Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς. Ο πρώτος δεν υπήρχε περίπτωση να δει πρωθυπουργία υπό κανονικές συνθήκες. Ένας νερόβραστος τύπος, δίχως ιδιαίτερη αντίληψη για την πολιτική και την οικονομία, με μόνο εφόδιο ένα επίθετο και μια ομάδα συμβούλων από τον στενό οικογενειακό του κύκλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένα συμπαθές ανέκδοτο, ακόμη και μέσα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Οι συνθήκες, που καθόλου τυχαία δε δημιουργήθηκαν, τον έφεραν στη θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας. Το συμβόλαιό του έληξε, η μητέρα του νιώθει περήφανη, μέλη της οικογένειάς του βγήκαν κερδισμένα και ο ίδιος τριγυρνά άγνωστο πως και γιατί κάνοντας ομιλίες γενικώς και αορίστως. Ο μάνατζέρ του, κράτησε τον λόγο του.
Στη συνέχεια ήρθε ο Λουκάς Παπαδήμος. Με σύμβαση έργου κι αυτός. Γνώριζε ότι θα τελείωνε η υπηρεσία του σε λίγο χρόνο, αλλά οι εντολείς του θεώρησαν πως ήταν πετυχημένος κι έτσι τον κράτησαν στη θέση του λίγο παραπάνω. Ένας άνθρωπος που έμοιαζε με ρομπότ, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα και τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας έφερε εις πέρας την αποστολή του και απολύθηκε όταν τα πράγματα έδειχναν ότι η παρουσία του θα έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Έφυγε και αυτός στις ΗΠΑ.
Άλλωστε, ο Αντώνης Σαμαράς είχε πλέον εκπαιδευθεί στους μηχανισμούς της Τρόικας, πέρασε τις εξετάσεις του μνημονιακού και ξεπλύθηκε από την αμαρτία του αντι-μνημονιακού. Ο Αντώνης Σαμαράς μας εξέπληξε για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί απέδειξε ότι το Μνημόνιο και νεκρούς ανασταίνει, διότι τι άλλο πέρα από πολιτικά τελειωμένος ήταν ο κ. Σαμαράς;
Δεύτερον, η πολιτική του πορεία ήταν γεμάτη από λάθη καταστροφικά αλλά και αυτοκαταστροφικά, σε σημείο που ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου να φαντάζει έξυπνος μπροστά του. Πράγματι, η σιωπή είναι χρυσός ιδίως για όποιον θέλει να κρύψει την ανεπάρκειά του. Γι’ αυτό και ο Αντώνης Σαμαράς δεν εμφανίζεται ούτε στη Βουλή, ούτε κάπου αλλού στην Ελλάδα, παρά μόνο ως παρατηρητής σε συνόδους Κορυφής.
Πηγαίνει εκεί για να λογοδοτήσει στα διαλλείματα των συζητήσεων που κάνουν οι μεγάλοι και να βαθμολογηθεί. Απουσιάζει από εδώ, διότι δεν έχει καν ένα άλλοθι για να απολογηθεί σχετικά με τα Ζάππεια και την κοροϊδία. Η ουσία όμως είναι ότι δεν τον αφορά. Ξέρει ότι η σύμβαση έργου του θα λήξει. Δε θα ξαναβάλει υποψηφιότητα. Μόλις τελειώσει ο ρόλος του στο ξεπούλημα και στη διαμόρφωση του εργασιακού Καιάδα θα αναληφθεί. Ίσως για τις ΗΠΑ και αυτός.
Βλέπετε, είναι έτσι φτιαγμένα τα πράγματα ώστε ακόμη κι αν θελήσει κάποιο χαμηλόβαθμο στέλεχος της Τρόικας να κάνει την «επανάστασή» του και να σπάσει το συμβόλαιο διεκδικώντας κι άλλη πρωθυπουργική θητεία, απλώς δε μπορεί. Για παράδειγμα, ο Αντώνης Σαμαράς, σε όποια προεκλογική του ομιλία, θα πρέπει να υποστηρίξει ως επιτυχία του ότι έκανε χειρότερη την κατάσταση. Τι να πει ο Αντώνης Σαμαράς σε μία φανταστική προεκλογική του συνέντευξη; Ότι διέψευσε τις προβλέψεις για την ανεργία στο 30% και τη «συγκράτησε» στο 28,5%; Μα, την παρέλαβε στο 24%. Αντίστοιχα θα είναι όλα τα παραδείγματα. Για το ύψος των μισθών, για τις μεταρρυθμίσεις προς το χειρότερο, για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, για την έλλειψη φαρμάκων, για την ενίσχυση της φοροδιαφυγής, για…, για…, για…
Η Τρόικα δεν αποτελείται από ερασιτέχνες. Ξέρουν τη δουλειά τους, δεν είναι χθεσινοί. Ψάχνουν και βρίσκουν τους καταλληλότερους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Δευτεράντζες, ανθρώπους μειωμένων ικανοτήτων που δεν έχουν να ρισκάρουν κάτι σοβαρό. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Πολ Τόμσεν, ο Ματίας Μορς, ο Κλάους Μαζούχ, ο Μπομπ Τράα, αλλά και οι «τομεάρχες» Χορστ Ράιχενμπαχ, Χανς Γιοακίμ Φούχτελ και άλλοι, είναι πλέον οι μόνιμοι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και είδαν δύο πρωθυπουργούς να περνάνε από τα χέρια τους ενώ ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τον τρίτο, μόλις λήξει η σύμβασή του.
kartesios.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου