Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
Πάλεψα με Θεούς, δαίμονες και ανθρώπους.
Κοίταξα το τέρας κατάματα και από τότε με στοίχειωσε. Με πλημμύρισε απροκάλυπτα η άβυσσος του. Βρήκε τον τρόπο να κατοικήσει μέσα μου, αφού διάβασε τα μυστικά μου και τράφηκε από τις πιο βαθιές πληγές μου.
Το τέρας, το συνάντησα.. στις σκοτεινές μου σκέψεις, όταν έψαχνα κάτι για να πιαστώ ώστε να μην νιώθω μόνη.
Το τέρας, το συνάντησα.. σε λόγια άσχημα που σκόρπισα για άλλους σε κουβέντες, ίσως από ανάγκη κάπου να ταιριάξω.
Το τέρας το συνάντησα.. σε σκιερά παιδικά βιώματα, από τα οποία δεν κατάφερα εύκολα να απελευθερωθώ.
Το τέρας το συνάντησα.. σε αρνητικά συνήθεια, που η κοινωνία ασφυκτικά επιβάλλει και γίνονται ρουτίνα.
Το τέρας, το συνάντησα.. σε πρόσωπα που αγάπησα, ανθρώπους στους οποίους ανοίχτηκα και έγινα ένα με αυτούς, παίρνοντας κομμάτια τους ενώ έδινα δικά μου.
Το τέρας το συνάντησα.. στην κάθε μου μέρα, σε ποικίλες μορφές γύρω μου, σ´εσένα, σ´ εμένα, στον καθέναν…
Στον φθόνο, στην αλαζονεία, στην λαγνεία, στην απληστία, στην λαιμαργία και σε τόσα άλλα στοιχεία και όψεις των ανθρώπων.
Το κοίταξα κατάματα και όσο πιο πολύ καιρό πέρασα αντίκρυ του, τόσο περισσότερο άρχισα να του μοιάζω.
Και σαν δέρμα που αρνείται το σώμα να αποβάλλει, κατέληξε να υπάρχει πάνω μου όλο αυτό το σκοτάδι που μάζεψα στο διάβα μου. Αγνοώντας την ζοφερή μορφή του. Αγνοώντας την φθορά που θα μου έκανε.
Έντρομη από τότε κρύβομαι σε κάθε γωνιά του εαυτού μου και άλλοτε ανάμεσα στα πλήθη. Με την ελπίδα να γίνω διάφανη ανάμεσα στην μαύρη θάλασσα των ανθρώπων, στο απέραντο αυτό χάος. Ευελπιστώντας να μην με αναγνωρίσει το σκότος, που κάποτε άθελα μου του άνοιξα διάπλατα την πόρτα της ψυχής μου.
Και τώρα τρέχω να ξεφύγω από το σκοτάδι που αναπαύθηκε μέσα μου. Αυτό που αδίσταχτα έχτισε την οικία του στις πιο φωτεινές πεδιάδες του είναι μου, γεμίζοντας τις με σκιές. Επιβάλλοντας σταδιακά την παρουσία του. Κάνοντας με να το νιώθω πλέον οικείο, σαν κομμάτι του εαυτού μου, πλημμυρισμένη από την πλάνη πως δεν μπορώ δίχως του.
Μα δεν είναι μέσα μου το σπιτικό του.
Δεν είμαι εγώ το τέρας.
Δεν πρέπει να τρέφεται από τον πόνο μου, ωθώντας με εμμονικά να τον προκαλώ.
Θέλω να ζω στο φως της κάθε μέρας. Μακρυά από ότι λυγίζει την ψυχή μου.
Πώς όμως θα καταφέρω να λυτρωθώ εαυτέ μου; Πώς θα απελευθερωθώ από κομμάτια που αισθάνομαι τμήμα μου, αλλά με σπρώχνουν στην φθορά, στην διαστρέβλωση της ουσίας της ύπαρξης μου;
Ω εαυτέ μου! Κοιτά το φως ξάστερα και μην φοβηθείς λεπτό με όσα το σκότος σε απειλεί.
Οι απειλές είναι οι αδύναμες σκέψεις σου…
«Δεν μπορείς».
«Δεν ξέρεις».
«Δεν θα τα καταφέρεις».
«Τον χρειάζεσαι αυτόν».
«Θα είσαι μόνος».
«Δεν μπορείς την μοναξιά»
«Δεν πειράζει, για μια..δυο..τρεις φορές..» Μέχρι που χάνεσαι στον κάθε εθισμό…
Και ίσως να βρεθείς στιγμές μόνος στο ταξίδι αυτογνωσίας και κάθαρσης.
Ίσως η μοναξιά σε κλονίσει μέχρι να επιλέξεις την μοναχικότητα, όταν εσύ όμως το έχεις ανάγκη, ώστε να βρίσκεις το κέντρο σου, για να θυμάσε ποιος είσαι και τον σκοπό σου.
Αλλά να μην ξεχνάς πως για να ξεφύγεις από το τέρας, το σκοτάδι, πρέπει οι επιλογές σου να είναι σωστές!
Μην αλλοιώνεσαι σε φθηνές στιγμές, με φθηνούς ανθρώπους που μονάχα παίρνουν κομμάτια σου, δίχως τίποτα να δίνουν. Όπως ο αετός έτρωγε από τον Προμηθέα μέλη του και αυτά αναγεννιόντουσαν, μην επιτρέπεις σε κανέναν να κατασπαράζει την υπόσταση σου, όσο και να μπορεί να αναγεννηθεί μέσα σε μια νύχτα.
Όπως το παγώνι με τα πανέμορφα φτερά προσελκύει τον θαυμασμό και τρέφεται από αυτόν, ποτέ μην το κάνεις. Να εκτιμάς τα προτερήματα σου, αλλά να τα χρησιμοποιείς σαν όπλα σου, όχι για να τρέφεις το εγώ σου και να σε καταπατάνε οι επιτήδιοι.
Ότι αγγίζει την ψυχή σου μπορεί να δώσει νόημα στην ζωή σου. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται και γλιστράνε, όπως το νερό του ποταμού, χάνεται στην απεραντοσύνη της θάλασσας .
Να θυμάσαι πως είμαστε παροδικοί, αλλά το φως μας, αν ζήσουμε με αγάπη, αξιοπρέπεια και αλήθεια, θα ζήσει για πάντα. Όπως η επίδραση κυματισμού σοφά μας διδάσκει..Όταν ρίχνουμε μια πέτρα σε ήρεμα νερά, η επιρροή που ασκεί η κίνηση αυτή, φαίνεται στους επαναλαμβανόμενους κύκλους που σκορπάνε γύρω της και εξαπλώνονται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο μακριά.
Γίνε σαν την πέτρα, στιβαρή σε κάθε κίνηση σου, σκορπώντας την ενέργεια σου.
Γίνε σαν το παγώνι, χρησιμοποιώντας τα προτερήματα σου ως όπλα στο διάβα σου, για την ανάπτυξη σου, δίχως να επιτρέψεις να χρησιμοποιηθούν εναντίον σου.
Γίνε σαν το νερό, ικανός να προσαρμόζεσαι σε κάθε συνθήκη, αλλά να επιλέγεις που θα χαρίσεις την παρουσία σου.
Γίνε φως στο σκοτάδι…
Γίνε πηγή αστείρευτη για ό,τι έχει αξία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου