Για έναν ήλιο που ποτέ δεν φαίνεται μα ξέρουν πως κάπου εκεί έξω πρέπει να υπάρχει

« Expulsions » (détail) d’Ernest Pignon-Ernest, 1979, coll. de l’artiste.

Καλωσήρθατε στον Κήπο των Τεράτων.Εκεί όπου οι άνθρωποι περιμένουν την ανατολή του ήλιου. Κουρασμένοι,κουβαλάνε πάντα μαζί τις χαρές και τις πίκρες μιας ζωής.Στέκονται υπομονετικά δεκαετίες ολόκληρες πάνω σε πατώματα σκληρά.Και περπατάνε σε στενά δρομάκια γεμάτα πέτρες ριγμένες διάσπαρτα.Και ο ύπνος τους διακεκομμένος σε μικρά κομμάτια,περιλουσμένος απ’όλα τα άγχη και τους τρόμους που πέρασαν αλλά κι από αυτούς που ακόμη δεν έχουν έρθει.Το χαμόγελό τους και η σκέψη τους είναι ανακατεμένα με την ροή της κανονικότητας,που παλεύουν να ξεπεράσουν αλλά ποτέ δεν προφταίνουν.Και κάπου κάπου,ίσα που τολμούν να τους ξεφύγει κάποια άναρχη σκέψη,που με φόβο ύστερα την μαζεύουν για να μη διαταραχθεί η τάξη.Και στα μάτια τους πάντα θα δεις την ίδια λησμονημένη αγάπη.Για έναν ήλιο που ποτέ δεν φαίνεται μα ξέρουν πως κάπου εκεί έξω πρέπει να υπάρχει.Και συνεχίζουν να στέκονται και να βαδίζουν.Να βαδίζουν και να στέκονται.Στον λαβύρινθο της ζωής και της σκέψης,υπάρχει πολύς χώρος και χρόνος για όλα τα όνειρα του κόσμου.Μα σε τούτο τον Κήπο καταφέρανε οι άνθρωποι και στριμωχτήκανε.Και μίκρυνε η σκέψη τους και η φωνή τους.Και ύστερα από τόσα χρόνια,ύστερα από τόσα χαμένα όνειρα, ξέχασαν να αγαπούν και να σέβονται.Μέσα στη μνήμη τους εισχώρησε η λήθη.Και εκεί που κάποτε άνθιζαν λουλούδια,μονάχα ξέρα και χώμα,σκόνη που την παίρνει ο άνεμος και την σκορπά.Εκεί που κάποτε γιόρταζαν το χτίσιμο με το πιοτό και το τραγούδι,τώρα στέκονται βουβοί και αφυδατωμένοι πάνω στα συντρίμμια.Μελετάνε τις επόμενες κινήσεις και περιμένουν να κάτσει το ζάρι.Μα σε αυτό τον κόσμο λίγοι θα είναι οι τυχεροί.Και ο Κήπος δεν συγχωρεί τα λάθη.Για κάθε λάθος ριξιά υπάρχει και η κατάλληλη τιμωρία.Η μεγάλη ασάλευτη τάξη απαιτεί θυσίες.Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και φρούδες ελπίδες.Οι άνθρωποι εδώ είναι ελεύθεροι να κάνουν όσα όνειρα θέλουν,όμως ελάχιστα από αυτά θα γίνουν πραγματικότητα.Εκεί έξω στον Κήπο…υπάρχει κάτι τρομερό.Μια πραγματικότητα που είναι έξω από την δική τους πραγματικότητα.Και τους τραβά συνεχώς προς το μέρος της.Σαν μια γιγαντιαία ρουφήχτρα που ορίζει την τάξη και το χάος στο χωροχρονικό συνεχές των ανθρώπων.Ανήμποροι και ταλαιπωρημένοι οι άνθρωποι,στέκονται και βαδίζουν.Βαδίζουν και στέκονται ολοένα και πιο κοντά στη ρουφήχτρα.Περιμένουν τον ήλιο που ποτέ δεν φαίνεται μέχρις ότου να γίνουν ένα με την ανθρωποφαγική μηχανή,ένα με την σκόνη,ένα με τη λήθη,ένα με την σιωπή.Μέχρις ότου κάθε ελεύθερη ανθρώπινη σκέψη και κάθε ελεύθερο πάθος να σβήσουν οριστικά και να γίνουν ακόμη ένα χαμένο όνειρο,μια ακόμη χαμένη ελπίδα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων και των χρόνων.Κι όλη αυτή η τραγική σπατάλη,η αναίτια τυραννία,ο εφιάλτης που στοιχειώνει κάθε αγνή ύπαρξη,να μην μπορεί να τελειώσει.Για να ζήσουν οι άνθρωποι την δική τους  κατακερματισμένη πραγματικότητα,πρέπει να καταστρέψουν την  ενιαία πραγματικότητα που υπάρχει έξω από αυτούς.

mavrhlista