Πού είναι οι εποχές που το κοινό κτυπιόταν, χόρευε ή δάκρυζε αναλόγως των συναισθημάτων;

Η Adele είναι η πιο επιτυχημένη τραγουδίστρια της γενιάς της, με ένα κοινό νεαρής ηλικίας που την ακολουθεί φανατικά. Είναι, αυτό που λέμε: ¨Τι παίζει τώρα¨. Πρόσφατα σε συναυλία, απευθύνθηκε προσωπικά σε μία θαυμάστρια που την βιντεοσκοπούσε συνέχεια με το κινητό της: «Μην το κάνεις αυτό, της είπε,  είμαι εδώ ζωντανή μπροστά σου! Απόλαυσε το!». Δεν ξέρω αν ο τρόπος ήταν σωστός ούτε ξέρω πως ένιωσε η νεαρή θαυμάστρια, αλλά η Adele νομίζω ορθώς έθιξε ένα υπαρκτό πρόβλημα: Την εικονική πραγματικότητα των νέο-νάρκισσων…

Συμβαίνει το εξής περίεργο. Κάποιος, π.χ. στήνεται να πληρώσει -πολλά..- στην ουρά των εκδοτηρίων, καταφέρνει να βρει μία καλή θέση στην συναυλία του καλλιτέχνη που αγαπά (;) και όταν έρχεται η στιγμή να απολαύσει τα τραγούδια και το θέαμα ιδίοις όμμασι…  επιλέγει  να τα βλέπει και να τα καταγράφει όλα μέσα από την οθόνη του κινητού! Και δεν είναι μόνο ένας. Χιλιάδες φωτάκια απλώνονται μπροστά στην σκηνή… Πού είναι οι εποχές που το κοινό κτυπιόταν, χόρευε ή δάκρυζε αναλόγως των συναισθημάτων; Πάνε αυτά: Στρατιωτάκια αμίλητα, αγέλαστα μήπως και κουνηθεί η εικόνα…

Ίσως σκεφτούμε αγαθά: Θέλουν προφανώς να θυμούνται τις στιγμές. Κι όμως. Δεν μιλάμε για στιγμές μιλάμε για ώρες εμπειριών που κάποιοι προτιμούν να τις καταγράφουν από το να τις ζουν. Έπειτα, η καταγραφή αυτή δεν μπαίνει σε κάποιο προσωπικό άλμπουμ ή σε ένα ρομαντικό εφηβικό ημερολόγιο. Μακάρι να ήταν τόσο απλά… Η καταγραφή πλέον ανεβαίνει σε ζωντανό χρόνο σε λογαριασμούς social media ή σε κανάλια του YouTube. Από κάτω ήδη αρχίζουν τα χεράκια με τον υψωμένο αντίχειρα: Τα πολυπόθητα likes! «Ήμουν και εγώ εκεί!» θέλουν να πουν. Αλήθεια όμως, ήταν πραγματικά «εκεί»; 

Μία 15ετία πριν, και για αιώνες ο ¨νάρκισσος¨  ήταν κάποιος ο οποίος απολάμβανε ένα κάποιο είδος ηδονής καμαρώνοντας το είδωλο του στον καθρέπτη…

Ξεχάστε το. 

Φασιανός Αλέκος
Νάρκισσος, 2003

Ο ναρκισσισμός έχει προχωρήσει πολύ παραπέρα. Πλέον ο νάρκισσος δεν ποζάρει μόνον. Ποζάρει για να post-άρει… Στην θέση του καθρέπτη έχει μπει η σελίδα ή ο ¨τοίχος¨ του facebook. Το ημερολόγιο των δραστηριοτήτων δεν είναι καθόλου προσωπικό, και αυτό γίνεται οικειοθελώς. Έτσι η μπάλα περνάει πλέον στην εξέδρα. Σε μία μάλιστα τραβηγμένη βερσιόν αυτής της κουλτούρας, ο χρήστης  καταντά να ζει σχεδόν ψηφοθηρικά μέσω του προφίλ του: Δεν καμαρώνω για αυτά που κάνω και μπορεί και να μην ξέρω καν αν τα θέλω, μέχρι να τα εγκρίνουν μαζικώς οι υπόλοιποι μέσω μίας στιγμιαίας ψήφου! Μέχρι δηλαδή να γίνουν κάπως…viral (δημοφιλή). Τότε μόνον αξίζουν και μου αρέσουν και εμένα… Για να καταλάβετε: Φίλος που ασχολείται με παιδιά μου περιέγραψε πως είδε έναν έφηβο εμφανώς στενοχωρημένο και αμίλητο. Όταν τον ρώτησε τί έχει πήρε την εξής απάντηση: «έχω κάνει post νέα φωτογραφία με την κοπέλα μου, εδώ και λίγη ώρα και ακόμα δεν έχω ούτε ένα like…» Για αυτό λέω: Καλά έκανε η Adele… Και ίσως η κάθε Adele θα πρέπει σιγά-σιγά να αφυπνίσει ένα μέρος μίας ολόκληρης γενιάς που νοιάζεται περισσότερο να ¨ανεβάζει¨ την ζωή της στην κρίση του ιντερνετικού όχλου της στιγμής, παρά να την ζει… 

Ο ωραίος Ντόριαν Γκρέυ του Όσκαρ Ουάιλντ πούλησε την ψυχή του, ώστε να μείνει πάντα νέος και όμορφος όπως στο πορτραίτο του. Τουλάχιστον όμως πίστευε πως εκείνη η ομορφιά ήταν δική του. Οι ωραίοι 18άρηδες, «πουλούν» την ζωή τους στα πρωτοσέλιδα των social media περιμένοντας από άλλους την έγκριση ενός προφίλ που τους γίνεται όλο και πιο πολύ επιφανειακό και ξένο…

Χαράλαμπος Πετρουλέας 

 Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει (εις διπλούν) τη σελίδα είναι έργο του Αλέκου Φασιανού.

Πηγή: Aντίφωνο 

antikleidi