Απαιτούμε σεβασμό της μνήμης των νεκρών.

Panayiotis Michalopoulos

Τι να πεις, που να μην έχει λεχθεί;

Πώς να μπεις στα παπούτσια των ανθρώπων που έζησαν την κόλαση πάνω στη γη;

Πώς να παρηγορήσεις αυτούς που έχασαν τους δικούς του, με τρόπο βίαιο και άδικο;

Πώς να κρατηθείς και να μην πας να φτύσεις, τους αλήτες που έχουν το θράσος να...
κατηγορούν τους νεκρούς, για να καλύψουν το πόσο άχρηστοι είναι οι ίδιοι.
Να γελάσεις ή να κλάψεις με τις εξαγγελίες «μέτρων ανακούφισής» που καταδεικνύουν με τον πιο καθαρό τρόπο, το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι αυτοί.
Όχι κύριε Τσίπρα, όχι κύριε Τζανακόπουλε, δεν είναι όνειρο μας να διοριστούμε στο δημόσιο. Δικό σας όνειρο είναι, για να μπορείτε να μας ελέγχετε. Όπως δικό σας όνειρο είναι να σιτίζεστε στο πρυτανείο.
Όχι κύριε Τσίπρα, όχι κύριε Τσανακόπουλε, δεν θέλουμε το παιδί μας να πάρει μπόνους για να περάσει στην κούτρα στο πανεπιστήμιο. Δική σας είναι η κουλτούρα της ήσσονος προσπαθείας.
Όχι δεν θέλουμε να προσπεράσουμε στην σειρά, τους υπολοίπους που περιμένουν δύο και τρία χρόνια να βγει η σύνταξη τους. Θέλουμε οι συντάξεις να εκδίδονται στην ώρα τους.
Όχι δεν θέλουμε μπαξίσια και χάρες. Δεν αγαπάμε την πονηρή επιδοματική πολιτική σας. Αυτή απευθύνεται στους συνειδητά ανεπάγγελτους ομοίους σας.
Θέλουμε όταν πλησιάσει ο κίνδυνος, το κράτος να μπορεί να μας προστατέψει.
Θέλουμε η προστασία να είναι τόσο φυσιολογική και αόρατη, που να μην καταλαβαίνουμε ότι μας παρασχέθηκε.
Θέλουμε να μην ανακαλύπτεται παρανομίες εκ των υστέρων για να καλύψετε την δική σας αδυναμία να εκτελέσετε έστω και τα στοιχειώδη καθήκοντα σας.
Απαιτούμε σεβασμό της μνήμης των νεκρών.
Απαιτούμε να μην μας κοροϊδεύετε μπροστά στα μούτρα μας, με σχολικά σκετσάκια το βράδυ της μεγάλης πυρκαγιάς και με «ανάληψη πολιτικής ευθύνης» άνευ αντικρίσματος και επιπτώσεων.
Φτάνει πια με την μικροψυχία. Νισάφι με τους άχρηστους.
Με πλήγωσες και δεν ξεχνώ
που τόσο έχω κλάψει
να γίνει η κατάρα μου
φωτιά και να σε κάψει.

sibilla