Ούτε εμείς δεν προσέχουμε την δική μας ψυχή πως να προσέξουμε την ψυχή των άλλων...

"Όταν οι ανησυχητικές μου σκέψεις αυξήθηκαν μέσα μου,

παρηγοριά σου άρχισε να χαϊδεύει την ψυχή μου."

Λόγια σοφά, βγαλμένα από την ζωή καθημερινών ανθρώπων, σαν και μας...

Υπάρχει παρηγοριά και μπορούμε να συντελούμε καθημερινά στο να την προσφέρουμε στους γύρο μας...Οι καταστάσεις που βιώνουμε:

η αβεβαιότητα,
το άγχος για το αύριο,
η μουντή καθημερινότητα,
ο φόβος, που τόσο αποτελεσματικά καλλιεργούν στην ψυχή μας, λίγο λίγο,
το πλήθος των πληροφοριών με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά,
η αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας,
ο πόνος, ο δικός μας ή των άλλων,
η αδικία που έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής,
η δυστυχία που αντικρίζουν τα μάτια μας...
όλα αυτά συντελούν τόσο σε "ανησυχητικές σκέψεις" - μια περιγραφή που από μόνη της φαντάζει πολύ φτωχή, στις μέρες μας.

Η "παρηγοριά" είναι αυτό που χρειαζόμαστε...

Αλλά ακόμη και αυτή τείνει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση...
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο την χρειαζόμαστε και έτσι...
δεν την ψάχνουμε...
Και η ψυχή πονάει...πεινάει...θλίβεται...υποφέρει...πληγώνεται...

Ούτε εμείς δεν προσέχουμε την δική μας ψυχή...
πως να προσέξουμε την ψυχή των άλλων...
δεν ψάχνουμε τρόπους να παρηγορήσουμε τον διπλανό μας...

Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο θετικά...
ας προσπαθούμε καμία μέρα να μην περνάει χωρίς,

μια θετική σκέψη...

ένα καλό λόγο...

μια καλημέρα σε έναν άγνωστο στο δρόμο...

ένα χαμόγελο...

μια αγκαλιά...

Ωχ, παρασύρθηκα...

Ουσιαστικές ανάγκες...

nefeloma