Οταν οι έννοιες χάνουν το νόημά τους

Σε αντίθεση με τους Ελληνες που πίστευαν ότι «η αρχή της μόρφωσης είναι η ακριβής διερεύνηση της σημασίας των λέξεων», οι Βουδιστές ΖΕΝ, για τους οποίους οι λέξεις είναι «δημιουργήματα ανθρώπων και άρα κοινωνικές συμβάσεις μεταξύ ανθρώπων, οι οποίες μπορούν να αναιρεθούν όποτε το επιθυμήσουν οι πολλοί ή οι ισχυροί», πιστεύουν ότι «η διαμάχη ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος είναι ασθένεια του νου».

 

Τον τελευταίο καιρό βιώνουμε μια σειρά από πολιτικά γεγονότα, πράξεις και δηλώσεις πολιτικών, στην Ευρώπη αλλά και πέραν του Ατλαντικού, που προκαλούν την αριστοτελική λογική και μας παραπέμπουν στη λογική των Βουδιστών ΖΕΝ.

Σύμφωνα με το ιταλικό σύνταγμα του 1948, η αμφίσημη φράση: «Η ανώτατη κρατική εξουσία ανήκει στο λαό και ασκείται από τους κανόνες και τους θεσμούς εντός των ορίων του Συντάγματος», όπου...... εκφραστής «κανόνων, θεσμών και ορίων», είναι ο ίδιος ο εκάστοτε Πρόεδρος(σήμερα ο κ. Σ. Ματταρέλλα), έγινε η αφορμή να κατηγορηθεί ο Ιταλός πρόεδρος στο εσωτερικό της χώρας του αλλά και στο εξωτερικό για ερμηνεία κατά το δοκούν. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι ακόμη και αν είχε ο πρόεδρος αυτό το δικαίωμα, η άρνησή του να δεχτεί τον 81χρονο καθηγητή οικονομικών Paolo Savona στη θέση του Υπουργού Οικονομικών λόγω της ευρωσκεπτικιστικής του θέσης, είναι αδικαιολόγητη, γιατί η ζημιά για την Ιταλία, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο θα είναι μεγάλη.

Εντέλει δέχτηκε ο Ιταλός πρόεδρος το σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Τζουζέπε Κόντε αφού στη θέση του 81χρονου Paolo Savona,προτάθηκε ο 69χρονος Giovanni Tria, ο οποίος μόλις πριν δυο βδομάδες έγραψε σε άρθρο του για τον Savona: «είναι ένας από αυτούς τους εξαιρετικούς οικονομολόγους με τους οποίους συμφωνώ απόλυτα».

Και το ερώτημα που αιωρείται πλέον στον κόσμο των Μίντια, είναι «τι πέτυχε εντέλει ο Ιταλός πρόεδρος πέρα από το να δώσει τροφή σε όλους τους ευρωσκεπτικιστές για το πώς ερμηνεύουν κάποιοι ευρωπαίοι, και όχι μόνο, πολιτικοί την έννοια της «λαϊκής βούλησης». Αλίμονο εάν, με τη δημιουργία νομικού προηγούμενου, η περίπτωση της Ιταλίας και το φασιστοειδές επιχείρημα ότι «μερικές φορές δεν πρέπει να αφήνονται οι λαοί να αποφασίζουν ενάντια στο συμφέρον τους», ανοίξουν την όρεξη σε επίδοξους δικτατορίσκους και αρχίζουν να βγάζουν με τον δικό τους τρόπο τους «ανώριμους λαούς από την κρίση».

 

Με τα ίδια επιχειρήματα του Ματταρέλλα προσπαθεί ο πρόεδρος Τραμπ να εξηγήσει την επίθεσή του στον ειδικό ερευνητή του έργου του, στον πρώην διευθυντή του FBI, τον Robert Mueller. Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα προσπαθεί η πολωνική ηγεσία να χειραγωγήσει το συνταγματικό δικαστήριο της Πολωνίας επιβάλλοντας τη βούλησή της. Στις αρχές του Ιουλίου, δηλαδή σε ένα μήνα, θα θέσει η πολωνική κυβέρνηση σε εφαρμογή την λεγόμενη συνταγματική αναθεώρηση, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση θα ελέγχει απόλυτα τη δικαιοσύνη. Τα κόμματα των Πρασίνων ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να απαιτήσει άμεσα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να σταματήσει αυτήν την λεγόμενη συνταγματική μεταρρύθμιση, διότι αντίκειται προς το ευρωπαϊκό νομικό σύστημα και κεκτημένο της ΕΕ. Πως θα πείσουν τον πολωνικό λαό ότι είναι πιο ώριμος από τον Ιταλικό να αποφασίζει πάντοτε ο ίδιος για όλα τα θέματα που τον αφορούν;

 

Εδώ και ημέρες δέχεται ο Ιταλικός λαός μια άνευ προηγουμένου συκοφαντική καμπάνια, παρόμοια με αυτήν που δεχτήκαμε οι Ελληνες, από κάποιους ευρωπαίους πολιτικούς, κυρίως Γερμανούς, αλλά και από πολλά γερμανικά ΜΜΕ, για την «ανωριμότητά» του και τον διεφθαρμένο χαρακτήρα ιδιαίτερα του ιταλικού νότου.  

 

Κάποια γερμανικά ΜΜΕ μάλιστα, προκειμένου να «εξηγήσουν», την γενετήσια ροπή που έχουν οι Ιταλοί ψηφοφόροι προς το λαϊκισμό, έφτασαν σε ότι πιο ανόητο, αντιεπιστημονικό, ρατσιστικό και λαϊκιστικό μπορεί να ειπωθεί, ανακαλύπτοντας τον Κικέρωνα(106-43 π.Χ), φτάνοντας μέχρι τον Κόμμοδο(161-192 μ.Χ) με αναφορά στο φιλμ Μονομάχος για να αποδείξουν την άνοδο του Ιταλικού Λαϊκισμού. «Απειλείται το τέλος της ελευθερίας όπως στην αρχαία Ρώμη», ήταν ο τίτλος της γερμανικής εφημερίδας “Die Welt” για τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία.

Τι θέλουν να μας πουν κάποιοι γερμανοί, και όχι μόνο, πολιτικοί και κάποια ΜΜΕ; Για την άνοδο των Λαϊκιστών στην Ιταλία κ
αι στη Γερμανία του 20 και του 30 δεν έφταιγαν οι ταπεινωτικές συμφωνίες των νικητών προς τους ηττημένους, ούτε η ανεργία, ούτε ο πληθωρισμός και η φτώχεια, αλλά προφανώς ο Κόμμοδος ή ο κάθε Κόμμοδος ή μήπως δεν υπήρξαν λαϊκιστές ο Αδόλφος και ο Μπενίτο;

Και για τη σημερινή ραγδαία άνοδο των ακροδεξιών Λαϊκιστών σε όλη την Ευρώπη και προπάντων στη Γερμανία, δεν φταίνε οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλουν, οι Γερμανοί κυρίως, οι οποίες πολιτικές έχουν ως επακόλουθα την ανεργία και την εξαθλίωση των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, ούτε φταίνε οι πολιτικές που έχουν θέσει τις αγορές πάνω από τους ανθρώπους;

Οταν οι έννοιες χάνουν το νόημά τους και οι άνθρωποι της πολιτικής δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, τότε, η αβεβαιότητα είναι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μας και είναι ήδη γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια ότι όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα εκεί ευδοκιμούν μόνο ζιζάνια και παράσιτα.

kafeneio