Ο απόκρυφος κόσμος

  Ν. Λυγερός

Η πρώτη ερώτηση ήταν απλή.
Γιατί κανείς δεν έγραψε γι’ αυτό το γεγονός;
Μα ποιος θα μπορούσε ν’ απαντήσει;
Μπορεί και κανένας.
Εκτός αν ήξερε το Δάσκαλο.
Η τουλάχιστον αν είχε διαβάσει.
Κι αν το διάβαζε έπρεπε να ξέρει.
Αλλιώς δεν θα το πρόσεχε.
Ή χειρότερο ακόμα.
Δεν θα το ερμήνευε.
Αφού δεν θα το πίστευε ο ίδιος.
Κι όμως υπήρχαν αντικειμενικά στοιχεία.
Homo universalis*.
Επεξεργαζόταν τα πάντα.
Όλα όσα είχε στη διάθεσή του.
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.
Η καινοτομία δεν είχε μυστικά γι’ αυτόν.
Είχε ήδη ζήσει σαράντα χρόνια.
Σαράντα χρόνια ελευθερίας.
Κι ήξερε περισσότερα από τον καθένα.
Εκτός βέβαια από τους εξερευνητές.
Γνώριζε για το τέλος του κόσμου.
Γιατί τον έζησε πριν την Άλωση.
Μελετούσε τα χειρόγραφα με συζητήσεις.
Ήθελε να ερευνήσει τα σχήματα.
Για να γίνουν νοητικά.
Κι αναζητούσε το νέο.
Κάθε σκέψη είχε την καταγραφή της.
Και τα τετράδιά του γέμιζαν με φως.
Τότε γιατί; 

Ποιο ήταν το μυστικό του απόκρυφου κόσμου;

16401) Ο απόκρυφος κόσμος. Perfection 15 7 7/2014.
Fr. Le monde apocryphe. It. Il mondo occulto.

*Homo Universalis είναι ο χαρακτηρισμός του ιδανικού ανθρώπου της Αναγέννησης (15ος-16ος αιώνας). Η ονομασία είναι λατινική και σημαίνει «καθολικός, συνολικός άνθρωπος».

Homo Universalis είναι ο χαρακτηρισμός ενός ανθρώπου που συμπύκνωνε όλα τα ιδανικά της εποχής της Αναγέννησης: ερευνητικό και κριτικό πνεύμα, φιλοπεριέργεια, και κυρίως μία τάση για ενασχόληση με κάθε αντικείμενο της τέχνης και της επιστήμης. Ο όρος αναφέρεται στο εύρος ή την επιθυμητή «καθολικότητα» της πολυμάθειας που μπορούσε να αποκτήσει κανείς.

Ο πιο χαρακτηριστικός και ίσως ο μόνος πραγματικός Homo Universalis είναι ο διάσημος Λεονάρντο ντα Βίντσι, που όπως μαρτυρούν οι πηγές, ασχολούνταν —εκτός από τη ζωγραφική, τη γλυπτική και γενικώς την τέχνη— με τη μηχανική, την ανατομία, την αρχιτεκτονική, ήταν φυσιοδίφης, αρχαιοδίφης και στοριοδίφης, συγγραφέας, χημικός και κατείχε πολλές άλλες ιδιότητες. Άλλες τέτοιες χαρακτηριστικές πολυσχιδείς προσωπικότητες ήταν ο Αβικέννας, ο Ισαάκ Νεύτων, ο Γαλιλαίος Γαλιλέι κ.ά. (Βικιπαίδεια)

ΒΙΝΤΕΟ: Ν. Λυγερός - Ο απόκρυφος κόσμος

Dimitris Marinakos

Όταν ο μικρός κύκλος αποφάσισε να κινηθεί μαζί με τον μεγάλο δεν ήξερε ότι δεν έπρεπε να είναι ένα μικρό γρανάζι. Η επιφάνεια που του είχε τοποθετήσει η κοινωνία για να τρέξει ήταν τραχιά και τούτο δεν θα τον βοηθούσε να κάνει την υποχρεωτική γι αυτόν λόγω διαφοράς μεγέθους από τον μεγάλο κύκλο ολίσθηση.

Ο μεγάλος κύκλος γνώριζε ότι κινείτο ελεύθερα πάνω στην λεία επιφάνεια της ανθρωπότητας που ήταν πιο βαθιά τοποθετημένη και ήταν λεία.

Ήταν λεία λόγω του μεγέθους των Τεράτων που την διέτρεχαν τα οποία δεν ήσαν ποτέ μεγάλα γρανάζια γιατί τέτοια ήταν άχρηστα για την μηχανική της κοινωνίας.

Έτσι με λείες επιφάνειες δεν έσκαπταν ποτέ την επιφάνεια που διέτρεχαν.

Οι μεγάλοι κύκλοι γύριζαν ελεύθερα και με πλήρη επαφή όλη έκταση της περιφέρειά τους πάνω στην λεία επιφάνεια της ανθρωπότητας.

Μα ήξερε κάθε Τέρας... κάθε μεγάλος κύκλος... λόγω ανθρωπιάς ότι ήταν το πρέπον να πάρει μαζί του στην κίνηση και κάποιον μικρότερο.

Υπήρχε ανάγκη να τον πάρει μαζί του για να μπορέσει να τρέξει κι αυτός για πρώτη φορά όλη την απόσταση της ανθρωπιάς που ήταν πολύ μεγαλύτερη από την περιφέρεια του μικρού. Αν ο μικρός όμως επέμενε να είναι ένα ωραίο για την κοινωνία γρανάζι τούτο θα ήταν ολέθριο για τον μεγάλο.

Η παράλληλη κίνησή τους θα μπλόκαρε την κίνηση του μεγάλου όταν ο μικρός θα θυλήκωνε τα γρανάζια του στην τραχύτητα της κοινωνίας.

Τότε ο μεγάλος κύκλος αποφάσισε να διδάξει στον μικρό όχι αυτό που ήξερε κάθε εξερευνητής. Απέφυγε να του διδάσκει μόνο τα γεγονότα γιατί τούτο δημιουργούσαν στον μικρό περισσότερα μυτερά γρανάζια.

Απέσταξε τα γεγονότα ...απέσταξε τη γνώση και άρχισε να λειαίνει με τα νοητικά σχήματα τα γρανάζια του μικρού.Τον έκανε ξανά ένα λείο μικρό κύκλο.

Ένα μικρό Τέρας.
Τότε ο μικρός, άρχισε να κινείται και ήταν έτοιμος να διατρέξει μαζί με τον μεγάλο όλη την επιφάνεια της ανθρωπότητας και της ανθρωπιάς.

Ακόμα και αν η κίνηση του μικρού ήταν μια αυταπάτη της όρασης... ακόμα και αν η μικρή του περιφέρεια δεν δικαιολογούσε ένα τέτοιο κατόρθωμα.... ακόμα και αν στην πραγματικότητα συμπλήρωνε τη διαφορά με ολίσθηση ...στο τέλος τα είχε καταφέρει.

Το παράδοξο που είχε διδάξει ένα από τα πρώτα Τέρατα είχε ήδη λειτουργήσει ως νοητικό σχήμα και είχε λειάνει τις περιφέρειες των επόμενων μεγάλων κύκλων.

Διότι ακόμη και όλα τα Τέρατα, όλοι οι μεγάλοι κύκλοι, δεν διέθεταν την ίδια ακριβώς περιφέρεια και το παράδοξο ίσχυε συνεχώς.

Μα η απόσταση που κατάφερναν να διατρέξουν όλοι μαζί... όλο και μεγάλωνε!

Αυτό κατανόησε ο παρατηρητής που ήταν αρκετά μεγάλος κύκλος για να μην τον τυφλώνει νοητικά η ψευδαίσθηση του χρόνου. Η περιφέρεια του πάταγε πάνω στη λεία σχετικότητα του χρόνου για την οποία μίλησε κάποτε ένα άλλο Τέρας.

Μόνο η κοινωνία επέμενε να κρατήσει ένα αντίγραφο της παλαιάς τραχιάς επιφάνειας του χρόνου για δικούς της λόγους ...και κυρίως για να τον εμπορεύεται μέσα από τα άχρηστα ρολόγια της, μη έχοντας ιδέα για το συνεχόμενο παράλληλο θαύμα.

Η έκταση της ανθρωπιάς γινόταν όλο και μεγαλύτερη και η κοινωνία όλο και πιο μεθυσμένος Νάρκισσος που φορούσε πάνω της τα λεία δώρα της ανθρωπότητας ως στολίδια... για να καλύπτει τις ρυτίδες και την τραχύτητά της.

Η ανθρωπότητα μεγάλωνε... και η κοινωνία αποτρελαινόταν όλο και πιο πολύ καθώς πλησίαζε όλο και πιο κοντά στον αποκλειστικά δικό της θάνατο.

nikos-lygeros-poihsh