Ένα χαλί... χειροποίητο...

Η τέχνη είναι μια...περίεργη ιστορία... Ο ορισμός ενός έργου σαν έργο τέχνης δεν ακολουθεί κανόνες συγκεκριμένους και ελέγξιμους...Είναι μάλλον μια γενική αίσθηση πληρότητας,αρμονίας, λύτρωσης και-ίσως-ενός εύληπτου μηνύματος που ένα έργο σου αφήνει αυτό που το κατατάσσει σε διαφορετική κατηγορία από τα άλλα... 

Επίσης πιστεύω πως και ο χρόνος που κάποιος δαπανά για να φτιάξει ένα δημιούργημα, ο κόπος που καταβάλλει,τα υλικά ή η τεχνική που χρησιμοποιεί είναι κριτήρια που το κάνουν από χειροτέχνημα έργο τέχνης...Προσωπικά χρησιμοποιώ περισσότερο το συναίσθημα παρά τις γνώσεις για να θεωρήσω ένα έργο καλλιτέχνημα(ξέρω πως αυτό δεν είναι πάντα σωστό ,αλλά είναι ο δικός μου τρόπος...)..

Είναι πιστεύω παραπάνω από φανερό πως πολύ συχνά η κριτική είναι αυτή που αναδεικνύει ένα έργο τέχνης ως τέτοιο...όπως επίσης και έναν καλλιτέχνη ως τέτοιο... Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που μπορεί να φτιάξει ή να καταβαραθρώσει την εικόνα ενός καλλιτέχνη...Αυτό το ...εμπορικό σύστημα ποτέ δεν το συμπάθησα...

Παλιότερα η τέχνη ήταν σύντροφος στη ζωή όλων των ανθρώπων...Ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι μεταμόρφωναν την καθημερινότητά τους...Τέχνη έκανε ο ζωγράφος που διακοσμούσε το σπίτι του ή -από εσωτερική ανάγκη-ιστορούσε με τα πινέλα του τις λύπες και τις χαρές του... 

...η υφάντρα που συνδύαζε τα χρώματα στα κιλίμια που έστρωνε στο σπίτι της ,η κεντήστρα που με βελόνι και κλωστή έφτιαχνε αριστουργήματα για να στολίσει το τραπέζι της...Η τέχνη τότε ήταν πιο κοντινή στην καθημερινότητα και πολύ συχνά τέχνη και χρηστικότητα συνέπιπταν στο ίδιο έργο... 

Ο καλλιτέχνης, παλιότερα, σπάνια πλούτιζε ή ζούσε από την τέχνη του...περισσότερο την εξασκούσε από την ανάγκη του να ομορφύνει τον κόσμο γύρω του και να εκτονώσει τις δημιουργικές δυνάμεις που έκλεινε μέσα του...

Ένας τέτοιος καλλιτέχνης -βγαλμένος λες από παλιά- είναι και ο αγαπημένος μου ξάδελφος ,ο Αλέκος...Καλλιτέχνης σε όλα του...Πριν καιρό είχα κάνει μια ανάρτηση για το κτήμα στο οποίο ζει και όπου κανείς μπορεί να δει το καλλιτεχνικό του πνεύμα...(http://vasanakia.blogspot.gr/2012/04/blog-post_16.html ).Όλα φτιαγμένα και φροντισμένα με μεράκι και αγάπη...Την ίδια αγάπη με την οποία φτιάχνει και τα χαλιά του...

...παρόλο που έχει τόσα να νοιαστεί,τους μαθητές του στο σχολείο(μέχρι πρότινος),τα ζώα,τον κήπο του,τα μελίσσια ...παρόλο που ο χρόνος που του μένει είναι σχεδόν ανύπαρκτος...από βράδυ σε βράδυ,με υπομονή μεγάλη κεντάει,ζωγραφίζει ή φτιάχνει τα υπέροχα φλοκωτά χαλιά του,πραγματικά κομψοτεχνήματα...

vasanakia