Όταν ήμασταν μικρά αν μας ρωτούσε κάποιος πως φανταζόμαστε τη ζωή μας σε 10 χρόνια κανένας μας δεν είχε στο μυαλό του αυτή τη ζωή που ζούμε τώρα.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε δουλέψει, δεν έχουμε βγάλει δικά μας χρήματα ή δουλεύουμε εποχικά.
Δεν βαριόμαστε, έχουμε όρεξη, το φταίξιμο όμως δεν είναι δικό μας. Αυτή η δομημένη ανεργία θα μας φάει, αυτή μαστίζει τους περισσότερους νέους. 'Εχουμε καταντήσει οι βδέλλες της κοινωνίας, οι παρείσακτοι.
Νιώθουμε πως κάνενας δεν μας έχει ανάγκη, μα αν το μέλλον δεν είμαστε εμείς, ποιος θέλετε να είναι;
Η θέληση μας κρύβεται στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μας. Να νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που δεχόμαστε χρήματα από τους γονείς μας και μεγαλύτερη ντροπή επειδή δεν έχουμε άλλη λύση.
Χιλιάδες σταλμένα βιογραφικά δίχως απάντηση.
Να μην νιώθουμε πλέον τη χαρά του Σαββατοκύριακου, γιατί η κάθε μας μέρα είναι ίδια και απαράλλαχτη.
Γιατί μας περιορίζετε, γιατί δεν μας αφήνετε να δείξουμε την αξία μας; Η γενιά μας είναι έξυπνη και σπουδαγμένη και εσείς μας αφήνετε να "σαπίζουμε" στα σπίτια μας.
Και στην τελική γιατί μας κόβετε τα φτερά;
Είχαμε τόσες βλέψεις για το μέλλον μας και τώρα είμαστε σε ένα αδιέξοδο που ολοένα και μεγαλώνει.
Να είμαστε χρήσιμοι για τη κοινωνία αυτό θέλαμε, να ανήκουμε κάπου.
Κανένας δε καταλαβαίνει τι αντίκτυπο έχει η ανεργία σε εμάς. Πλέον αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μονίμως με ένα άγχος, με ένα σκυθρωπό πρόσωπο. Μια θλίψη που αργά η γρήγορα θα μας καταβάλει θέλοντας και μη.
Είναι απαίσιο συναίσθημα να μην σε άφηνουν να δώσεις το στίγμα σου στη κοινωνία που μεγάλωσες.
Είναι κρίμα να σου κόβουν τα φτερά.
Nina Flokitca
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου