Κανείς δεν διαλέγει τα αδέλφια του. Κι όμως, οι αδελφικές σχέσεις είναι από τις πιο μακροχρόνιες, πιο βαθιές και συχνά πιο δύσκολες. Μεγαλώνεις πλάι σ’ έναν άνθρωπο που κουβαλά τις ίδιες ρίζες αλλά όχι την ίδια σκιά. Που τον αγαπάς, τον ανταγωνίζεσαι, τον παρατηρείς, τον ζηλεύεις και ταυτόχρονα τον κουβαλάς για πάντα μέσα σου, είτε το θες είτε όχι. Όπως λέει και το άρθρο των New York Times, είναι οι γονείς που άθελά τους, ή και όχι, καθορίζουν από νωρίς τις θέσεις στο οικογενειακό τραπέζι: ποιος είναι ο «δυνατός», ποιος ο «ευαίσθητος», ποιος «το παιδί τους».
Οι ρόλοι αυτοί δεν λέγονται απαραίτητα. Δηλώνονται. Μέσα από βλέμματα, προσδοκίες, συγκρίσεις. Κι εκεί γεννιούνται οι σκιές. Ο ένας μεγαλώνει με την ευλογία του «αρκετού» και ο άλλος με το άγος του «ανεπαρκούς». Δεν φταίνε τα αδέλφια το ένα για το άλλο , φταίει το περιβάλλον που τα έβαλε σε σιωπηλούς διαγωνισμούς, χωρίς να τους εξηγήσει ποτέ τους κανόνες. Και ξαφνικά, στα σαράντα ή στα πενήντα, αναρωτιέσαι γιατί ακόμη πονάς για κάτι που ποτέ δεν ειπώθηκε.
Το πιο δύσκολο δεν είναι να τα βρεις με τον αδελφό ή την αδελφή σου. Το πιο δύσκολο είναι να ξεκαθαρίσεις ποια ιστορία σου ανήκει και ποια σου ανατέθηκε. Να καταλάβεις ότι μπορεί να ήσουν το «καλό παιδί» απλώς γιατί φοβόσουν να μην περισσέψεις. Ή το «δύσκολο παιδί» γιατί δεν ήθελες να γίνεις καθρέφτης των προσδοκιών. Να μάθεις ότι η σύγκριση δεν είναι ταυτότητα. Και ότι η αγάπη, για να υπάρξει αληθινά, χρειάζεται χώρο που δεν θα είναι ζυγαριά.
Κάποια στιγμή, αν είσαι τυχερός, καταλαβαίνεις πως το παιδικό σας δωμάτιο δεν ήταν πεδίο μάχης, αλλά σκηνή παρεξήγησης. Και τότε μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον όχι ως αντίπαλο, αλλά ως συνοδοιπόρο στην ίδια παρελθούσα παρεξήγηση. Και να πεις: σε βλέπω τώρα αλλιώς. Κι αυτό, ίσως, να είναι η αρχή μιας δεύτερης, πιο αληθινής συγγένειας.
Via Manos Lambrakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου