Με τον τρόπο αυτό το κράτος επιτυγχάνει δύο πράγματα. Από την μια μεριά ενισχύει την δύναμη των κατασταλτικών μηχανισμών του σε «ανθρώπινο» δυναμικό, και από την άλλη αφήνει πολλά περιθώρια εκμετάλλευσης για το ιδιωτικό κεφάλαιο με τον εκβιασμό της εργασίας, μια και δεν υπάρχουν πια μεγάλες αποκλίσεις στις εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Η θέση των «φιλελεύθερων», ότι ο ανταγωνισμός μπορεί να «ρίξει τις τιμές» αντί της κρατικής επέμβασης, φαίνεται να εξανεμίζεται αν λάβουμε υπόψη μας τις ανεξέλεγκτες αυξήσεις στις τιμές των πετρελαιοειδών, αλλά και άλλων προϊόντων τους τελευταίους μήνες. Έτσι και αλλοιώς, όλοι αυτοί που εκθειάζουν την «ιδιωτική πρωτοβουλία», τον «ελεύθερο ανταγωνισμό» κ.λπ., αυτοί οι ίδιοι χάνουν τον ύπνο τους με τη αγωνία για το αν θα μπει το παιδί τους στο «δημόσιο».
[…] Έτσι και αλλοιώς τις κρατικές επιχορηγήσεις τις παίρνουν και οι μεν και οι δε. Οι κομματικοί διορισμοί γίνονται επίσης και σε κρατικές και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η υποκρισία των «νεοφιλελεύθερων» φαίνεται με την αγανάκτηση για την πληρωμή των χρεών των δημόσιων εταιριών, ενώ δε κάνουν το ίδιο όταν το κράτος διαγράφει τα χρέη ιδιωτικών εταιρειών, όπως των ΠΑΕ. Οι επιχειρήσεις είναι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και συγκέντρωσης του πλούτου, είτε είναι κρατικές, είτε ιδιωτικές. Πιστεύει κανείς πως οι κρατικές τράπεζες είναι λιγότερο τοκογλυφικές από τις ιδιωτικές;
Από την άλλη μεριά οι «σοσιαλδημοκράτες» επαναλαμβάνουν τις κορώνες τους για κράτος δικαίου και αλληλεγγύης, ξέροντας πολύ καλά ότι χρωστούν χάρες στους επιχειρηματίες που χρηματοδοτούν τους κομματικούς τους μηχανισμούς. Έτσι υποτίθεται ότι αγωνίζονται για την μη επικράτηση του κεφαλαίου έναντι του κράτους, λες και αυτά έχουν ανταγωνιστική σχέση. Το κράτος θα είναι πάντα σε αγαστή συνεργασία με τον (ιδιωτικό ή και κρατικό) καπιταλισμό και θα ενισχύεται απ’ αυτόν. Η σχέση αυτή είναι άρρηκτη και περιγράφεται με τον γενικότερο όρο «Κυριαρχία». Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Η κατάργηση του κράτους, όπως υποτίθεται ότι την επιδιώκει ο νεοφιλελευθερισμός είναι αποδεδειγμένα μια μπαρούφα. Το ίδιο ισχύει και για την υποτιθέμενη απόπειρα κατάργησης του κράτους μέσω του (υπαρκτού) σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα τα δυο αυτά συστήματα κυριαρχίας εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται τη φυσική δυσφορία του ανθρώπου για το κράτος και την βία του, για να τον εγκλωβίσουν τελικά σε αυτό δίνοντας μια ψεύτικη υπόσχεση ότι θα το καταργήσουν.
Ο θεσμός του πολιτικού κόμματος, σαν μια ιεραρχημένη εταιρία συμφερόντων, είναι η ραχοκοκαλιά του συστήματος της κυριαρχίας. Το κόμμα είναι ο μηχανισμός του κράτους που το τροφοδοτεί με στελέχη και εγκλωβίζει την κοινωνία σε εξαρτησιακές σχέσεις με αυτό. Μέσα στις κομματικές διεργασίες χτίζεται η γραφειοκρατική ελίτ που αναλαμβάνει τα πόστα του κράτους. Μέσα στο κόμμα κατασκευάζεται η πολιτική[1] (ως η μεθόδευση της επικράτησης) και ο πολιτικός (ως ο επαγγελματίας της μεθόδευσης της επικράτησης). Το κόμμα συνδέει τους διάφορους φορείς εξουσίας, γίνεται συχνά το πεδίο της διαπλοκής εξουσιών. Κάθε κόμμα χαρακτηρίζεται από την ικανότητά του να παράξη τα στελέχη για ένα κράτος. Όλα αυτά ισχύουν όχι μόνο για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας αλλά για όλα τα κόμματα. Μονοκομματικό ή πολυκομματικό το σύγχρονο κράτος βασίζεται στην κομματική οργάνωση.
Με βάση τα παραπάνω, η κοινωνική δράση που στρέφεται ενάντια στην εξουσία, δεν μπορεί να γίνεται μέσα από φορείς εξουσίας, πόσο μάλλον από εταιρείες πολιτικής.
[1] Ένας ακόμα ορισμός της πολιτικής: «Πολιτική λοιπόν θα σημαίνει για εμάς: αγώνα για απόκτηση ποσοστού δύναμης ή επηρεασμού κατανομής της δύναμης, είτε μεταξύ κρατών, είτε εντός ενός κράτους μεταξύ των ομάδων που περιλαμβάνει». (Max Weber, Η πολιτική ως επάγγελμα)
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 44, Νοέμβριος 2005.
anarchypress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου