Είμαι στο ίδιο σπίτι, στην ίδια σχέση, στην ίδια δουλειά που ήμουν και πριν, ο ήλιος εξακολουθεί να βγαίνει κάθε πρωί, αλλά, για κάποιο λόγο, οι άνθρωποι λένε πως έχω αλλάξει. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;
Αυτό το «πώς» μοιάζει με τη διαδικασία σχηματισμού των κυμάτων. Ο ήλιος και η σελήνη ασκούν πίεση στον ωκεανό. Η πίεση αυτή κάνει το κύμα να διατρέξει – αθέατο – τα βάθη του ωκεανού, μέχρι ν’ ανέβει ως στο επίπεδο της στεριάς, να υψωθεί και να ξεσπάσει στην ακτή. Το βλέπουμε. Το ακούμε.
Με ανάλογο τρόπο μπορεί να αποδοθεί και η συναισθηματική μας κατάσταση. Είμαστε κάτω από την επίδραση του Ήλιου και της Σελήνης – του πατέρα και της μητέρας μας. Εξαρτιόμαστε από την ικανότητα (ή μη) των γονιών μας να μας αγαπήσουν χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις, κατά την πιο αθώα περίοδο της ζωής μας.
Ωστόσο, και ανεξάρτητα από το τι συνέβη πραγματικά στη σχέση μας με τους γονείς μας, εμείς διατηρούμε συχνά μέσα μας ένα αίσθημα ότι δεν μας αγάπησαν, δεν μας στήριξαν ή δεν ήμασταν ασφαλείς μαζί τους. Αυτή η αίσθηση μπορεί να φέρει στην επιφάνεια ένα πιεστικό αίτημα για κάλυψη μιας βαθιά πρωτόλυας ανάγκης: να αγαπηθούμε βαθιά.
Ποια συναισθήματα μπορέσαμε να εκφράσουμε και ποια όχι όταν ήμασταν μικροί; Τι κάναμε με όσα συναισθήματα δεν αισθανόμασταν την άνεση να επικοινωνήσουμε; Μήπως μάθαμε να τα καταπίνουμε;
Τα συναισθήματα που αισθανόμασταν ως παιδιά, και ως ενήλικες πλέον, ότι είναι αποδεκτό να εκφράσουμε κινούνται μέσα μας σαν τα μικρά κυματάκια στην επιφάνεια της θάλασσας· δημιουργούνται και εξαφανίζονται χωρίς τη δαπάνη μεγάλης ενέργειας. Είμαστε σίγουροι ότι είναι αποδεκτά και ότι είμαστε ασφαλείς να τα εκφράσουμε.
Από την άλλη όμως, τείνουμε να καταστείλουμε όσα συναισθήματα κρίναμε τότε με το παιδικό μυαλό μας ως «λάθος» ή «αρνητικά». Και η αντίληψη ότι τα συγκεκριμένα συναισθήματα είναι «λάθος» τούς προσδίδει επιπρόσθετη βαρύτητα, επιπρόσθετη πίεση. Όμως, ακόμη κι αν η πίεση που ασκούσαν ο Ήλιος και η Σελήνη -οι γονείς μας- δεν υφίσταται με τον ίδιο τρόπο στην ενήλικη ζωή μας, εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε αυτά τα συναισθήματα «λάθος», διαιωνίζοντας εκείνη την πρωταρχική αξιωματική σκέψη.
Κάθε τύπος καταπιεσμένης συναισθηματικής ενέργειας πιέζει για να εξωτερικευθεί, και το κάνει. Είναι αδύνατον να δαμάσουμε τον ωκεανό. Ξοδεύουμε όλη μας την ενέργεια για να τον καταστείλουμε, αλλά τελικά αυτό μας εξουθενώνει. Μας κυριεύει η δυστυχία και η απογοήτευση. Και καθώς η πίεση για καταστολή αυξάνει τη δύναμη και την ορμητικότητα του κύματος, αυτό ταξιδεύει ανενόχλητο προς την ακτή της έκφρασης, έτσι ώστε όλη αυτή η ένταση να μπορέσει να εκτονωθεί.
Όταν αυτό το συναισθηματικό κύμα φτάνει στην ακτή της έκφρασης, σκάει κι αναδιπλώνεται· ακούμε τον παφλασμό του. Παρατηρούμε τον εαυτό μας έξω από τον εαυτό μας.
Παρατηρούμε αυτή την εκρηκτική υπερχείλιση συναισθήματος, που μοιάζει πραγματικά ανεξέλεγκτη, ασυγκράτητη. Και το γεγονός αυτό ανατροφοδοτεί την πρωταρχική ασυνείδητη σκέψη, σύμφωνα με την οποία ορισμένα συναισθήματα δεν είναι αποδεκτό να τα εκφράζουμε. Το ξέσπασμα της συναισθηματικής ενέργειας πληγώνει όσους βρίσκονται γύρω μας, άλλα κι εμάς τους ίδιους. Κι όμως, όταν μας συμβεί μια τέτοια απελευθέρωση συναισθηματικής έντασης, συχνά αποκομίζουμε ένα αίσθημα γαλήνης, σχεδόν ευφορίας. Αντιλαμβανόμαστε για λίγο πόσο ήρεμα μπορούν τα κύματα να αγγίζουν την ακτή.
Και ο κύκλος της καταπίεσης των συναισθημάτων αρχίζει ξανά.
Ένας καλός τρόπος για να αλλάξουμε τον ρου της συναισθηματικής μας ενέργειας είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα τα συναισθήματα είναι ισότιμα. Κανένα δεν είναι «σωστό» ή «λάθος»· απλώς είναι. Κι επειδή δεν μας έδειξαν κάποτε πώς να εκφράζουμε κάθε συναίσθημα με αγάπη – αγάπη τόσο για μας τους ίδιους όσο και για τους άλλους ανθρώπους γύρω μας – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε πώς να το κάνουμε… τώρα.
Μέσω του breathwork, το να μάθουμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας γίνεται προτεραιότητα. Το σοφό μας σώμα μάς δείχνει τον δρόμο.
Οι σχέσεις, οι δουλειές, τα σπίτια μπορεί να παραμένουν ίδια. Όμως, κάτι, κάπως έχει πια αλλάξει. Τώρα, έχω όλη την ενέργεια – αυτή που κάποτε σπαταλούσα για την καταπίεση των μη «σωστών» συναισθημάτων μου – διαθέσιμη, ώστε να κάνω ακόμα περισσότερα πράγματα που αγαπώ και με γεμίζουν.
Πράγματι, ίσως τίποτα να μην αλλάζει τελικά. Ίσως απλά να γίνομαι περισσότερο… ο εαυτός μου.
Paul Jones
omorfizoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου