Το «πάντα» είναι μουσική.
Ήχος που τον κλειδώνεις σε βαθύ συρτάρι
και χτυπάει με ρυθμό και πείσμα
ώσπου να ακουστεί.
Κάτι παλιό που τρίβει με τις νότες του
τ' αγάλματα
κι αρχίζουν να χορεύουνε στη σκόνη.
Ν' αγγίζουν πάλι αυτό που κάποτε υπήρχε
και τα μάτια τους να γίνονται μνήμες.
Στρογγυλά μήλα και σπόροι
που ζουν ανυποψίαστοι
μες στο αμείλικτο παντού.
Σαν μυρωδιά από λεμόνι
και λεβάντα.
Ελένη Δημητριάδου-Εφραιμίδου
melodytravel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου