Δείχνουν πλήρη υποτέλεια στην τρόικα

Συνέντευξη της Σοφίας Σακοράφα στον Παύλο Κλαυδιανό Για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στην τρόικα, τις διεργασίες στην κεντροαριστερά, τις προϋποθέσεις επιτυχίας του στόχου για αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, τις δημοτικές εκλογές και το ρόλο της Χρυσής Αυγής μιλά σήμερα στην «Εποχή» η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σοφία Σακοράφα. Σή­με­ρα κιό­λας ξε­κι­νά ο έ­λεγ­χος της τρόι­κας. Η κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα ε­πι­χει­ρεί να εμ­φα­νί­σει τον πρω­θυ­πουρ­γό σαν τον με­γά­λο δια­πραγ­μα­τευ­τή. Πό­σο ι­σχύει η γραμ­μή Σα­μα­ρά «ό­χι νέα μέ­τρα»; Η κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα έ­χει το θρά­σος να εμ­φα­νί­ζει τον Σα­μα­ρά, ό­χι α­πλώς σαν τον με­γά­λο δια­πραγ­μα­τευ­τή, αλ­λά και σαν «α­ντι­μνη­μο­νια­κό», α­φού υ­πο­τί­θε­ται ό­τι κά­νει τα πά­ντα για να βγού­με α­πό τα μνη­μό­νια. Κά­θε φο­ρά που υ­πάρ­χει έ­να κρί­σι­μο δια­κύ­βευ­μα, ό­πως το 2012 ή­ταν οι ε­κλο­γές, σή­με­ρα η κα­θο­λι­κή α­ντί­δρα­ση της κοι­νω­νίας, το «α­ντί» του Σα­μα­ρά έ­χει στό­χο να λει­τουρ­γή­σει σαν α­ναι­σθη­τι­κό, προ­κει­μέ­νου να νε­κρώ­σει την α­ντί­στα­ση της κοι­νω­νίας. Το γε­γο­νός ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση δεν σκο­πεύει να προ­βά­λει κα­μία α­πο­λύ­τως α­ντί­στα­ση στην τρόι­κα έ­χει δια­φα­νεί με το διο­ρι­σμό του Μη­τσο­τά­κη και του Γεωρ­γιά­δη –στυ­γνών νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρω­ν- στα κρί­σι­μα υ­πουρ­γεία. Τρα­νή δε α­πό­δει­ξη για τα νέα μέ­τρα που έρ­χο­νται εί­ναι η α­πό­φα­ση του συμ­βου­λίου υ­πουρ­γών Οι­κο­νο­μι­κών να δώ­σουν την α­να­με­νό­με­νη δό­ση των 8,1 δισ. ευ­ρώ σε δό­σεις και υ­πό τον ό­ρο να ψη­φί­ζο­νται κά­θε φο­ρά τα προ­α­παι­τού­με­να μέ­τρα α­πό την Βου­λή. Η ε­κτί­μη­σή μου δε, εί­ναι ό­τι με­τά τις γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές, θα τε­θούν σε λει­τουρ­γία σκλη­ρό­τα­τα σε­νά­ρια για την τύ­χη του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους. Υπάρ­χει και ε­φε­δρι­κό ε­κλο­γι­κό σε­νά­ριο; Ναι υ­πάρ­χει ε­κλο­γι­κό σε­νά­ριο, ό­χι βε­βαίως για να α­ντι­με­τω­πι­σθεί κά­ποια «δο­λιο­φθο­ρά» στην κυ­βέρ­νη­ση, ό­πως πε­ριέ­γρα­ψε ο Σα­μα­ράς. Τού­τη η κυ­βέρ­νη­ση δεν κιν­δυ­νεύει α­πό αυ­τούς που υ­πη­ρε­τούν με την υ­πο­τέ­λεια του ε­ντο­λο­δό­χου την τρόι­κα, αλ­λά α­πό την κι­νη­το­ποίη­ση του λαϊκού πα­ρά­γο­ντα. Και ό­ταν ο λαός ρί­χνει μια κυ­βέρ­νη­ση, ό­ποια σε­νά­ρια κι αν έ­χουν ε­πε­ξερ­γα­στεί, εκ­φο­βι­σμού ή ό­ξυν­σης της τρο­μο­κρα­τίας χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το μα­κρύ χέ­ρι του συ­στή­μα­τος, τη Χρυ­σή Αυ­γή δη­λα­δή, θα α­πο­δει­χθούν «μι­κρά» υ­πό μία προϋπό­θε­ση. Ότι η α­ρι­στε­ρά, και εν προ­κει­μέ­νω ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα α­να­λά­βει με α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη ω­ρι­μό­τη­τα, συ­γκρό­τη­ση και δυ­να­μι­κή το με­γά­λο ι­στο­ρι­κό και πο­λι­τι­κό ρό­λο που του α­να­λο­γεί. Ανα­γκαία συν­θή­κη η αυ­το­δυ­να­μία Οι δη­μο­σκο­πή­σεις κα­τα­γρά­φουν πτώ­ση των κυ­βερ­νη­τι­κών – πρώην και νυν – κομ­μά­των και προ­βά­δι­σμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εί­ναι, ό­μως, και η αρ­χή του τέ­λους για την κυ­βέρ­νη­ση; Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέ­σα σε τρία χρό­νια κα­τά­φε­ρε να α­πο­τε­λεί μια α­διαμ­φι­σβή­τη­τη πρω­τα­γω­νι­στι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Η ε­ξέ­λι­ξη αυ­τή δεν ο­φεί­λε­ται μό­νον στο α­διέ­ξο­δο της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νίας, αλ­λά και στο γε­γο­νός ό­τι κα­τα­φέ­ρα­με να εν­σω­μα­τώ­σου­με την προο­πτι­κή για την έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση. Η με­τε­ξέ­λι­ξή μας, ό­μως, α­πό πρω­τα­γω­νι­στι­κή δύ­να­μη σε πλειο­ψη­φι­κό ρεύ­μα α­να­τρο­πής θα γί­νει μό­νον εάν κερ­δί­σου­με την α­ξιο­πι­στία του λα­ού μας. Αξιο­πι­στία ό­χι για να μας ε­μπι­στευ­θεί την α­νά­θε­ση της ε­ξου­σίας, αλ­λά για να συμ­με­τά­σχει στο εγ­χεί­ρη­μα α­νά­λη­ψης της ε­ξου­σίας και ε­νερ­γούς στή­ρι­ξης της με­τα­βα­τι­κής μας κυ­βέρ­νη­σης. Και για να συμ­βεί αυ­τό, για να συ­γκρο­τη­θεί έ­να ι­στο­ρι­κό μπλοκ με πλειο­ψη­φι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, το ά­νοιγ­μά μας πρέ­πει να εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρο και ει­λι­κρι­νέ­στε­ρο, οι φο­βίες μας α­πό το ά­νοιγ­μα αυ­τό πρέ­πει να εκ­μη­δε­νι­στούν, ο η­γε­μο­νι­σμός και οι βε­βαιό­τη­τες να δώ­σουν τη θέ­ση τους στη συμ­με­το­χή, τον έ­λεγ­χο και τη λο­γο­δο­σία. Και το ά­νοιγ­μα χω­ρίς φό­βους και η­γε­μο­νι­σμούς δεν εί­ναι υ­πό­θε­ση η ο­ποία α­να­πτύσ­σε­ται σε γρα­φεία, αλ­λά ε­ντός του κι­νή­μα­τος, ε­κεί ό­που χτυ­πά η καρ­διά της κοι­νω­νίας. Ο στό­χος της αυ­το­δυ­να­μίας που υιο­θέ­τη­σε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και α­νέ­λυ­σε ο Αλέ­ξης Τσί­πρας στη Θεσ­σα­λο­νί­κη μπο­ρεί να συν­δυα­στεί με αυ­τό «το ά­νοιγ­μα» που λέ­τε; Υπό τις πα­ρού­σες συν­θή­κες το ι­στο­ρι­κό μπλοκ που θέ­λου­με να συ­γκρο­τή­σου­με πρέ­πει να έ­χει σα στό­χο την α­νά­λη­ψη της ε­ξου­σίας με ό­ρους που θα ι­σχυ­ρο­ποιούν στο μέ­γι­στο τον ελ­λη­νι­κό λαό. Και μια α­να­γκαία συν­θή­κη για αυ­τό εί­ναι η αυ­το­δυ­να­μία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­χι στη βά­ση μιας πο­λι­τι­κής α­λα­ζο­νείας, αλ­λά μιας πο­λι­τι­κής α­να­γκαιό­τη­τας που ε­πι­τάσ­σει τη μέ­γι­στη ι­σχύ έ­να­ντι της τρόι­κας και συ­νο­λι­κά του ευ­ρω­παϊκού διευ­θυ­ντη­ρίου. Εκτι­μώ ό­τι η α­ντα­πό­κρι­ση του λα­ού μας σε αυ­τήν την α­να­γκαιό­τη­τα εί­ναι πιο ώ­ρι­μη α­πό πο­τέ. Μην ξε­χνά­με ό­τι με­τά τις υ­πο­σχέ­σεις ΝΔ, ΠΑ­ΣΟΚ και ΔΗ­ΜΑΡ για ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση και με­τά το ζό­φο που α­κο­λού­θη­σε, έ­να με­γά­λο κομ­μά­τι του λα­ού μας, το ο­ποίο τους εί­χε ψη­φί­σει, βρέ­θη­κε δί­χως πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση. Εκεί α­πευ­θυ­νό­μα­στε και α­πό ε­κεί αν­τλού­με δυ­νά­μεις α­να­τρο­πής, στον κό­σμο που λε­η­λα­τή­θη­κε βάρ­βα­ρα και α­προ­σχη­μά­τι­στα. Σα­φώς και ο στό­χος αυ­τός δη­μιουρ­γεί υ­ψη­λό­τα­τες α­παι­τή­σεις και ό­χι μό­νον σε προ­γραμ­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο. Για­τί για να γί­νει κτή­μα σου έ­να πρό­γραμ­μα, πρέ­πει κα­ταρ­χήν να γί­νει οι­κείος ο χώ­ρος που το έ­χει ε­πε­ξερ­γα­στεί. Εί­ναι αυ­τός ο λό­γος που μι­λώ διαρ­κώς για ά­νοιγ­μα χω­ρίς προ­κα­τα­λή­ψεις και φό­βους. Και για να μην πα­ρε­ξη­γη­θώ το ά­νοιγ­μα το εν­νοώ πά­ντα στη βά­ση και ό­χι βε­βαίως στη νο­ση­ρή κο­ρυ­φή της πυ­ρα­μί­δας, η ο­ποία α­προ­κά­λυ­πτα και κυ­νι­κά βύ­θι­σε τη βά­ση στην κα­τα­στρο­φή. Το πο­λι­τι­κό τους κε­φά­λαιο ε­ξαν­τλή­θη­κε Εί­σαι υ­πεύ­θυ­νη στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ο­μά­δα και για θέ­μα­τα αυ­το­διοί­κη­σης. Τι ε­πι­διώ­κει με τα σχέ­διά του ο κ. Μι­χε­λά­κης; Εί­ναι σα­φής ο τρό­μος της κυ­βέρ­νη­σης για τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των δη­μο­τι­κών ε­κλο­γών. Η δε ε­πί­κλη­σή πε­ρί α­νά­δει­ξης ι­κα­νών και ά­ξιων εί­ναι η πα­ρα­δο­χή μιας ήτ­τας ά­νευ προ­η­γού­με­νου στο πε­δίο της πο­λι­τι­κής. Ακο­λου­θεί­στε λί­γο το σκε­πτι­κό μου. Μι­λά­με για δη­μο­τι­κές ε­κλο­γές με το πιο βα­θύ πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο, α­φού οι δή­μοι α­πο­τε­λούν τα πρώ­τα θύ­μα­τα της μνη­μο­νια­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, που με­τα­κυ­λίε­ται και στους δη­μό­τες, στο ε­πί­πε­δο της πρό­νοιας, της αλ­λη­λεγ­γύης, της παι­δείας, των δη­μο­τι­κών τε­λών. Στο στί­βο των ε­κλο­γών θα α­να­με­τρη­θούν πο­λι­τι­κές. Πο­λι­τι­κές που γκρέ­μι­σαν την αυ­το­διοί­κη­ση, που διέ­λυ­σαν την αυ­το­τέ­λειά της, που υ­πο­βάθ­μι­σαν τον πο­λι­τι­κό της ρό­λο, που έ­βλα­ψαν σο­βα­ρά τους πο­λί­τες α­πό τη μία και πο­λι­τι­κές με πρό­ση­μο α­ντι­μνη­μο­νια­κό, πο­λι­τι­κές που θέ­λουν ι­σχυ­ρή και αυ­τό­νο­μη αυ­το­διοί­κη­ση, ι­σχυ­ρούς και προ­στα­τευ­μέ­νους πο­λί­τες. Αυ­τό εί­ναι το δια­κύ­βευ­μα των ε­κλο­γών και αυ­τό τρο­μά­ζει την κυ­βέρ­νη­ση. Ανα­κά­λυ­ψε λοι­πόν το τυ­ρά­κι πε­ρί ι­κα­νών και ά­ξιων, ώ­στε να με­τα­τρέ­ψει τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα σε μια πο­λι­τι­κή σού­πα. Και να μι­λή­σω κι έ­ξω α­πό τα δό­ντια: δεν εί­ναι ι­κα­νός και ά­ξιος ο κ. τά­δε της Χρυ­σής Αυ­γής; Σα­φώς για τη Χρυ­σή Αυ­γή και για να εκ­κο­λά­πτει στυ­γνές δο­λο­φο­νίες. Οι ι­κα­νοί και ά­ξιοι κρί­νο­νται α­πό τις α­ξίες, τις πο­λι­τι­κές, τις πρα­κτι­κές και τα ο­ρά­μα­τα που υ­πη­ρε­τούν. Ποια η γνώ­μη σου για τις προ­σπά­θειες συ­σπεί­ρω­σης στο χώ­ρο της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς; Αντα­να­κλούν και το φό­βο του συ­στή­μα­τος μπρο­στά στην ά­νο­δο της Αρι­στε­ράς; Τρό­μος εί­ναι, ό­χι α­πλώς φό­βος, μό­νον που το πο­λι­τι­κό τους κε­φά­λαιο έ­χει ε­ξαν­τλη­θεί. Εί­ναι του­λά­χι­στον φαι­δρό το ΠΑ­ΣΟΚ του κ. Βε­νι­ζέ­λου με τα ε­γκλή­μα­τα που έ­χει δια­πρά­ξει κα­τά του λα­ού μας, να φα­ντα­σιώ­νε­ται ταυ­τό­τη­τα κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή, α­φού α­πο­δε­δειγ­μέ­να πια α­πο­τε­λεί πυ­λώ­να α­κραίας βαρ­βα­ρό­τη­τας. Εί­ναι α­κό­μη πιο φαι­δρό οι στυ­λο­βά­τες αυ­τού του πυ­λώ­να, ό­πως ο κ. Λο­βέρ­δος, ο κύ­ριος «ναι σε ό­λα», ο κύ­ριος που κα­τέ­στρε­ψε τη δη­μό­σια υ­γεία να τολ­μά να το­πο­θε­τεί­ται ό­χι α­πλώς στο κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό τό­ξο, αλ­λά α­κό­μη και στο ε­νερ­γό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό. Και βέ­βαια εί­ναι τρα­γι­κό για κά­ποιον με τη δια­δρο­μή του Φ. Κου­βέ­λη – εν­νοώ την προ μνη­μο­νίου δια­δρο­μή- να συ­νο­μι­λεί με ό­λους αυ­τούς, α­φε­νός για να ξα­να­μπεί στη βου­λή, α­φε­τέ­ρου να υ­φαρ­πά­ξει ψή­φους α­πό την α­ρι­στε­ρά συ­νο­λι­κά. Εκτι­μώ ό­τι ο λαός μας και για το ΠΑ­ΣΟ­Κ, αλ­λά και για τέ­τοιους εί­δους υ­πο­λο­γι­στι­κές συ­γκολ­λή­σεις που έ­χουν σα στό­χο να λει­τουρ­γή­σουν σαν α­να­χώ­μα­τα, έ­χει πλέ­ον στέ­ρεη και ξε­κά­θα­ρη ά­πο­ψη. Νο­μί­ζω ό­τι αυ­τό α­πο­τυ­πώ­νε­ται τό­σο στην ί­δια την κοι­νω­νία, ό­σο και στις με­τρή­σεις. Αυ­τό ή­ταν η Χρυ­σή Αυ­γή Η Χρυ­σή Αυ­γή πια δρα α­προ­κά­λυ­πτα ως φα­σι­σμός, με φό­νους κτλ. Τι πρέ­πει να κά­νου­με ως κοι­νω­νία, ως πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και ε­μείς ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Κά­που διά­βα­σα ό­τι έ­πε­σαν οι μά­σκες για τη Χρυ­σή Αυ­γή, μα πο­τέ δεν φο­ρού­σε μά­σκες. Ανέ­κα­θεν υ­πήρ­ξε μια να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρία με ε­γκλη­μα­τι­κή πρα­κτι­κή. Εί­μαι πο­λύ σα­φής: Η κυ­βέρ­νη­ση ε­ξο­ντώ­νει το λαό μας και η Χρυ­σή Αυ­γή εί­ναι το μα­κρύ χέ­ρι του συ­στή­μα­τος που τον σκο­τώ­νει. Και ε­πα­νέρ­χε­ται η κυ­βέρ­νη­ση να νο­μι­μο­ποιή­σει αυ­τή τη σφα­γή, α­να­πτύσ­σο­ντας τη θεω­ρία των δύο ά­κρων. Για να τε­λειώ­νου­με: Η θεω­ρία αυ­τή ό­χι α­πλώς εί­ναι α­πα­ρά­δε­κτη, α­νέ­ντι­μη, ά­δι­κη, ό­πως ά­κου­σα α­πό διά­φο­ρους συ­ντρό­φους να την χα­ρα­κτη­ρί­ζουν. Η θεω­ρία των δύο ά­κρων εί­ναι ε­γκλη­μα­τι­κή και ό­ποιος την ε­πι­κα­λεί­ται εί­ναι η­θι­κός αυ­τουρ­γός, α­φού α­φε­νός νο­μι­μο­ποιεί συ­ντε­λε­σθέ­ντα ε­γκλή­μα­τα, α­φε­τέ­ρου ο­πλί­ζει τα χέ­ρι για ε­πό­με­να. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και συ­νο­λι­κά η α­ρι­στε­ρά στην πα­τρί­δα μας έ­χει μια πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νη ι­στο­ρία. Μια ι­στο­ρία που ό­χι μό­νο μας α­πα­γο­ρεύει να α­πο­λο­γού­μα­στε – η α­πο­λο­γία εί­ναι ύ­βρις α­πέ­να­ντι στην ι­στο­ρία- αλ­λά μας υ­πο­χρεώ­νει κιό­λας υ­πό τις πα­ρού­σες συν­θή­κες να ο­νο­μα­τί­σου­με το αυ­γό του φι­διού. Οι δο­σί­λο­γοι, που έ­γι­ναν πα­ρα­κρά­τος, που έ­γι­ναν καρ­φί­τσα, που έ­γι­ναν χα­φιέ­δες της χού­ντας και σή­με­ρα βρί­σκο­νται ό­χι μό­νον σε αυ­τό το να­ζι­στι­κό μόρ­φω­μα, αλ­λά σε πε­ρίο­πτες κυ­βερ­νη­τι­κές θέ­σεις, σαν συ­γκοι­νω­νού­ντα δο­χεία, εί­ναι αυ­τοί που ο­φεί­λουν να α­πο­λο­γού­νται α­πέ­να­ντι στην ι­στο­ρία και την α­ρι­στε­ρά. Και εί­ναι η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία που ο­φεί­λει να τους βά­λει ό­χι α­πλώς στο πε­ρι­θώ­ριο, α­πό το ο­ποίο τους α­νέ­συ­ρε το μνη­μό­νιο και η ε­ξα­θλίω­ση του λα­ού μας, αλ­λά να τους κα­τα­τά­ξει στους ε­γκλη­μα­τίες διαρ­κείας α­πό το Δί­στο­μο και τα Κα­λά­βρυ­τα έως τον Γρη­γό­ρη Λα­μπρά­κη και τον Παύ­λο Φύσ­σα. sakorafa.gr