Αργεί ο ήλιος, αραιώνει η φυλλωσιά και το δάσος σωπαίνει
Το ξέφωτο στην αρχή ένα ισχνό περιθώριο ν’ αναπαυθείς
Ανοίγεις ένα περιθώριο μες τα συντρίμμια και κουβαλάς εκεί
Αγαπημένα πράγματα·
Το σπαθί αναπαύεται ετοιμοπόλεμο
Τα ζώα γυρίζουν γύρω από τους τάφους και η αυγή ψιθυρίζει
Η θάλασσα έχει ακόμα λακκούβες
Αργεί η ήλιος με όλους τους ανθρώπους
Χειροδύναμα μυρμήγκια παραμερίζουν βράχους
Για να περάσει η σιγαλιά μέσα στα φύλλα του φθινοπώρου·
Πίσω από τις κουρτίνες οι έρωτες νοσταλγικά γλυκοκοιτάζουν
Ξυπνούν το σώμα οι νυχτερίδες
Η μοναξιά μια καρτερία χωρίς πρόσωπο
Αργεί ο ήλιος, νωχελικά προβάλει πάνω από τα κυπαρίσσια
Γυρίζει πολλές φορές πίσω η ανατολή
Για μια πιο πειστική αποκάλυψη·
Μουδιασμένη ευτυχία που πάτησε αγκάθι
Γέννηση μέσα από τον γύψο
Πουλιά που παραπατούν αδέξια
Αργεί ο ήλιος, οι θύλακες του καλοκαιριού ανοίγουν τρίζοντας
Αλείφεις τους σκουριασμένους μεντεσέδες των παραθύρων με μέλι
Αναπαριστάς την πιο εύκαμπτη θέα
Ευλύγιστο το μάτι επιστρέφει τον κόσμο της ψυχής στα χέρια σου
Αργεί ο ήλιος, τα μπράτσα των παιδιών και οι τένοντες των νεύρων τους
Περνούν στο ενήλικό μας σώμα
Μες το πηγάδι ανακατωμένα γέλια άλλη εποχής ακούονται
Αργεί ο ήλιος
Κι είναι μακρινή η διαδρομή από την ψυχή ως τα μάτια
Κρύβει μεγάλη ανηφοριά αυτή η μικρή απόσταση
Για τους κατακόρυφους ανθρώπους
Οι οριζόντιοι ακόμα δεν την ξέρουν.
Αργεί ο ήλιος
Αχτίδα αχτίδα ξημερώνει·
Αργεί, με το δικό του ρολόι σκάει.
triala
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου