του στρατηγικού αναλυτή Alexandre Del Valle
Oι ΗΠΑ δημιούργησαν την ουκρανική κρίση για να ματαιώσουν την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου από την Ευρώπη και να αυξήσουν τις πωλήσεις του δικού τους υγροποιημένου αερίου.
Το σχέδιο του αγωγού South Stream υφίσταται τις συνέπειες αυτού που ονομάσαμε «νέο ψυχρό πόλεμο» ΗΠΑ-Ρωσίας.
Αυτός ο αγωγός, μήκους 3.600 χιλιομέτρων, που προοριζόταν να εξάγει φυσικό αέριο από τη Σιβηρία, παρακάμπτοντας την Ουκρανία, επρόκειτο να προμηθεύει έως και 63 δις κυβικά μέτρα ετησίως σε ευρωπαϊκές χώρες χάρη σε δύο κλάδους, ο ένας προς την Αυστρία, ο άλλος προς τα Βαλκάνια και την Ιταλία. Το έργο αυτό, το οποίο ξεκίνησε το 2007, με την υποστήριξη ιδίως της Ιταλίας και άλλων χωρών της Νότιας Ευρώπης και των Βαλκανίων, εγκαταλείφθηκε τον Δεκέμβριο του 2014, λόγω πιέσεων από τις πιο αντιρωσικές χώρες της ΕΕ, και επομένως από τις ΗΠΑ, που ήθελαν να δουν τους Ουκρανούς συμμάχους τους να παραμένουν στο παιχνίδι του φυσικού αερίου και κυρίως να μην εξαρτώνται άμεσα από τη Μόσχα.
Αυτή η ρωσο-σκεπτικιστική επιλογή επρόκειτο να ευνοήσει ως αντίδραση μια γεωενεργειακή προσέγγιση μεταξύ Ρώσων και Τούρκων (οι τελευταίοι εμπλέκονται παραδοσιακά στη μείωση της ευρωπαϊκής εξάρτησης από τη Ρωσία, αλλά αποφάσισαν να προσφέρουν τη διέλευση στον πλειοδότη και οι ίδιοι έχουν απόλυτη ανάγκη υδρογονανθράκων από τη Ρωσία και τις φιλορωσικές πρώην σοβιετικές τουρκόφωνες Δημοκρατίες που είναι μέλη της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ)). Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, άλλες υποδομές επιτρέπουν την προώθηση του αερίου της Ρωσίας, κυρίως προς τη Γερμανία (North Stream), μιας χώρας από τις περισσότερο εξαρτώμενες της ΕΕ από τη Ρωσία λόγω της ζήτησης φυσικού αερίου (63,5%).
Ο αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 2, ο οποίος περνά κάτω από τη Βαλτική και καταλήγει στη βόρεια Γερμανία, τέθηκε σε λειτουργία το 2012. Το σχέδιο Nord Stream 2 είχε στόχο να διπλασιάσει τη χωρητικότητα των άμεσων ρωσικών παραδόσεων φυσικού αερίου από το δίκτυο Nord Stream 1, ώστε να φτάσει τα 110 δις m³ ανά έτος. Με επενδύσεις που υπολογίζονται στα 11 δις ευρώ, οι μισές χρηματοδοτούμενες από τη ρωσική εταιρεία Gazprom (και το υπόλοιπο από τις ευρωπαϊκές εταιρείες OMV, Wintershall Dea, Engie, Uniper και Shell), το έργο προκάλεσε την οργή του δικομματικού Κογκρέσου των ΗΠΑ, το οποίο κατηγορούσε δημοσίως τη Γερμανία ως «αιχμάλωτη» της Ρωσίας και απαιτούσε την εγκατάλειψή του… προτού εγκρίνει «εξωεδαφικές» κυρώσεις σε εταιρείες που συνεργάζονται στο σχέδιο τον Δεκέμβριο του 2019.
Έτσι, το έργο διακόπηκε απότομα για σχεδόν ένα χρόνο, προτού φανεί ότι θα ξαναρχίσει τον Δεκέμβριο του 2020. Αν και τα 1.230 χιλιόμετρά του έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί (λείπει το 6% του αγωγού φυσικού αερίου, 74 χιλιόμετρα), το σχέδιο του αγωγού φυσικού αερίου που συνδέει τη Ρωσία και τη Γερμανία, που επρόκειτο να τεθεί σε λειτουργία στις αρχές του 2020, δεν είναι στο τέλος των προβλημάτων της. Η Αμερική, και επομένως όχι μόνο ο Τραμπ, αλλά και ο διάδοχός του Τζο Μπάιντεν, συνεχίζουν να πολλαπλασιάζουν τα μέσα πίεσης για να καθυστερήσουν ή να θέσουν σε κίνδυνο την έναρξη λειτουργίας του αγωγού φυσικού αερίου, βλέποντας στην Ευρώπη μια τέλεια διέξοδο για το άφθονο φυσικό αέριο από σχιστόλιθο.
Αυτό δείχνει για άλλη μια φορά πώς η μονομερής αμερικανική δύναμη εκμεταλλεύεται συγκρούσεις όπως στην Ουκρανία (που επιπλέον βοήθησε να εκραγεί) και ηθικολογικά επιχειρήματα, για να διαιωνίσει τη διεθνή παρέκκλιση που συνιστούν οι αμερικανικοί εξωεδαφικοί νόμοι που επιτρέπουν στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να παγώσει τα περιουσιακά στοιχεία οποιωνδήποτε κρατών και εταιρειών στον κόσμο (με «πρόστιμα» που φτάνουν τα δισεκατομμύρια δολάρια) που κατηγορούνται για συναλλαγές με «αδίστακτα κράτη» υπό κυρώσεις, στην πραγματικότητα των οποίων τα ενεργειακά συμφέροντα (Ιράν, Ρωσία κ.λπ.) διαταράσσουν αυτά των αμερικανικών εταιρειών και τις στρατηγικές περιορισμού του Αμερικανικού Βαθέος Κράτους…
Πέρα από το ρωσικό φυσικό αέριο, οι Ευρωπαίοι προμηθεύονται επίσης από τη Νορβηγία, την Αλγερία και το Κατάρ, γεγονός που εξηγεί επίσης την ανεκτικότητα της ΕΕ έναντι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Ευρώπη, που χρηματοδοτείται και χρηματοδοτείται ακριβώς από τη Ντόχα… Όλα συνδέονται. Χάρη στη δαιμονοποίηση-εκδίωξη του ρώσου ανταγωνιστή γεωενέργειας από τις ΗΠΑ στο όνομα των φακέλων της Ουκρανίας και της Συρίας ή του ζητήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολύ υποκριτικά προσανατολισμένου αθωώνοντας τις πετρομοναρχίες πολύ πιο δικτατορικές από τη Μόσχα, η ΕΕ δεν είναι πλέον ο μοναδικός κύριος του ενεργειακού της πεπρωμένου.
Απέχουμε πολύ από τη ρωσοευρωπαϊκή αλληλεγγύη και τον άξονα γεωενέργειας Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα που επιθυμούσε ο στρατηγός Ντε Γκωλ ως μέρος του σχεδίου του Φουσέ για μια Ευρώπη των Εθνών ανεξάρτητη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ως εκ τούτου ανεξάρτητη…
Για το σκοπό αυτό, ο πρώην υπουργός Ενέργειας της Αμερικής, Ρικ Πέρι, δεν δίστασε να επαινέσει τα πλεονεκτήματα του αμερικανικού φυσικού αερίου, το οποίο είναι πολύ ακριβότερο από το ρωσικό σε περίπτωση επαναδιαπραγμάτευσης των συμβάσεων, αλλά που παρουσιάζεται ως «αξιόπιστο» και συνώνυμο της «ελευθερίας» για τους Ευρωπαίους!
Το 2019, οι εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) εκτινάχτηκαν κατά 87% και το 15% του συνόλου προέρχονταν από τις ΗΠΑ.
Η επανάσταση του αμερικανικού σχιστολιθικού φυσικού αερίου, που ξεκίνησε το 2000-2008, ιδιαίτερα την εποχή του λεγόμενου οικολογικού Ομπάμα, άλλαξε εντελώς την αμερικανική και παγκόσμια ενεργειακή κατάσταση, καθιστώντας τη χώρα υπερδύναμη πετρελαίου και φυσικού αερίου και ανατρέποντας έτσι τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες.
Περιέργως, οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες, συνήθως στην πρώτη γραμμή των οικολογικών απαιτήσεων, δεν προσπάθησαν να εμποδίσουν την προμήθεια αυτού του οικολογικά πολύ αρνητικού αερίου, του οποίου η εξόρυξη γίνεται με τη διαδικασία της υδραυλικής ρωγμής, με μεγάλη κατανάλωση χημικών και νερού και μια πραγματική οικολογική καταστροφή. Ο λόγος είναι ότι η δουλοπρέπειά τους προς το ΝΑΤΟ, και επομένως η εχθρότητά τους προς τη Ρωσία (εκτός από τη Γερμανία που έχει ζωτική ανάγκη για ρωσικό αέριο και ως εκ τούτου έχει υποστηρίξει τους Nord Stream 1 και 2), ωθεί την ΕΕ να μην κάνει τίποτα ενάντια στην αυξανόμενη προμήθεια αυτού του αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου που θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση της ευρωπαϊκής εξάρτησης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.
Έτσι, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι εξαγωγές υγρού φυσικού αερίου των ΗΠΑ στην Ευρώπη έχουν αυξηθεί κατά 272% από τον Ιούλιο του 2018…
Όταν ο Τζο Μπάιντεν υπόσχεται στους Ρώσους «οικονομικές κυρώσεις τόσο τρομερές όσο αυτές κατά του Ιράν» σε περίπτωση εισβολής (φανταστικής) στην Ουκρανία, ο παραλληλισμός είναι είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για τις πραγματικές γεωενεργειακές αμερικανικές προθέσεις:
οι αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν – όχι μόνο για την «ηθική», αλλά και για τον ενεργειακό ανταγωνισμό – όντως έχουν ανοίξει νέες αγορές για το αμερικανικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, το οποίο έχει έτσι εν μέρει υποκαταστήσει το ιρανικό αργό που εξάγεται στην Ευρώπη και την Ασία…
Επιστρέφοντας στο θέμα της Ουκρανίας και του αγωγού φυσικού αερίου North Stream 2, ο οποίος θα την παρακάμψει και θα «κινδυνεύσει» να καταστήσει πολύ ασφαλέστερη τη μεταφορά του πλεονάσματος ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη – συνήθως πολύ φθηνότερο και πιο πράσινο από το σχιστολιθικό αέριο – καταλαβαίνουμε γιατί οι ΗΠΑ επιμένουν στο να μην δίνουν εγγυήσεις στη Μόσχα για τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία: γιατί αν η Ουάσιγκτον έκανε αυτή την παραχώρηση που ζητούσε η Μόσχα από το 1991, η Ρωσία δεν θα πιέζονταν πλέον να κάνει λάθη, θα ήταν λιγότερο αντιδυτική και επομένως πιο δύσκολη για δαιμονοποίηση…
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://www.atlantico.fr/article/decryptage/ukraine—joe-biden-est-il-un-danger-pour-l-occident-conflit-ukraine-washington-vladimir-poutine-declin-otan-barthelemy-courmont
https://www.anixneuseis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου