Η Δύναμη της Συγχώρεσης

Όποιος συγχωρεί πηγαίνει παραπέρα, όποιος δεν συγχωρεί μένει εκεί. Όποιος συγχωρεί ανοίγει δρόμο να προχωρήσει ο ίδιος, όποιος δεν συγχωρεί κλείνει τον δρόμο του, τον φράζει. Όποιος δεν συγχωρεί δεν θέλει να ξεχάσει, όμως με λίγη δύναμη, μπορείς να συγχωρείς χωρίς να ξεχνάς.

Όταν συγχωρείς, καθαρίζεις το συναίσθημα, από το βάρος και την τραγικότητα της εμπειρίας, και με συχωρεμένη την κατάσταση, τη σκέψη η μνήμη μπορεί να την ανακαλέσει αν χρειαστεί. Όμως αν είναι συχωρεμένη η εμπειρία και εξαγνισμένη, δεν θα αρπάξει η σκέψη τραγωδία να σου φέρει στην οθόνη, θα σου ανεβάσει λευκό και γνώση, θα σου ανεβάσει καθαρή πληροφορία για το άτομο που αφορά η εμπειρία. Θα σου ανεβάσει καθαρό συλλογισμό κι όχι το μακάβριο γεγονός, που ασυγχώρητο έμεινε στο βυθό και πιάνει σκουριά και καθιστά εσένα ναυάγιο. Τότε έχεις σε μια παρόμοια εμπειρία που σου παρουσιαστεί… το δικαίωμα της επιλογής, ενώ αν δεν έχεις συγχωρέσει το βίωμα δεν έχεις επιλογή, έχεις μόνο την επιλογή του αντίθετου. Γιατί με τρεις τέσσερις ασυγχωρεσιές η ζωή βούλιαξε. Και με μια μόνο ασυγχωρεσιά πάλι από εκεί αντλείς τη ζωή σου. Γιατί το ασυγχώρητο κάθεται και παραμένει στον τόπο.

Συγχωρείς το γεγονός, συγχωρείς το συναίσθημα, η εμπειρία ως σκέψη σου μένει, αλλά ως σκέψη απαλλαγμένη από το βάρος του ασυγχώρητου αισθήματος. Σου μένει απλά η νόηση. Το βίωμα με τη συγχώρεση το καθαγιάζεις, παίρνεις από μέσα του και κρατάς το άρωμα του μαθήματος, το ίδιο το μάθημα δεν σου χρειάζεται πια. Έκανες λάθος, ωραία, το δέχεσαι και τελείωσε. Δεν το δέχεσαι; Το συνεχίζεις…

Τη συγχώρεση χρειάζεται να τη στάζεις μέσα στην ψυχή σαν ευλογημένο ύδωρ. Η δύναμή της πανίσχυρη, εκεί που πέφτει τρώει τη σκουριά, λευκαίνει τη μνήμη και τον πέριξ τόπο της.

Μάλιστα, όταν μιλούμε για συγχώρεση, δεν χρειάζεται καν να διευκρινίζεις το γεγονός. Η συγχώρεση είναι γενική, καθολική, αφορά όλη την ανθρωπότητα, όλοι με έναν τρόπο έχουν βλάψει όλους κι όλοι τον έναν. Όταν συγχωρείς, συγχωρείς τον άνθρωπο, όχι το πρόσωπο. Συγχωρείς το είδος.

Αν σε δαγκώσει ένας σκύλος και δεν τον συγχωρέσεις, σε έχουν δαγκώσει όλοι οι σκύλοι, κι αν σε δαγκώσει ένας άνθρωπος και δεν τον συγχωρέσεις, σε έχουν δαγκώσει όλοι οι άνθρωποι. Αν συγχωρέσεις έναν τους συγχωρείς όλους, αν συγχωρέσεις όλους συγχωρείς τον έναν. Τους συγχωρείς Όλους. Τους αγαπάς Όλους.

Η συγχώρεση είναι τόπος, από τον τόπο έρχεσαι σε επαφή με Όλους. Συγχωρείς τον τόπο και ο τόπος ανοίγει να δεχθεί ξανά. Άλλωστε το λέει κι η λέξη: Συν – Χωρείς. Χωρούν δηλαδή ξανά οι άλλοι μέσα σου, χωρίς συχωρεμένο τον τόπο οι άλλοι μένουν έξω από τον τόπο, δεν τους δέχεται ο τόπος, τους αποκρούει.

Συμβαίνει ακριβώς όπως με τα φίδια. Μπορεί να έχεις έναν φόβο ή να κρύβεις κάποια πίκρα για τα φίδια, λόγο της παλαιάς διαθήκης. Αν λοιπόν συγχωρέσεις τα φίδια, αυτό που απομένει είναι ένα κατατρεγμένο ζωάκι, ίσως ακόμα και οικόσιτο. Όμως συγχωρείς όλο το γένος των φιδιών, δεν συγχωρείς ένα μεμονωμένο φίδι, και με συχωρεμένα τα φίδια τα μάτια σου τα βλέπουν αλλιώς, δεν τα φοβάσαι, πηγαίνεις κοντά τους και τα χαϊδεύεις, τα ταΐζεις, τα παίζεις στο παιγνίδι της ζωής.

Η συγχώρεση σου αφαιρεί απλώς την προκατάληψη, σου πήρε μακριά σαν άνεμος όσα έμαθες για τα φίδια, και στο άκουσμά τους δεν σου ανεβαίνει από μέσα σου η αισχρή εικόνα, ένα εγκαταστημένο συναίσθημα δηλαδή γι’ αυτά, που δεν το εγκαθίδρυσες εσύ στην ψυχή σου για τα άμοιρα αυτά ζωάκια, αλλά πέρασε μέσα σου αυθαίρετα και Σαν δικό σου το νιώθεις. Γιατί αυτό κάνει η συγχώρεση: Σου αλλάζει τη γνώμη! Και η γνώμη σου αλλάζει τα μάτια, και τα μάτια σου αλλάζουν τον κόσμο.

Αυτά που φοβάται κανείς στη ζωή του, ΔΕΝ είναι αυτά που φοβάται, είναι αυτά που έχει ΜΆΘΕΙ να φοβάται.

Η συγχώρεση είναι τόπος, ο συχωρεμένος τόπος δέχεται, ο ασυγχώρητος αποκρούει.

Η συγχώρεση είναι μια δραστική ισχυρή ενέργεια, που πέφτει συνειδητά κι από ψηλά μέσα στο ενεργειακό ανθρώπινο πεδίο και το φτιάχνει ξανά λαμπρό. Η συγχώρεση είναι ισχυρή, μια σταγόνα λευκή συγχώρεση λευκαίνει ένα βαρέλι μαύρο. 

Ο συγχωρεμένος τόπος είναι καλός τόπος. Είναι λευκός τόπος, είναι ελεύθερος και βασιλικός τόπος.

triala