Ελευθέριος Ανευλαβής
«1. Το πολίτευμά της Ελλάδας είναι Προεδρεύομενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους.»
Αυτά είναι τα τρία πρώτα άρθρα του Συντάγματος. Του καταστατικού χάρτη της Χώρας.
Έχουμε Βουλή, που βουλεύεται.
Έχουμε Βουλευτές .που μας αντιπροσωπεύουν.
Έχουμε πολιτικά κόμματα, που ψηφίζουμε.
Έχουμε δικαιοσύνη.
Έχουμε Νομοθετική εξουσία.
Έχουμε εκτελεστική εξουσία.
Έχουμε νόμους.
Έχουμε ελευθερία λόγου.
Έχουμε ελεύθερο τύπο.
Έχουμε Ελεύθερα ΜΜΕ: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ή/καιΜέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης.
Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι;
Τι πήγε στραβά με τη Δημοκρατία μας.
Τι πάει στραβά με τις ζωές μας.
«Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυβερνά;»
Ζούμε σε μια εκτεχνικευμένη εποχή τής μετανεωτερικότητας. Στην εποχή της «μετανεωτερικής,(μεταμοντέρνας), κοινωνίας» (postpodernsociety), όπου ο κόσμος μας και οι ζωές μας χτίζονται, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και του Νέοφιλελευθερισμού, που οδηγούν στον αποκτηνωμένο φιλοτομαρισμό.
Η αναγόρευση του ανθρώπου σε άτομο, για το οποίο μοναδικός σκοπός είναι η καλοπέρασή του, γέννησε το τέρας του Μαζανθρώπου, της Μαζοκοινωνίας και της Μαζοδημοκρατίας.
Η έννοια άνθρωπος, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζάνθρωπος, είναι το συκόφυλλο που κρύβει τον απαίδευτο, αμόρφωτο, ακαλλιέργητο, τεχνολογικά όμως ιν (in ελληνιστί), διεφθαρμένο, αδιάφορο, απολίτικο, εγωιστή, κατακερματισμένο μαζάνθρωπο, που λανσάρει η υπερατλαντική δυνάστις των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων σφουγγοκωλαρίων της.
Η έννοια κοινωνία, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζοκοινωνία, είναι το πρόσχημα για το δόγμα της κοινωνίας της ασύδοτης αγοράτού «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας» και του «φατους, πριν σε φάνε» (getthembeforetheygetyou).
Η έννοια Δημοκρατία, είναι το προπέτασμα καπνού, για να καταφέρνει η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία να αναγορεύει κυβερνήσεις, με κινητήρια δύναμη το πολιτικό χρήμα και τις προεκλογικές υποσχέσεις, οι οποίες αναιρούνται, άμα τη καταλήψει, των κυβερνητικών θώκων.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο, που του στέρησαν το νόημα.Και το μόνο νόημα που απέμεινε είναι το κενό, το οποίο γεμίζουμε με τις άδειες ζωές μας, κάνοντάς το να υπάρχει, γεμάτο με άθλιες ζωές,που είναι, πιά, η πραγματικότητά μας. Είναι ο κόσμος μας.
Μια πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο όλον.
Ο ευδαιμονισμός, στερημένος από την ευδαιμονία του κερδισμένου αγαθού, ωθεί τον μαζάνθρωπο στον ευτελισμό της ουσίας του και της ανθρωπιάς του, για την οποία δεν δίνει δεκάρα πλέον.
Ξεμάθαμε πια ν’ αγαπάμε.
Ο άλλος δεν είναι ο διπλανός, ο συνάνθρωπος αγωνιστής, αλλά ο αντίπαλος, ο ανταγωνιστής.
Η αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου, έχει εκφυλιστεί σε πραγμάτωση του απόλυτου εγωισμού, συνυφασμένου με την έννοια της καριέρας, πατώντας επί πτωμάτων, ή επί των άλλων.
Διαφθορά, αμάθεια, ρουφιανιά, είναι το τρίπτυχο πάνω στο οποίο βασίζεται, και με το οποίο λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη κοινωνία.
Η διαφθορά, στην κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, δεν είναι πλέον εξοβελιστέα, παράνομη και καταδικαστέα. Είναι δομικό της συστατικό.
Το να είναι κανείς ηθικός,ανιδιοτελής, θεωρείται πολυτέλεια ή και αφέλεια. Και από τους καπάτσους της αρπαχτής, ο ανιδιοτελής άνθρωπος θεωρείται μαλάκας.
Η διαφθορά, έχει θεωρείται, ως μοχλός και αυτονόητο για την άσκηση πολιτικής.
Και αυτήν την πραγματικότητα η κοινή γνώμη την γνωρίζει,
αλλά στρουθοκαμηλίζει.
Διάφορες διαδικασίες, διασφαλίζουν την μυστικότητα των συναλλαγών.
Το επισήμως οργανωμένο έγκλημα — ο ορισμός της διαφθοράς σε κρατικό επίπεδο —, γίνεται, πλέον,αποδεκτό ως νόμιμη μίζα (προμήθεια λέγεται, επισήμως), με όλα τα παρασκηνιακά προαπαιτούμενα:
Συνεννοήσεις, συναντήσεις αντιπροσώπων εταιριών με δημοσιογράφους,— η Τέταρτη λεγόμενη, και στις μέρες μας ισχυρότερη εξουσία, η οποία εξουσιάζει ή/και εκβιάζει τις άλλες τρεις: Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική.
Συνεννοήσεις και συναντήσεις πολιτικών, με δημοσιογράφους/ δημιογράφους και σαπιοκοιλιές του άνομου χρήματος, για να προλειανθεί το έδαφος και να καθοριστούν οι όροι και τα μεγέθη της μίζας.
Αλλά, και στην καθημερινή ζωή των μαζανθρώπων, ουδεμία σχέση με πολίτες, η μίζα αποτελεί εργαλείο, κοινώς αποδεκτό, για να κάνει ο μαζάνθρωπος τη δουλειά του, (νόμιμη ή και παράνομη), γρήγορα και άκοπα.
Φακελάκια σε γιατρούς, εφόρους, υπαλλήλους τεχνικών υπηρεσιών, καταγγέλλονται και οι μαζάνθρωποι, αφού έφαγαν τα βόδια, ανίδεοι; και χορτάτοι, ξανά προς την δόξα τραβούν.
Οι διαφθορά παίρνει δύο.
Μα είναι δυό, μα είναι τρείς,
μα είναι χίλιοι δεκατρείς, και βάλε…
Η αμάθεια, η απαιδευσία, η ομοιόμορφη, μονοσήμαντη, χωρίς κριτική διάσταση, σκέψη, η εκτεχνικευμένη παιδεία, χωρίς το προστατευτικό δίχτυ της ανθρωπιστικής παιδείας, αποτελεί επιλεγμένο στόχο της κοινωνίας, στο χωριό της παγκοσμιοποίησης.
Έτσι, δημιουργείται το ανθρώπινο δυναμικό, για τον Μινώταυρο της αγοράς της ελαστικής εργασίας.
Και, έτσι, διασφαλίζεται η υποταγή των στερημένων κριτικής σκέψης, και μη δυναμένων να αμφισβητήσουν τον μονόδρομο της παγκοσμιοποιημένης ηλιθιότητας.
Διότι, τίποτε άλλο, ούτε καν το χρήμα, δεν είναι παγκοσμιοποιημένο.
Παγκοσμιοποιημένη είναιη ηλιθιότητα, που εξάγει και επιβάλλει η Μονοκρατορία των ΗΠΑ,(Ηνωμένες Πολιτείες Αποβλάκωσης), που σάπισε πριν καν ωριμάσει.
Η αποθέωση της υψηλής τεχνολογία (hightechnology), οδήγησε στον μύθο της λυτρωτικής λειτουργίας της τεχνολογίας.
Ο άνθρωπος, στη λυτρωτική μυθολογία της τεχνοπληροφορικής, απελευθερωμένος από την δουλεία της δουλειάς, θα αναζητήσει, θα ανακαλύψει και θα πραγματοποιήσει τις δημιουργικές του δυνατότητες.
Ασφαλώς, και η ανθρώπινη εργασία παίρνει νέες μορφές στην τεχνοκρατούμενη μετανεωτερική κοινωνία. Η χειρωνακτική της μορφή περιορίζεται, και η εργασία καθίσταται άυλη, προσφερόμενη μέσα από τα μπιτ του διαδικτύου και του παγκόσμιου ιστού (www: worldwideweb.)
Εν τούτοις, η ουσία παραμένει αναλλοίωτη.
Κάποιοι, ελάχιστοι, κάτοχοι των μέσων παραγωγής, καρπούνται την υπεραξία της ανθρώπινης εργασίας, που βρίσκεται ενσωματωμένη στο παντός είδους εμπόρευμα, είτε πρόκειται για μηχανές, είτε για μικροτσίπς.
Το άυλο κεφάλαιο, πλανητικά διεσπαρμένο, κάτοχος των μέσων παραγωγής με τη νέα μορφή, (προσοδοφόροι διαδικτυακοί κόμβοι), επιβάλλει στο κλασικό και το νέο προλεταριάτο της άυλης εργασίας, τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας για τη παραγωγή πλούτου.
Εν τούτοις, η τεχνοπληροφορική δεν έχει εξουσία, ούτε δημιουργεί νέες κοινωνικές συνθήκες. Η εξουσία παραμένει στα χέρια της πολιτικής, που με τη χρήση και την χειραγώγηση της τεχνοπληροφορίας, σε πλανητικό επίπεδο, πλανητική πλέον και η ίδια, όπως εκφράζεται στο μοντέλο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, διαχειρίζεται τις τύχες των ανθρώπων, διακηρύσσοντας το αναπόφευκτο της εκτεχνικευμένης ανθρωπότητας.
Των υπάκουων ρομπότ (ανθρώπων και κρατών) στα κελεύσματα της αυτοκρατορίας η οποία κυριαρχεί με τα όπλα του πυρηνικού της οπλοστασίου και του χρήματος.
Η πλανητική, πλέον, αυτοκρατορία δεν υπακούει σε κανένα νόμο διεθνούς δικαίου.
Αντιθέτως, δημιουργεί η ίδια νόμους, που τους επιβάλλει στα ανίσχυρα, εθνικά κράτη, τα οποία υπάρχουν, κατά την αντίληψη των ΗΠΑ, για να υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση της αμερικανικής πολιτικής (Γιουγκοσλαβία, Κόσσοβο, Σκόπια. Αφγανιστάν, και τώρα Τυνησία και Αίγυπτος).
Ο μεταμοντέρονος άνθρωπος, ζει σ’ έναν κόσμο που κύρια χαρακτηριστικά του είναιοεκχρηματισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και η εκτεχνίκευση της κοινωνίας.
Το ανθρώπινο πρόσωπο απέκτησε το σχήμα του ευρώ, του δολαρίου, του γιεν.
Ως υλική κατασκευή, ο κόσμος υπάρχει, αλλά δεν προσφέρει πια κανένα νόημα. που να παρέχει λύτρωση, ελπίδα ή πυξίδα ζωής.
Ένας κόσμος στερημένος από τις θεμελιώδεις αξίες, της παράδοσης, του Έθνους, της φιλίας, της αλληλεγγύης.
Η επιβίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εξαρτάται, απολύτως, από την ύπαρξη πλήρως και σωστά ενημερωμένων πολιτών.
Στην αρχαία αγορά της άμεσης δημοκρατίας του «τις βούλεται αγορεύειν», ο πολίτης ήταν υπεύθυνος και για την πρόταση νόμων και για την τήρησή τους.
Ο Αθηναίος της Πνύκας, όπου συνεδρίαζε ο Δήμος, είχε δικαίωμα να προτείνει νόμους στην εκκλησία του Δήμου, αλλά για να ανακόψει την αυθαίρετη και εκ του πονηρού, μερικές φορές, κατάθεση νόμων, θέσπισε, ο ίδιος ο Δήμος, την «γραφήν παρανόμων».
Δηλαδή, επέβαλε αυστηρές ποινές τόσο στους προτείνοντες, όσο και στους αξιωματούχους, που, από αβλεψία ή σκοπίμως, επέτρεπαν την ψήφιση «κακών» νόμων.
Από αυτήν την δημοκρατία των υπεύθυνων πολιτών, περάσαμε σήμερα στη δημοκρατία της τηλεοπτικής, πληροφόρησης. «Αν δεν το δείξει η τηλεόραση δεν υπάρχει».
Η τηλεόραση ελέγχει τη ροή των πληροφοριών. Την ενημέρωση μας, τη διασκέδαση μας, την μόρφωσή μας.
Η αλλαγή από την έντυπη πληροφόρηση,—η οποία παρέχει την δυνατότητα κριτικής σκέψης και αξιολόγησης—,στην τηλεοπτική εικόνα, με την καταιγιστική εναλλαγή εικόνων, που δεν αφήνει χρόνο, όχι για κριτική, αλλά, ούτε καν, για σκέψη,
Πολλοί διαπιστώνουν, ότι το πολιτικό μας σύστημα ευρίσκεται σε κρίση. Δε πρόκειται περί κρίσης του συστήματος. Το σύστημα πάντα έτσι ήταν. Απλώς, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη αλαζονεία, απέβαλλε και το φύλλο συκής, που υποκριτικά σκέπαζε την ανύπαρκτη αιδώ του.
Και παρουσιάζεται πλέον,κορδακιζόμενο, με την δυσειδή, απεχθή, ολοκληρωτική μορφή τουωςΚράτος αδηφάγων και ασυστόλων κώλων.
Και αυτοί που το υπηρετούν απροσχημάτιστα, που το βοηθούν να αναπτυχθεί, φριχτή Λερναία Ύδρα, καμώνονται πως εκπλήσσονται. Και ανακοινώνουν ανερυθριάστως «κράτος δικαίου. Επιτελικό κράτος» κουλοκράτος.
Και οι λαομπαίχτες, ζητούν την συνδρομή του λαού, του αγαθού γίγαντα, φημισμένου μόνο για τη σωματική του ρώμη, γιατί την πνευματική του δύναμη φρόντισαν να την ευνουχίσουν, με τις κοπριές των «πρωϊνάδικων» και του παραμορφωτικού (εκ)τυφλωτικούφακού της γυάλινης τηλεπαραμύθας, — «μη παίρνετε ναρκωτικά με την TV, μαστουρώνεις καλλίτερα» —, για να τον ξεγελάσουν, ακόμη μια φορά, και να κάνουν, πάλι, τα ίδια.
Με τα φθαρμένα, βρώμικα υλικά, αυτών που επικαλούνται την κάθαρση του πολιτικού συστήματος δεν χτίζεται καθαρή πολιτική.
Ζητείται ελπίς και πολιτική.
Η βασιλεία του Ορθού Λόγου και της Ανθρωπιάς είναι η μόνη αποδεκτή βασιλεία στη Δημοκρατία.
και ο μόνος βασιλιάς, που μπορεί να βασιλεύειστη Δημοκρατία, είναι
ο Νόμος της Δικαιοσύνης.
«Ξαναμπαρκάραμεμετα σπασμένα μας κουπιά.
Ήτανωραίατα μάτια σου
μαδενήξερεςπού να κοιτάξεις
Λίγο ακόμα
θαιδούμε τις αμυγδαλιές ν᾿ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει.
Λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
(Γ. Σεφέρης)
zougla.gr
