Πολλοί εκφράζουν την λογική απορία, τι έπαθε ο Σόϊμπλε; Αυτή η ερώτηση δημιουργείται καθώς εκεί που πολλοί ανέμεναν το γνώριμο αποτέλεσμα της τιμωρίας με την περίπτωση τόσο της Ισπανίας, όσο και της Πορτογαλίας για τον εκτροχιασμό τους. Καθώς επί της κρίσεως η όποια χώρα της Ευρωζώνης, εάν εκδήλωνε την αδυναμία της στην συμφωνία ή την όποια αντίδραση της αρνούμενη να τηρήσει τα αυστηρά κριτήρια αυτής, άσχετα από τις οποιονδήποτε συνθήκες και αν είναι η οποιαδήποτε αυτή περίπτωση κάθε φορά, τότε έπεφτε ο αυστηρός πέλεκυς από την Γερμανία με τιμωρητική διάθεση (εάν όχι εκδικητική) προς παραδειγματισμό απέναντι σε κάθε σκέψη άλλης χώρας για τον κάθε αυθάδη που δεν υπέκυψε εξαρχής υπό την ισχύ του Βερολίνου, έντρομος και ιταμός.
Αλήθεια ο σκληρός του Βερολίνου (βλέπε Σόϊμπλε) που στα 7 χρόνια κρίσης διατηρούσε την πιο άτεγκτη στάση απέναντι στην κάθε χώρα της Ευρωζώνης και είχε καταφέρει να γίνει ο πιο μισητός πολιτικός προς τον κάθε λαό, για την στάση του αυτή. Αλήθεια, τι έπαθε και επέτρεψε να μην τιμωρηθούν αυτές οι δύο χώρες του Νότου (η Ισπανία και η Πορτογαλία) (ο ίδιος πριν ένα μήνα δήλωσε ότι εάν η Πορτογαλία δεν εφαρμόσει τα μέτρα της λιτότητας θα οδηγηθεί σε νέο Μνημόνιο);(1)
Αυτός που είχε υποσχεθεί στην συγκυβέρνηση του Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη (το καρότο) ότι αν πετύχουν πλεόνασμα, τότε θα ανοίξει ο διάλογος για το κούρεμα του χρέους (κάτι που το ελληνικό ζήτημα, εάν είχαν την πραγματική θέληση να επιλύσουν, έπρεπε να προϋπάρξει από την περίοδο του πρώτου Μνημονίου, κατά ομολογία των επίσημων χειλιών του Δ.Ν.Τ. και όχι μόνο), κάτι που η προηγούμενη συγκυβέρνηση έκανε για να γευτεί το καρότο και ως Υπουργός Οικονομίας, ο Στουρνάρας το έθεσε αυτό το ζήτημα στον Γερμανό ομόλογο!!!; του και η απάντηση υπήρξε(2), "Γιάννη, ξέχασε το". Ο ίδιος ο Σόιμπλε σε μία επίδειξη επί της κυβερνήσεως της "Πρώτης φοράς, Αριστερά" (βλέπε ΣυΡιζΑ) και επί Υπουργίας Οικονομικών του Βαρουφάκη, είχε αποκαλέσει τον Έλληνα ομόλογο!!!; του ως "ανόητα αφελή"(3).
Τέλος να θυμίσω ένα ακόμη επεισόδιο που εκτυλίχθηκε με την σημερινή κυβέρνηση, όπου ο Τσίπρας σε ετήσια συνάντηση στο Νταβός, σε προσπάθεια του να "μαλακώσει" τους όρους από την συμφωνία που έφερε (αυτή την αναπτυξιακή, σε πρόσφατες του δηλώσεις) προς τον Γερμανό Υπουργό, εισέπραξε την απάντηση, "είναι η συμφωνία, ηλίθιε!" (παραφράζοντας την γνώριμη φράση του Καρβίλ, "είναι η οικονομία, ηλίθιε")(4).
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, έχει να κάνει με την πρόσφατη έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ε.Ε., εκεί οφείλουν οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί να μην εκπληρώσει τις απειλές του προς τις ίδιες χώρες και σε κανέναν συναισθηματισμό εκ του θαύματος, καθότι ο Γερμανός είναι ορθολογιστής προς τις συμφωνίες για τις άλλες χώρες, πλην της Γαλλίας μέχρι πρόσφατα και της ίδιας της Γερμανίας είτε είναι η ένταξη της ίδιας της Γερμανίας χωρίς να έχει τηρήσει τις προϋποθέσεις του Μάαστριχτ και αυτή πέραν των άλλων χωρών. Όπως και η στροφή της από το μεταναστευτικό ζήτημα για το εργατικό δυναμικό-κεφάλαιο στην βιομηχανική της ελίτ και μέχρι τότε τηρούσε την συνθήκη της Γενεύης μέχρι να νιώσει την οργή των ψηφοφόρων της για να αναστείλει την συνθήκη Σένγκεν (κάτι που δεν θα μπορούσε καμία άλλη χώρα να το κάνει στην Ε.Ε., εκτός της Γερμανίας, βεβαίως).
Ο Σόιμπλε φοβάται ότι η Μ. Β. (Μεγάλη Βρετανία) στο δόγμα πίστης του Τ.Ι.Ν.Α. που έχει επιβληθεί, ότι έδειξε στις άλλες χώρες εάν ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται, τότε κόβεται. Η προοπτική της λύσης από την έξοδο της επόμενης χώρας που θα επακολουθήσει και ο τρόμος του να επέλθει η κατάρρευση του σημερινού οικοδομήματος της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., αυτές είναι οι μύχιες σκέψεις που επικρατούν στο κεφάλι του Γερμανού. Έπειτα από το "pop-corn effect" των χωρών της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., για να στιγματιστεί ανεξίτηλα εκ νέου ότι η Γερμανία είναι η χώρα μπουρλοτιέρης απέναντι στην σταθερότητα, στην ομαλότητα και για την ειρήνη στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Το "pop-corn effect" είναι το "φαινόμενο του ποπ κορν" που προκαλεί την μη αναμενόμενη εκδήλωση από το καλαμπόκι για την βίαιη και γοργή μη συντονισμένη έκρηξη του κατά την θέρμανση του, κανείς δεν ξέρει ποιος σπόρος θα "σκάσει" πρώτος, ποιος δεύτερος και ούτω καθεξής και πόσο θα κρατήσει η ολοκλήρωση του φαινομένου χρονικά. Αντίθετα με το domino effect που είναι το "φαινόμενο του Ντόμινο" και εκεί γνωρίζεις ποιο είναι το πρώτο πλακάκι, μετά ποιο είναι το δεύτερο και τα λοιπά, δηλαδή, είναι μία εκδήλωση συντονισμένη και αναμενόμενη όπου έχει μία συγκεκριμένη πορεία και ορισμένο χρονικό διάστημα), είναι κάτι που τον εξανάγκασε σε μία συμπεριφορά που δεν συνάδουν με του ίδιου τις πεποιθήσεις του και με το ιστορικό που είχε καταγραφεί, μέχρι χθες.
Ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι το δίδυμο που είχε ψυχολογήσει στον μέσο Γερμανό εκείνης της εποχής, τα αδέλφια Γκριμ (Γερμανοί και οι ίδιοι)(5). Όπου έγραψαν το παραμύθι που αναφερόταν σε δύο αδέλφια που βρήκαν ένα σπιτάκι (βλέπε Ε.Ε. και Ευρωζώνη) μίας μάγισσας από ζαχαρωτά και άλλου είδους γλυκίσματα και έπεσαν λαίμαργα να το κατασπαράξουν, χωρίς να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και φειδώ προς τα ένστικτα τους. Αυτή η συμπεριφορά οδήγησε αυτά τα παιδιά στο παρολίγο θάνατο τους, όπου η μάγισσα ετοιμαζόταν να τα μαγειρέψει και να δειπνήσει με τα ίδια. Το παραμύθι, όπως και το πλήθος αυτών των αφηγημάτων καταλήγουν αίσια, όπου διασώθηκαν αυτοί οι δύο ήρωες του παραμυθιού.
Η ζωή βέβαια δεν συμβαδίζει με τα αφηγήματα, κατά κανόνα' και μπορεί να οδηγήσει σε ένα δυσάρεστο τέλος, μηδέ προ του τέλους μακάριζε. Ήδη οι Γερμανοί ψηφοφόροι είναι έτοιμοι να τιμωρήσουν το δίδυμο του Βερολίνου και οι άλλοτε θελκτικές αυτές ενώσεις για την κάθε χώρα που έμοιαζε σαν στάδιο της εξέλιξης της κάθε κοινωνίας της ευρωπαϊκής ηπείρου, κάνοντας να επιζητούν διακαώς την ένταξη τους είτε αυτή η ένωση λέγεται Ε.Ε., είτε Ευρωζώνη. Πλέον αυτή η τάση έχει πάρει αντίστροφη πορεία και η Τσεχία και η Πολωνία δεν θέλει να εισέλθει στην Ευρωζώνη, η Μ. Βρετανία ήδη αποχώρησε, η Ελβετία ακύρωσε το αίτημα της για την ένταξη της και η Ισλανδία το ίδιο έκανε, πέρσι.
Όλα αυτά είναι καλά σημάδια και πρέπει να υπάρξουν κινήσεις από την πολιτική και την οικονομική ελίτ του τόπου. Προς το παρόν, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται και η πορεία της Μνημονιακής περιόδου, δυστυχώς δεν μπορεί να μας αφήσει να αισιοδοξούμε ότι θα αδράξουν αυτές τις ευκαιρίες αυτές και τις επόμενες. Για να γίνει κάτι τέτοιο στο παρόν αλλά και στο μέλλον, τότε πρέπει πρώτα να προηγηθεί κάτι άλλο. Αυτό δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από μία ομάδα που θα αναγεννηθεί από τα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας και βιωματικά έχει γνωρίσει αυτή την εξέλιξη της οικονομικής καταστροφής, μέσα στο πετσί της, καλά.
Όπου νιώθει και αγωνία με τον διπλανό του σε αυτό που βιώνει, διότι και ο ίδιος αποτελεί μέρος αυτής της πραγματικότητας, αντίθετα με αυτούς που λυμαίνονταν τον τόπο και συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο μέχρι σήμερα, εκβιάζοντας την κάθε πραγματική κατάσταση του καθένα από εμάς ως όντας ισχυροί αυτοί έναντι μας. Η ισχύς δεν μπορεί να συμβαδίσει με την δικαιοσύνη, παρά μόνο η πυγμή. Σήμερα, υπάρχει μία ιστορική ευκαιρία να αλλάξει εποχή η χώρα και να πορευτεί στο μέλλον ως μπροστάρης.
Αρκεί να καταλάβει αυτή η κοινωνική ομάδα την τάση της εξέλιξης προς την επόμενη εποχή και ότι έχει μπροστά το τέλος του νεωτερικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα ξεκίνησε το νεωτερικό κράτος-Λεβιάθαν με το νικηφόρο τέλος της επανάστασης απέναντι στους Οθωμανούς και την ποδηγέτηση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, κάτι που συνεχίζει μέχρι και σήμερα, άσχετα αν άλλαξαν αυτές οι χώρες και δεν παρέμειναν οι ίδιες από την αρχή τους και δυστυχέστατα με την εσωτερική πέμπτη φάλαγγα των Ελλήνων που συνεχίζει σαν να μην την έχει αγγίξει ποτέ ο χρόνος μέχρι και σήμερα, η ίδια) και πρέπει να μετεξελιχτεί το πολιτικό σύστημα προς αυτή την κατεύθυνση.
Μία κατεύθυνση που αποτυπώνουν σύγχρονοι επιστήμονες (βλέπε Αρτζέμογλου στο βιβλίο του "Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη", τον Ρίφκιν στο βιβλίο του η "Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση", τον Κοντογιώργη (στο σύνολο των βιβλίων του), τον Άλβιν Τόφλερ στο "Τρίτο Κύμα" κ.α.. Εδώ θα πεθάνει το κακοφορμισμένο σώμα του Λεβιάθαν, γιατί θα γεννηθεί το καινούργιο από την ελληνική κοινωνία.
sioualtec
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου