Κ’ η φωνή της μητέρας, πόσο σύγχρονη, καθημερινή, σωστή- μπορεί να προφέρει φυσικά τα πιο μεγάλα λόγια ή και τα πιο μικρά, στην πιο μεγάλη σημασία τους, όπως:
«μια πεταλούδα μπήκε απ’ το παράθυρο,»
ή: » ο κόσμος είναι ανυπόφορα υπέροχος»,
ή: «θα χρειαζόταν πιότερο λουλάκι στις λινές πετσέτες»,
ή: «μου διαφεύγει μια νότα από την ευωδιά της νύχτας», και γελάει, ίσως για να προλάβει κάποιον που μπορούσε να γελάσει....
Αυτή η βαθειά της κατανόηση κ’ η τρυφερή της επιείκεια για όλους και για όλα (σχεδόν μια περιφρόνηση) – τη θαύμαζα πάντα και την τρόμαζα μ’ αυτή την ενσυνείδητη, υψηλή περηφάνεια της, αναμιγνύοντας το μικρό, πονηρό, πολυδιάστατο γέλιο της, με το μικρό κρότο του σπίρτου και τη φλόγα του σπίρτου, καθώς άναβε την κρεμαστή λάμπα της τραπεζαρίας, κ’ είταν εκεί φωτισμένη απ’ τα κάτω, μ’ εντοπισμένο πιο ισχυρό το φωτισμό στο εύγραμμο πηγούνι της και στα λεπτά, παλλόμενα ρουθούνια της, που για λίγο σταματούσαν ν’ ανασαίνουν και στένευαν σαν για να μείνει κοντά μας, να σταθεί, ν’ ακινητήσει μη διαλυθεί σα μια στήλη γαλάζιος καπνός στις πνοές της νύχτας, μην την πάρουν τα δέντρα με τα μακριά κλαδιά τους, μη φορέσει τη δαχτυλήθρα ενός άστρου για ένα απέραντο εργόχειρο.....
Έτσι έβρισκε πάντα η μητέρα την πιο ακριβή της κίνηση και στάση ακριβώς τη στιγμή της απουσίας της – πάντα φοβόμουνα μήπως χαθεί μέσα απ’ τα μάτια μας, μήπως αναληφθεί καλύτερα – όταν έσκυβε να δέσει το σανδάλι της που άφηνε απέξω τα υπέροχα, βαμμένα, κυκλαμένια νύχια της ή όταν διόρθωνε τα μαλλιά της μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη με μια κίνηση της παλάμης της τόσο χαριτωμένη, νεανική και ανάλαφρη σα να μετακινούσε τρία τέσσερα αστέρια στο μέτωπο του κόσμου, σα νάβαζε να φιληθούν δυό μαργαρίτες πλάι στην κρήνη ή σα να κοίταζε με τόλμη στοργικά δυό σκυλιά να κάνουν έρωτα καταμεσίς του σκονισμένου δρόμου σ’ ένα καυτό, θερινό μεσημέρι.
Τόσο απλή και πειστική είταν η μητέρα και δυνατή μαζί, επιβλητική κι ανεξερεύνητη.
Νικος Καζαντζάκης απόσπασμα από το εργο του {Αναφορά στον Γκρέκο}
skouliki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου