Εὐρώπη τών γελοίων χαρτογιακάδων είναι κραυγές τῶν παιδιῶν ποῦ διαπιστώνουν τή γύμνια...

Σκίτσο ἀπό τήν πρώτη εἰκονογράφηση τοῦ παραμυθιοῦ «Τα καίνούρια ροῦχα του αὐτοκράτορα». Δημιουργός του, ὁ Δανός ζωγράφος Βίλχελμ Πέντερσεν (1820-1859).

Σχεδόν ὅλοι κάπου, κάποτε, εἴχαμε ἀκούσει, διαβάσει ἤ παρακολουθήσει στή μικρή ἤ στή μεγάλη ὀθόνη κάποια ἀπό τίς δεκάδες ἐκδοχές, μεταφορές καί διασκευές ἀπό τό παραμύθι «Τά καινούρια ροῦχα τοῦ αὐτοκράτορα» πού ἔγραψε ὁ Δανός συγγραφέας Χάνς Κρίστιαν Ἄντερσεν*.

Πρωταγωνιστεῖ ἕνας ἐγωπαθής βασιλιάς, πού ἔφερε ἀσήκωτο τό βάρος ὅλων τῶν συμπτωμάτων τῆς ἐπιδημίας τοῦ ναρκισσισμοῦ πού πλήττει ἄτομα τά ὁποία διαθέτουν ὁποιαδήποτε μορφή ἰσχύος. Αὐτός ὁ κομψευόμενος ἡγεμών δέν ἀσχολεῖται μέ τόν λαό του. Ἴσως καί νά ἔχει ξεχάσει ὅτι ἔχει ἕνα βασίλειο νά κυβερνήσει καί πολίτες γιά νά φροντίσει. Μόνο τά ροῦχα τόν ἐνδιαφέρουν. Θέλει διαρκῶς κι ἄλλα σχέδια, κι ἄλλα μοντέλα κι ἄλλα ὑφάσματα. Κάποια στιγμή ἐμφανίζονται δύο ἀπατεῶνες. Συστήνονται ὡς ράφτες καί ἰσχυρίζονται ὅτι θά τοῦ ράψουν τά πιό ἔξοχα ἐνδύματα πού ἔχει φορέσει ποτέ ἄνθρωπος καί ὅτι τό ὕφασμα εἶναι τόσο ἰδιαίτερο, ὥστε μόνο οἱ «ἀπελπιστικά ἠλίθιοι» δέν μποροῦν νά τό δοῦν.

Στόν ἀργαλειό οἱ δυό ἀπατεῶνες ὑφαίνουν πολύ ἀπό τίποτα. Ὅλοι οἱ ὑποτελεῖς, οἱ βοηθοί, οἱ γνωστοί τοῦ βασιλιά δέν θέλουν νά τοῦ ποῦν ὅτι
δέν βλέπουν κάτι, γιά νά μήν τούς νομίσει «ἀπελπιστικά ἠλίθιους». Ἀκόμα κι ὁ ἴδιος ο βασιλιάς πέφτει στήν παγίδα καί ντρέπεται νά πεῖ στούς ἄλλους ὅτι δέν βλέπει ροῦχα.
Τελικά, ὁ ὄντως βλάξ βασιλεύς ντύνεται μέ τό τίποτα τῶν ἀπατεώνων καί θεοτσίτσιδος βγαίνει νά παρελάσει, μέχρι πού ἕνα μικρό παιδί τολμᾶ καί λέει τό μνημειῶδες: «Ὁ βασιλιάς εἶναι γυμνός!»

Με τά παραπάνω, ὁ συγγραφέας περιέγραψε τή διαχρονική παθογένεια τῆς ἐξουσίας. Συμπύκνωσε σέ ἕνα ἀστεῖο παραμύθι ὁλόκληρο τόν ταραγμένο ὠκεανό τῆς ἀπύθμενης ἀνοησίας, μέσα στήν ὁποία θαλασσοδέρνονται καί πνίγονται ἄνθρωποι, κοινωνίες καί ἔθνη.

Καί στίς ἡμέρες μας ἔχει φανεῖ τό λιπαρό, ρυτιδιασμένο καί γεμάτο ραγάδες σῶμα τοῦ νεοταξικού κήτους. Ὅλα ἔχουν ἔρθει στό φῶς. Ἡ ἀσχήμια τῆς αὐτοκρατορίας πού ντύνεται μέ τό τίποτα τῶν ἀπατεώνων εἶναι ἐκτυφλωτική. Ἡ πυρά τοῦ παγκόσμιου ψεύδους καίει τίς αἰσθήσεις. Ἡ πολιτική ὀρθότητα, ὁ δικαιωματισμός, οἱ παρανοϊκά ἐκτεταμένες συσσωματώσεις λαῶν σέ συμμαχίες καί λυκοφιλίες δίχως ἀρχές (και μέ σύντομο τέλος), ὅλα μαρτυροῦν τή μεγάλη πλάνη.

Ὅσοι ἐπιμένουν νά πατοῦν γερά στή γῆ καί νά κοιτοῦν ψηλά στόν οὐρανό εἶναι τά «παιδιά», τά «νήπια» ἤ οἱ «ἀξιοθρήνητοι» (the deplorables), οἱ «καθυστερημένοι», τά ἀντικείμενα τῆς χλεύης ἀμαθῶν ἀρλεκίνων πού μαζεύουν σέ συστοιχίες τά ἀπωθημένα, τίς ματαιώσεις καί τίς ἀνασφάλειές τους καί εἰρωνεύονται τούς πολλούς, πού νομίζουν ὅτι εἶναι λίγοι. Ἡ χειραφέτηση τῶν «παιδιῶν», πού φωνάζουν μέ αὐξανόμενη ἔνταση ὅτι η αὐτοκρατορία εἶναι γυμνή, θά εἶναι πλήρης ὅταν θά λιγοστέψει ὁ ἀριθμός τῶν «μεγάλων», τῶν «ὥριμων», τῶν πρόωρα γερασμένων πού δίνουν βάση στίς ἀνοησίες τῶν ἀπατεώνων ραφτῶν, πού θέλουν νά ἐγκαθιδρύσουν τό τίποτα στόν θρόνο πού ἀνήκει στά πάντα.

Τίποτα εἶναι τά ἀκατανόητα ἰδεολογήματα τῆς παγκοσμιοποίησης, τά δυσώδη νέφη τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας καί τῆς λατρείας τοῦ δικαιώματος τῶν μειονοτήτων νά καταπιέζουν τίς πλειονότητες. Τα πάντα εἶναι ὁ Θεός μας, οἱ πατρίδες μας, τά ἔθνη μας, οἱ σημαῖες μας, οἱ οἰκογένειές μας, οἱ παραδόσεις, τά ἤθη, τά ἔθιμα καί ἡ Ἱστορία μας.

Ἡ ἐκλογή Τραμπ στίς ΗΠΑ,το Brexit, τά ἐθνικά κινήματα στήν παραπαίουσα Εὐρώπη τῶν γελοίων χαρτογιακάδων εἶναι κραυγές τῶν παιδιῶν πού διαπιστώνουν τή γύμνια τῆς αὐτοκρατορίας.

*Ο Χανς Κρίστιαν Ἄντερσεν (1805-1875) ἤταν Δανός παραμυθάς. Στις δημιουργίες του περιλαμβάνονται παραμύθια πού συντρόφεψαν τά παιδικά μας χρόνια ὅπως: «Τό μολυβένιο στρατιωτάκι», «Τό ἀσχημόπαπο», «Το κοριτσάκι μέ τά σπίρτα», «Ἡ μικρή γοργόνα», «Οἱ αγριόκυκνοι», «Ἡ βασίλισσα τοῦ χιονιοῦ», «Ἡ βασιλοπούλα καί τό ρεβίθι», «Ἡ Τοσοδούλα», «Τά κόκκινα παπούτσια», «Χόλγκερ ὁ Δανός», «Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης», «Ἕνα τριαντάφυλλο ἀπό τόν τάφο τοῦ Ὁμήρου».
Συνολικά ἔγραψε 3.381 παραμύθια, τά ὁποία ἔχουν μεταφραστεῖ σέ 125 γλῶσσες. Ἄν δέν εἶχε γράψει ὅλα τοῦτα τά ἔργα ὁ Ἄντερσεν, θά μᾶς ἔλειπε ἕνα σημαντικό κομμάτι τοῦ παγκόσμιου ἀποθέματος εὐαισθησίας, κατανόησης τοῦ περιβάλλοντος καί τῶν ἄλλων πλασμάτων, ἀγάπης γιά τή ζωή καί πίστης στόν Θεό. Ἐπίσης, ἡ φαντασία αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔπλασε μόνο ἱστορίες πού λάτρεψαν τά παιδιά ἀλλά καί πολιτικές, κοινωνικές καί ψυχολογικές ἀλληγορίες, πού ὀφείλουν νά διαβάσουν καί νά κατανοήσουν οἱ μεγάλοι. Τό «Τα καινούρια ροῦχα τοῦ αὐτοκράτορα» εἶναι μία ἀλληγορία ἀπό τίς πολλές.


adiavroxoi