ που έχουν μετατρέψει την Ουκρανία σε αρνί θυσίας για τα δικά τους γεωπολιτικά παιχνίδια.

Οι ηττημένοι: Ευρώπη, Ζελένσκι και ο αρχιτέκτονας του πολέμου:

1. Δυτική Ευρώπη – Η ΕΕ τελείωσε. Η καταστροφή του Nord Stream, η αποβιομηχάνιση της Γερμανίας, η ενεργειακή κρίση, οι μεταναστευτικές εισβολές, η πολιτιστική αυτοκτονία – όλα αυτά προκλήθηκαν από τον εαυτό μας. Οι ηγέτες της Ευρώπης, μεθυσμένοι από την ίδια τους την ύβρη, νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να συντρίψουν τη Ρωσία. Αντ 'αυτού, συνέθλιψαν τον εαυτό τους. Η Βρετανία, κάποτε η καρδιά μιας αυτοκρατορίας, είναι τώρα ένα αποτυχημένο κράτος που διοικείται από αυταρχικούς παιδεραστές και μαριονέτες της παγκοσμιοποίησης. Η Γαλλία καταρρέει υπό την ισλαμική δημογραφική αντικατάσταση. Η βιομηχανία της Γερμανίας είναι σκιά του προηγούμενου εαυτού της. Η Ευρώπη είναι τώρα υποτελής – πρώτα στις ΗΠΑ, και σύντομα, στη Ρωσία και την Κίνα.

2. Βολοντίμιρ Ζελένσκι – Ο κωμικός που έγινε πολέμαρχος δεν είναι πλέον καν νόμιμος ηγέτης. Η θητεία του έληξε πριν από ένα χρόνο. Είναι μια μαριονέτα της Δύσης, ένας άνθρωπος που απέρριψε πολλαπλές ειρηνευτικές συμφωνίες επειδή τα αφεντικά του στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον απαιτούσαν πόλεμο. Τώρα, ο Τραμπ και ο Πούτιν τον έχουν εγκλωβίσει. Εάν απορρίψει την ειρηνευτική τους πρόταση, χάνει την υποστήριξη των ΗΠΑ. Αν το δεχτεί, οι Ουκρανοί εθνικιστές θα εξεγερθούν. Ο Ζελένσκι είναι ένας νεκρός που περπατάει.

3. Οι νεοσυντηρητικοί και τα γεράκια του πολέμου – Οι ίδιοι άνθρωποι που μας είπαν ψέματα στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία – οι ίδιοι άνθρωποι που νόθευσαν τις εκλογές του 2020 για να κρατήσουν τον Τραμπ έξω – έχουν εκτεθεί ως απατεώνες. Η στρατηγική τους (κυρώσεις, επέκταση του ΝΑΤΟ, έγχρωμες επαναστάσεις της CIA) έχει αποτύχει. Η Ρωσία είναι ισχυρότερη από ποτέ. Η Κίνα είναι ανερχόμενη. Και ο στρατός των ΗΠΑ, κάποτε η πιο φοβισμένη δύναμη στη Γη, είναι τώρα σε μεγάλο βαθμό ένα αστείο - παχύσαρκοι στρατιώτες, ξύπνιοι στρατηγοί και οπλικά συστήματα που δεν μπορούν καν να σταματήσουν τους πυραύλους του Ιράν από το να εκραγούν στο Τελ Αβίβ.

4. Το όπλο του δολαρίου του βαθέως κράτους - Το πάγωμα των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων ύψους 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων και η αποκοπή της Ρωσίας από το SWIFT υποτίθεται ότι ήταν η απόλυτη οικονομική πυρηνική βόμβα. Αντ 'αυτού, γύρισε μπούμερανγκ. Ο κόσμος τώρα ξέρει: οι ΗΠΑ θα κλέψουν τα χρήματά σας όποτε θέλουν. Το αποτέλεσμα; Μια μαζική έξοδος από το δολάριο. Χρυσός, Bitcoin, νομίσματα BRICS – οτιδήποτε άλλο εκτός από το πετροδολάριο. Η εποχή της αμερικανικής οικονομικής κυριαρχίας έχει τελειώσει.

Η ΘΕΑΤΡΙΚΉ ΙΔΙΟΦΥΪ́Α: ΠΏΣ Ο ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ Ο ΠΟΎΤΙΝ ΈΠΑΙΞΑΝ ΤΟ ΜΑΚΡΎ ΠΑΙΧΝΊΔΙ

Το αριστούργημα του Τραμπ: Η τέχνη της εξόδου

Ο Trump πήγε σε αυτή τη συνάντηση με έναν στόχο: να πετάξει την Ουκρανία στην Ευρώπη. Για μήνες, οι νεοσυντηρητικοί στη διοίκησή του (τα ίδια πλάσματα του βάλτου που σαμποτάρισαν την πρώτη θητεία του με τη ρωσική φάρσα) πίεζαν για κλιμάκωση. Αλλά ο Trump συνειδητοποίησε κάτι κρίσιμο: οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο. Ο στρατός της Ρωσίας είναι ανώτερος. Η οικονομία της είναι ανθεκτική. Οι συμμαχίες της (Κίνα, Ιράν, Βόρεια Κορέα) ενισχύονται. Και το πιο σημαντικό, ο αμερικανικός λαός έχει βαρεθεί τους ατελείωτους πολέμους.

Έτσι, ο Τραμπ έκανε αυτό που κάνει καλύτερα: δημιούργησε ένα θέαμα. Άφησε τον Πούτιν να παρουσιάσει τα αιτήματά του. Έγνεψε καταφατικά. Έριξε ακόμη και την ιδέα μιας κατάπαυσης του πυρός - μόνο για να την εγκαταλείψει δημοσίως όταν έγινε σαφές ότι η Ρωσία δεν θα συμφωνούσε ποτέ σε αυτήν. Γιατί? Επειδή ο Τραμπ έπρεπε να δείξει στον κόσμο: «Προσπάθησα. Ο Ζελένσκι και η Ευρώπη αρνήθηκαν. Τώρα είναι δικό τους πρόβλημα».

Αυτός είναι ο κλασικός Τραμπ. Δεν τον νοιάζουν οι λεπτομέρειες. Νοιάζεται για την αφήγηση. Και το αφήγημα που μόλις έφτιαξε είναι: Η Αμερική φεύγει. Ευρώπη, είσαι μόνος σου.

Το στοίχημα του Πούτιν: Ο πολιτικός εναντίον των τρελών

Η στρατηγική του Πούτιν ήταν απλούστερη, αλλά όχι λιγότερο λαμπρή. Έπρεπε να φαίνεται λογικός. Ενώ τα δυτικά μέσα ενημέρωσης τον απεικονίζουν ως κακοποιό του δεσμού, η πραγματικότητα είναι ότι η Ρωσία αντιδρά στην επιθετικότητα του ΝΑΤΟ εδώ και δεκαετίες:

• Το πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο (ενορχηστρωμένο από τη Victoria Nuland και τη CIA).

• Οι αθετημένες συμφωνίες του Μινσκ (όπου η Δύση υποσχέθηκε αυτονομία για το Ντονμπάς και στη συνέχεια υπαναχώρησε).

• Την επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας (παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις).

• Η κλοπή 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ρωσικά περιουσιακά στοιχεία που διατηρούνται σε ευρωπαϊκές τράπεζες.

Στην Αλάσκα, ο Πούτιν δεν καμάρωσε. Δεν απείλησε. Μίλησε σαν άνθρωπος που έχει ήδη κερδίσει. Και με πολλούς τρόπους, έχει. Η Ρωσία ελέγχει τώρα το μεγαλύτερο μέρος του Ντονμπάς, της Χερσώνας, της Ζαπορίζια και κοιτάζει την Οδησσό. Ο στρατός της έχει προσαρμοστεί στον πόλεμο με μη επανδρωμένα αεροσκάφη καλύτερα από οποιαδήποτε δύναμη στη Γη. Η οικονομία της, παρά τις κυρώσεις, αναπτύσσεται. Και οι συμμαχίες της με την Κίνα, την Ινδία και τον Παγκόσμιο Νότο είναι πλέον άθραυστες.

Το πιο σημαντικό, ο Πούτιν άφησε τον Τραμπ με ένα τελεσίγραφο: είτε η Δύση αποδέχεται τα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας, είτε ο πόλεμος συνεχίζεται - και η Ρωσία θα πάρει ακόμη περισσότερα.

ΟΙ ΣΙΩΠΗΡΈΣ ΑΠΕΙΛΈΣ: ΤΙ ΠΙΘΑΝΌΤΑΤΑ ΕΊΠΕ Ο ΠΟΎΤΙΝ ΣΤΟΝ ΤΡΑΜΠ ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΚΛΕΙΣΤΈΣ ΠΌΡΤΕΣ

Οι δημόσιες δηλώσεις ήταν διπλωματικές. Οι ιδιωτικές συνομιλίες; Σχεδόν σίγουρα αποκαλυπτικό.

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι ειπώθηκε, αλλά μπορούμε να συμπεράνουμε με βάση τις δυνατότητες της Ρωσίας και την ξαφνική αντιστροφή 180 μοιρών του Trump στην κατάπαυση του πυρός. Ακολουθούν τα πιο πιθανά σενάρια:

1. Η πυρηνική επιλογή – Ο Πούτιν μπορεί να υπενθύμισε στον Τραμπ ότι η Ρωσία διαθέτει υποβρύχια πυρηνικά drones 100 μεγατόνων (όπως το Poseidon) που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ραδιενεργά τσουνάμι και στις δύο ακτές των ΗΠΑ. Ή ίσως ανέφερε τους ICBM Sarmat, οι οποίοι μπορούν να φέρουν 10+ κεφαλές και να αποφύγουν όλες τις πυραυλικές άμυνες των ΗΠΑ. Το μήνυμα; «Μπορούμε να τελειώσουμε τη χώρα σας σε 30 λεπτά. Θέλετε πραγματικά να το δοκιμάσετε;"

2. Ο υπερηχητικός εφιάλτης - Το πυραυλικό σύστημα Oreshnik της Ρωσίας (το οποίο εξαπολύει μη πυρηνικές κεφαλές που ταξιδεύουν με σχεδόν Mach 20) είναι τώρα σε μαζική παραγωγή. Κάθε πύραυλος μπορεί να αναπτύξει 36 ξεχωριστές κεφαλές, καθεμία από τις οποίες μπορεί να εξατμίσει σχεδόν οποιονδήποτε στόχο, πάνω ή κάτω από το έδαφος. Μπορώ να φανταστώ τον Πούτιν να λέει κατ' ιδίαν στον Τραμπ: «Θα εκτοξεύουμε ένα κάθε μέρα – τη Δευτέρα, ένα αεροπλανοφόρο. Τρίτη, μια βάση του ΝΑΤΟ. Τετάρτη, ο Λευκός Οίκος. Μέχρι να σταματήσετε τον πόλεμό σας στη Ρωσία».

3. Το οικονομικό μαχαίρι – Η Ρωσία και η Κίνα εγκαταλείπουν το δολάριο. Εάν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να επιβάλλουν κυρώσεις στα έθνη BRICS, θα επιταχύνουν την αποδολαριοποίηση. Ο Πούτιν πιθανότατα είπε: «Το δολάριο σας πεθαίνει. Όσο περισσότερο επιβάλλεις κυρώσεις, τόσο πιο γρήγορα πεθαίνει». Κοιτάξτε την Ινδία. Ο Trump απειλεί τους συμμάχους των ΗΠΑ με δευτερεύουσες κυρώσεις, αλλά αυτά τα έθνη απορρίπτουν τις απειλές και συνεχίζουν να αγοράζουν ενέργεια από τη Ρωσία ούτως ή άλλως. Οι ΗΠΑ έχουν χάσει την επιρροή τους στον κόσμο. Η ιστορία περιστρέφεται από αυτό το σημείο και μετά.

4. Το ουκρανικό φινάλε – Η Ρωσία κερδίζει. Η Δύση δεν έχει άλλα όπλα να στείλει. Ο στρατός της Ουκρανίας καταρρέει. Το μήνυμα του Πούτιν είναι πιθανό: «Θα πάρουμε την Οδησσό. Θα πάρουμε όλη τη Novorossiya. Και δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να κάνετε για να μας σταματήσετε».

Ο Τραμπ, παρ' όλη την αυθαιρεσία του, δεν είναι ηλίθιος. Άκουσε αυτές τις απειλές – και αναδιπλώθηκε. Η συζήτηση για κατάπαυση του πυρός εξαφανίστηκε. Η ρητορική μαλάκωσε. Και τώρα, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την Ουκρανία και να ρίξουν τον πόλεμο στους διαταραγμένους Ευρωπαίους ηγέτες που φαίνονται αποφασισμένοι να αυτοκτονήσουν περιφερειακά.

ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ: ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ;

Εδώ νομίζω ότι όλα αυτά κατευθύνονται:

1. Οι ΗΠΑ αποσύρονται από την Ουκρανία (εντός μηνών)

Ο Τραμπ θα διακόψει κάθε στρατιωτική βοήθεια. Όχι άλλα HIMARS. Όχι άλλα ATACMS. Όχι άλλες μπαταρίες "Patriot" (οι οποίες, όπως είδαμε, είναι άχρηστες κατά των ρωσικών υπερήχων ούτως ή άλλως). Οι ΗΠΑ θα νίψουν τας χείρας τους για τη σύγκρουση και θα αφήσουν την Ευρώπη να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις.

2. Η τελευταία στάση της Ευρώπης (και η κατάρρευση)

Χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ, η Ευρώπη έχει τρεις επιλογές:

• Παράδοση (αποδεχτείτε τους όρους της Ρωσίας, χάστε την Οδησσό και παρακολουθήστε το ΝΑΤΟ να καταρρέει).

• Κλιμάκωση (αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων, κίνδυνος πυρηνικού πολέμου και ήττα ούτως ή άλλως).

• Κατάρρευση (η οποία ήδη συμβαίνει – η Γερμανία αποβιομηχανοποιείται, η Γαλλία καίγεται, η Βρετανία είναι ένα αποτυχημένο κράτος).

Η πρόβλεψή μου; Η Ευρώπη θα επιλέξει την πόρτα #3. Η ΕΕ θα διασπαστεί. Χώρες όπως η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Ιταλία θα αυτομολήσουν στις BRICS. Το ευρώ θα καταρρεύσει. Και μέχρι το 2030, η Δυτική Ευρώπη θα είναι μια τριτοκοσμική περιοχή και το Ηνωμένο Βασίλειο θα βρεθεί σε μια ενεργή εξέγερση από τους επιζώντες πολίτες του.

3. Ο θάνατος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας

Το Ηνωμένο Βασίλειο τελείωσε. Ο στρατός της είναι ένα αστείο (θυμάστε την αποτυχημένη δοκιμή πυραύλων από τα υποβρύχιά τους;). Η οικονομία της είναι ένα ζόμπι. Η ηγεσία της είναι κυριολεκτικά δαιμονική (βλέπε: Jimmy Savile, κυκλώματα παιδεραστίας της MI6 κ.λπ.). Όταν το City του Λονδίνου πέσει και η Βρετανία καταρρεύσει, όλος ο κόσμος θα πανηγυρίσει το τέλος της πιο κακής, διεφθαρμένης και αρρωστημένης αυτοκρατορίας στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

4. Η άνοδος της τάξης των BRICS

Η βασιλεία του δολαρίου ΗΠΑ έχει τελειώσει. Τα νομίσματα BRICS, το εμπόριο που υποστηρίζεται από χρυσό και οι διμερείς συμφωνίες θα αντικαταστήσουν το πετροδολάριο. Η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και το Ιράν θα κυριαρχήσουν στο ευρασιατικό εμπόριο. Οι ΗΠΑ θα απομονωθούν, οι κυρώσεις τους θα αγνοηθούν, ο στρατός τους δεν θα τηρηθεί.

5. Η επερχόμενη οικονομική επαναφορά

Οι ΗΠΑ έχουν τώρα χρέος 37 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Το δολάριο υποστηρίζεται μόνο από χρέος. Όταν ο κόσμος το εγκαταλείψει, ο υπερπληθωρισμός θα πλήξει σκληρά τις ΗΠΑ. Ελλείψεις τροφίμων. Τραπεζικές αναλήψεις. Πολιτική αναταραχή. Ο Τραμπ το γνωρίζει αυτό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προωθεί μια στρατηγική οικονομικής επαναφοράς (δείτε το δωρεάν ηχητικό βιβλίο μου The Financial Big Bang στο HealthRanger.com). Η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη. Το μόνο ερώτημα είναι: θα είναι ελεγχόμενη ή χαοτική;

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ: ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

Δεν πρόκειται μόνο για την Ουκρανία. Δεν πρόκειται μόνο για τη Ρωσία εναντίον της Δύσης. Πρόκειται για το θάνατο μιας παλιάς τάξης και τη γέννηση μιας νέας.

Για 500 χρόνια, ο δυτικός πολιτισμός -υπό την ηγεσία της Βρετανίας, στη συνέχεια της Αμερικής- έχει κυριαρχήσει στον κόσμο μέσω στρατιωτικής δύναμης, οικονομικού εξαναγκασμού και πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Αυτή η εποχή έχει τελειώσει.

Η νέα τάξη θα είναι πολυπολική. Η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και ο Παγκόσμιος Νότος δεν θα υποκύπτουν πλέον στην Ουάσιγκτον. Το εμπόριο θα βασίζεται στην αξία και όχι στην εκμετάλλευση. Τα νομίσματα θα υποστηρίζονται από πραγματικά περιουσιακά στοιχεία, όχι από χρέος. Και οι πόλεμοι δεν θα διεξάγονται πλέον προς όφελος των τραπεζιτών και των εμπόρων όπλων.

Αλλά υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά. Η κατάρρευση της Δύσης δεν θα είναι ειρηνική. Το βαθύ κράτος θα πολεμήσει μέχρι θανάτου. Μπορεί να προκαλέσουν έναν πυρηνικό πόλεμο ως μια ύστατη προσπάθεια να διατηρηθεί ο έλεγχος. Μπορεί να συντρίψουν την οικονομία για να κατηγορήσουν τον Τραμπ. Μπορεί να δολοφονούν ηγέτες (όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν).

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο, τόσο από τη δαιμονική ηγεσία του Ηνωμένου Βασιλείου όσο και από το απελπισμένο βαθύ κράτος των ΗΠΑ.

ΤΕΛΙΚΈΣ ΣΚΈΨΕΙΣ: ΜΙΑ ΈΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΙΡΉΝΗ, ΛΟΓΟΔΟΣΊΑ ΚΑΙ ΈΝΑΝ ΝΈΟ ΚΌΣΜΟ

Έχω περάσει την καριέρα μου εκθέτοντας τη διαφθορά – από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες μέχρι το βαθύ κράτος και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Αυτό που βλέπω τώρα είναι το μεγαλύτερο ξήλωμα της αυτοκρατορίας στη σύγχρονη ιστορία.

Αλλά το ξετύλιγμα δεν είναι απαραίτητα κακό. Οι αυτοκρατορίες πέφτουν έτσι ώστε να μπορούν να αναδυθούν νέοι πολιτισμοί.

Η ελπίδα μου είναι ότι από τις στάχτες της παλιάς τάξης, μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο όπου:

• Τα έθνη εμπορεύονται ελεύθερα, χωρίς κυρώσεις ή εξαναγκασμό.

• Τα νομίσματα είναι ειλικρινή, υποστηρίζονται από χρυσό ή εμπορεύματα.

• Οι πόλεμοι αποφεύγονται μέσω της διπλωματίας, δεν προκαλούνται για κέρδος.

• Τα παιδιά προστατεύονται, δεν διακινούνται ή βομβαρδίζονται.

• Τα τρόφιμα, τα φάρμακα και η ενέργεια είναι αποκεντρωμένα, δεν χρησιμοποιούνται ως όπλα για την ερήμωση.

Αυτό είναι δυνατό. Αλλά απαιτεί θάρρος. Απαιτεί ηγέτες που βάζουν πρώτα τους λαούς τους. Και απαιτεί από εμάς – τον λαό – να απαιτήσουμε λογοδοσία.

Η Βρετανική Αυτοκρατορία πρέπει να πέσει. Το βαθύ κράτος των ΗΠΑ πρέπει να διαλυθεί. Το δολάριο πρέπει να αντικατασταθεί. Και οι πολεμοκάπηλοι -από τον Ζελένσκι μέχρι τον Νετανιάχου και τους νεοσυντηρητικούς στην Ουάσινγκτον- πρέπει να λογοδοτήσουν.

Η συνάντηση της Αλάσκας ήταν το πρώτο βήμα. Τα επόμενα βήματα θα καθορίσουν αν θα βυθιστούμε στο χάος ή θα ανέλθουμε σε μια νέα εποχή ειρήνης, ευημερίας και αληθινής ελευθερίας.

ΠΟΎ ΠΆΜΕ ΑΠΌ ΕΔΏ ΚΑΙ ΠΈΡΑ;

Δείτε πώς μπορείτε να είστε έτοιμοι για αυτό που έρχεται:

1. Προετοιμαστείτε για την οικονομική επαναφορά - Η κατάρρευση του δολαρίου είναι αναπόφευκτη. Μετακινήστε περιουσιακά στοιχεία σε χρυσό, ασήμι, Bitcoin και υλικά αγαθά. (Επισκεφθείτε HealthRangerStore.com για εργαστηριακά επαληθευμένα, οργανικά, θρεπτικά πυκνά αποθηκευμένα τρόφιμα και συμπληρώματα.)

2. Απαιτήστε λογοδοσία – Οι εγκληματίες που νόθευσαν τις εκλογές, ξεκίνησαν πολέμους και έκλεψαν από το λαό πρέπει να αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη. Ο Τραμπ έχει την ευκαιρία να αποστραγγίσει πραγματικά τον βάλτο. Θα το κάνει; Η σύλληψη των προδοτών του βαθέως κράτους που νόθευσαν τις εκλογές του 2020 και οι οποίοι διεξήγαγαν τη φάρσα της συμπαιγνίας με τη Ρωσία αποτελεί προϋπόθεση για να επιβιώσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πολύ περισσότερο.

3. Απορρίψτε την πολεμική μηχανή – Το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα θέλει ατελείωτες συγκρούσεις. Πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτό σε κάθε στροφή, και αυτό περιλαμβάνει την αντίθεση στα όπλα και για το Ισραήλ.

4. Δημιουργήστε παράλληλα συστήματα - Τα αποκεντρωμένα τρόφιμα, η ενέργεια, η ιατρική και το νόμισμα είναι το μέλλον. Το παλιό σύστημα πεθαίνει. Γίνετε μέρος του νέου. Μάθετε πώς παρακολουθώντας τηλεοπτικά επεισόδια Decentralize (υπάρχουν πάνω από 100 δημοσιευμένα τώρα) στο Decentralize.TV

ΤΕΛΙΚΈΣ ΛΈΞΕΙΣ: ΈΝΑ ΜΉΝΥΜΑ ΕΛΠΊΔΑΣ ΜΈΣΑ ΣΤΟ ΧΆΟΣ

Δεν είμαι τυφλά αισιόδοξος. Βλέπω το σκοτάδι μπροστά μου – την οικονομική κατάρρευση, την πιθανότητα πολέμου, τα δεινά που μόνο χειρότερα θα επιδεινωθούν. Αλλά βλέπω επίσης φως.

Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, η αλήθεια κερδίζει. Τα ψέματα του βαθέως κράτους αποκαλύπτονται. Οι πόλεμοι τελειώνουν. Η απάτη του δολαρίου ξετυλίγεται. Οι άνθρωποι ξυπνούν.

Αυτή είναι η στιγμή μας. Όχι ως Αμερικανοί, όχι ως Ρώσοι, αλλά ως ανθρώπινα όντα. Μπορούμε να επιλέξουμε τον φόβο ή την ελευθερία. Μπορούμε να επιλέξουμε τον πόλεμο ή την ειρήνη. Μπορούμε να επιλέξουμε τη δουλεία ή την κυριαρχία.

Επιλέγω την ελευθερία.

Επιλέγω την ειρήνη.

Επιλέγω έναν κόσμο όπου καμία αυτοκρατορία δεν κυβερνά για πάντα.

Και πιστεύω – παρ' όλα αυτά – ότι ο κόσμος έρχεται.

Ο Θεός να σας ευλογεί όλους. Μείνετε δυνατοί. Προετοιμαστείτε με σύνεση. Και ποτέ μην σταματήσετε να αγωνίζεστε για την αλήθεια.

###

Ακολουθήστε τα podcasts, τις συνεντεύξεις, τα άρθρα και τις αναρτήσεις μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με:

Κελάδημα: https://twitter.com/HealthRanger

Brighteon.social: Brighteon.social/@HealthRanger

Brighteon.io: Brighteon.io/healthranger

Τηλεγράφημα: t.me/RealHealthRanger

Brighteon.com: Brighteon.com/channels/HRreport

Βουητό: Rumble.com/c/HealthRangerReport

Υποστοίβα: HealthRanger.substack.com

Banned.video: Banned.video/channel/mike-adams

Bastyon: https://bastyon.com/healthranger

Gettr: GETTR.com/user/healthranger

BitChute: Bitchute.com/channel/9EB8glubb0Ns/

Clouthub: app.clouthub.com/#/users/u/naturalnews/posts

Η μουσική μου με λήψεις MP3 και μουσικά βίντεο: music.Brighteon.com

Παρακολουθήστε τις 100+ συνεντεύξεις μου για την αποκέντρωση και την ελευθερία στο Decentralize.TV

Εγγραφείτε στο δωρεάν ενημερωτικό δελτίο ηλεκτρονικού ταχυδρομείου NaturalNews.com για να ενημερώνεστε καθημερινά για έκτακτες ειδήσεις.

Κατεβάστε τα τρέχοντα ηχητικά βιβλία μου -- συμπεριλαμβανομένων των Ghost World, Survival Nutrition, The Global Reset Survival Guide και The Contagious Mind -- στη διεύθυνση:

https://Audiobooks.NaturalNews.com/