Είναι εκείνοι που τινάζονται σε κάθε χτύπο του τηλεφώνου ή της πόρτας τους, περιμένοντας εσένα. Να ακούσουν τη φωνή σου, να μάθουν τα νέα σου

Σε κράτησαν στα χέρια τους πρώτη φορά και χαμογελούσαν σαν μικρά παιδιά…

Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι μετά τους γονείς σου που έμαθαν την ύπαρξή σου και δεν μπόρεσαν ποτέ να κρύψουν τη χαρά τους και την απέραντη αγάπη τους σε ένα πλάσμα που δεν είχαν καν ακόμα γνωρίσει.

Σαν παιδί πάντα σε κακομάθαιναν. Σου έδωσαν το πρώτο σου χαρτζιλίκι που το κοιτούσες περήφανος νομίζοντας ότι το κέρδισες δικαιωματικά. Έτσι! Γιατί απλά ήσουν ο αγαπημένος τους. Πάντα ήταν διαφορετικά ωραίο το χαρτζιλίκι του παππού και της γιαγιάς! Κατέφευγες στην αγκαλιά τους να βρεις παρηγοριά και να γλιτώσεις από τις τιμωρίες των γονιών σου. Σε κάθε σκανταλιά σε υποστήριζαν όντας πάντα συνεργοί σου και ας γνώριζαν ότι είχες άδικο. Όπως πάντα, έβρισκαν και τον τρόπο να σου δείξουν το σωστό δρόμο με υπομονή και με αγάπη. Σε φρόντιζαν σαν το πολυτιμότερο δώρο και σου μετέφεραν τις ίδιες αξίες και αρχές που πέρασαν και στις ψυχές των γονιών σου. Περήφανοι και δυνατοί πάντα, ακόμα και στη σάρωση του χρόνου, η παράξενη θέληση και δύναμη τους παραμένει αναλλοίωτη.

Οι ιστορίες τους ανάρπαστες, βγαλμένες από παραμύθια ή από δραματικές ταινίες. Πιο δυνατά από τα παραμύθια, πιο έντονα από τις εικόνες. Η φτώχεια, ο πόλεμος, τα δύσκολα χρόνια που έζησαν, ζωγράφισαν τις ρυτίδες τους με τα πιο βαθιά αυλάκια της σοφίας και την εσωτερικής δύναμης. Οι εμπειρίες τους δασκάλεψαν, οι κακουχίες τους πείσμωσαν και βρέθηκαν ένα βροχερό απόγευμα μετά από πολλά χρόνια επούλωσης των πληγών τους να σου μεταφέρουν τα έντονα βιώματα τους. Και εσύ τους θαυμάζεις, τους εκτιμάς, είναι οι θαυμαστοί άνθρωποι σου με το ρυτιδιασμένο της ατέλειωτης νιότης και της δίψας για ζωή.

Και όμως! Είναι εκείνοι οι ίδιοι θαυμαστοί άνθρωποι που τώρα κρυφοκοιτάζουν τη ζωή τους μέσα από τις ξεχασμένες κουρτίνες του σπιτιού τους. Είναι εκείνοι που τινάζονται από την κουνιστή πολυθρόνα τους σε κάθε χτύπο του τηλεφώνου ή της πόρτας τους, περιμένοντας εσένα. Να ακούσουν τη φωνή σου, να μάθουν τα νέα σου, να σου δώσουν την πολύτιμη ευχή τους.

Είναι οι ίδιοι θαυμαστοί άνθρωποι που κοιτάζουν σκυθρωποί παλιές φωτογραφίες και αναπολούν τις έντονες στιγμές του παρελθόντος που τους στιγμάτισαν, που τους έδωσαν ταυτότητα, που σχημάτιζαν στο καλοσυνάτο πρόσωπό τους βαθιά ρυτιδιασμένα αυλάκια. Μετρώντας κάθε ρυτίδα χαράς, πόνου, ευτυχίας και θλίψης χωμένοι στη σιωπή της μοναξιάς, ακούγοντας μόνο τον άψυχο αντίλαλο των παλιών επίπλων και των τοίχων του σπιτιού τους.

Και εσύ αναρωτιέσαι τι μπορείς να κάνεις; Τους ξεχνάς παρασυρμένος από τη σκληρή ρουτίνα της καθημερινότητας, τους μαλώνεις που σε φροντίζουν και σε περιποιούνται ακόμα σαν μικρό παιδί, αγνοείς και αγανακτείς με τις συνεχείς συμβουλές τους.

Κάνε τους μόνο αυτό το δώρο… την παρουσία σου. Θα το εκτιμήσουν.

Και όταν σε αντικρύσουν στην πόρτα τους ανυπομονώντας να σε δουν και να κρατηθούν στην αγκαλιά σου όπως και εσύ κάποτε μικρός, να είσαι σίγουρος ότι το ρυτιδιασμένο τους χαμόγελο θα λάμψει και θα απλωθεί στο χαρωπό πρόσωπό τους, με τρόπο που θα μοιάζει πλέον παιδικό.

Άλλωστε μην ξεχνάς ότι ο χρόνος γρήγορα κυλά και το ρυτιδιασμένο σου χαμόγελο θα θέλεις να είναι πάντα απλωμένο και λαμπερό έχοντας στο πλευρό σου τους αγαπημένους σου.

Της Χριστίνας Σταθάκου

omorfizoi