Η Ευρώπη αλλά και ο κόσμος αλλάζουν με φρενήρεις ρυθμούς γύρω μας και τα παλιά στερεότυπα και δόγματα κλονίζονται αλλά, δυστυχώς, η Ελλάδα μένει απίστευτα προσκολλημένη στη νεοαποικιακή μνημονιακή κηδεμονία, καθηλωμένη στην ταπείνωση και στην εξαθλίωση, ορθώνοντας το μίζερο δόγμα της ανημποριάς να ακολουθήσει εναλλακτικούς δρόμους.
Αυτές τις ώρες, η Βρετανία γυρίζει περιφρονητικά την πλάτη στην ΕΕ, ενώ την πόρτα της Προεδρίας των ΗΠΑ χτυπάει ο Ντ. Τράμπ, ένας λαϊκιστής ηγέτης, ο οποίος, κόντρα και στην πιο διεστραμμένη πολιτική φαντασία, στρέφεται κατά της ''παγκοσμιοποίησης'', αμφισβητεί ευθέως την αξία και την ύπαρξη του ΝΑΤΟ, ζητάει στενή συνεργασία των ΗΠΑ με τον Πούτιν και αμφισβητεί την αμερικάνικη πολιτική και τους πολέμους της στη Μέση Ανατολή.
Οποιοσδήποτε ηγέτης ή κόμμα σε οποιαδήποτε άλλη χώρα πρόβαλλε παρόμοιες θέσεις, θα εκβάλετο στο πυρ το εξώτερο.
Την ίδια ώρα, ο Ερντογάν, με περισσό θράσος εκκαθαρίζει ''ανενόχλητος'' στην Τουρκία όλους τουςπαλιούς και δοκιμασμένους φίλους της Δύσης, ΕΕ και ΗΠΑ και στήνει το νέο δικό του αυταρχικόκαθεστώς, επιβεβαιώνοντας ότι η ΕΕ είναι πολιτικά νεκρή και οι ΗΠΑ σε φάση υποχώρησης.
Σε μια περίοδο, λοιπόν, τεκτονικών ανακατατάξεων, που, δυστυχώς, δεν συνειδητοποιούμε.
Σε μια περίοδο, όπου η ΕΕ βρίσκεται σε βαθιά αποσύνθεση και ημιδιάλυση, ενώ οι ΗΠΑ έχουν χάσει την παλιά παντοδυναμία τους, βρίσκονται σε κρίση και ενώπιον σκληρών διλημμάτων.
Σε μια περίοδο, επίσης, όπου οι παλιές ισορροπίες γκρεμίζονται, ασύμμετρα είναι αλήθεια, περισσότερο με ακαθόριστο ρευστό τρόπο και χωρίς προσανατολισμό, ενώ οι νέες, όσο αναγκαίες και αν μοιάζουν σε μια πιο δίκαιη κατεύθυνση, δεν διαφαίνονται ακόμα.
Σε μια τέτοια περίοδο είναι αδιανόητο στη χώρα μας να κυριαρχεί η μνημονιακή μπότα, η υποδούλωσηκαι η υποτέλεια και η παρακολουθηματική προσκόλληση σε δεδομένα ισχύος που δεν υπάρχουν πια ή και αποδυναμώνονται.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΚΟΥ, ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
Σήμερα, η διαπίστωση ότι τα μνημόνια και οι δυνάμεις, εσωτερικές και εξωτερικές, που τα στηρίζουν, δενείναι ακλόνητες και πολύ περισσότερο παντοδύναμες (δεν ήταν ποτέ), αποτελεί κάτι παραπάνω από βάσιμο ισχυρισμό.
Όλο και περισσότερο, η ρόδα των μνημονιακών δυνάμεων στη χώρα γυρίζει στον αέρα, περισσότερο από κεκτημένη ταχύτητα και λόγω κοινωνικής αδράνειας.
Το μημονιακό πολιτικό τόξο είναι η απόλυτη πισωδρόμηση και δεν αντιπροσωπεύει κανένα ρεαλισμό, ούτε το ''ρεαλισμό'' ενός αστικού μέλλοντος.
Αν αυτό το πισωδρομικό μνημονιακό πολιτικό συνονθύλευμα μετριοτήτων και καρεκλοκένταυρωνπαραμένει και για όσο παραμένει στο προσκήνιο, αυτό δεν οφείλεται στην εσωτερική δυναμική του αλλά στην κοινωνική κατάσταση που παραμένει ακόμα προσκολλημένη σε δεδομένα και φόβους άλλωνπεριόδων, στην πολιτική ανεπάρκεια των αντιπάλων του, στην έλλειψη αποφασιστικότητας καιτόλμης αλλά και στην ασυγχώρητη αδυναμία τους να συγκροτήσουν ένα εναλλακτικό σύγχρονο καιαποτελεσματικό πολιτικό, κινηματικό και εκλογικό μέτωπο αντίδρασης και θετικής προοπτικής.
Σήμερα, η ανάγκη ενός μεγάλου πολιτικού, κοινωνικού, κινηματικού και εκλογικού μετώπου όλων,χωρίς καμιά εξαίρεση, των αριστερών, ριζοσπαστικών, προοδευτικών, πατριωτικών,δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων της χώρας αποκτά πιο επείγουσα από ποτέ σημασία.
Αυτή η μετωπική κατεύθυνση όλων των χώρων, μικρότερων και μεγαλύτερων, μπορεί νααναζωογονήσει όλο το πολιτικό, κινηματικό, πολιτιστικό, ιδεολογικό υπόστρωμα της κοινωνίας, ναεπανιδρύσει τις ίδιες και να επαναθεμελιώσει τον προσανατολισμό της χώρας, επιφέρονταςσαρωτικά νικηφόρα αποτελέσματα.
Αυτή η ενωτική πρόκληση, στη βάση ενός σύγχρονου ριζοσπαστικού προγράμματος, γίνεταιπρόκληση ζωής και προοπτικής για την ελληνική κοινωνία και τον τόπο.
Από δω και πέρα, όσοι αντιστέκονται σε αυτήν την ενωτική προοπτική, στον συνεπή αντιμνημονιακό χώρο, φέρνουν εμπόδια στην υλοποίηση της ή κάνουν επιλεκτικές πολιτικές ''συγγενικών'', τάχα, συγκλίσεων και πολύ περισσότερο όσοι εμμένουν σε αντιενωτικές διαιρετικές επιλογές, θα πρέπει ναστιγματίζονται με την πραγματική συνέπεια των διχαστικών επιλογών τους και να στιγματίζονται ωςυποστηλώματα του πιο βρόμικου και αντιδραστικού συστήματος που εμφανίστηκε ποτέ στη χώρα: της βαρβαρότητας των μνημονίων.
Ν.Ζ
anemosantistasis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου