-Η ζεστή σούπα, οι κομπρέσες, και το χουχούλιασμα κάτω από τις κουβέρτες όταν είσαι άρρωστη. Αυτή η φροντίδα, που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, που κάνεις ότι δε θέλεις γιατί έχεις μεγαλώσει πια, αλλά κατά βάθος απολαμβάνεις, γιατί μπορείς απλά να μείνεις ξαπλωμένη στο κρεβάτι όλη μέρα, κρυμμένη από υποχρεώσεις και ασχολίες. Όταν μένεις μόνη σου, πρέπει να γίνεις ο γιατρός του εαυτού σου, το οποίο πρακτικά σημαίνει να σφουγγαρίζεις με πυρετό, γιατί δεν έχεις πια την πολυτέλεια του καθισιού.
-Το να μην έχεις καμία ευθύνη για όλες εκείνες τις αναπόφευκτες ζημιές του σπιτιού. Είτε έπρεπε να αλλαχθεί μια λάμπα, είτε ολόκληρο το ψυγείο, αυτό δεν επηρέαζε καθόλου την καθημερινότητα σου. Όταν όμως μένεις μόνη σου, πρέπει να βρεις τον τρόπο να σβήνεις συνεχώς μικρές και μεγαλύτερες φωτιές, και αυτό θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ενήλικης ζωής σου.
–Οι ίδιοι οι γονείς σου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα. Συχνά, τους ανθρώπους που έχουμε πιο κοντά μας, ξεχνάμε πόσο τους αγαπάμε. Τείνουμε να τους θεωρούμε δεδομένους, όπως και όλα εκείνα που κάνουν για εμάς. Η ζεστή αγκαλιά της μαμάς, η συμβουλή του μπαμπά που θα έρθει τη σωστή στιγμή, η υποστήριξη τους είναι πράγματα που θα σου λείψουν, και έτσι, θα πηγαίνεις να τους βλέπεις με χαρά, και θα αποζητάς εκείνο το βλέμμα τους που λέει πως όλα θα πάνε καλά.
Γιατί όσο μακριά και να πας, όταν φύγεις από το πατρικό σου, αφήνεις ένα μέρος της καρδιάς σου πίσω. Και αυτό σημαίνει να ενηλικιώνεσαι, να μαθαίνεις να τα καταφέρεις παρόλο που δεν είσαι πια ολόκληρη.
Στα δύσκολα να είσαι κοντά στο πατρικό σου,στα εύκολα όλοι τα καταφέρνουμε
http://littlehopeflags.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου