Στην πόλη αυτή δεν πεινάει κανένας

o Galip

Μαρία Τσολακίδη 

Ο Galip κατά την διάρκεια του γεύματός του λέει ευχαριστημένος: «Το Merkez είναι το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη, επειδή το φαγητό είναι υπέροχο». Τα τελευταία δέκα χρόνια τρεις φορές την ημέρα ο Galip περνάει από το αγαπημένο του εστιατόριο και τρώει. Ο Galip δεν είναι ένας φτωχός με ψυχικά προβλήματα που του δίνουν ελεημοσύνη. Ο Galip είναι για τους συντοπίτες του ένας από τους λιγότερο τυχερούς και απολαμβάνει τα προνόμια του ιππικού του Σουλτάνου.               

Το Karakocan είναι μια μικρή πόλη της επαρχίας Elazig στην Τουρκία με πληθυσμό κοντά στις 28.000 ψυχές. Οι άνθρωποι της πόλης όταν αναφέρονται σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη δεν χρησιμοποιούν την λέξη φτωχός αλλά λιγότερο τυχερός. Η βοήθεια που προσφέρουν στους συντοπίτες τους δεν είναι φιλανθρωπία αλλά ευλογία, όπως υποστηρίζουν. 

Τα εστιατόρια της πόλης έχουν πάντα διαθέσιμα τραπέζια, ακόμη και τις ώρες αιχμής για όποιον συντοπίτη θέλει να φάει και δεν έχει την οικονομική άνεση. Δεν υπάρχει ειδικό μενού για τους λιγότερο τυχερούς, παραγγέλνουν διαλέγοντας το φαγητό τους και εξυπηρετούνται όπως όλοι οι πελάτες. 

Για τους εστιάτορες δεν είναι οι μοναχικοί «φτωχοί» που έχουν προβλήματα αλλά οι alti boluk (υποδιαίρεση στρατιωτικού συντάγματος) του Kapıkulu Suvarileri (ιππικό Οθωμανών). Έτσι θέλουν να τους αποκαλούν όπως το ιππικό του Σουλτάνου που ήταν μοναχικοί άνθρωποι και δεν επιτρέπονταν να έχουν οικογένειες, να διευθύνουν επιχειρήσεις ή να έχουν συναισθηματικούς δεσμούς με κανέναν εκτός από τον ίδιο τον Σουλτάνο. 

Η παράδοση αυτή στο Karakocan ξεκίνησε από τους ιδιοκτήτες του εστιατορίου Merkez την δεκαετία του 1940 και συνεχίστηκε αφού την πρακτική υιοθέτησαν αμέσως όλα τα μαγαζιά της πόλης. 

Ο Mehmet Ozturk που του ανήκει το εστιατόριο εδώ και 35 χρόνια λέει: «η παράδοση για μας είναι ιερή, θυμάμαι από όταν ήμουν παιδί τον Hacı Huseyin, πρώην ιδιοκτήτη του εστιατορίου, να ψάχνει τους άπορους ανθρώπους για να μην τρώνε στο δρόμο.Τους έφερνε σε ομάδες στο εστιατόριο μερικές φορές τρεις, μερικές φορές πέντε φορές την ημέρα για να προσφέρει φαγητό». 

Ο Hasan Gulbasan που άρχισε να εργάζεται πλένοντας πιάτα όταν ήταν 14 ετών και τώρα είναι ιδιοκτήτης του εστιατορίου Saray Lokantasi λέει: «οι ξένοι αναρωτιούνται αν χάνουμε από τα κέρδη μας με αυτά που κάνουμε. Δεν καταλαβαίνουν πως το κέρδος μας είναι η ευλογία». 

Η βαθιά ριζωμένη αλληλεγγύη για τους κατοίκους του Karakocan ξεπέρασε τα στενά σύνορα της επαρχίας όταν ξεκίνησαν εκστρατεία μεγάλης κλίμακας για να στείλουν βοήθεια στο Χαλέπι στην Συρία το προηγούμενο έτος, επίσης είχαν προσφέρει αμέριστη βοήθεια στα θύματα του σεισμού στη νοτιοανατολική Τουρκία το 2011 όταν σκοτώθηκαν πάνω από 500 άνθρωποι και έμειναν δεκάδες χιλιάδες άστεγοι. 

ο Celal Kaya, περιφερειακός αξιωματούχος και επικεφαλής της Ένωσης Παροχής Υπηρεσιών σε Χωριά δήλωσε: «πρόσφατα οι κάτοικοι απέρριψαν την κυβερνητική βοήθεια για μια οικογένεια απόρων και ανέλαβαν όλα τα έξοδα οι ίδιοι. Το Karakocan είναι μια περιοχή που ευημερεί και έχει καθιερώσει δικό του κοινωνικό σύστημα πρόνοιας για τους λιγότερο τυχερούς. Οι πλούσιοι της περιοχής αισθάνονται ικανοί να λύνουν αυτά τα προβλήματα αφού το συνάλλαγμα που έρχεται στην περιοχή είναι μεγάλο επειδή όλες οι οικογένειες έχουν μετανάστες σε όλον τον κόσμο». 

 

Ωστόσο οι κάτοικοι ανησυχούν για την παράδοσή τους επειδή η δεύτερη και τρίτη γενιά μεταναστών απομακρύνονται από τους δεσμούς με την πατρίδα τους. Όμως το επίπεδο ευημερίας στο Karakocan δεν μπορεί να επηρεάσει την αλληλεγγύη που  έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία γιατί οι ντόπιοι αρνούνται ότι βοηθούν τους άλλους για φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά από «ανθρώπινο καθήκον».

 

 

 stontoixo