"Έχεις στ'άλήθεια ψυχή; /Για να σε συντρίψει της μηδαμινότητάς σου η γνώση/ ώστε ν'αφουγκραστείς της παρουσίας σου το μεγαλείο/ Για να σε συγκινήσει η απλότητα της ομορφιάς/ Για να σε μεθύσει το κρασί της γαλήνης/ που στη γεύση ωριμάζει του σθένους/ παρασύροντας σε σέ δύσβατες διαδρομές ελευθερίας/ Για να σε ηλεκτρίσει η ενέργεια που μέσα της κολυμπάς/ Για να σε λιγώσει η λαχτάρα της μεταμόρφωσης."
" Την πρώτη φορά που με έψαξες ήσουν ένα μικρό παιδί ακόμα που λαχταρούσε να παίζει με τα άλλα παιδιά. Έστω κι αν το αδικούσαν κατάφωρα ή το χλεύαζαν άνεϋ αιτίας προφανούς. Κι εγώ σου μίλησα και σου απάντησα να μη τα συνερίζεσαι, ούτε ν'αφήνεσαι να το παίρνεις βαριά. Μια και έτσι λειτουργούν τα παιδιά που ανυπομονούν να εισχωρήσουν στα απαίδευτα χωράφια της χαλασμένης σποράς. Και να συνεχίσουν την πτώση των ενηλίκων. Και σε συμβούλεψα να μην τους μιμηθείς ούτε στο ελάχιστο!
Την επόμενη φορά που με γύρεψες επίμονα, ήσουνα στην εφηβεία. Σε ροκάνιζε μια βουβή λύπη και σε παίδευε μια αγανάκτηση έτοιμη να ξεσπάσει ενάντια σε δίκαιους κι άδικους.
Γιατί μια ομήγυρη συνομηλίκων κι ενηλίκων σε έπνιγε από παντού, καθώς με κάθε τρόπο πείσμωναν να καταρρίψουν τον προσωπικό ιπτάμενο δίσκο σου κάτω στη μίζερή τους γη. Σου εξήγησα τότε για τα διάσπαρτα κελιά με τις δύστυχες-κι ας μη το ξέρουν τις περισσότερες φορές- έγκλειστες ανθρώπινες απομιμήσεις. Που από πολύ πρώιμα εκπαιδεύονται στη στείρα οκνηρία, τη φθονερή εχθρικότητα, το μίσος ενάντια στην όποια διαφορετικότητα ή παρέκκλιση από τη συναινετική τους παλινωδία και σε μια υπερφίαλη τιποτολογία για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Σου είπα ότι αυτά όλα οφείλουν να σε κάνουν πιο δυνατό. Γιατί εσύ κερδίζεις ό,τι κι αν συμβεί, ακόμα κι αν χάσεις! Κανένας δεν θα'χει καταφέρει να σου πάρει αυτό που είσαι!
Από τότε δεν πάψαμε να συνδιαλλαγόμαστε τακτικά. Μα πλέον γνώριζες καλά, πως ακόμα κι αν μ'αποκαλούσες ανώτερο μισό και μ'αναγνώριζες ως δάσκαλο κι εμψυχωτή, ως φάρο κι απάνεμο μαζί λιμάνι, εντούτοις είχα ακόμη κι εγώ να μάθω να σου πω πολλά ακόμη. Μαθαίνοντας με σένα μαζί κι από σένα.
Σε συμβούλεψα πάντως να μη πάψεις ποτέ να διατηρείς αναμμένη μέσα σου τη φωτιά, ώστε να φουντώνει σιγά σιγά ώσπου να λαμπαδιάσει! Μέσα στην εσωτερική αλχημική σου κάμινο. Γιατί η εσωτερική ελευθερία είναι ο απαραίτητος οδοδείκτης για την ανακάλυψη της προσωπικής σου Φιλοσοφικής Λίθου. Κι αθανασία, πάνω απ'όλα, είναι αυτά τα ίχνη που αφήνεις πίσω όταν φεύγεις, ακόμη και σαν ψιχία, που θα τα βρουν όσοι φλέγονται από τον εσωτερικό ήλιο. Αυτόν που σκορπίζει όλα τα σκοτάδια, έσωθεν κι έξωθεν.
Γι'αυτό, ετούτο που θέλω τώρα να σου πω είναι άσκοπα να μην παραμιλάς, γιατί ό,τι είναι ν'ακουστεί ακούγεται! Και τις δυσκολίες, ακόμα και τις παγίδες, που σου φράζουνε το δρόμο να τις τιμάς! Ούτε να τις υποτιμάς ούτε να τις υπερτιμάς. Όσο πιο πρωτότυπες και υψηλές τόσο πιο πολύ θα σε υψώσουν!
Και το μόνο άξιο ντροπής είναι αν ποτέ ξεπληρώσεις το δώρο και θαύμα της ζωής με κακομοιριά. Γιατί τότε θα έχεις πάψει να είσαι εσύ. Και να συνδιαλλέγεσαι με μένα.
dreamerwithacause
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου