Πάρε το οξυγόνο που σου χρειάζεται να ζήσεις απο την ανάσα τους

 

Πόρκα δημΙοκρατία… Εξαιρετικό !

 Χτες βράδυ είχα κυριολεκτικά μπαφιάσει στο γραφείο. Προτελευταία εβδομάδα δουλειάς πριν τις διακοπές, αφόρητη ζέστη, δουλειά μέχρι αργά το βράδυ. Σκέφτηκα να πάω μια βόλτα με τη μηχανή να πάρω λίγο αέρα.

Κατεβαίνω τη Βασιλίσσης Σοφίας, στρίβω αριστερά στην Ηρώδου Αττικού και λίγο πιο κάτω πέφτω πάνω σ’ ένα χαμό, λιμουζίνες, κόσμος, κουστούμια, ακριβές τουαλέτες, φωτογράφοι, φλας, πανηγύρι ολόκληρο. Εκεί που κοίταζα βλέπω ένα παλιό μου φιλαράκι, μπάτσο, στο πεζοδρόμιο, σταματάω, του λέω ρε Μπάμπη τι γίνεται εδώ πέρα, με κοιτάει, μου λέει ρε παλιόφιλε τι κάνεις, καλά του λέω, αλλά τι είναι όλος αυτός ο χαμός;

Μου λέει γιορτάζουνε τα 50 χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας. Του λέω, τι έπαθε η δημοκρατία και κάνει αποκατάσταση; Εγκεφαλικό; Ατύχημα; Όχι μου λέει, ήταν γεροντοκόρη κι ήθελε να αποκατασταθεί. Είχε κάτι άκυρους γκόμενους που το παίζανε γαμπροί αλλά όλο και την κοροϊδεύανε: ένας κωνσταντίνος που δεν πολυμιλούσε γιατί είχε βαριά προφορά και δεν τον καταλάβαινες, ένας αντρέας, μπρούκλης, λιγάκι ανισόρροπος αλλά μαλαγάνας, ένας άλλος κωνσταντίνος που έτρωγε στα νιάτα του τρεις φασολάδες κι έβγαζε αναμνηστικές φωτο με τους SS, ένας βλογιοκομμένος κώστας που της άλλαξε τα φώτα και το νόμισμα, ένας κωστάκης που έτρωγε 45 πιτόγυρα για κολατσιό κι έπαιζε πλεϊστέσιο όλη μέρα, ένας γιωργάκης ξεφτέρι που έβαζε τη αλυσίδα του ποδηλάτου εν κινήσει κι έλεγε λεφτά υπάρχουν, ένας τραπεζίτης, αυτός την κακοποίησε κιόλας, επειδή είχε και την ευρωπαϊκή αβρότητα Φρανκφούρτης, μετά ένας αντωνάκης, αψηλός, άχρωμος άοσμος που δεν της έκανε κούκου της κοπέλας και μετά ένας Αλέξης τζόβενο με μια BMW F650 εντούρο, αλλά τώρα βρήκε ένα καλό παιδί τον κούλη που θα την αποκαταστήσει λέει και χάρηκε η κακομοίρα και κάνει πάρτι.

Εκεί που μου τα έλεγε αυτά, ακούω κορναρίσματα από πίσω, μου λέει ο Μπάμπης κάνε στην άκρη, έρχονται οι υπουργές μπολιτισμού, γυρνάω βλέπω μπροστά ένα φορτηγό με μια τύπισσα απάνω να τραγουδάει, η πρόσωψάλτη μου λέει, πιο πίσω μια μπετονιέρα, η τσιμεντώνει μου λέει, κάνε άκρη, πάρκαρε τη μηχανή κι έλα να σου πω. Παρκάρω κι εγώ γιατί το φορτηγό κι η μπετονιέρα μου κορνάρανε και με βρίζανε οι νταλικιέριδες στα νταλικιέρικα, τελοσπάντων, πάω στο φιλαράκι μου το Μπάμπη, Μπάμπη του λέω, πάρτι γίνεται, καμμιά παγωμένη μπύρα παίζει γιατί έχω λαλήσει από τη ζέστη ; Παίζει μου λέει, θα σε βάλω μέσα χωρίς πρόσκληση, γουστάρεις; Γουστάρω του λέω. Πάω στην αυλόπορτα ήταν μία κάποια chef demmy, αυτή ήταν φέις κοντρόλ κρατούσε και μια μυγοσκοτώστρα, με αγριοκοίταζε, λέει του Μπάμπη, αυτός είναι ψέκας; Όχι λέει ο Μπάμπης, δικό μας παιδί είναι, γιατρός, σιγά μην είναι ψέκας, μπιστήμονας είναι. Εντάξει λέει η σεφ, μπέκα μέσα.

Μπαίνω, τι να δω! Στο βασιλικό ανάκτορο γινόταν το πάρτι! Ω ρε λέω, μεγαλεία θα ζήσω, για μπύρα ήρθα, σαμπάνια θα πιω, θα γνωρίσω επιτέλους και τη δεσποινίδα δημοκρατία που αποκαθίσταται η καημένη. Στο βάθος ήταν ένα μεγάλο βάθρο κι απάνω καθόταν η Βασίλισσα η Α.Μ. αικατερίνη η Α’, πίσω της ένας χρυσός ήλιος που έγραφε Reine Soleil, L’ etat c’est moi, είχε κι ένα θυρεό με κάτι γάτες και μια σημαία με το ουράνιο τόξο, φορούσε και το στέμμα μαζί με κάτι γυαλιά πατομπούκαλα, πρωτοποριακό στάιλινγκ σκέφτομαι, πρώην Ρήγισσα η γκόμενα και νυν Ρήγας. Το βάθρο είχε κάτι σκαλιά και κατέβαινε μόλις παρασημοφορημένος ένας οβριός κτηνίατρος, λαμπρός άνθρωπος και μπιστήμονας, ο μουρλάς ο σαλονικιός, τον ανακήρυξαν κι επίτιμο διδάκτορα “βέλτιστων πρακτικών” σε κάτι εγχώρια πανεπιστήμια, φορώντας ένα τι σερτ που έγραφε “θάνατος στους σιωνιστές, λευτεριά στην Παλαιστίνη” και τον χειροκροτούσαν κάτι μορμολύκεια και καλά αριστεροί τάχα μου διανοούμενοι, Φαρισαίοι υποκριτές που κάνουν διάκριση ανάμεσα σε καλούς εβραίους και κακούς σιωνιστές.

Από κάτω από το βάθρο, δίπλα στα μορμολύκεια, ήταν δύο ασπρομάλληδες, ο ένας ο πάκης ο μύξας, έτσι τον εφωνάζανε στο σχολείο, του τρέχανε κάτι μύξες και σάλια, ο άλλος, κάρολο τον ελέγανε, συγκινημένος φαινόταν, έπινε και κάτι τσιπουράκια γιαννιώτικα και τον είχαν πάρει τα ζουμιά, υποκλίσεις κάνανε στην Βασίλισσα, ευχές της δίνανε, τι καλή Βασίλισσα είναι της λέγανε, που προσέχει τα δάση μην καούνε, που έχει τη γάτα της την καλυψώ σαν πριγκίπισσα και παίζει μ’ ένα βλάκα σκύλο του γείτονα, έναν πίνατ, πίνατ ο σκύλος όχι ο γείτονας. ( Ο Λόκι, ο σκύλος του δικού μου γείτονα στο Cape Cod να φανταστείτε ότι είναι πιο έξυπνος από τον πίνατ, Μάκη μου μην παρεξηγηθείς, τον Λόκι  τον λατρεύω κι ας φοβάται τη σκιά του ).

Πιο δεξιά δεξιά αλλά φαινότανε σαν από τα αριστερά βλέπω το σύντροφο γ.γ. του κώματος, προγάστωρ ένεκα καθημερινής προλεταριακής βρώσης μιας ολόκληρης προβατίνας, να μιλάει και να χαριεντίζεται με την ιωάννα τουταγχαμών, ταξική του αντίπαλο και να της δείχνει ένα ρόλεξ χρυσαφί και να της λέει δεν είναι καπιταλιστικό, είναι σοσιαλιστικό κι εκείνη να δείχνει ότι χαμογελάει αλλά ήταν σαν σπαστικό το χαμόγελο, μπορεί να ήταν κι από 50 μπότοξ εφάπαξ, δεν ξέρω κιόλας, ψυχίατρος είμαι, όχι επιδερμολόγος-μποτοξολόγος. Κι εκείνη να του λέει μητσάρα μου η μπρατσάρα σου κι αυτός να καμαρώνει και να της λέει όσα μπότοξ έχεις βαρέσει εσύ μωρή άλλα τόσα μπόλια της Αγίας Ψοφάιζερ έχω βαρέσει εγώ που με βλέπεις σε τούτα εδώ τα μπράτσα! Μάλλον κυριολεκτικά το εννοούσε, είχε πάρει και το σοβαρό του ύφος. Η σκηνή μου θύμισε πολύ τον Giannini και την Mariangela Melato, “porca troia capitalista” στην ταινία “Η κυρία και ο ναύτης”, αφιέρωση για τους φίλους μου εδώ τους ιταλοτραφείς.

Στρίβω αριστερά αλλά ήταν σαν δεξιά δεξιά και βλέπω έναν νέο, Αλ6 τον έλεγαν, πολιτικός μηχανικός λέει ήταν, κι έκανε κωλοτούμπες για να δείξει σε κάτι βλάκες τι σημαίνει στροφή 360⁰, για να βγεις μπαίνοντας στα μνημόνια, είχε κάνει και λίγο κοιλίτσα, είχε κι ένα ηλίθιο χαμόγελο σαν να παίρνει πολλά τζεοντόν της Αγίας Ψοφάιζερ μου φάνηκε αλλά έμοιαζε καλό παιδί. Να ήταν ο πρώην γκόμενος της δημοκρατίας, το τζόβενο με την εντούρο; Που να ξέρω. Εκεί παραδίπλα ήταν κι ένας παίδαρος, αμερικανός φαινότανε, ωραίος, αψηλός, G.I. Stef τον λέγανε, είχε κάνει 15 μέρες στους παιζωνάφτες, μ’ ένα ροζ εφαρμοστό κουστούμι με κόκκινη γραβάτα, αυτός μπαλαμουτιαζότανε με μια χοντρή, κανέλα τη λέγανε που φορούσε ένα τι σερτ που έγραφε Lesbian Communist Party of Mitilini, άλλο πάλι και τούτο, είχα αρχίσει να χαζεύω, φορούσε κι ένα μεγάλο χρυσό σταυρό σαν αυτόν που φορούνε οι δεσποτάδες για να μας δείχνουν πόσο χριστιανοί είναι, αυτός προσπαθούσε να της δώσει γλωσσόφιλα, αυτή με ένα τσιγάρο στο στόμα, του έλεγε φύγε καλέ μη σε κολλήσω λονγκ κόβιντ, αυτός έλεγε, δε με νοιάζει μωρό μου, έχω τη νοσοκόμα μου μαζί, μια κάποια τάιλερ, bonny, horny or not, δεν μας νοιάζει κιόλας, εκεί δίπλα ήτανε, με τη στολή της νοσοκόμας, τον αγριοκοίταζε όμως σα να ζήλευε, με το δίκιο της όμως γιατί είναι σούπερ γκόμενο το G.I. Stef.

Έψαχνα να δω τη δημοκρατία, δεν την έβλεπα. Κοιτάω παραπέρα, βλέπω έναν εύσωμο, χοντρό δεν τον λες, μουσάτο, σαν αλάνι περαιώτικο, πήρε όμως και ντοκτορά τελευταία έμαθα, τζέντλεμαν να πούμε, μιλούσε μ’ έναν τύπο με κάτι σβάστικες τατουάζ, πικραμένος φαινόταν όμως, κι ας ήταν παλιά πρόεδρας σ’ ένα μαγαζί, δεν το κατάλαβα καλά το όνομα του μαγαζιού, άρειο συμβούλιο λεγότανε, πάγος της επικράτειας λεγότανε, κάπως έτσι τελοσπάντων λεγότανε το μαγαζί που είχε ο άνθρωπος ο πικραμένος, και του λεγε ο χοντρός, δεν τους έφαγα εγώ όλους τους μαρτύρους, ο ένας όντως αυτοκτόνησε με πιστόλι από τα 15 μέτρα και του λεγε ο πικραμένος, μη στεναχωριέσαι ρε φίλε, αυτά είναι συκοφαντίες εκεινού του καραβάζ, που κι αυτός αυτοκτόνησε με 50 σφαίρες από τα 10 μέτρα, συμβαίνουν αυτά, η δικαιοσύνη έχει κατανόηση, τι διάλογος ήταν αυτός ούτε που κατάλαβα, είχα αρχίσει να κατεβάζω και σαμπάνιες, σιγά τώρα, τι με νοιάζει εμένα με πόσες σφαίρες αυτοκτονεί ο καθένας κι από πόσα μέτρα τις ρίχνει κιόλας.

Γυρνάω παραπέρα βλέπω κάτι όντα, σα γιατροί φαινόσαντε, ο ένας ο Φον Ιεροτζάφεν έλεγε για τους ανεμβολίαστους να τους εξορίσουμε, να τους σουβλίσουμε, να τους τηγανίσουμε, ήταν κι ένας νευροχειρουργός που είχε κάνει λοβοτομή σε μια λωλή γκόμενα την ανταρcia και χειροκροτούσε τον προλαλήσαντα.

Ήταν κι ένα σκιάχτρο σαν παγόνι, θηλυκό έμοιαζε, αυτή με κοιτούσε λάγνα και γλειφόταν και μου έλεγε τον άντρα τον θέλω αλήτη με μηχανή, της λέω εγώ κυρία μου δεν είμαι αλήτης, αλλά έχεις μηχανή μου λέει, του κιμά της λέω και φεύγω τρέχοντας, ευτυχώς τη γλίτωσα από το παγόνι.

Για καλή μου τύχη πέφτω πάνω σε δυο ωραίους κυρίους, φαινόντουσαν, ψηλοί, αδύνατοι, κουστουμαρισμένοι, κολλεγιόπαιδα, μορφωμένοι από το χάρβαρντ, επιτέλους λέω δύο σοβαροί άνθρωποι. Κι όντως! Ο ένας ήταν ο κωστάκης, σπουδαίος αρχαιολόγος, είχε αναστηλώσει το μεγάλο περίπατο της περιπατητικής σχολής των Αθηνών, που τον έφαγαν όμως κάτι κάμπιες, αλλά είχε βρει και την υπόγεια πολιτεία ενός κάποιου Πλάτωνα! Ο άλλος ήταν ο νυν γαμπρός της δημοκρατίας, είχε κάνει και πολιτικός κρατούμενος όταν ήταν 6 μηνών μωρό ο δόλιος κι έχει κάποια τραύματα, καλό παιδί όμως μου φάνηκε, έντιμο, ειλικρινέστατο, έξυπνο, τζέτ κομπλέ ο τύπος. Αλλά ούτε εκεί η δημοκρατία.

Πάω να κάνω μια βόλτα στον κήπο του ανακτόρου μήπως τη βρω, είχε και παιδότοπο για τα παιδάκια. Ήταν εκεί και δυο κρητικόπουλα, ένα, το γιανάτσι, που είχε χάσει το ένα του νι και το ψαχνε κι ένα άλλο που φαινόταν ακόμη πιο έξυπνο, ανδρεάτσι, αδρουλουλουδάτσι, κάπως έτσι το λέγανε. Είχε κι άλλα παιδάκια εκεί, ήταν κι ο θαναθάκηθ, δημοκράτης πολύ , τα είχε βάλει με τους ανεμφολίαστους αλλά μάλλον του έφταιγε ο μπαμπάς του που τα έφτιαξε με μια μιλφάρα μπουκιά και συχώριο και δεν θα μείνει δεκάρα τσακιστή για το θαναθάκι, αλλά αυτό είναι πσυχαναλυτική ερμηνεία, έχω κι εγώ τα βίτσια μου. Ο ανιματέρ στον παιδότοπο ήταν ένας πολύ γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο κύριος τυλιγάδης, είχε πέσει θύμα πλεκτάνης και καλά τάχα μου τάχα μου ήτανε λέει παιδόφιλος. Ούτε εκεί η δημοκρατία.

Κάπου στα σκοτεινά βλέπω τον άλλον πρώην γκόμενο της δημοκρατίας, το βλογιοκομμένο, δίπλα σε μια δάφνη, πικροδάφνη φαρμακερή, όχι απολλώνια, κάτι έλεγε αυτός με κάτι γερμανούς, γερμανικά δεν ξέρω, δεν κατάλαβα λέξη, κάτι για ράιχ έλεγαν, πάντσερ γιούρο και κάτι τέτοια, τρέχα γύρευε.

Γυρνάω πίσω, βλέπω ένα τσούρμο από κάτι σπασίκλες να προσκυνάνε ένα κάδρο με τον Ερντογάν, διπλομμάτες λέει ήσαντε αλλά σαν αόμματοι μοιάζανε, βρίζανε τον Πούτιν, τους Ρώσους, που είναι κακοί κι αμπολίτιστοι αλλά ήσαντε χαρούμενοι που θα βγει πρόεδρο το καμάλα το Νοέμβρη στις Ηνωμένες, αν είναι ακόμα ενωμένες, Πολιτείες. Ήταν και μια μπριγάδα κνιτόπουλα με τις μασκούλες τους και φωνάζανε ένας είναι ο εχθρός, ο ρωσιμπεριαλισμός.

Πουθενά η δεσποινίς δημοκρατία όμως, θα το παράκανε με την αποκατάσταση μάλλον, μπορεί να έχει ορθοπαιδικό το σισίλια, τον άντρα της τσαλαπετεινού της παρθένου που κάνανε και παιδάκι μαζί, γιατί το σισίλια είναι βαρβάτο σερνικό και τη διακόρευσε την παρθένο.

Τη δημοκρατία δεν την είδα τελικά αλλά φίλε μπάνισα ένα γκομενάκι, την αφροδιτούλα που χόρευε λάτιν κι έτσι και την έβλεπες ξεχνούσες τη φωνή της λογικής κι άκουγες μόνο τη φωνή της ηδονής (αυτό είναι αφιερωμένο σε μια φίλη μου χορεύτρια, ξέρει αυτή) αλλά η αφροδιτούλα μου έπεφτε πολύ ψηλή και δεν της την έπεσα ένεκα κοντύτερος, σχεδόν σαν το γδομπάνο.

Η όλη φάση ήταν σουρεάλ, κάτι σαν το La grande bellezza, κάτι σαν να ξύπνησε κεφάτος ο Φελίνι κι είπε να κάνει μια τελευταία ταινιάρα!

Τελοσπάντων, είχε πάει κι αργά, είχα πιει δεν ξέρω κι εγώ πόσες σαμπάνιες, λέω να φύγω, δουλεύω και νωρίς αύριο. Κι εκεί που ήμουν ήσυχος ήσυχος ακούω το κουδούνι, τι κουδούνι χτυπάει ρε φίλε, που βρίσκομαι; Είχα κι ένα πονοκέφαλο, μπόμπα θα ήταν οι σαμπάνιες, τι περιμένεις από βασίλισσα εκ Ξάνθης κιόλας, ζαλισμένος, προσπαθούσα να συνέλθω να καταλάβω που ήμουν, συνειδητοποιώ ότι είμαι σπίτι, ντριιιιιν το κουδούνι σαν τρυπάνι στο κρανίο μου, ποιός να είναι, δεν περιμένω και κάτι από το temu, πάω ανοίγω, βλέπω το φιλαράκι μου το μπάτσο το Μπάμπη, ρε Μπάμπη του λέω τι πάρτι περίεργο ήταν αυτό χτες το βράδυ, με κοιτάει, μου λέει ποιό πάρτι ρε βλαμμένε, έχουμε να ειδωθούμε 4 χρόνια, από την καραντίνα του κορονα, τότε που σε σταματήσαμε στο μπλόκο και μας έκανες τον κουφό, τι μου λες του λέω, αφού χτες σε είδα, ληγμένα πίνεις μου λέει, σκέφτομαι εγώ δίκιο θα έχει, θα μου ρίχνουν LSD στο νερό, όπως κάνουν και στην ουκρανία και νομίζουν ότι νικάνε, τελοσπάντων του λέω, τι με θέλεις; Ήρθα να σου δώσω χαρτί που σε επιτάσσουν. Τον κοιτάω σα χαζός, ποιόν επιτάσσουν; Εσένα μου λέει και μου μοστράρει το χαρτί που έγραφε: ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΔΗΜ Ε.Π.Ε. κλπ κλπ,

Εντέλλεσθε όπως προσέρχεσθε δύο φορές το μήνα στα επείγοντα του Ψ.Ν.Α. Δρομοκαΐτειο για να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας.
Υπογραφή: Άδωνις !

Παίρνω το χαρτί, υπογράφω, πάω να δώσω 2€ μπουρμπουάρ στο Μπάμπη, τι κάνεις ρε βλαμμένε μου λέει, μπάτσος είμαι, όχι ντελίβερι, καλά του λέω, δεν με πέτυχες σε καλή φάση. Το βλέπω μου λέει, και μετά λες τους ποδηλάτες πα στα καταράχια ότι είναι χάλια και δε βλέπεις τα δικά σου τα χάλια, τι να πω κι εγώ, κάνω μόκο, ένα δίκιο το είχε.

Μπαίνω μέσα, φτιάχνω διπλό εσπρέσσο, στη σπιτική την καφετιέρα με το γκαζάκι, τον πίνω, αρχίζω να συνέρχομαι, μου φεύγει το χανγκόβερ, καταλαβαίνω ότι η αποκατάσταση της δημοκρατίας όνειρο ήταν, εφιάλτης ήταν, πάντως κάτι τέτοιο ήταν, πραγματικότητα δεν ήταν. Βλέπω όμως το χαρτί που με επιτάσσει να πηγαίνω δυο φορές το μήνα στο Δρομοκαΐτειο και αναφωνώ: Α ρε υπουργάρα μου, αγάπη μου, λεβέντη μου, μόνο εσύ με καταλαβαίνεις σ’ αυτή τη χώρα ! Κλείσε μου κι ένα μονόκλινο στο Δρομοκαΐτειο και θα σε ψηφίζω όσο ζω ! ! !

Disclaimer εξηγούμεθα για να μην παρεξηγούμεθα και πάμε μέσα με το νέο ποινικό κώδικα που σε βάζει μέσα για σάτυρα και σε αφήνει ελεύθερο άμα καθαρίζεις κόσμο, όπως όλοι οι γνωρίζοντες πσυχανάλυσιν, τα όνειρα δεν έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα κι ό,τι είδα στον ύπνο μου και με χωρίς ερκοντίσιο ένεκα που χάλασε και μάστορα δε βρίσκω, ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, περιστάσεις ή/και θεατρικές ή άλλες παραστάσεις, προϊόντα, εταιρείες, εταίρες κλπ κλπ. So help me God and God save the Queen και να περάσετε μια ευχάριστη μέρα όπως κι εγώ κι ας μην είδα τη δημοκρατία από κοντά να δω πως είναι, αρκεί που αποκαταστάθηκε γιατί το είχε μεγάλο μαράζι η δόλια.

Agis Gouzaris (‘Αγις Γούζαρης)

https://www.triklopodia.gr/

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

  

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Εδώ και +20 χρόνια βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας άγνωστος πόλεμος σε όλον τον πλανήτη. Ο ηλεκτρονικός ή cyber war, ανάμεσα σε στρατούς κρατικών ή ιδιωτικών χακερς, που στοχεύουν στις πληροφοριακές και τηλεπικοινωνιακες υποδομές των αντιπάλων τους στην μετα-παγκοσμιοποιημένη μας εποχή.

 

Όλο και περισσότερο αυτές οι πληροφοριακές υποδομές γίνονται και πιο κρίσιμες και για την κανονική λειτουργία των οικονομιών αλλά και για την εξέλιξη των κλασσικών μαχών στα ορατά σημεία αντιπαράθεσης. Data Centers και υπερϋπολογιστές οι στόχοι (όπως αυτός που ετοιμάζεται να εγκατασταθεί στο Λαύριο ως υποχρέωση του 3ου μνημονίου για να δουλεύουν καλύτερα τα predator....), γίνονται όπλα (αλλά και στόχοι), σε αυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο.

 

Μέρος αυτού του πεδίου πολεμικών αντιπαραθέσεων του σε εξέλιξη ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΥ πολέμου, είναι και οι χθεσινές κυβερνοεπιθέσεις στα συστήματα της Microsoft και στις Ρωσικές τράπεζες, που ακολούθησαν ως αντίποινα. Όσο πιο συγκεντρωτικά τα συστήματα, τόσο ισχυρότερες (και πιο εύκολες) και οι επιθέσεις ένθεν κεκείθεν. 

 

Ποιός μπορεί να είναι ο νικητής σε έναν τέτοιο πόλεμο;;

 

Όποιος καταφέρει πρώτος να αποκεντρώσει (decentralize) τις πληροφοριακές του υποδομές! Σε αυτές συγκαταλέγεται και ο τρόπος οργάνωσης της κυκλοφορίας του χρήματος επί των "αναρχικών " τεχνολογιών blockchain, που κάνουν τις Τράπεζες περιττές και άχρηστες.

 

 Κατά τα άλλα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε.

 

Σχετικά με τον άγνωστο ηλεκτρονικό πόλεμο ΕΔΩ...και ΕΔΩ.

http://zeys-elaynon.blogspot.com/

«ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» Από Livio Cadè

« Υπήρξε μια εποχή που ο άνθρωπος σκεφτόταν πνευματικά…

Ο Διογένης στο βαρέλι του , Jean-Léon Gérôme

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

« Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι για να μπορέσουν να ζήσουν ξανά σε μια οργανωμένη κοινότητα, οι άνθρωποι πρέπει να ξαναβρούν τη συνείδηση ​​του μεταφυσικού θεμελίου της ύπαρξής τους… Να αισθανθούν ότι η πνευματικότητα είναι το απαραίτητο θεμέλιο κάθε ηθικής, κάθε εμπιστοσύνης και ευθύνης και κάθε αίσθησης δικαίου και ανθρωπιάς, ο άνθρωπος πρέπει να ξαναβρεί τη συνείδηση ​​ότι είναι άτομο που ζει με χάρη και φιλοδοξεί τη λύτρωση. Αυτή η πεποίθηση καταλήγει να επιβάλλεται σε όποιον μελετά τον πολιτισμό».

Αν κρατήσουμε αυτές τις λέξεις, που έγραψε ο Huizinga το '43, ενάντια στο φως, θα δούμε να αναδύεται ένας σιωπηρός συλλογισμός: ο άνθρωπος είναι ένα μεταφυσικό ον - κάθε πολιτισμός βασίζεται στον άνθρωπο - κάθε πολιτισμός έχει μεταφυσικά θεμέλια. Δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε το συμπέρασμα αν δεν ξεκινήσουμε από την υπόθεση ότι ο άνθρωπος έχει μια μεταφυσική σχέση με το σύμπαν, με τη μοίρα του, με τον θάνατο. Η τάξη της κοινότητας, η ύπαρξη ψυχής, εξαρτάται από αυτό . Το να αποξενωθεί κανείς από αυτό το θεμέλιο σημαίνει να πέσει σε αταξία, να παρακμάσει από μια τακτοποιημένη κοινότητα σε μια απλή κοινωνία ή ένωση ευκολίας.

Υπήρξε μια εποχή που ο άνθρωπος σκεφτόταν πνευματικά. Τότε η σκέψη του αντανακλούσε το σύνολο της ύπαρξής του. Η οριζόντια διάσταση της ζωής, στην οποία δούλεψε, μόρφωσε τα παιδιά του, πολέμησε και πέθανε, τέμνει την καθετότητα του Λόγου, της Παρουσίας που φώτιζε το σκοτάδι του κόσμου.Ούτε οι πόλεμοι, οι λιμοί ή οι πληγές δεν μπορούσαν να σβήσουν τα ίχνη ενός προνοητικού σχεδίου.Το πεπερασμένο του ανθρώπου επεκτάθηκε για να καλωσορίσει το άπειρο του Θεού, η ιστορία ήταν μια αντανάκλαση της αιωνιότητας.Ο λόγιος, ο βασιλιάς και ο απλός αγρότης ενώθηκαν με την πίστη σε αυτή την υπέρβαση στην οποία όφειλαν υπακοή και σεβασμό.Τα οικονομικά και επιστημονικά ζητήματα ή η τεχνολογική πρόοδος κατελάμβαναν έναν άσχετο χώρο στον πολιτισμό. Αυτό δεν σήμαινε ότι αυτοί οι άνδρες ήταν ονειροπόλοι ή ότι δεν είχαν πρακτική λογική. Θα έλεγε κανείς ότι ωφελήθηκαν από μια διπλή ρίζα, τη μια σαρκική και γήινη, την άλλη πνευματική και μεταφυσική. Αυτός ο άνθρωπος αιωρούμενος μεταξύ γης και ουρανού ήταν ισότιμος συμμετέχων στη φρίκη και την ομορφιά. Σε αυτόν οφείλουμε τις πιο υπέροχες δημιουργίες της τέχνης, της φιλοσοφίας, του δικαίου, της ποίησης και της αρχιτεκτονικής.Ο σύγχρονος άνθρωπος, αφήνοντας τον μεταφυσικό δρόμο για τον επιστημονικό ορθολογισμό, σίγουρα δεν έχει γίνει πιο ορθολογικός ή ειρηνικός. Ωστόσο, έχει χάσει τη συνείδηση ​​αυτού του θεμελίου από το οποίο προκύπτει η τάξη και η ομορφιά του κόσμου.

Για τον σημερινό άνθρωπο, το «μεταφυσικό» είναι αυτό που τον απομακρύνει από την ακρίβεια των γεγονότων. Σε έναν κόσμο όπου η επιστήμη διεκδικεί τη δικαιοδοσία της πραγματικότητας , οι «πνευματικές» αξίες, που δεν μπορούν να αποδειχθούν επιστημονικά, φαίνονται εξωπραγματικές και περιορίζονται στο περιθώριο της ζωής, όπως στις άθλιες ινδικές επιφυλάξεις. Η πνευματικότητα, που θεωρείται ανίκανη να παράγει συγκεκριμένα αγαθά και νά αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, θεωρείται ως όνειρο, ένα είδος πολυτέλειας και κοινωνικά περιττής κατανάλωσης. Επομένως, εάν ο Huizinga έχει δίκιο που τοποθετεί τη μεταφυσική στα θεμέλια κάθε πολιτισμού και Εάν η επιστήμη συνεπάγεται την απόρριψη της μεταφυσικής, τότε μπορεί να ειπωθεί ότι η ίδια η επιστήμη καθορίζει την παρακμή ενός πολιτισμού.

Στην πραγματικότητα, μια λεγόμενη διαδικασία Διαφωτισμού έχει επιφέρει μια έκλειψη μεταφυσικής, σαν ένας απαίσιος μαύρος ήλιος. Αυτό αντιστοιχεί σε μια βαθιά ανισορροπία γιατί, αν ο θρησκευόμενος στην ερμηνεία του κόσμου προσπάθησε να εναρμονίσει την πίστη και τη λογική, ο επιστήμονας μόνο συνειδητά παραδέχεται την πολικότητα του λογικού. Η πίστη έχει γίνει μια κακιά σκιά μέσα του, το μυστηριώδες διπλό που τον συνοδεύει και τον οδηγεί να πιστεύει αφελώς σε έναν κόσμο φτιαγμένο μόνο από μετρήσιμα γεγονότα. Στα μάτια του, το πνεύμα, που ξεφεύγει από κάθε μέτρηση, δεν μπορεί επομένως να υπάρξει. Η ψυχή περιορίζεται σε ένα νευρολογικό κουβάρι, όντας συμπίπτει με ένα φθαρτό σώμα που ο χρόνος εκμηδενίζει. Οι παλιοί ενδοιασμοί σχετικά με τη μοίρα της ψυχής μετατρέπονται σε βιολογική και υγειονομική εμμονή. Ο άνθρωπος δεν ανησυχεί πλέον για αναπόδεικτες μεταθανάτιες ζωές, αλλά, με την πίστη ενός μεσαιωνικού φανατικού, πιστεύει στα φάρμακα, στις διαγνωστικές εξετάσεις, όπως στα νέα μυστήρια. Αν κάποτε δεν συζητιόταν ο λόγος του Θεού, σήμερα αυτό που « επιστημονικά αποδεικνύεται» είναι αποδεικτικό .

Αυτή η ραγδαία θόλωση του μεταφυσικού ορίζοντα σηματοδότησε την παρακμή της τέχνης, της ηθικής ζωής, των αξιών. Η επιστήμη των «γεγονότων», των φαινομένων, δεν μπορεί να πει τίποτα για την «αξία», για ό,τι από τη φύση της είναι ανέφικτο για τον επιστημονικό ορθολογισμό. Για το λόγο αυτό, τη στιγμή που γίνεται ένα ασυνείδητο μεταφυσικό δόγμα ή ένα πολιτισμικό είδωλο, η επιστήμη στεγνώνει τις πνευματικές ενέργειες ενός πολιτισμού, καταδικάζει τις ηθικές και αισθητικές του αισθήσεις σε προοδευτική ατροφία και εκφυλισμό.Γιατί η επιλογή που αντιμετωπίζει η σύγχρονη συνείδηση ​​είναι να υποβάλει ακόμη και το καλό και το ωραίο σε επιστημονική ανάλυση, δηλαδή να μεταφράζει την ποιότητά του σε ποσότητα, που καταστρέφει την ουσία του. Ή να τα θεωρήσουμε εκφράσεις μιας παράλογης υποκειμενικότητας ή κοινωνικών ευκολιών.

Η επιστημονική σκέψη δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τα ηθικά ιδανικά χωρίς να έρχεται σε αντίθεση με τον εαυτό της.Η μεταφυσική μπορεί να συλλάβει μια κοινωνία που βασίζεται στην αγάπη και την ελευθερία. Το επιστημονικό μοντέλο, εάν εφαρμόζεται με συνέπεια, οδηγεί στην άρνηση κάθε αγάπης .Σε μια κοσμολογία φτιαγμένη από αριθμούς, δυνάμεις και ντετερμινισμούς, δεν υπάρχει καμία πράξη, όσο βάναυση κι αν είναι, που να μην μπορεί να δικαιολογηθεί με τον αδιάφορο αμοραλισμό των φυσικών νόμων, και τίποτα που να μπορεί να βρει την ιδέα της ελευθερίας. Κάθε προσπάθεια να δοθεί στην ηθική μια καθαρά ορθολογική βάση, αγνοώντας τις μεταφυσικές της ρίζες, οδηγεί στην κατάρρευση των ίδιων των αρχών της. Επίσης, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η επιβεβαίωση μιας ορισμένης επιστημονικής, στατιστικής σκέψης προχωρά παράλληλα με εκείνη των δημοκρατικών καθεστώτων που ισοπεδώνονται σε αριθμητικές σχέσεις και των οποίων το αποτέλεσμα είναι μια πλουτοκρατία, δηλαδή μια δικτατορία οικονομικών δυνάμεων τόσο αδιαμφισβήτητη όσο η δύναμη της βαρύτητας ή η ηλεκτρομαγνητική δύναμη.

« Οι αισθητικές, ηθικές και νομικές μας αξίες, η συζήτησή μας για την έννοια της ομορφιάς ή της αξιοπρέπειας, του σεβασμού ή της δικαιοσύνης, αποκαλύπτονται στη συνέχεια ως λείψανα ενός μεταφυσικού παρελθόντος, του οποίου η λογική έρχεται σε ριζική σύγκρουση με τη λογική της επιστήμης, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν αυτή τη διαφωνία. Δεν μπορούμε να είμαστε ηθικοί και επιστημονικοί ταυτόχρονα. Μπορούμε να ταλαντευόμαστε μεταξύ ηθικής και επιστήμης, αλλάζοντας ρούχα ανάλογα με τις περιστάσεις, χωρίς να μπορούμε να επουλώσουμε το κάταγμά τους. Ο μόνος τρόπος για να βγούμε από το αδιέξοδο είναι να ανακτήσουμε μια μεταφυσική διαίσθηση, η οποία εξισορροπεί την επιστήμη και την ηθική σε μια ενιαία Ολότητα ή Θεμέλιο.

Η σύγχρονη σκέψη γνωρίζει μόνο τη σκιά του ανθρώπου. Η αναζήτηση του πραγματικού Ανθρώπου, έκφραση ενός μεταφυσικού κόσμου, όντος «που ζει κατά χάρη και φιλοδοξεί τη λύτρωση», σημαίνει επιστροφή για να σκεφτεί πνευματικά. Αλλά σήμερα απορρίπτουμε την ιδέα να εξαρτόμαστε από μια «χάρη» πάνω στην οποία δεν έχουμε κανέναν έλεγχο, ούτε πιστεύουμε ότι υπάρχει κάποια λύτρωση να επιδιώξουμε. Η έννοια της αμαρτίας μας σκανδαλίζει ως ένα είδος πνευματικής χυδαιότητας. Η ελευθερία μας, οι επιθυμίες μας, είναι για εμάς  παράγοντες προόδου και, στη λατρεία μας για τους κοσμικούς και δημοκρατικούς μύθους, δεν βλέπουμε την ανάγκη να αποκαταστήσουμε τις δομές του ιερού«να μπορέσω να ζήσω ξανά σε μια τακτική κοινότητα». Η οικονομία, η επιστήμη, η τεχνολογία είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία, χωρίς καμία ανάγκη για μεταφυσικές προοπτικές, στηρίζουμε την απατηλή μας ασφάλεια.

Επομένως, αν η ανάγκη για μεταφυσική συνείδηση ​​«καταλήξει να επιβάλλεται σε όποιον μελετά τον πολιτισμό», φοβάμαι ότι, παρατηρώντας τον αιώνα μας, ο μελλοντικός ιστορικός δεν θα δει κανέναν πολιτισμό αντάξιο του ονόματος. Ή θα δει εκεί έναν ψευδοπολιτισμό μεταφυσικά θεμελιωμένο στις δικές του αντιμεταφυσικές ιδεολογίες. Στην πραγματικότητα, όπως δεν μπορούμε να μην είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να μην είμαστε μεταφυσικοί, απλά να έχουμε καλή ή κακή μεταφυσική. Η κοινωνία μας, που προσπαθεί να είναι αντιδογματική και να χειραφετηθεί από τα αρχαία ταμπού, παράγει μόνο νέα δόγματα και ταμπού. Προσπαθώντας να είναι συγκεκριμένη, περικυκλώθηκε με ιλιγγιώδεις αφαιρέσεις και αποϋλοποιήσεις. Η τεχνητή νοημοσύνη, οι εικονικές μορφές επικοινωνίας, τα κοινωνικά θεωρήματα, μας κάνουν πλέον τόν γνωστό μας να εξατμίζεται, οι φυσικές μας αλληλεπιδράσεις με τη ζωή, τη σεξουαλικότητα, την οικογένεια, γίνονται ασταθή φαντάσματα. Και το χρήμα, το κατ' εξοχήν εγκόσμιο αγαθό, έχει γίνει προσομοίωση υπέρβασης. Ίσως μόνο σε αυτές τις αλλοτριωμένες μορφές μπορεί ο άνθρωπος σήμερα να εκφράσει τη μεταφυσική του φύση. Χωρίς να το ξέρει, αναζητά ένα αόρατο πέραν ​​στις ιεροτελεστίες αυτής της κοσμικής νεοθρησκείας, στην ίδια την παροδικότητα, στις ισχυρές ψευδαισθήσεις της.

 https://amethystosbooks.blogspot.com/

Μήπως και η Κάσος κείται μακράν;

 

Η κυβέρνηση φαίνεται να ελπίζει ότι η αντιπαράθεση στην Κάσο γρήγορα θα ξεχαστεί. Μπορεί η  Κυβέρνηση Μητσοτάκη να μας εξηγήσει πώς το ηλεκτρικό καλώδιο θα φτάσει στην Κύπρο; Μήπως δεν φτάσει ποτέ; Αν η Τουρκία συγκέντρωσε πέντε πολεμικά νότια της Κάσου, πόσα θα συγκεντρώσει νότια του Καστελόριζου, απ’ όπου πρέπει να περάσει το καλώδιο; Τότε τι θα πράξει η Αθήνα;

Η Τουρκία, σε κάθε ευκαιρία προβάλλει τις διεκδικήσεις της και τις καταθέτει με κείμενα και χάρτες στον ΟΗΕ. Θεωρεί ότι το μισό Αιγαίο, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού, της ανήκει και τα νησιά που βρίσκονται εκεί είναι στη λάθος πλευρά της μέσης γραμμής!

Του Νίκου Ιγγλέση

Η τουρκική επιθετική κίνηση νότια της νήσου Κάσου ελπίζουμε (η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία)  να ξυπνήσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη από τη νιρβάνα της και να την υποχρεώσει «να κατέβει από το ροζ συννεφάκι της» αυτό, δηλαδή, του διαλόγου και της θετικής προσέγγισης με την Άγκυρα.

Η Τουρκία, με κάθε αφορμή, μας υπενθυμίζει ότι επιδιώκει τον ακρωτηριασμό και τη δορυφοροποίηση της Ελλάδας. Είμαστε σ’ έναν ολοκληρωτικό υβριδικό πόλεμο που μόνο το άτυπο εγχώριο «φιλοτουρκικό κόμμα» θέλει να αγνοεί.

Η τωρινή αφορμή ήταν το υπό ιταλική σημαία πλοίο «Levoli Relume» που έκανε έρευνες στο βυθό της θαλάσσιας περιοχής νοτίως της Κάσου για τη μελλοντική πόντιση υποβρύχιου καλωδίου για την ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης – Κύπρου. Πρόκειται για έργο που χρηματοδοτείται και από την ΕΕ.

Η Τουρκία ισχυρίστηκε ότι το ερευνητικό πλοίο παραβίασε την υφαλοκρηπίδα της που, κατά την αυθαίρετη άποψή της, αρχίζει μετά τα 6 ν.μ. των ελληνικών χωρικών υδάτων. Για να υποστηρίξει τη θέση αυτή επί του πεδίου, όπως συνήθως κάνει, έστειλε πέντε πολεμικά σκάφη: Δύο φρεγάτες, μία κορβέτα και δύο πυραυλακάτους. Η απάντηση της Αθήνας ήταν η αποστολή της φρεγάτας «Νικηφόρος Φωκάς», της κανονιοφόρου «Αήττητος» και τέλος ενός περιπολικού του Λιμενικού, προκειμένου να μην αυξήσει την ένταση.

Η διεκδικούμενη από την Τουρκία υφαλοκρηπίδα στην Ανατ. Μεσόγειο

 

Παράλληλα, έγιναν επαφές απ’ όλους τους ενδεδειγμένους διαύλους επικοινωνίας για «αποσυμφόρηση» της κατάστασης. Τελικά το υπό ιταλική σημαία ερευνητικό σκάφος αποχώρησε από την περιοχή, χωρίς να έχει ολοκληρώσει την αποστολή του, μην κάνοντας χρήση του εύρους της navtex που είχε εκδοθεί από το σταθμό Ηρακλείου. Άλλη μια τουρκική νίκη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όμως είναι ευτυχής που διατήρησε την αποκαλούμενη «θετική ατζέντα» με νέες εθνικές υποχωρήσεις!

Με την αντιπαράθεση στην Κάσο η Άγκυρα κατέγραψε ότι:

1.   ¨Όλα τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν έχουν άλλες θαλάσσιες ζώνες (Συνορεύουσα, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα), πέραν των 6 ν.μ. των χωρικών υδάτων τους, γιατί κάθονται (υποτίθεται) πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.

 

2.   Δεν αναγνωρίζει τη νόμιμα οριοθετημένη, μερικώς μεταξύ του 26ου και 28ου Μεσημβρινού, ΑΟΖ με την Αίγυπτο και θεωρεί ότι αυτή είναι παράνομη επειδή βασίζεται στην επήρεια των νησιών και υπερκαλύπτεται από το τουρκολιβυκό μνημόνιο (επήρεια ηπειρωτικών ακτών).

 

3.   Δε θα επιτρέψει, χωρίς την άδειά της, καμιά διασύνδεση είτε μέσω ηλεκτρικού καλωδίου είτε μέσω αγωγού φυσικού αερίου με την Κύπρο και ιδιαίτερα πέραν του 28ου Μεσημβρινού. Επιδιώκει να απομονώσει για να ελέγξει, στη συνέχεια, την Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Σημειώνεται ότι η Τουρκία έχει κατασκευάσει αγωγό μεταφοράς νερού από τις νότιες ακτές της μέχρι την κατεχόμενη Κύπρο ο οποίος διέρχεται από την ΑΟΖ τής Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς να έχει λάβει άδεια από την τελευταία. Επίσης σχεδιάζει την παράλληλη κατασκευή ηλεκτρικού καλωδίου.

 

Η Τουρκία, σε κάθε ευκαιρία προβάλλει τις διεκδικήσεις της και τις καταθέτει με κείμενα και χάρτες στον ΟΗΕ. Θεωρεί ότι το μισό Αιγαίο, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού, της ανήκει και τα νησιά που βρίσκονται εκεί είναι στη λάθος πλευρά της μέσης γραμμής! Θεωρεί ότι όλη η θαλάσσια έκταση, πέραν των 6 ν.μ. από τα νότια της Κρήτης, Κάσου, Καρπάθου και Ρόδου αποτελεί δική της υφαλοκρηπίδα (για ΑΟΖ δεν τη συμφέρει να μιλάει). Θεωρεί ισχυρό το τουρκολιβυκό μνημόνιο οριοθέτησης, που εξαφανίζει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα επί της ΑΟΖ των νησιών.

Η οριοθετημένη ΑΟΖ Ελλάδος-Αιγύπτου

Η Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, διστάζει  και φοβάται να προβάλλει τα δικαιώματά της στις θαλάσσιες ζώνες. Δεν έχει κλείσει τους κόλπους με τη χάραξη ευθειών γραμμών βάσης. Δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 ν.μ., με εξαίρεση το Ιόνιο Πέλαγος. Δεν καταθέτει το σχέδιο του «Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού», όπως απαιτείται από σχετική Οδηγία της ΕΕ και προτιμάει να πληρώνει πρόστιμο γι’ αυτό, γιατί διαφορετικά θα πρέπει να ανακηρύξει την εν δυνάμει ελληνική ΑΟΖ. Δεν έχει καθορίσει θαλασσοτεμάχια προς εκμετάλλευση, έστω στην οριοθετημένη ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Δεν οριοθετεί ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία, όταν η Τουρκία έχει, παράνομα, οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα με την κατεχόμενη περιοχή (ΤΔΒΚ).

Μπορεί η  Κυβέρνηση Μητσοτάκη να μας εξηγήσει πώς το ηλεκτρικό καλώδιο θα φτάσει στην Κύπρο; Μήπως δεν φτάσει ποτέ; Αν η Τουρκία συγκέντρωσε πέντε πολεμικά νότια της Κάσου, πόσα θα συγκεντρώσει νότια του Καστελόριζου, απ’ όπου πρέπει να περάσει το καλώδιο; Τότε τι θα πράξει η Αθήνα;

Είναι τραγικό. Η Ελλάδα έχει καταστεί κράτος μειωμένης κυριαρχίας από το φοβικό σύνδρομο που διαπερνάει όλο το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας. Ο Ελληνισμός υφίσταται καθημερινές ήττες χωρίς μάχη και οδηγείται στην παράδοση και την υποδούλωση στους νεο-οθωμανούς της Άγκυρας.

Η κυβέρνηση φαίνεται να ελπίζει ότι η αντιπαράθεση στην Κάσο γρήγορα θα ξεχαστεί. Εξ’ άλλου η Κάσος, όπως και η Κύπρος, «κείται μακράν». Για τη Σαλαμίνα δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω.

https://ellinikiafipnisis.blogspot.com/