Το 1910 μας βάζει τα γυαλιά!

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 28 Δεκεμεβρίου 2018.

Από το 1910 μας έρχονται επιπλέον τεκμήρια για το ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν και αισθανόταν Έλληνες πολλές δεκαετίες πριν τον Μέγα Αλέξανδρο! Ξεκινώ με μία θλιβερή διαπίστωση: το επίπεδο γνώσεων έχει υποβαθμιστεί παρά την τεχνολογία. Αφήνω στην άκρη το επίπεδο της σοφίας.

Διαβάζω αυτήν την περίοδο βιβλία της περιόδου 1878-13 περί Μακεδονίας.

Στο «Μακεδονικόν Ημερολόγιον» του 1910 βλέπω στις σελίδες 46-51 ένα κείμενο κάποιου Γ.Ν. Χατζιδάκι με τίτλο «Περί του Ελληνισμού των Μακεδόνων».

Θαρρείς και είναι γραμμένο εχθές και απευθύνεται είτε σε Σλάβους λωποδύτες εθνικών συνειδήσεων και Ιστορίας, είτε σε ανιστόρητους πολιτικούς εκπροσώπους του ελληνισμού. Απλώνει την επιχειρηματολογία του να απαντήσει σε απίθανες θέσεις, οι οποίες επιβιώνουν δυστυχώς ακόμα και σήμερα, εκτός αλλά και εντός Ελλάδος. Μία από αυτές η γνωστή καραμέλα των Σκοπιανών ότι οι «αρχαίοι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι» (δηλαδή «τους θεωρούσαν βάρβαρους οι αρχαίοι Έλληνες»), με παραπομπές στον Θουκυδίδη και στον Δημοσθένη. Γνωστά αυτά και έχουν απαντηθεί πολλάκις.

Ο Γ.Ν. Χατζιδάκις μας βάζει τα γυαλιά. Διότι εκτός από ορισμένα γνωστά αντεπιχειρήματα και γλωσσολογική ανάλυση της περιόδου της αρχαίας Μακεδονίας, προσθέτει δύο επιχειρήματα που μόνο με βαθιά και εξόχως συνδυαστική γνώση των πραγμάτων μπορεί να κανείς να παρουσιάσει.

1η αντίκρουση: Λίγο μετά το 406 π.Χ. διδάχθηκε στην Μακεδονία το δράμα του Ευρυπίδη «Η Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Στους στίχους 1399-1400 η ίδια η Ιφιγένεια λέει τα εξής «βαρβάρων δ΄ Έλληνας άρχειν εικός, αλλ’ ου βαρβάρους, μήτερ Ελλήνων’ το μεν γαρ έστι δούλον, το δ’ ελεύθερον».

Οι λόγοι αυτοί θα ήταν «απρεπέστατοι και υβριστικότατοι προς τους Μακεδόνες» αν αυτοί αισθάνονταν οτιδήποτε άλλο εκτός από Έλληνες.

Ακριβώς όμως επειδή λέγονταν αυτά μπροστά τους, συνάγεται ότι σαφώς θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες! Όλα αυτά, τον 5ο αιώνα π.Χ., πολύ πριν δηλαδή του Μ. Αλεξάνδρου και του Φιλίππου!

2η αντίκρουση: Ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος Κόϊντος Φλαμίνιος καταδίωκε τον Φίλιππο Ε’ γύρω στο 200 π.Χ. και τον υποχρέωσε σε μεγάλη ήττα, η οποία ήταν καταλυτική για την εκ των υστέρων κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους. Επειδή όμως ερχόταν εκλογές στην Ρώμη και ήταν εκλεγμένος Ύπατος επιδιώκοντας την επανεκλογή του, προώθησε μία συμφωνία Ειρήνης.

Κατά την εορτή των Ισθμίων, ο Φλαμίνιος κάλεσε σε συνάθροιση εκπροσώπους από όλες τις ελληνικές πόλης και ανακήρυξε ότι όλοι οι Έλληνες επρόκειτο να ζουν ελεύθεροι.

Η απάντηση λοιπόν όλων των Ελλήνων αυτών προς τον Φλαμίνιο με μία φωνή, ανάμεσα σ’ άλλα, ήταν ότι «μόνο οι Περσικοί πόλεμοι έγιναν προς αλλοφύλους και βαρβάρους». Αναφέρονται οι μάχες στον Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στις Θερμοπύλες. Όλοι οι άλλοι πόλεμοι ήταν ουσιαστικά εμφύλιοι. Δηλαδή, την στιγμή που έληγαν οι πόλεμοι πολλών από αυτών των πόλεων εναντίον του Μακεδόνα Φιλίππου Ε (σύμμαχος του οποίου ήταν για παράδειγμα το Άργος), επιβεβαίωναν όλες οι πλευρές ότι αυτοί οι πόλεμοι ήταν εμφύλιοι μεταξύ Ελλήνων.

Αυτό μάλιστα δεν το δήλωσε «δικηγόρος, ρήτωρ ή πολιτικός έχων τινά συμφέροντα, αλλά ολόκληρος ο Ελληνικός κόσμος» όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γ.Ν. Χατζιδάκις. Προσθέτει δε ότι στις σελίδες 62-82 μίας «Γλωσσολογικής Μελέτης» υπάρχουν και άλλες σχετικές μαρτυρίες, αλλά δυστυχώς δεν αναφέρονται περισσότερα στοιχεία.

antibaro