Η λύση στο πρόβλημά μας είναι η απάντηση στο ερώτημα: Με το κράτος ή με την κοινωνία;

Το βασικό πρόβλημα που μας βασανίζει όλους σήμερα και μας οδηγεί στην οικονομική εξαθλίωση και στο ξεπούλημα ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας έχει να κάνει με την ακόλουθη απλή μαθηματική εξίσωση. Δημόσιες δαπάνες + τοκοχρεολύσια = φόροι. Το ζητούμενο λοιπόν από όλους είναι...
ο ισοσκελισμός  αυτής της εξίσωσης.

Από τις τρεις πιο πάνω παραμέτρους αυτής της εξίσωσης, η παράμετρος που αφορά τα τοκοχρεολύσια δεν εξαρτάται πλέον από εμάς, τουλάχιστον όχι με αυτό το πολιτικό σύστημα. Εξαρτάται από την τρόϊκα. Μετά το PSI και το δεύτερο μνημόνιο, η τρόϊκα έχει αναλάβει αυτή την παράμετρο της εξίσωσης και έχει αφήσει στην ελληνική κυβέρνηση τις άλλες δύο παραμέτρους, δηλαδή τις δημόσιες δαπάνες και τους φόρους, κάνοντας προτάσεις και προσφέροντας (υποτίθεται) τεχνογνωσία γι’ αυτές τις παραμέτρους. Εκείνο φυσικά που επιδιώκει η τρόϊκα, μέσω των προτάσεών της, είναι η ικανοποίηση πλήρως της δικής της παραμέτρου των τοκοχεολυσίων.

Από τις δύο λοιπόν παραμέτρους που παραμένουν στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης, η κυβέρνηση δεν μειώνει καθόλου το σκέλος των δημοσίων δαπανών (εκτός της περικοπής μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο), κάτι που θα οδηγούσε σε σημαντική μείωση του τεράστιου κρατικού μηχανισμού της επιβολής, της αυθαιρεσίας και της εξυπηρέτησης της κρατικοδίαιτης πολιτικής πελατείας, ενώ έχει ρίξει όλο το βάρος στο άλλο σκέλος της εξίσωσης, δηλαδή στους φόρους.

Τα δύο σκέλη όμως της πιο πάνω εξίσωσης μας δείχνουν και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό που κανείς μέχρι σήμερα δεν το θέτει στο τραπέζι του διαλόγου. Στο πρώτο σκέλος (Δημόσιες δαπάνες + τοκοχρεολύσια) είναι το κράτος ενώ στο δεύτερο σκέλος (φόροι) είναι η κοινωνία. Όπως το ζούμε όλοι καθημερινά στο πετσί μας, το κράτος, μέσω του σαθρού ολιγαρχικού πολιτεύματος που η κεφαλή του κράτους, δηλαδή το πολιτικό προσωπικό, το έχει κάνει φυσαρμόνικα, έχει αυτονομηθεί πλήρως από την κοινωνία, δεν ελέγχεται από την τελευταία και μπορεί αυθαίρετα να την στραγγαλίζει και να την εξοντώνει προκειμένου να διατηρεί ακέραιο το πρώτο σκέλος της εξίσωσης, δηλαδή τον εαυτό του.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει το συντομότερο να σταματήσει. Το κράτος πρέπει να κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή να περάσει ο έλεγχός του άμεσα στην κοινωνία μέσω της αλλαγής του πολιτεύματος που θα επιτρέπει στην κοινωνία να συμμετέχει άμεσα στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν την ίδια. Μόνο με αυτό τον τρόπο το κράτος θα προσδεθεί στις κοινωνικές ανάγκες και θα τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας την οποία υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί.

Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο το οποίο χρησιμοποιεί τον κρατικό καταναγκασμό εναντίον της κοινωνίας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να εξέλθει από την κρίση.

Η λύση του προβλήματος δεν είναι οικονομική, ούτε καν πολιτική.

Είναι άκρως πολιτειακή.