Αλλα παιδιά διαλέγουν τα δώρα τους κι άλλα αναζητούν λίγο νερό από το πεζοδρόμιο...

Πριν λίγες μέρες, έγραψα ένα κείμενο για "το κοριτσάκι με τα σπίρτα" που υπάρχει ακόμη και σήμερα.  Γι`αυτό, στάθηκε αφορμή μια βόλτα με το γιο μου όπου είδαμε έξω από ένα μεγάλο, εντυπωσιακό εμπορικό κέντρο σε προάστιο της Αθήνας, να βρίσκεται κουλουριασμένο ένα κοριτσάκι με τριμμένα ρούχα και τρύπια παπούτσια. Δίπλα της μια μισοσκισμένη πλαστική σακούλα μετέφερε τα λίγα υπάρχοντά της εδώ κι εκεί. Κάποτε, ίσως, έκανε ευχές και προσπαθούσε να ζεσταθεί. Τώρα όμως τα σπίρτα τέλειωσαν...

Ο μικρός μου με ρώτησε γιατί δεν έχει σπίτι, γιατί είναι μόνη της; Tί να του έλεγα; Τη "φανταστική πραγματικότητα" ή τη σκληρή αλήθεια ;

Σήμερα, σε κάποιο ξένο site βλέπω μια ακόμα φρικτή εικόνα...

`Ένα μικρό κορίτσι που προσπαθεί να σβήσει τη δίψα του, πίνοντας νερό από τη λακκούβα ενός πεζοδρομίου. Μια φωτογραφία του Migue Rios, δημοσιογράφου κι εθελοντή της Unicef, την οποία τράβηξε κι ανέβασε στο λογαριασμό του στο Facebook.

Όπως αναφέρει το κοριτσάκι είναι τριών-τεσσάρων ετών, ανήκει στην κοινότητα ιθαγενών Mbya Guarani, που επιβιώνει ζητιανεύοντας στις βορειοανατολικές επαρχίες της χώρας.

H σκέψη μου; Γιατί Θεέ μου, αυτές τις Άγιες Μέρες,  σε κάποια σπίτια τα παιδιά μετράνε τα παιχνίδια και τα δώρα τους, σε κάποια άλλα "μετράνε τα άστρα", και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, δεν ξέρουν καν να μετράνε τις "πληγές" τους ; 

klik