Τότε, μόνο τότε, είμαι ελεύθερος...

Πρώτη με πλησίασε η ΟΝΝΕΔ στα ευαίσθητα μαθητικά μου χρόνια. Έφταιγε η μόδα; ή οι φίλοι που παίρναν μέρος; Δεν ξέρω. Πήγα όμως. Όταν κάποιος έβγαλε σε προεκλογική περίοδο με κατσαβίδι το μάτι ενός πασόκου με ζώσανε τα φίδια. Δεν μίλησα όμως, είχα βλέπεις καλή ανατροφή. Όταν τυχαία όμως μια μέρα, ανοίγοντας ένα ντουλάπι στο Τ.Ο. Διοικητηρίου, είδα βόμβες μολότοφ, την έκανα με ελαφριά πηδηματάκια. 

Στο πανεπιστήμιο ΔΑΠ και ΠΑΣΠ μου πρόσφεραν, χωρίς ντροπή, "ευκολίες" στην φοιτητική μου καριέρα και "ευκαιρίες" στην επαγγελματική μου αποκατάσταση. Είχε "πήξει" όμως λίγο το μυαλό και ντράπηκα να τις αρπάξω. Με πλησίασαν οι αριστεροί και μου είπαν: "Εσύ έχεις αριστερές ιδέες!". Χάρηκα στην αρχή γιατί θεώρησα ότι βρήκα το λιμάνι μου. Αλλά μετά μου εξήγησαν ότι δεν είναι σωστό να παρεκκλίνουν οι ιδέες μου από τη γραμμή του κόμματος. Αυτοί είχαν φάει την ζωή με το κουτάλι, είχαν αγωνιστεί και ξέρανε καλύτερα από εμένα. Δεν ήξερα τότε γιατί, αλλά ευτυχώς φοβήθηκα. Πήγα λοιπόν προς τη μεριά της αναρχίας. Αλλά πάλι το ξερό μου το κεφάλι με έβγαλε και από τούτο το νέο λιμάνι: Έπρεπε να οργανωθούμε, να γίνουμε πολλοί, να επικοινωνήσουμε ιδέες, να πάμε προς την ουτοπία, να δραστηριοποιηθούμε. Πως είναι δυνατόν να θέλεις να οργανώσεις την αναρχία, σκέφτηκα και είπα ότι η αναρχία μου κάτι άλλο σήμαινε... 

Έτσι μου τελειώσαν οι ιδεολογίες και ελευθερώθηκα από τις ελπίδες που προσφέρουν για πάρτη μου οι "άλλοι". 

... 

Με βάφτισαν Χ.Ο. και μου είπαν να χαίρομαι γι' αυτό. Από μικρό παιδί λοιπόν αισθανόμουν ευγνωμοσύνη που δεν γεννήθηκα αλλού και δεν έγινα μωαμεθανός, βουδιστής ή τίποτα άλλο πέραν του σωστού. Μόλις όμως το σκέφτηκα αυτό (και πραγματικά το σκέφτηκα σε πολύ μικρή ηλικία) είπα: Μόνο 10 εκατομμύρια θα πάνε στον παράδεισο; Και οι υπόλοιποι στην κόλαση ΕΠΕΙΔΗ γεννήθηκαν αλλού; Δεν είναι δυνατόν. Δεν μίλησα όμως. Είχα καλή ανατροφή... 

Μίλησα πολύ αργότερα όταν μια μέρα άκουσα κάποιον να λέει να μην ανοίγουμε την πόρτα στους Ιεχωβάδες. Γιατί, ρώτησα όλο αφέλεια. Μα γιατί αυτοί θέλουν να σε προσηλυτίσουν!!! Τότε δεν άντεξα και είπα: μα και εσείς το ίδιο κάνατε και δεν με ρωτήσατε κιόλας! 

Έτσι μου τελειώσαν και τα πιστεύω και ελευθερώθηκα κι άλλο... 

... 

Δεν είμαι όμως ακόμα ελεύθερος. Μου έμεινε η αμφιβολία να με καίει. Να αναρωτιέμαι αν έκανα σωστά, αν σκέφτηκα όλες τις παραμέτρους. Στο φινάλε, ποιος είμαι εγώ που ξέρω καλύτερα; Αυτοί και σοβαροί φαίνονται και μεγαλύτεροι είναι. Άκου και πόσο όμορφα και μορφωμένα μιλάνε! Εξάλλου δες τριγύρω σου: όλο μίση, πόλεμοι, αδικία. Πρέπει κάτι να γίνει. Πρέπει να κάνουμε, να γίνουμε, δεν ξέρω τι, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Έτσι με τυραννάει η σκέψη και δεν μ' αφήνει σε ησυχία. Δεν μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος με τέτοια ερωτήματα...

... 

Όμως υπάρχουν στιγμές, ελάχιστες δυστυχώς, που ελευθερώνομαι και από τις ερωτήσεις. Δεν με φοβίζει τότε να μην έχω ερώτηση. Είναι σαν να αμφιβάλλω για την ίδια μου την αμφιβολία. Είναι σαν να αμφιβάλλω για το αν υπάρχω. Είναι σαν να είμαι η ίδια η ασημαντότητα μου. Είμαι τίποτα, ή καλύτερα δεν είμαι καν ο εαυτός μου. Και τότε, μόνο τότε, μένω μόνος, εντελώς μόνος, και το μόνο που κάνω (όχι "εγώ"), είναι να "κοιτάω". Τότε, μόνο τότε, είναι η ζωή πραγματική. Τότε, μόνο τότε, είμαι ελεύθερος... 

stontoixo