Ευτυχία…

2

Είσαι τυχερός.

Δουλεύεις τόσο ώστε ίσα που προλαβαίνεις να αντιληφθείς ότι κάθε αυγή που ξημερώνει, είναι μια αρχή χαμένη.
Μια ακόμα μέρα που δεν είσαι ευτυχισμένος.

Οι άνθρωποι διανύουμε ολόκληρες ζωές κυνηγώντας οτιδήποτε άλλο από την ευτυχία.

Αυτό συμβαίνει κυρίως για δύο λόγους.

Ο ένας είναι επειδή “μασήσαμε” από πολύ μικροί το μύθο ότι η ευτυχία δεν υπάρχει.
Ότι είναι άπιαστη, δεν έχει διάρκεια, ότι είναι ουτοπία,
ότι πρόκειται για στιγμές, στο σύνολο τους τυχαίες.

Ο άλλος λόγος είναι ότι το μάρκετινγκ της ευτυχίας “νετάρει” σε υλικά πράγματα, συχνά ανταγωνιστικά, ξέρεις, το γνωστό μοτίβο, είμαι εξυπνότερος αν έχω τα σωστά κουφώματα στο σπίτι, γοητευτικότερος αν κυκλοφορώ το σωστό αμάξι στα σωστά μέρη, δημοφιλέστερη απ’ τη γειτόνισσα αν το αποσμητικό μου μυρίζει δάσος κι όχι φρούτα του λόγγου και τελικά ευτυχέστερος.

Η ευτυχία έχει υποστεί τέτοια δυσφήμιση επειδή δεν καταναλώνει κ επειδή δε συμφέρει.

Οι δυστυχισμένοι ψωνίζουν συχνότερα, φοβούνται ευκολότερα και δουλεύουν περισσότερο επειδή ξοδεύουν και επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν με την υπόλοιπη ζωή τους.

Δεν μας έμαθαν να στοχεύουμε την ευτυχία κι έτσι δεν την πετυχαίνουμε.

Κυνηγάμε τη δουλειά μας και την κάνουμε αυτοσκοπό, κυνηγάμε τον έρωτα και όλοι ξέρουμε τι καταφέρνουν δύο άνθρωποι χαμένοι, μαζί.
Ένα πλήρη κύκλο αποτυχίας και απογοήτευσης και ματαίωσης.

Σ’ άκουγα σήμερα να ονειρεύεσαι.

Ένα νησί, μια βάρκα, τη θάλασσα, κουβέντα στο καφενείο, το ξημέρωμα, την αγάπη.

Ένας άνθρωπος δικός μου, ωστόσο κάποιος θα λεγε ξένος, κάποιος, όχι όμως εγώ.

Ένας άνθρωπος που ξοδεύει τις πολύτιμες ώρες του σ’ ένα πολύπλοκο δίκτυο τοίχων, ονειρεύεται την απεραντοσύνη του ορίζοντα,
ο ίδιος αυτός άνθρωπος που έχτισε την στενή αυτοκρατορία του που δεν τον χωράει πια, με το μυαλό του, ονειρεύεται.
Τη μέρα που δε θα χρειάζεται να σκέφτεται άλλο.

Πως να πω σ’ αυτόν τον άνθρωπο πως χρειάζεται ένα βήμα;

Πως είναι τόσο απλό και πως είναι εγκληματικό να παίζει το Θεό σχεδιάζοντας πάνω σε χρόνο που δεν του ανήκει;
Πως το αύριο που θα είναι πιο βολικό και το κάθε αύριο που οι συνθήκες θα τα φέρουν πιο εξυπηρετικά είναι το μόνο στο οποίο δεν μπορεί να ποντάρει;

Κάντο σήμερα. Χωρίς να μπορείς. Κέρδισε μια μέρα.

Είμαστε λίγοι για την ευτυχία.

Θέλουμε να τη φέρουμε στα μέτρα μας, δεν ξέρουμε ότι εμείς πρέπει να ψηλώσουμε, να απλωθούμε όχι για να την αξίζουμε μα για να την προλάβουμε.

Το “ποτέ δεν είναι αργά” είναι ακόμα ένας μύθος.

Κάποτε θα είναι πολύ αργά.

Ακόμα και για σένα.

jazzmine in a pot

enallaktikidrasi.gr