Ίσως θέλω να πω, πως δεν είναι ο γυαλός στραβος, αλλά στραβά αρμενιζουμε.

Lydia Theohari

Έκανα τα ψώνια μου, και σε ένα μαγαζί από δίπλα, είχε μια σχολή πολεμικών τεχνών... Πήγαιναν και τα παιδιά μου Tae Kwon do ένα φεγγάρι (σε άλλη σχολή), πήγαινα κι εγώ... Τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί... Με αηδιασε πραγματικά! Όλη η όψη του γυμναστηρίου, είχε life size ίσως και μεγαλύτερα, σώματα από τη μέση και πάνω γυμνά, γυαλιστερά με λάδι, καράφλα γυαλιστερη κι αυτη, φουσκωμενους μύες, στάση και ύφος σε ετοιμότητα επίθεσης... Δεν ξέρω. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι θα φοβόμουν να μπω εκεί μέσα. Μετά ότι θα φοβόμουν να περνάω απ' έξω και αυτοί που είναι μέσα να βγαίνουν εκείνη την ώρα και τρίτο, να μην μου ζητήσει ποτέ ο Γιώργος να πάει σε τέτοιο μέρος!

Το συζητησα με τον Μάκη... Στάσου, μου λέει, εσείς οι γυναίκες δεν είστε που σας αρέσουν αυτά τα κορμιά? Και συνειδητοποίησα λοιπόν πως κάπου, κάποιος, κάποτε, μας πέρασε ένα λάθος πρότυπο που παίζει τελικά να μην αρέσει στην πλειοψηφία. Που για να το αποκτήσεις (αν είσαι άντρας), χρειάζεται τις περισσότερες φορές και έξτρα ουσίες, οι οποίες χαλάνε το εσωτερικό αυτού του φουσκωτου γυαλιστερού περιβλήματος (και σωματικά αλλά και ψυχικά). Αν είσαι γυναίκα πάλι, χρειάζεται να πεινάσεις, να προσθέσεις σε γιατρούς αν δεν σου τα έδωσε η φύση, ή να τα αφαιρέσεις αν στα έδωσε μαζεμένα, να ξοδέψεις πολλά και τελικά το εξωτερικό -μη γυαλιστερό, λόγω καλού foundation και πουδρας- περίβλημα να είναι αυτό που σου μένει για να αγαπήσεις τον εαυτό σου, κάτι που δεν καταφέρνεις ποτε!

Και έχουμε φτάσει στο σημειο να φτιαχνομαστε οι γυναίκες και από μικρά κορίτσια να πρέπει να μάθουμε την λεπτή κόκκινη γραμμή, ώστε να είμαστε όμορφες, να τραβάμε τα μάτια, αλλά των "καλών", να μην το παρατραβήξουμε όμως και τελικά είμαστε εύκολες, να είμαστε παραλληλα και ελκυστικές και τελικά πόσο είναι λιγο, πόσο είναι ξεκ@λο και πόσο αρκετό και ποιος το αποφασίζει?

Και οι άντρες να φουσκώνουν και να ξυρίζουν το στήθος να φαίνεται η γυαλαδα, να παίρνουν αναβολικά για να φτάσει το μπράτσο να φουσκώσει τόσο που να μην ακουμπάει το χέρι στους πλαϊνούς κοιλιακούς και το μανίκι από το μπλουζάκι να τσιτωνει. Να θεωρούν πως τον άντρα η γυναίκα τον θέλει βαρύ κι ασηκωτο και πως κάθε γυναίκα τους αξίζει. Οι άλλες που θα του πουν όχι είναι ή τσουλαρες ή παρθενοπιπίτσες. Άλλος λόγος δεν μπορεί να υπάρχει άλλωστε...

Και δεν ξέρω τι θέλω να πω κιόλας... Πολύ σεξιστική κοινωνία... Δεν μου αρέσει εκεί που τραβάμε. Ίσως θέλω να πω, πως δεν είναι ο γυαλός στραβος, αλλά στραβά αρμενιζουμε. Ίσως ότι αφού τελικά στην πλειοψηφια δεν μας εκφράζουν όλα αυτά, μήπως να το ξανασυζητήσουμε? Να τα δούμε πάλι αυτά τα πρότυπα? Μήπως τα πληρώνουμε εν τέλη, πολύ ακριβά???